25. „Była zbyt blisko, czy zbyt daleko?”

- No i co, mała mądralo? – zakpił żartobliwie Tom, machając jej przed oczami jakąś kartką, z której nie mogła nic wyczytać, bo nie dość że gitarzysta ruszał nią tak, że o mało co się nie porwała, to na dodatek trzymał ją do góry nogami.

- Pokaż to. – Wyrwała mu papier z ręki i odwróciła, po czym od razu poczerwieniała.

- I kto miał racje? No, kto? – Przez ramię zaglądał jej Bill i wcale nie zachowywał się bardziej dojrzale od brata. Obydwaj cieszyli się, że udowodnili jej to, w co nie chciała im uwierzyć. Zresztą Gustav i Georg podobnie.

W ręku trzymała tekst „Don’t jump”, który po szybkim przeczytaniu rozumiała prawie w całości. Nauka języków była jej mocną stroną i oprócz ojczystego niemieckiego znała też bardzo dobrze francuski i angielski oraz podstawy rosyjskiego, choć ten język przychodził jej najciężej – może dlatego, że był językiem słowiańskim, a cyrylica nie ułatwiała sprawy. Nigdy nie ciągnęło jej natomiast do włoskiego czy hiszpańskiego, a już zwłaszcza nie znosiła tego ostatniego.

Teraz szła w stronę wyjścia z hotelu z wymiętą przez Toma kartką i nie wiedziała, co miała powiedzieć, chociaż chciało jej się jedynie śmiać z całej tej sytuacji.

- Ha, teraz ci głupio, że nam nie wierzyłaś. – Bill nadal uważał, że wprowadzanie jej w zakłopotanie to świetna zabawa. Tak jak i Tom.

- Ale prędzej umrzemy niż usłyszymy „okej, mieliście rację”, bo takie słowa nigdy nie padają z ust kobiety, nawet jeśli naprawdę ją mieliśmy i jest na to namacalny dowód.

Patrzyła na nich spod byka, udając, że jest śmiertelnie poważna, podczas gdy o mało co nie wybuchła śmiechem. Wyszli na zewnątrz i kierowali się na parking.

- Ej, dajcie jej spokój! – David stanął w jej obronie i odsunął Kaulitzów od niej, po czym objął ją ramieniem i szepnął jej do ucha: - Mówiłem, że są nieznośni.

- Tragiczni – odparła cicho i zaśmiała się już na głos.

Podczas drogi na miejsce kręcenia cały bus wypełniony był śpiewem Billa. Jej osobiście ani trochę to nie przeszkadzało, jedynie bała się, że ktoś mógłby zauważyć jej reakcję. Wystarczyłoby, że ktoś obserwowałby ją przez chwilę i dostrzegłby, że przymykała oczy i wstrzymywała oddech za każdym razem, gdy Bill operował swoim głosem.

- Bill… - zaczął Tom, ale brat nawet nie zwrócił na niego uwagi i kontynuował drugą zwrotkę „Don’t jump”. - Bill! – Szturchnął go, na co czarnowłosy zamilkł i spojrzał na niego zły, że ktoś mu przeszkadza. – To teledysk. Nie występ. Masz tylko ruszać ustami, a nie…

Nie dosłyszała dalej, bo zgubiła się myślami w tych ustach.

Podmuch zimnego wiatru spowodował, że zadrżała. Nawet trzymany w ręku kubek gorącej herbaty nie sprawiał, że było jej lepiej. Była w końcu końcówka lata i dni były coraz zimniejsze, a co dopiero noce. Owinęła się szczelniej kurtką i wspięła się pięć razy na palce, opadając mocno na pięty. Usłyszała kiedyś od cioci Ruth, że to pomaga się rozgrzać, ale w tej chwili nie poczuła żadnego przypływu ciepła. Wspięła się jeszcze raz na palce i…

- Mówiłem, żebyś wzięła cieplejsze ubrania – powiedział nagle Bill, a gdy na niego spojrzała, wgryzł się w kanapkę na ciepło, kupioną przez niezastąpionego Sakiego w cudem otwartej kawiarni ulicę dalej. Zamykali o dwudziestej drugiej, a  on wpadł tam równo za pięć, prosząc o kanapki, kawy i herbaty na wynos dla kilkunastu osób. Na szczęście trafił na samą właścicielkę, która dla takiej perspektywy szybkiego zarobku została dłużej bez mrugnięcia okiem, a nawet razem z pracownicą pomogła mu to wszystko zanieść na miejsce, mówiąc, że takich klientów na koniec dnia mogłaby mieć codziennie. Saki zapewnił, że jutro też przyjdzie o podobnej porze.

Podeszła bliżej i usiadła obok niego na niewielkim murku. W ciągu dnia udało im się nakręcić wszystkie sceny z całym zespołem w budynku, a gdy tylko około dwudziestej pierwszej się ściemniło, Tom, Georg i Gustav zwinęli się do hotelu, a Bill musiał zostać nakręcić ujęcia na zewnątrz z udziałem statystów. Na dzisiaj została im jeszcze scena, gdzie Bill wbiega na dach w celu uratowania postaci, która chce skoczyć. Z metrowego murku, na którym siedzieli, co oczywiście miało być następnie wyedytowane w taki sposób, by wysokość była kilkupiętrowa. Dopiero jutro mieli kręcić ujęcia na prawdziwym dachu.

- A ja mówiłam, że wszystko, co cieplejsze, mam u rodziców. Przecież nie miałam gdzie tego trzymać i na wiosnę wszystkie zimowe ubrania wywiozłam. Teraz naprawdę żałuję, bo końcówkę lata mamy strasznie zimną.

Nie odpowiedział. Przytrzymał kanapkę w zębach, zdjął swoją kurtkę i zarzucił jej ją na ramiona, a sam został w długim płaszczu będącym strojem do teledysku, po czym jak gdyby nigdy nic przegryzł bułkę do końca.

- Dziękuję. – Ledwie wypowiedziała to jedno słowo, bo w ułamku sekundy znów tak intensywnie poczuła na sobie jego zapach i zrobiło jej się tak gorąco, że nie potrzebowała już żadnych kurtek. Wystarczyło, że niemal parzył ją od środka samą swoją bliskością. Czy nie prościej by było, gdyby ją przytulił? Bardzo chciała, by to zrobił, ale oczywistym było, że go o to nie poprosi ani tym bardziej sama się do niego nie przysunie. Więc siedziała spięta do granic możliwości, nie wykonując żadnego, nawet najmniejszego ruchu. Sparaliżował ją tym posunięciem i potrzebowała chwili, by do tego przywyknąć. Na szczęście on przez jakiś czas milczał i patrzył w gwieździste niebo, więc mogła spokojnie uspokoić emocje. To znaczy, mogłaby, gdyby nie uderzyło w nią to tak bardzo. A przecież już czuła się przy nim swobodnie… Jeden gest i wszystko znikło.

- Gdzie twoja kanapka? – Przeniósł swój wzrok na nią i spojrzał w jej błyszczące oczy. Była nim zahipnotyzowana.

Prawie zapomniała odpowiedzieć.

- Nie chciałam jeść. – Wbiła wzrok w beton pod jej stopami i poczuła, jak powoli fala gorąca odchodzi. Tak jakby patrzenie na zimny beton powodowało uczucie zimna, a patrzenie na niego wywoływało buchające w nią ciepło. Zerknęła na niego, by upewnić się, czy w ten sposób to działało.

Tak, dokładnie tak to działało.

- W poprzednim zamówieniu o osiemnastej też nie jadłaś – powiedział odkrywczo.

- Wystarczy mi ta herbata. – Spojrzała na papierowy kubek termiczny, który obejmowała dłońmi. Nie zdążyła powiedzieć niż więcej, a przed twarzą ujrzała jego nadgryzioną kanapkę.

- Jedz. Widzę, że nie masz siły i jesteś zmęczona. Nic dziwnego, że jest ci zimniej niż powinno. – Już otwierała usta, by zaprotestować, ale nie dał jej dojść do słowa. – Jedz. – Zbliżył bułkę do jej ust, a jej zakręciło się w głowie i musiała przypilnować się, by nie przechylić się do tyłu i nie spaść z murka. Co prawda był niewysoki, ale wolała nie być poobijana. Nachyliła się i delikatnie ugryzła trzymaną przez niego kanapkę, próbując wyczuć jakikolwiek smak poza jej składnikami. Starała się oddzielić wszystkie smaki od siebie, by odnaleźć ten jeden niepasujący do reszty, więc przeżuwała bardzo powoli i dokładnie. Zauważyła, że się uśmiechnął i wolną ręką popił swoją kawę, która przez cały czas stała obok niego. – Komu jak komu, ale mi nie wmówisz, że od około trzynastej nie zgłodniałaś.

Miał rację, zgłodniała. Ale była głodna jego.

Zjadła do połowy - więcej nie było sensu. Nie wyczuła jego smaku, ale sama myśl, że jej usta dotykały miejsca, gdzie przed chwilą były jego usta, powodowała, że zakuło ją w podbrzuszu. Więcej też nie była w stanie, bo przez jej ciało przebiegła dławiąca ją fala nieznanych jej dotąd emocji.

Patrzyła na niego z szeroko otwartymi oczami i lekko rozchylonymi wargami, gdy gryzł zjedzoną przez nią do połowy kanapkę i zastanawiała się, czy dla niego było to równie rozpalające co dla niej. Obserwowała każdy jego ruch, każde mrugnięcie powiekami, każdy wdech i wydech. Nie dostrzegła niczego. Jadł w milczeniu i w skupieniu, ze wzrokiem wbitym w przestrzeń przed nim. Wyglądał tak pociągająco, że ledwo powstrzymywała się, by go nie dotknąć; by do niego nie przylgnąć całą powierzchnią swojego ciała.

A potem przyszedł Sebastian z ekipy nagrywającej i oznajmił, że trzeba się pospieszyć, bo noc jest krótka.

Jej praca polegała głównie na tym, by nie usnąć. Była tak zmęczona i nieprzytomna, że reagowała tylko na polecenia ekipy, by poprawić Billowi włosy lub makijaż. Przy nim na chwilę się rozbudzała, by zaraz znów zastygnąć w bezruchu na jednym z plastikowych, składanych krzesełek. On natomiast wbiegał po schodach, a potem przebiegał przez środek placu i miał jeszcze w sobie sporo energii, którą zastanawiała się, skąd czerpał. On doskonale wykonywał swoją pracę, podczas gdy ona miała wrażenie, że w ogóle się nie sprawdzała. Po tak długim dniu była wykończona i przemarznięta i o godzinie pierwszej w nocy marzyła już tylko o ciepłym łóżku.

- Jesteś zmęczona. – Nie zapytał, lecz stwierdził, gdy stała przed nim i z wyciągniętymi w górę rękami matowiła jego cerę za pomocą specjalnych bibułek.

- Tak, trochę – mruknęła i po chwili dodała: - Ale poradzę sobie.

Jej głowa była na wysokości jego piersi i wystarczyłoby, że pochyliłaby się tylko odrobinę, a jej policzek zetknąłby się z materiałem jego koszulki. Bill był bardzo wysoki, co potęgowane było dodatkowo przez jego fryzurę i czuła się w tym momencie przy nim taka malutka.

- Chcesz wracać do hotelu? Przecież sobie poradzę sam, zostało nam tylko kilka scen.

- Nie, nie, wszystko mam pod kontrolą. Tylko kilka scen, więc dam radę.

Pół godziny później leżała w hotelowym łóżku, odwieziona z miejsca nagrywania przez Sakiego. Wszyscy zostali jeszcze na planie, bo materiał wciąż nie spełniał oczekiwań reżysera. Ona nie dała rady i czuła, że zawiodła zarówno Billa, jak i samą siebie.

- Zmęczony? – zapytała, gdy zauważyła, że przetarł oczy lewą dłonią. Mógł to zrobić bez obawy o swój wygląd, bo właśnie wracali z kręcenia fragmentu klipu, w którym prawie w ogóle nie miał makijażu.

- I to jak… Po prostu padam.

Jak to się stało, że Bill odprowadzał ją do pokoju? Ach, tak. Była prawie czwarta nad ranem, a pozostali już od dawna grzali się w swoich hotelowych łóżkach.

Po wczorajszej pracy obudziła się dopiero około południa, a gdy chciała skontaktować się z kimkolwiek, telefon odebrał dopiero David, mówiąc, że wszyscy jeszcze śpią. Był to dla nich jeden z nielicznych w ostatnim czasie dni, gdy nie musieli zrywać się z samego rana i pracować, bo Tom, Georg i Gustav swoje sceny mieli już nagrane, a Bill musiał czekać, aż na dworze całkowicie się ściemni, by móc nakręcić ostatni brakujący materiał z jego udziałem - scenę, gdy postać grana przez niego stała na szczycie budynku.

Pierwszy obudził się Gustav i to z nim spędziła czas, do momentu, aż około siedemnastej na późny obiad wstała reszta.

- Dotarłaś wczoraj cała do pokoju? – zapytał Bill, gdy kierowali się do hotelowej restauracji na najwyższe piętro.

- Jak widać. – Chciała się uśmiechnąć, ale odkąd wstała, nie opuszczało jej poczucie, że nie wywiązała się ze swojego zadania. – Przepraszam. Nie mam pojęcia, co się wczoraj ze mną stało. Wszystko było dobrze, a nagle po północy po prostu mój organizm się wyłączył. Zdaję sobie sprawę z tego, że nawaliłam.

- O czym ty mówisz? Uporaliśmy się szybko z tymi kilkoma scenami i nawet nie musiałem nic sam poprawiać.

- Ale i tak powinnam była zostać do końca.

- Przestań, byłaś padnięta. Osiemnaście godzin na nogach, na dodatek z nami. Wiem, że musisz przywyknąć do pracy w takich warunkach, ale spokojnie, na razie nigdzie nam się nie spieszy.

Był dla niej tak wyrozumiały, że ciężko było jej uwierzyć we własne szczęście. Nie wykonała swojego zadania do końca, przyznała się otwarcie do swojego nieprofesjonalizmu, a jej szef sam ją usprawiedliwiał. Czy mogła marzyć o lepszej pracy? Chwilami czuła się, jakby to on miał dbać o nią, a nie ona o niego.

- Dziękuję za zrozumienie i obiecuję, że dzisiaj dam z siebie wszystko. – Uśmiechnęła się do niego promiennie i odrzuciła całe poczucie winy na bok. Wcale nie musiała się tym przejmować i po jego słowach postanowiła, że już nie będzie. Po prostu następnym razem nie zawiedzie i udowodni i sobie, i jemu, że doskonale nadaje się na to miejsce.

- Szkoda tylko, że musiałem w nocy sam rozczesywać włosy. Tobie szło to tak dobrze.

Po posiłku przygotowała Billa do nagrywania i wszyscy pojechali z powrotem na miejsce kręcenia. Tom, Gustav i Georg wytrzymali tam niecałą godzinę i wrócili do hotelu, mówiąc, że to straszne nudy oglądać Billa przypiętego linkami na dachu budynku. Gdyby nie miał zabezpieczenia, może zostaliby z nadzieją, że wydarzy się jakaś widowiskowa tragedia, ale jeśli je miał, to odjechali obrażeni na brak rozrywki.

Na planie był więc tylko on. I ona, bo musiała pilnować jego twarzy, nawet jeśli prawie nie było na niej makijażu. Skończyli pracę tuż przed tym, jak na dworze zaczęło robić się jasno.

- Ja też już nie mam siły. A przecież tylko nadzorowałam twoją twarz, siedząc sobie obok z kubkiem gorącej herbaty, podczas gdy ty stałeś na zimnie jedynie w koszulce na krótki rękaw. – Wzdrygnęła się na samą myśl o przebywaniu na zewnątrz w samym t-shircie przy takiej temperaturze. Ona wczoraj zamarzała w bluzie i w kurtce.

Szli hotelowym korytarzem w kierunku jej pokoju.

- Czasem trzeba się poświęcić, żeby uzyskać pożądany, satysfakcjonujący nas efekt, więc… - ziewnął przeciągle - … nawet nie jestem jakoś specjalnie zdenerwowany. Po prostu marzę już o ciepłym łóżku.

Gdy zobaczyła jak ziewał, automatycznie zadziałały jej neurony lustrzane i także ziewnęła, uśmiechając się do niego delikatnie. Ona również marzyła o ciepłym łóżku, ale bardziej pragnęła w tym momencie jego ciepłego ciała, które niestety było niedostępne.

- To mój pokój – oznajmiła, gdy znaleźli się pod drzwiami z numerem dwieście trzydzieści jeden. Odwróciła się do niego przodem i spojrzała prosto w jego zmęczoną twarz. Czy on też mógł pomyśleć o czyimś ciepłym ciele? O jej ciele? – Wszystko wyszło świetnie, naprawdę. Teledysk będzie niesamowity.

- Miło jest to od ciebie słyszeć.

- Ode mnie?

Kiwnął głową i mimo wysiłku, jaki wkładał, by nie zamknąć oczu, nie przestawał na nią patrzeć. Stali, obserwując się nawzajem w ciszy przez kilkanaście sekund, lekko się do siebie uśmiechając. Nie czekała na nic. Niczego sobie nie wyobrażała.

Patrz, pomyślała, patrz tak długo, jak tylko zapragniesz.

- Muszę lecieć. – Spuścił wzrok, na co od razu posmutniała, a serce wyrywało jej się z piersi. Do niego. Nie zastanawiając się długo, wyciągnęła dłoń w jego stronę i dotknęła jego prawego policzka, gładząc go delikatnie. Jego skóra była taka ciepła i miękka… Widziała, jak rozchyliły się jego usta, od których nie mogła oderwać wzroku. Chciała, by ją pocałował. I chciała się rozpłakać z bezradności.

- Ćśśś… - przyłożyła na kilka sekund palce lewej dłoni do jego warg, powstrzymując go przed odezwaniem się. Ledwie dotknęła jego ust; prawie nie poczuła na opuszkach ich miękkości i wilgoci. Pragnęła, by wykonał jakikolwiek gest w jej stronę. Pragnęła, by ją pocałował, lecz on jedynie obserwował ją nieruchomo i wydawał się być sparaliżowany jej dotykiem. Była zbyt blisko, czy zbyt daleko? Nie chciała się nad tym zastanawiać. Prawą dłoń powoli zabrała z jego policzka i chwyciła go za rękę. Od razu powiódł wzrokiem w dół, by sprawdzić, co chciała zrobić. Wciąż patrząc na jego twarz, odnalazła jego kciuk i przytknęła go do swojego kciuka, zamykając jego rzęsę, którą zgarnęła z jego policzka, między ich palcami. Gdy w końcu spojrzał w jej twarz, wyszeptała: – Zamknij oczy i pomyśl życzenie.

Wykonał jej polecenie i nie wiedziała czy świadomie, ale docisnął swój kciuk do jej kciuka jeszcze mocniej.

- Już – powiedział cicho i rozwarł powieki, na co ona powoli rozłączyła ich palce.

- Spełni się. – Uśmiechnęła się, gdy zobaczyła, że jego rzęsa została na jego kciuku. Nie potrafił nie odwzajemnić jej uśmiechu.

Było w tej chwili coś niezwykłego, coś magicznego. Coś, czego jeszcze między nimi nie było. Nie wiedziała, czy było jej wolno, ale pragnęła, by życzenie dotyczyło jej. Miała co do tego ogromną nadzieję.

Nie odrywając wzroku od jego twarzy wyszukała po omacku kartę w swojej torebce.

- Dobranoc, Bill – szepnęła, przytykając ją do drzwi. Zrobiła krok do tyłu i już była w progu swojego pokoju.

- Dobranoc, Ashley – odparł jeszcze ciszej niż ona. Zrobiła kolejny krok i znalazła się w środku. Obdarzyła go ostatnim spojrzeniem i ostatnim uśmiechem, po czym zamknęła za sobą drzwi, przylegając do nich plecami i osunęła się po nich, chowając twarz w dłoniach. W dłoniach, które przed chwilą go dotykały.