22. „Okazało się, że Bill nie parzył.”

Patrzyła na niego w bezruchu i próbowała się uśmiechnąć, ale na jej twarzy wymalował się tylko niezręczny grymas. Wiedziała, że wszystko słyszał. Przyłapał ją na byciu w stu procentach sobą. Przy nim nigdy się tak nie zachowywała. Gdy była w pracy, nie chciała sprawiać wrażenia niedojrzałej. A nawet gdy była już po pracy, ale wciąż spędzała z nim czas, nie pozwalała sobie wtedy na pełną swobodę. Gdzieś w zakątkach jej głowy cały czas kręciła się myśl, że Bill nie jest jej przyjacielem, ale jednym z pracodawców. A jak to bywa z szefem, lepiej nie pokazywać mu się przesadnie z tej prywatnej strony. Nigdy nie wiadomo, które zachowanie, gest lub słowo mogłoby nie przypaść mu do gustu. Wolała nie ryzykować, by i Bill oceniał jej pracę na podstawie tego, jaka była na co dzień. Już wiele razy mówił jej, że się polubili, ale przez cały czas zachowywała przy nim pewien dystans. Z jednej strony bała się właśnie o to, że zostanie poddana ocenie na tej podstawie, a z drugiej po prostu paraliżował ją swoją obecnością tak, że nie potrafiła przy nim nawet swobodnie oddychać.

Nie miał ani makijażu, ani zrobionej fryzury, a i tak powodował szybsze bicie jej serca. Podobał jej się w obydwu wersjach – tej medialnej, jak i tej całkowicie naturalnej. Jeśli byłyby jeszcze jakieś inne, najprawdopodobniej uwielbiałaby go w każdej.

- Z kim rozmawiałaś? – zapytał z szerokim uśmiechem i usiadł na krześle obok. Nie spuszczał z niej oka nawet na sekundę, co zdecydowanie utrudniało jej swobodny przepływ myśli.

- Z bratem, opowiadałam wam niedawno trochę o nim – odparła, znów siląc się na uniesienie kącików ust w górę. Miała ogromną nadzieję, że nie będzie miało dla niego znaczenia, jaka jest „po godzinach”. Zresztą przecież nie zachowywała się nienormalnie. Musiał przecież kiedyś poznać jej swobodniejszą stronę i zaakceptować ją lub nie. Nie dałaby rady przez cały czas udawać, bo miała spędzać z nim zbyt dużo czasu, by ciągle się kontrolować. – Pamiętasz? – dodała, gdy nadal jedynie się jej przyglądał.

- No jasne, że pamiętam. Mówiłaś, że ma dziesięć lat i chwilami bywa naprawdę irytujący. – Uśmiech nie schodził mu z twarzy, a głos miał podejrzanie radosne brzmienie. Zaczynała się rozluźniać, bo wcale nie wyglądał, jakby coś mu w niej nie pasowało.

- Tak, a to była właśnie jedna z takich chwil. Właściwie dziesięć lat kończy dopiero za dwa miesiące. – Nareszcie zaśmiała się naturalnie, bo jej początkowy strach wydał jej się absurdalny i po prostu zabawny. Mogła mu wszystko swobodnie opowiedzieć. Przecież Bill nie zwolniłby jej z powodu prywatnych rozmów z młodszym bratem! – Zgadnij, czego zażądał na urodziny.

- Trochę podsłuchiwałem. – Zmrużył oczy i zmarszczył nos, wiedząc, że jego zachowanie było nieco niegrzeczne. – Jakiejś konsoli?

- Tak, zażądał ode mnie Xboxa, rozumiesz? Xboxa. – Patrzyła na niego rozbawiona i teraz, gdy się uspokoiła, jego wzrok nagle przestał niemalże przebijać ją na wylot. Nagle Bill wydawał się obserwować ją wesoło i słuchać z zaciekawieniem, a nie chcieć ją zwolnić. Tak bardzo chciała mieć tę pracę, że zaczynała mieć na tym punkcie niezdrową obsesję, ale na szczęście obudziły się w niej resztki rozsądku. Przecież nie robiłby tego wszystkiego, gdyby jej nie polubił. A skoro ją polubił, co zresztą sam powiedział, to nie zwracał uwagi na takie błahostki. Jej zdrowe myślenie chyba powróciło. Okazało się, że Bill nie parzył.

- Ja byłem chyba w tym wieku jakiś inny. – Zaczął, a ona musiała powstrzymać się, by nie powiedzieć, że przecież nadal jest inny. Jest intrygującym wyjątkiem pośród wszystkich innych ludzi. - W urodziny nie chciałem żadnych prezentów. Oczywiście, że miło było dostawać klocki Lego czy zdalnie sterowane samochody, ale ja chciałem tylko, by spełniło się moje marzenie. Tylko tego zawsze pragnąłem – muzyki w swoim życiu.

Bill wiele jej już opowiedział o tym, jak ciężko pracowali z chłopakami na swój sukces. Wiedziała, że jako zespół przeszli bardzo długą drogę, podczas której niejednokrotnie mieli pod górkę. Nie zawsze wszystko im sprzyjało, ale nigdy się nie poddawali, nigdy nie wątpili w swoje życiowe cele i wciąż uparcie dążyli do ich realizacji. W jej myślach zabrzmiało to jak wyuczona charakterystyka idealnego bohatera na lekcji literatury w liceum, ale w tym przypadku bohaterowie istnieli rzeczywiście, a nie tylko w książce.

- Twoje marzenie już się spełniło – zauważyła. – Co teraz chciałbyś dostać na urodziny? Mógłbyś mi coś podpowiedzieć. – Urodziny bliźniaków zbliżały się wielkimi krokami, bo miały być już za nieco ponad tydzień, w kolejną sobotę, a ona w sprawie prezentu dla nich nie miała żadnego pomysłu.

- Tak naprawdę mam już wszystko. Mam odnoszący sukcesy zespół, wspaniałych przyjaciół i rodzinę, jestem zdrowy i szczęśliwy. To brzmi tak banalnie, ale to wszystko, czego mi potrzeba. Poza tym, otrzymałem tak wiele, że już chyba nie powinienem prosić o więcej.

- Nie otrzymałeś tego, tylko ciężko na to sobie zapracowałeś.

Zamilkł na chwilę, analizując jej słowa. Był taki opanowany i patrzył na nią tak łagodnie, że całkowicie zapomniała, jak bardzo spięła się, gdy pojawił się w biurze.

- Chciałbym teraz tylko to wszystko zatrzymać. Chcę nadal mieć przy sobie wszystkie ważne dla mnie osoby i móc dalej robić to, co kocham. Wiem, że to nie są materialne rzeczy, ale ja naprawdę nie lubię takich prezentów. W zespole nigdy nic sobie nawzajem nie dajemy. W urodziny prosimy zawsze tylko o spełnienie marzeń, a moich marzeń  nie da się kupić. Można się jedynie przyczynić do ich spełnienia. Jeśli chcesz to zrobić, po prostu zostań przy mnie. – Czy on właśnie powiedział jej, że była dla niego ważna i chciał, by przy nim została? Nie zdążyła nawet się nad tym zastanowić, bo od razu kontynuował, nie dając jej dojść do słowa, co w pewnym sensie dało jej poczucie ulgi, bo nie miała pojęcia, co miałaby odpowiedzieć i czy aby na pewno dobrze zinterpretowała jego słowa. – Wiedziałem, że będziesz do nas pasowała. Widzę, że nadal się przy nas powstrzymujesz, ale naprawdę niepotrzebnie. Chciałbym, żebyś była tutaj swobodna, żebyś była sobą. Taka, jak przed chwilą w rozmowie z bratem.

Zawsze po jego wypowiedzi potrzebowała chwili dla siebie, by uporządkować myśli i zastanowić się nad tym, co chciałaby mu odpowiedzieć. Jego słowa zawsze uderzały w nią tak mocno, że musiała trochę przeczekać, by do nich przywyknąć.

- To po prostu dla mnie trochę niezręczna sytuacja – zaczęła swoje tłumaczenie - bo jesteśmy praktycznie w tym samym wieku i tak naprawdę nie do końca wiedziałam, jak mam się przy was zachowywać – wyjaśniła powoli, starając się nie nadinterpretować tego, co powiedział. Nie było ku temu powodów. Cały czas się uśmiechał, przyglądał jej się i mówił bardzo spokojnie. Całkowicie przyjacielsko. Tak, jakby nigdy nie leżała w jego ramionach, a przecież leżała i to dzisiaj rano.

- W takim razie teraz już wiesz. Bądź taka, jak podczas naszego pierwszego wyjazdu, pamiętasz? – Zrobił krótką pauzę i czekał na jej reakcję. Kiwnęła głową, posyłając mu uśmiech. Oczywiście, że pamiętała. I to aż za dobrze, bo był to ten wieczór, gdy przyszła do niego do pokoju, bo zapomniała kosmetyków, ale jemu najprawdopodobniej chodziło o te kilka godzin, które spędziła w restauracji w towarzystwie ich czterech. Oprócz jednego maila, krótkiej wymiany zdań w samochodzie i malutkiego incydentu w łazience, więcej nie wrócili już do tego, co się później między nimi w tym pokoju wydarzyło. O ile w ogóle coś się wydarzyło. – Siedzieliśmy wtedy w piątkę i świetnie się dogadywaliśmy, bo przestałaś się krępować. Naprawdę nie chcę, żebyś się tu ograniczała. Nie musisz przy mnie zachowywać tego służbowego dystansu, nie mam zamiaru oceniać całej twojej pracy na podstawie osobowości.

Ponownie odczekała chwilę, zanim znów się odezwała. Przy nim musiała analizować wszystko trzy razy, jakby to do niej nie docierało, chociaż podejrzewała, że jeszcze trochę i do tego przywyknie. Jeszcze tylko trochę.

- Dziękuję i cieszę się, że mi to mówisz. Wiesz, zazwyczaj zbytnie przyjaźnie z szefem nie kończą się dobrze.

Zauważyła, że gdy przestała wyolbrzymiać jego zachowanie, jej serce się uspokoiło, a ona znacznie się rozluźniła. Jego wzrok przestał być taki przenikliwy, a uśmiech znaczący. Był jedynie wciąż oszałamiający i zapierający dech w piersiach. Ale już nie wymowny. Czyżby sobie to wszystko po prostu ubzdurała? Przypomniała sobie jego słowa podczas ostatniego wywiadu. „Nie łączy nas nic prócz miłej pracy”. Bo przecież tak naprawdę nie łączyło!

- Nie w tym przypadku. Chcemy, żeby w ekipie panowała naprawdę przyjazna atmosfera i nikt nikogo nie chce ograniczać. Obiecujesz, że się trochę rozluźnisz?

- Obiecuję.

Wiedziała, że i tak nie da rady zachowywać się w stu procentach swobodnie, ale i doskonale zdawała sobie sprawę, że on tak naprawdę wcale tego nie chciał. Pamiętała, jak mówił, że szukał profesjonalnej dziewczyny, której nie będzie się podobał lub która nie będzie miała żadnego interesu w znajomości z nim. Gdyby Ashley zachowywała się normalnie, nie spełniałaby tych warunków. Gdyby nie łączyła ich ta zawodowa więź, to w momentach, w których Bill dawał jej niejednoznaczne sygnały, odważyłaby się na więcej. Pociągnęłaby to dalej i rozwinęłaby sytuację – i wtedy miałaby wszystko czarno na białym. Ale wtedy nie miałaby nic do stracenia. Natomiast w jej obecnym położeniu na szali ważyły się jej przyszłe losy. Nie miała pojęcia, czy odwzajemniał jej zainteresowanie i nawet nie mogła z nim o tym porozmawiać. Bo co, jeśli nie? Gdyby wyszło na jaw, że się jej podobał, mógłby ją zwolnić. Biorąc pod uwagę tylko niektóre z jego zachowań, można było podejrzewać, że jest nią zainteresowany, ale gdy dołączało się do tego te wszystkie oczekiwania wobec pracownika… Kompletnie nie było wiadomo, o co mu chodzi.

W odpowiedzi uśmiechnął się, a następnie błyskawicznie zszedł z tego tematu. Kaulitzowie byli w tym zdecydowanie nie do przebicia.

- Co tam masz? – Nachylił się w jej stronę, a do jej nozdrzy znów dotarł jego zapach. Nic z tego. Nadal wywoływał w niej tak silne emocje, że napięła wszystkie mięśnie i czekała, aż się do niego przyzwyczai. Praca z kimś takim jak on powinna być niedopuszczalna, chociaż aktualnie była tutaj bardziej towarzysko niż w pracy. Nie malowała nikogo ani wczoraj, ani dzisiaj.

Całkowicie zapomniała, że trzymała w dłoniach kartkę z rozpiską utworów na koncerty. Zaciskała na niej palce tak mocno, że po bokach była już cała wygnieciona.

- Boże, przepraszam, pogniotłam ją – odezwała się po chwili. – Chciałam tylko rzucić na to okiem.

- W porządku, ale nadal nie widzę, co to jest. – Uśmiechnął się i nachylił jeszcze bardziej. Dlaczego był taki niecierpliwy i nie mógł po prostu siedzieć na miejscu i czekać, aż sama mu odpowie?

- To, jak się domyślam, gotowa lista utworów na koncerty? – Pokazała mu papier z odległości około metra. Cudem udało jej się nie ulec temu zapachowi. Tak nie mogło być, musiała nauczyć się samokontroli. Jak miałaby zachowywać się przy nim naturalnie, gdy tak na nią oddziaływał? Te kilka dni mieszkania u niego w domu mogło być dobrą okazją do przyzwyczajenia się do niego, chociaż póki co nie wiedziała, czy to w ogóle jest możliwe.

- Wstępna. Udało nam się wczoraj z chłopakami dojść do jako-takiego porozumienia. Co o tym myślisz?

- A co mogę o tym myśleć? – Zaśmiała się, bo pytał ją, jakby była w tym ekspertem. - Nie znam się na tym, ale cieszą mnie piosenki z poprzedniego albumu.

- Przekazałem chłopakom twój pomysł, trochę pomarudzili, ale ostatecznie stwierdzili, że mam rację. Nie wiem jeszcze, jak zareagują nasi szanowni menagerowie, ale już ja ich przekonam, jestem mistrzem argumentacji.

Zdążyła już to zauważyć. Wczoraj wymyślił już chyba wszystko, by tylko sprowadzić ją do siebie. Zamiast skupić się na tym, co przed sekundą powiedział i odpowiednio zareagować, ona znów zaczęła analizować jego zachowanie. Przez cały ten czas od poniedziałkowego wywiadu, w którym powiedział, że nic ich nie łączy, nie dopuszczała już do siebie myśli, że jednak mogłoby. A wręcz wypierała ją, wmawiając sobie, że to przecież niemożliwe, ale gdy odsunęła na bok wszystkie swoje wewnętrzne odczucia i spojrzała na swoją relację z nim z boku, coś zdecydowanie było na rzeczy. Od pierwszego dnia praktycznie cały czas był przy niej. Z nikim innym nie przebywała sam na sam tyle co z nim i z nikim innym tyle nie rozmawiała. I tych kilka szczególnych momentów... Jego wizyta u niej w mieszkaniu. Jego wzrok w hamburskim Radisson Blu. Jego e-mail. Jego towarzystwo podczas pobytu w berlińskim Radisson Blu. Jego prośba o pomoc przy włosach. Jego zbliżenia na minimalną odległość. Jego nadmierna troska o nią. Jego walka o to, by zamieszkała u nich. I w końcu jego ramiona, w których spędziła całą noc. Czy przeżyła coś podobnego z Tomem? Georgiem? Gustavem? Nie. Żaden z nich nie miał z nią takiego kontaktu jak Bill. Nawet teraz, gdy zrobili sobie przerwę w graniu, to on pojawił się w biurze. Patrząc na to trzeźwo, wydawało jej się, że mogła mu się podobać. To oczywiste, że wśród innych osób, a już zwłaszcza w wywiadzie, musiał powiedzieć, że nic ich nie łączy. Przecież nie ogłosiłby w taki sposób, że był nią zainteresowany. Musiał wtedy w ten sposób wybrnąć z sytuacji. Tak, biorąc pod uwagę tylko to, oczywiste było, że Kaulitz miał co do niej jakieś zamiary. Była atrakcyjna, a on był tylko młodym, samotnym mężczyzną… Ale z drugiej strony słyszała wszystkie jego słowa: że cenił jej profesjonalność, że nie chciałby podobać się osobie, z którą pracował, że mieli zachować przyjacielską relację i że należała do ich rodziny. Gdyby chciał zrobić większy krok, miałby do tego milion okazji, ale on tylko jakby zaczynał i nie kończył. Jakby sprawdzał jej reakcję na jego zbliżenie, by móc ocenić, czy była odpowiednią osobą na tym stanowisku. Z jednej strony miała Billa, który lgnął do niej w każdym możliwym momencie, a z drugiej tego zdystansowanego, wciąż powtarzającego tekst o profesjonalizmie i przynależności do rodziny. Jak miała wyciągnąć z tego jakieś spójne, logiczne wnioski? Nie wiedziała już teraz, czy wypierała jego zainteresowanie jej osobą, czy wręcz przeciwnie, wmawiała je sobie.

Myśli krążyły w jej głowie jak szalone, więc zamilkła tylko na kilka sekund, a zdążyła przeanalizować już ponad tydzień ich znajomości.

 - Cieszę się, że będę mogła je usłyszeć na żywo.

Bill zdążył jedynie opowiedzieć jej swoje koncepcje co do koncertowej aranżacji piosenek, a ich krótką rozmowę przerwała Silke, niosąc na tacy dwa kubki herbaty i wafelki. Ashley zaczynała się obawiać, bo jak miało tak dalej pójść, to podczas pracy z Tokio Hotel mogła porządnie przytyć. Zazwyczaj w sklepie potrafiła się kontrolować  i nie kupowała sobie ogromnych zapasów słodyczy, ale nigdy nie umiała ich odmówić, gdy miała je już przed nosem, a w tym towarzystwie niezdrowe przekąski proponowano jej niemal codziennie. Czarnowłosy na widok kobiety jakby przypomniał sobie, że powinien być na próbie i zamienił z nią kilka zdań dotyczących bardziej formalnych spraw, w które Ashley nie chciała wnikać, po czym szybko wrócił do kolegów. Uciekł tak prędko, że niemal nie zarejestrowała jego zniknięcia.

Silke pokazała jej kilkanaście ofert wynajmu mieszkań, które wczoraj znalazła, trzymając się mniej-więcej wytycznych. Mieszkanie według kryteriów Ashley nie mogło być zbyt duże i zbyt drogie. Według kryteriów Billa – musiało być w stosunkowo bliskim sąsiedztwie jego domu, bo w razie pilnej potrzeby umalowania go, mogłaby być u niego jeszcze szybciej. Kolejny niejednoznaczny sygnał do kolekcji billowych zachowań, o których można było rozmyślać. Czy rzeczywiście chodziło mu tylko o pracę, czy także o tę prywatną bliskość?

Znalezienie takiego lokalu było sporym wyzwaniem, bo Kaulitzowie mieszkali na obrzeżach miasta, w pobliżu nowopowstałych osiedli, a mieszkania w nowym budownictwie były tu droższe niż w pozostałych dzielnicach. Wynikało to po pierwsze z samego faktu, że bloki były dopiero niedawno postawione, a po drugie mieszkania były duże, nastawione raczej na rodziny, a nie na samotną nastolatkę. Biorąc jednak pod uwagę, że jej przyszłe zarobki miałby być znacznie wyższe niż dotychczas, mogła pozwolić sobie na coś większego.

Spośród kilkunastu mieszkań spodobały jej się tylko cztery, które zdecydowała się obejrzeć. Silke była dla niej w tym momencie ogromnym odciążeniem. Ta kobieta potrafiła załatwić wszystko i w przeciągu kilku minut ustaliła z właścicielami terminy oględzin lokali. Jeden mogły zobaczyć już dzisiaj o siedemnastej trzydzieści, a pozostałe trzy jutrzejszego dnia. Ponadto poinformowała kobietę, od której Ashley od prawie pół roku wynajmowała mieszkanie, że muszą rozwiązać umowę. Na szczęście starsza pani Häger okazała wyrozumiałość i nie robiła żadnych problemów – prawdopodobnie dlatego, że Ashley była lokatorką, która nigdy nie sprawiała jej kłopotów, nie zalegała z opłatami i dbała o te trzydzieści metrów kwadratowych jak o własne.

Nie licząc wspólnego obiadu, który został im dostarczony pod same drzwi studia, Ashley całe popołudnie spędziła przyglądając się pracy Silke w jej biurze. Kobieta zajmowała się wszystkimi dokumentami zespołu i całą organizacją kontaktów służbowych z menagerami, producentami, wytwórnią, reżyserami… – krótko mówiąc, ze wszystkimi. Po załatwieniu sprawy z mieszkaniem dla Ashley, Silke wykonała mnóstwo telefonów związanych z nagrywaniem teledysku w najbliższą sobotę. To ona kontaktowała się z reżyserem, ekipą nagrywającą, statystami, organizowała transport, a nawet ona rezerwowała dla wszystkich miejsca w berlińskim Radisson Blu. Była ogromnym centrum dowodzenia zamkniętym w małej, niepozornej osobie. Była kolejną idealnie dopasowaną do całej ekipy postacią. Jak już Ashley zdążyła zauważyć, zespół otaczał się osobami około czterdziestego roku życia i powyżej. I tak też było w tym przypadku, bo kobieta wyglądała na około czterdzieści pięć lat, a mimo to, tak samo jak pozostali, była wesoła i rozluźniona, ale także świetnie zorganizowana i odpowiedzialna. Tokio Hotel nie dobierali sobie przypadkowych ludzi. Każdy ich pracownik był zdecydowanie najlepszą osobą, jaką znaleźli na dane stanowisko i nagle dopadły ją wątpliwości, czy aby na pewno to ona powinna zajmować miejsce ich makijażystki. Z tego co wiedziała, została wybrana zupełnie przypadkiem, w momencie, gdy Bill nie miał żadnych innych możliwości. Sam jej nawet pierwszego dnia powiedział, że nie wie, czy ona jest najlepsza, ale jest wystarczająco dobra. A ona nie chciała być wystarczająco dobra. Chciała, tak jak inni członkowie ekipy, być najlepszym wyborem z możliwych, osobą nie do zastąpienia przez żadną inną. Chciała czuć się im naprawdę potrzebna, wiedzieć, że bez niej ich wizerunek znacznie by ucierpiał, a na razie bardziej sprawdzała się jako kucharka czy pomoc przy organizacji niż makijażystka.

Chyba znowu zaczęła niepotrzebnie zbyt dużo myśleć. A to wszystko przy dobiegających ją dźwiękach ich muzyki i jego głosu.

Nie potrafił do końca wczuć się w próbę, gdy wiedział, że ona była w tym samym budynku co on. Ale gdy pojechała z Tobiasem i Silke oglądać mieszkanie, śpiewał już całkowicie automatycznie. Co chwilę zerkał na wiszący na ścianie zegar, chociaż baterie wysiadły w nim już dobre trzy tygodnie temu, ale robił to bez żadnego zastanawiania się. Patrzył więc odruchowo na zastygłe na tarczy wskazówki, a następnie podświetlał ekran w telefonie, by rzeczywiście sprawdzić, ile czasu upłynęło, odkąd wyszła. I tak na zmianę. Odruchowo zegar, a potem telefon. I w tle jego śpiew pozbawiony emocji. Zegar. Telefon. Zegar. Telefon. Zegar. Telefon. Było to zupełnie bezcelowe, bo choćby nie spuszczał wzroku z jednego lub drugiego urządzenia, to i tak nie spowodowałoby, że Ashley pojawiłaby się szybciej. Wiedział już, że nie chodziło mu o strach związany z niebezpiecznymi fankami. To pozostało jedynie tłem dla jego myśli o tym, że potrzebował wiedzieć, że po prostu była blisko. Gdy tylko się oddalała, od razu budził się w nim niezrozumiały lęk, który mijał dopiero wtedy, gdy znów czuł jej obecność. Nie mógł rozgryźć jej zachowania i nie miał w sobie na tyle odwagi, by po tak krótkim czasie o cokolwiek ją pytać. Nie chciał jej spłoszyć i wolał podejść do niej powoli. Wiedział, że nie była łatwą, pustą dziewczyną, którą mógłby zdobyć kilkoma pożyczonymi od Toma tekstami. Była wrażliwa, dojrzała i doskonale wiedziała, czego chciała. On niestety jeszcze z niej tego nie wyczytał.

Gdy dowiedział się, że po obejrzeniu mieszkania wolała pojechać do domu, do jego domu, niż z powrotem do studia, od tej pory interesowało go tylko zakończenie próby i jak najszybszy powrót. Zdecydowanie zbyt długo była za daleko, ale pozostali nie mieli zamiaru kończyć szybciej niż było to zaplanowane.

Przez cały czas musiał zachowywać się normalnie i nie mógł nadmiernie okazywać swojego zdenerwowania i rozkojarzenia. I o ile przed Gustavem i Georgiem jakoś udałoby mu się to ukryć, o tyle Tom szybko wyczuł, że coś jest nie tak. I nie miał najmniejszego zamiaru kryć się ze swoimi spostrzeżeniami.

- Bill, do cholery, co z tobą? – krzyknął nad jego lewym uchem, wyrywając go z zamyślenia i przerywając automatyczne odśpiewywanie przez niego piosenki. Wraz z ucichnięciem gitary Toma i głosu Billa, ucichła także perkusja i bas. Gustav i Georg od razu skupili swoją uwagę na bliźniakach.

- Nic, a co ma być? – Czarnowłosy zmarszczył brwi i potrząsnął w zdenerwowaniu głową. Musiał na szybko coś wymyślić. Nie mógł przyznać się bratu do tego, co czuł do ich makijażystki. Pamiętał, jak nieco ponad tydzień temu Tom okazywał swoje zainteresowanie Ashley, ale on go w porę ostudził. Przez jakiś czas wydawało mu się, że dredowłosy odpuścił sobie tę dziewczynę już na starcie, bo – przynajmniej do tej pory – jego interesowały tylko krótkie, przelotne znajomości, na którą Ashley by się nie zgodziła. Od wczoraj Bill zaczął mieć jednak wątpliwości co do tego, czy aby na pewno jego brata nic nie łączyło z ich makijażystką. Nie miał żadnych podstaw ani namacalnych lub naocznych dowodów na pogłębienie się ich relacji, ale mimo to w jego głowie pojawiła się ta myśl. Przecież on nie przebywał z nią bez przerwy i Tom bez problemu mógł się do niej zbliżyć.

- Przecież widzę, że coś jest nie tak! Nie znam cię od wczoraj, tylko od prawie dziewiętnastu lat!

- Nie najlepiej się czuję – nie potrafił wymyślić nic konkretnego.

- Najgorsza wymówka świata – odparł Tom drwiącym głosem i spojrzał na niego z niedowierzaniem. – Nie próbuj wciskać mi kitu, bo i tak ci się to nie uda.

- Przez cały czas jesteś nieobecny, nawet ja to zauważam – do ich rozmowy wtrącił się Gustav, który nie pomógł w ten sposób Billowi wymyślać czegoś, w co uwierzyłby jego bliźniak, a to i bez tego wcale nie było łatwe.

- Męczy mnie ta sytuacja z Ashley – powiedział po chwili zastanowienia, bo wpadł na – jego zdaniem – genialne rozwiązanie. Musiał udawać, że jej zamieszkanie u niego nie do końca jest mu na rękę. Kto wtedy zorientowałby się, że tak naprawdę jest zupełnie inaczej?

- Co cię męczy? Przecież sam tak bardzo walczyłeś o to, żeby z wami zamieszkała – zauważył Georg. – Nawet pomyślałem, że ci się spodobała i będziesz działał.

A jednak to było widoczne. Musiał bardziej się z tym kryć. Koniecznie.

- No co ty! – wykrzyknął kpiąco Tom. – Bill, jak to powiedział, nie wiąże się… Och, wybacz! Nie sypia! …ze współpracownikami.

- To na cholerę tak się o nią starałeś? – Gustav wytknął mu to, co od razu nasunęło się na myśl i jemu samemu. Na szczęście potrafił z tego wybrnąć.

- A na cholerę mam makijażystkę? Chyba do tego, by była na miejscu, gdy jest mi potrzebna, tak? Co mi z pracownika kilkadziesiąt kilometrów stąd?

Wszyscy trzej spuścili wzrok i na chwilę zamilkli w zamyśleniu, jakby to, że Ashley dla nich pracowała, było dla nich czymś nowym.

- Przecież to fajna dziewczyna, w czym ci przeszkadza, że sobie kilka dni u was pomieszka? – Perkusista wyglądał na poddenerwowanego jego słowami. No bo w końcu jak można by było nie lubić Ashley? Jak ona mogłaby komukolwiek przeszkadzać?

- Tak się wydaje, dopóki rzeczywiście ktoś praktycznie obcy nie śpi na twojej kanapie, korzysta z twojej łazienki, je w twojej kuchni… Musisz poświęcać komuś z uprzejmości czas, podczas gdy wolałbyś robić coś innego i nie możesz czuć się swobodnie w swoim domu.

- Nie wiem o co ci chodzi, mnie ona w niczym nie przeszkadza. – Dredowłosy spojrzał na niego mocno zdziwiony.

- Daj spokój, Tom. Nie od dzisiaj wiadomo, że Bill ma problemy w kontaktach z ludźmi, a już zwłaszcza z dziewczynami.

Docinek Georga spowodował wybuch śmiechu u całej trójki. Bill jedynie uśmiechnął się pod nosem. Tak, niech dokładnie tak myślą.

W drodze powrotnej Tom znów rozpoczął temat, który w studiu urwał się po odzywce basisty.

- Myślałem, że ją lubisz – zaczął, nie wymawiając nawet jej imienia, ale nie było to w tej sytuacji potrzebne.

- Nie o to chodzi – odparł natychmiast. – Pewnie, że ją lubię, to miła, skromna i urocza dziewczyna.

- Nie rozumiem. To w czym ci przeszkadza?

- Tu w ogóle nie chodzi o nią, tylko o mnie i o moje, jak to powiedział Georg, kontakty z ludźmi. Lubię ją, miło spędza mi się z nią czas i właściwie chętnie to robię, ale mam problem z tym, że u nas w domu jest ktoś, przy kim nie do końca mogę czuć się swobodnie. Z tym, że jak wstałem rano, nie mogłem zejść na dół w samych gaciach, tylko musiałem najpierw coś na siebie założyć.

Kłamał jak z nut, ale to w tej sytuacji wydawało mu się najlepszym rozwiązaniem. Kłamał nawet podwójnie, bo ani nie spał dzisiaj w swojej sypialni, ani w żadnym stopniu nie przeszkadzała mu jej obecność w domu. Tom o niczym nie wiedział i na razie nie miał się dowiedzieć. Po pierwsze, Bill cały czas miał na uwadze to, że ją i dredowłosego mogło zacząć coś łączyć - brał pod uwagę każdą możliwość. A po drugie, nawet jeśli ta dwójka nie była sobą zainteresowana, Tom i tak nie zrozumiałby tego, co czuł Bill. On sam jeszcze tego nie rozumiał i bał się tego. Pierwszy raz tak bardzo potrzebował czyjejś obecności i po raz pierwszy tak dobrze czuł się w czyimś towarzystwie. Tak lekko i spokojnie. Po raz pierwszy ktoś aż tak mu się podobał.

- Pragnę ci uświadomić, że w najbliższych miesiącach będziemy żyć z tą dziewczyną. Jedziemy z nią w trasę, a tam będziemy z nią prawie bez przerwy. Musisz się do tego przyzwyczaić.

- Wiem, Tom, ja to wszystko wiem, ale nic na to nie poradzę. Po prostu potrzebuję trochę czasu, okej? Jeśli będę dziwnie się zachowywał, to właśnie z tego powodu.

- Powinieneś wyluzować. Zawsze musisz wszystko tak przeżywać, jakby w twoim życiu następowała jakaś poważna rewolucja.

Rzecz w tym, że teraz to była rewolucja. Przecież pierwsza miłość, na dodatek od pierwszego spojrzenia, nie zdarza się w życiu zbyt często.

Czuł się okropnie, tak okłamując własnego bliźniaka, ale nie mógł mu teraz o tym powiedzieć. Po prostu nie mógł.