26. „Musiał ją mieć.”

Mieszkała w ich domu zaledwie niecałe trzy dni, ale zdążyła się do tego przyzwyczaić i gdy w poniedziałek popołudniu, po powrocie z Berlina, pakowała swoje rzeczy z powrotem, zaczynała odczuwać jakąś pustkę. Z jednej strony po pół roku mieszkania w Magdeburgu zdążyła przywyknąć do samotności i chwilami, podobnie jak Bill, krępowała się obecnością osób trzecich w tak bliskim otoczeniu, ale z drugiej nie chciała tracić ich towarzystwa. Zdawała sobie sprawę z tego, że już za równe trzy tygodnie ruszają w trasę i wtedy będzie miała ich wszystkich na co dzień, ale do tego czasu musiała wytrzymać sama. No, może nie do końca.

Grafik nadesłany tydzień temu przez Billa mówił, że w tym tygodniu mieli zaplanowany tylko jeden wywiad w Magdeburgu. Ale już w sobotę miały być urodziny bliźniaków i choć nikt jeszcze nie powiedział jej, jakie są plany na ten dzień, to naturalnym było już dla niej, że spędzi go z nimi. Nawet się nad tym nie zastanawiała, od razu w jej głowie rozbrzmiało pytanie: „Co będzieMY robić?”. Wiedziała, że wszyscy ją polubili i chcieli, by uczestniczyła w ich życiu, więc było to dla niej zupełnie oczywiste. Równo za tydzień mieli zaplanowany wyjazd do Francji. Dziwiła się, że nikt nic o tym nie wspominał, ale czarno na białym było napisane, że w okresie od trzeciego do szóstego września mieli być za zachodnią granicą w ramach promocji zespołu, więc logicznym było dla niej, że ona także tam pojedzie - w końcu to ona dbała o ich wizerunek. Kolejnego dnia po powrocie mieli jechać do Koln na galę rozdania nagród, a jeszcze następnego - świętować urodziny Gustava. Potem znów czekał ją spokojny tydzień, bo zespół miał przygotowywać się pełną parą do trasy, a za trzy tygodnie mieli być w Berlinie na pierwszym koncercie z Zimmer 483 Tour. Wszystkie te daty znała już na pamięć, ale wciąż nie mogła do tego przywyknąć. Ona w trasie z takim zespołem. Było to dla niej tak nieprawdopodobne, że miała wrażenie, że śni, ale jednocześnie stała w domu wokalisty i gitarzysty i wszystko było jak najbardziej prawdziwe.

Saki miał przyjechać po nią do Kaulitzów o siedemnastej razem ze wszystkimi dokumentami, jakie miała podpisać. Rano niezawodna Silke załatwiła wszystkie formalności. Następnie mieli jechać do jej poprzedniego mieszkania po wszystkie jej rzeczy, by już dziś mogła wprowadzić się do nowego, choć nie do końca tego chciała. A gdyby tak…

- Coś się stało? – Usłyszała tuż przy uchu i docisnęła telefon mocniej, by móc słyszeć go dokładniej. Wiedziała, że sama działa przeciwko sobie, ale było to silniejsze od niej.

- I nie, i tak – odparła niejasno. – Mam do ciebie prośbę.

- Słucham? Mów, postaram się pomóc.

- Wiem, że to moje pomieszkiwanie u was nie jest wam na rękę, ale od dwóch godzin próbuję uporać się z przeprowadzką i już nie daję rady. Tego jest tak dużo, nawet nie wiem, który z kartonów to rzeczy do łazienki ani w którym jest pościel, bo na szybko ich nie podpisywałam. Za późno się za to zabrałam i skończę to chyba nad ranem. Już po prostu nie mam siły na przekopywanie się przez te wszystkie rzeczy. Mogłabym wrócić dzisiaj do was? Ostatnia noc i obiecuję, że już więcej nie będę wam siedzieć na głowie.

Przez kilkanaście sekund milczał, aż w pewnym momencie sprawdziła, czy się nie rozłączył. Połączenie wciąż trwało, choć nie słyszała z jego strony żadnego dźwięku. W końcu się odezwał, aż wystraszyła się jego głosu.

- Jak dla mnie możesz mieszkać u nas ile tylko będziesz potrzebowała. Zaraz ktoś po ciebie przyjedzie.

- Nie, nie, nie! – Zaprotestowała natychmiast. – Nie zrywaj o tej porze nikogo, zamówię taksówkę.

- Zdajesz sobie sprawę z tego, jaki będzie szum w mediach, jeśli fanki zobaczą cię wysiadającą z taksówki u nas na podjeździe i wchodzącą do nas do domu? – Wiedziała, że w tym momencie uniósł charakterystycznie prawą brew. Czy w takim razie mogła już powiedzieć, że dobrze go znała? - Zbierz się, za chwilę podeślę do ciebie któregoś z ochroniarzy.

Znów gdy chodziło o jej bezpieczeństwo zrobił się tak stanowczy, że aż dostała gęsiej skórki, słysząc ten władczy ton.

Spakowała najpotrzebniejsze rzeczy do sportowej torby i dobre pięć minut zastanawiała się, czy spakować też piżamę. Gdyby tego nie zrobiła, znów weszliby na ten temat i może w jakiś sposób mogłaby się do niego zbliżyć? Była niemalże pewna, że dałby jej którąś ze swoich koszulek, a ona tej nocy umarłaby z wrażenia. Może oddałby jej ją na zawsze i mogłaby umierać we wszystkie pozostałe noce jej życia? I tak już rozpadała się na kawałki za każdym razem, gdy używała jego prywatnego ręcznika. Czyli codziennie od jedenastu dni, z wyjątkiem jednej nocy, gdy tydzień temu do hotelu musiała wziąć swój świeży, bo nie mogła zapakować mokrego, który dostała od niego podczas pierwszego wyjazdu i którego używała na co dzień. Natomiast przez czas, gdy mieszkała u nich i gdy byli w Berlinie, by nakręcić klip, dostała od niego kolejne, choć już nie na zawsze.

W pierwszej chwili nie rozpoznała Finna na nieco zniekształconym obrazie z kamery od videofonu, ale gdy tylko się odezwał, odparła, że już schodzi na dół.

Mieszkała teraz na czwartym - najwyższym piętrze bloku w kształcie pięciokąta z dziedzińcem i placem zabaw pośrodku. Dodatkowo wejście na dziedziniec było strzeżone i monitorowane - stróż otwierał bramę jedynie tym, których znał. Jeśli kogoś nie zapamiętał, mieszkańcy i tak mieli klucz i używali go tak długo, aż mężczyzna zaczął ich rozpoznawać. Jeżeli kogoś nie znał, a osoba ta nie miała klucza, musiała zadzwonić domofonem i jeśli mieszkaniec nie otworzył, stróż pilnował, by osoba ta nie dostała się na dziedziniec przypadkiem, gdy ktoś inny wchodził lub wychodził. Nie było więc możliwości, by jakaś fanka tu dotarła, nawet jeśli poznałyby jej adres. I to właściwie było głównym czynnikiem, decydującym o wyborze właśnie tego mieszkania.

Nie poznała jeszcze sąsiadów, ale na jej piętrze mieszkały na pewno dwie rodziny. Zza jednych drzwi słyszała już stłumione głosy i płacz dziecka, natomiast przy drugim na klatce stały dwa tej samej wielkości różowe rowerki, co pozwalało jej myśleć, że jej drudzy sąsiedzi mieli kilkuletnie bliźniaczki.

Samo jej mieszkanie w tym budynku było naprawdę duże. Drzwi wejściowe znajdowały się na jego środku, a naprzeciwko wejścia były drzwi do łazienki. Z lewej strony kuchnia i przylegający do niej pokój, który Ashley miała zamiar przeznaczyć na garderobę, a z prawej strony salon i przylegająca do niego sypialnia z balkonem, do której wchodziło się przez rozsuwane drzwi z  salonu. Przestrzeń między kuchnią, przedpokojem i salonem była otwarta, a na dodatek mieszkanie zajmowało całą szerokość budynku, więc okna kuchni z lewej strony i okna salonu z prawej były naprzeciwko siebie, co dawało naprawdę dużo światła dziennego. Ona nie zdążyła jednak się nim nacieszyć, bo gdy uporali się z Sakim z zapakowaniem kartonów w tamtym mieszkaniu i z wniesieniem ich wszystkich z samochodu na górę w tym, już dawno zdążyło się ściemnić.

Nie znała się z Finnem prawie wcale, więc podczas niespełna pięciominutowej drogi do domu Kaulitzów zamieniła z nim tylko kilka zdań związanych z pracą. Bill miał rację, bo mimo że ulice o tej porze były puste, to pod ich domem koczowała garstka fanek. Pięć, siedem, nie liczyła, bo dla dobra jej i zespołu lepiej było, gdy schowała się za siedzenie. W końcu makijażystka przyjeżdżająca do pracy o godzinie dwudziestej trzeciej to nie było coś normalnego, zwłaszcza gdy nie wychodziła stamtąd do rana.

O dziwo nie piszczały ani nie krzyczały, może dlatego, że nie rozpoznały niepozornego, ciemnozielonego volkswagena.

Mężczyzna musiał wykonać konieczny manewr wystawiania samochodu Billa z garażu, by móc wysadzić ją dopiero przy zamkniętych drzwiach garażowych. Pożegnała się z nim i przeszła do przedpokoju, a on po odstawieniu audi Billa na miejsce, odjechał swoim prywatnym samochodem do domu.

Gdy zdejmowała buty i lekką kurtkę w przedpokoju, przed nią stali już bliźniacy i od progu zasypali ją milionem pytań o nowe mieszkanie.

- To kiedy możemy wpaść je obejrzeć? – zapytał Tom po serii opowieści o okolicy, o wyglądzie budynków, o systemie zabezpieczeń i o samym wyglądzie jej mieszkania.

- Dam znać, jak tylko uporam się z przeprowadzką. Wypakowałam dzisiaj tylko dwa kartony i odpadłam, no coś strasznego. Ale jak skończę, to zapraszam na imprezę powitalną.

Zbliżała się północ, ale ani ona, ani Bill nie wykazywali żadnych oznak zmęczenia. Po wczorajszym nagrywaniu do czwartej nad ranem, dzisiaj spali prawie do czternastej. Pozostali natomiast zerwali się z samego rana i korzystali z hotelowych atrakcji w postaci siłowni i basenu, czego skutkiem były ledwo otwarte oczy gitarzysty i jego ciągłe ziewanie.

- Najpierw się wyśpij, a potem myśl o imprezach – odezwał się Bill swoim przemądrzałym tonem. Gdyby tego nie wiedziała, na pewno powiedziałaby, że to Tom jest tym młodszym bratem, a Bill starszym, przywołującym drugiego do porządku.

- Mam teraz tyle miejsca, że możecie przychodzić i niewyspani. Rozkładana kanapa w salonie jest naprawdę duża, zmieścilibyście się tam i we czterech. – Zażartowała. – A jak nie, to… - Chciała powiedzieć, że jej nowe łóżko też jest całkiem spore i ktoś mógłby spać i z nią, ale gdy osoba, o której pomyślała, siedziała nie dalej jak metr od niej, przełknęła tylko nerwowo ślinę razem z tymi niewypowiedzianymi sowami. - …to mamy do siebie tak blisko, że możemy przenieść imprezę do was. – Szeroki uśmiech zastąpiła już tylko jego bladym cieniem. Bill patrzył na nią i choć wiedziała, że to niemożliwe, to miała wrażenie, że czytał jej w myślach. Na dodatek bardzo uważnie i ze zrozumieniem.

Nawet nie zorientowała się, kiedy butelka z zielonym drinkiem pojawiła się przed jej oczami, ale właśnie dopiła go do końca. Było chwilę po pierwszej i Tom poszedł spać już dobre pół godziny temu, a Bill namówił ją, by została z nim jeszcze trochę, bo wcale nie chciało mu się spać. Jej też nie i właściwie jego „namowa” była luźną propozycją, na którą ona od razu się zgodziła. Rozsiedli się w salonie przed włączonym telewizorem, na który kompletnie nie zwracali uwagi, bo byli całkowicie pochłonięci swoim towarzystwem. I nawet nie zaprotestowała, gdy dostała do ręki kolejną butelkę z kolorowym alkoholem. Być może było to zasługą procentów w jej krwi, ale gdy odstawiła na bok wszystkie swoje analizy i przemyślenia, czuła się przy Billu tak dobrze i swobodnie, że czasem zapominała o tym, jaka relacja ich łączyła. Byli dwójką roześmianych, świetnie dogadujących się znajomych, między którymi nawet na chwilę nie zapadała cisza. I nie było to już tylko zasługą Billa, bo ona także rozpoczynała przeróżne tematy, wypytywała go i opowiadała o sobie.

- Słuchaj, czy ktoś mi w końcu powie, co to za wyjazd do Francji w przyszłym tygodniu? – zagadnęła w połowie trzeciego drinka. – Milczycie, jakby był to jakiś temat tabu.

Wzruszył bez emocji ramionami.

- Tak jak w grafiku, krótka promocja zespołu. Zupełnie tak, jakby nie był jeszcze wystarczająco wypromowany. – Przewrócił oczami i upił kolejny łyk niebieskiego płynu. – A nie gadamy o tym, bo nie lubimy takich wyjazdów za granicę i w sumie nadal wszyscy się tym stresujemy. Ten francuski jest okropny, a Francuzi jako jeden z najbardziej nadętych narodów świata wszystko muszą po swojemu. – Ostatnią część zdania wypowiedział sztucznie podniosłym tonem i przybierał przy tym kpiące, teatralne miny. - No nie lubię tego, bo we wszystkich innych krajach ludzie są przygotowani i rozmawiają z nami po niemiecku lub angielsku, a oni wyjeżdżają nam ze swoimi tłumaczami i całe wywiady są takie... No porażka jakaś, o wiele bardziej wolałbym pojechać tam prywatnie, ale niestety nie mogę.

- Mogę być waszym interpretatorem – wtrąciła pół-żartem, pół-serio.

- Mówisz po francusku? – zdziwił się.

- Coś tam potrafię…

- Powiedz coś! – Wyglądał na tak podekscytowanego, że nie mogłaby mu odmówić.

- Je m’apelle Ashley, j'ai dix-huit années, je travaille avec Tokio Hotel. – Spojrzała na niego przelotnie. Patrzył na nią z wytrzeszczonymi oczami, co zupełnie wybiło ją z rytmu. - Stresujesz mnie! Ale umiem mówić całkiem płynnie. Myślisz, że dlaczego mam tak nie-niemiecko-brzmiące nazwisko, które wszyscy źle wymawiacie? Dziadek od strony taty był Francuzem, a babcia Niemką. Ich syn – mój tata - jest dwujęzyczny i zawsze bardzo chciał, żebym ja też znała francuski. Więc znam, dogadam się bez problemów.

- Naucz mnie czegoś! – Odstawił butelkę na stolik i wyprostował się niczym uczeń na pierwszej lekcji w podstawówce. – To jak poprawnie brzmi twoje nazwisko?

Był zafascynowany  jej francuskim. Powtarzał po niej każde słowo w wielkim skupieniu i z jak największą dokładnością. Nauczyła go podstawowych zwrotów, które nie chciały mu wejść do głowy w szkole, a które teraz były dla niego czymś ekscytującym.

Wzięła ze sobą piżamę.

Więc gdy po drugiej on wybierał się do łazienki na górze, a ona na dole, o nic nie musiała go prosić. Ale gdy ona nie chciała prowokować niezręcznych sytuacji, on jakby to wyczuwał i robił to za nią.

- Ręczniki są świeże, Linda je wymieniała pod naszą nieobecność. – Zaczął spokojnie, by nagle zrzucić na nią bombę emocji. – Zabrałaś piżamę? – Znów jego wzrok z bystrego zmienił się w subtelnie miękki, przyprawiający ją o zawroty głowy, zwłaszcza po alkoholu.

- Tak.

Nerwowo przełknęła ślinę i stała sparaliżowana jego postawą. Przez ostatnie trzy godziny nic nie wskazywało na to, że Bill znów zacznie wysyłać jej sprzeczne sygnały. A jednak to robił i znów był pod lekkim wpływem kolorowych drinków, lecz tym razem na pewno był świadomy tego, co robił. Drinki nie były mocne i jej samej po trzech tylko delikatnie zawirowało w głowie, więc i on nie mógł być pijany. Miała więc przed sobą prawie w pełni świadomego Billa, który przyglądał jej się zbyt kokieteryjnie jak na pracodawcę czy przyjaciela. I na pewno jej się nie wydawało. Miała w tym momencie dwa wyjścia: uciec do swojego pokoju i nie przekonać się, co chodziło mu po głowie lub narazić się jako pracownika i zbliżyć się, ale mieć w końcu jasną sytuację. Toczyła ze sobą walkę, bo żadna z tych opcji nie wydawała jej się do końca dobra i gdy już miała się wycofywać, gdzieś w zakamarkach jej głowy pojawiała się myśl, że jednak powinna coś powiedzieć, bo przecież dawał jej tak oczywisty sygnał. Ale gdy już niemal wychylała się, by zrobić krok do przodu; gdy już prawie wyciągała rękę, by go dotknąć, otrzeźwiała ją świadomość, że nie powinna. Bo co, jeśli jemu wcale nie chodziło o to samo co jej?

Wybrała trzecie rozwiązanie – nie zrobiła nic i czekała na niego.

Nie zareagowała. Obserwował ją uważnie, próbując wyczytać jakiekolwiek myśli z jej twarzy, ale choć bardzo się starał, ona po prostu stała, wyraźnie zszokowana i wystraszona jego krokiem i nie drgnął ani jeden jej mięsień. Myślał, że może po alkoholu to wszystko przyjdzie mu łatwiej i będzie w stanie zrobić coś więcej, ale za bardzo bał się, że ją spłoszy. Wiedział, że jako mężczyzna powinien wziąć tę relację w swoje ręce, ale wyczekiwał chociażby najmniejszego sygnału z jej strony, którego wciąż nie dostawał. Jedyne co widział, to strach w jej oczach, ale nie mógł wyczytać z nich, czego się obawiała. Zakładał najgorsze i uznał, że musi działać ostrożnie, bo najprawdopodobniej bała się tego, że chciał się do niej zbliżyć. Za bardzo zależało mu na niej, by pozwolić sobie na jakiekolwiek potknięcia i postanowił, że stopniowo przekona ją, że to on jest osobą, z którą ona mogłaby się związać.

Co za ironia losu, pomyślał. Szalało za nim pół Europy i nie musiałby nawet kiwnąć palcem, by tysiące dziewczyn wskoczyło mu do łóżka,  podczas gdy jemu zależało na prawdziwym związku z tą, która nie reagowała na jego sygnały.

- W takim razie dobranoc i do zobaczenia rano. – Posłał jej zrezygnowany uśmiech. Nie chciał, by taki był, ale na nic innego nie było go w tej chwili stać.

- Dobranoc. – Miał wrażenie, że odetchnęła dopiero teraz. Gdy zrezygnował z nazbyt nachalnego lustrowania każdego centymetra jej twarzy, od razu się rozluźniła, co tylko utwierdzało go w jego teorii.

Chciał ją przytulić, a musiał odejść bez dotknięcia jej. Chociaż może… Miał już wycofywać się na górę, gdy wpadł mu do głowy kolejny pomysł. Znów przybrał przyjacielską postawę. Mógłby zostać aktorem, bo potrafił doskonale zagrać zupełnie sprzeczne emocje w przeciągu kilkunastu, kilkudziesięciu sekund. Ale zdecydowanie bardziej wolał zarabiać na muzyce.

- Mam nadzieję, że nic złego już ci się od ostatniego razu nie śniło? – zapytał, uśmiechając się do niej ciepło. Wyglądała na zaskoczoną tym pytaniem i zmrużyła badawczo oczy, by odpowiedzieć mu dopiero po chwili zastanowienia.

- Nie, od tamtej pory już nie. – Odwzajemniła uśmiech, choć wciąż wydawała się być zdezorientowana. I wciąż była tak obłędnie piękna, i wciąż tak bardzo jej pragnął, że musiał, po prostu musiał jej dotknąć, zanim odszedł.

- To wszystko zasługa moich ramion – gdy się przytulasz na dobranoc, to nie masz żadnych koszmarów. Całe szczęście, że jeszcze działa, ale zapobiegawczo powinnaś zwiększyć moc. – Otworzył ręce i zrobił minimalny krok do przodu, a gdy zauważył, że i ona poruszyła się w jego stronę, zamknął ją w uścisku. Wdychał zapach jej włosów całą objętością swoich płuc, by starczyło mu na jak najdłużej i pilnował się, by jej nie podnieść, nie zanieść do swojego pokoju, nie ułożyć na łóżku i nie sprawić, by była tylko jego. Z całej siły zacisnął zęby i powstrzymując się przed ujęciem jej twarzy w dłonie i pocałowaniem jej, puścił ją po trzech, czterech, pięciu sekundach. Widział to wszystko oczami wyobraźni i musiał jak najszybciej ochłonąć, bo w środku cały drżał, nie mogąc jej mieć.

Bał się, że zobaczy jakieś negatywne emocje wymalowane na jej idealnej twarzy, ale ona patrzyła na niego lekko rozbieganym wzrokiem i bardzo, bardzo delikatnie się uśmiechała. To mu wystarczyło. To był znak, że nie posunął się za daleko.

- Powinno wystarczyć, ale gdyby coś nie zadziałało, to wiesz, gdzie jestem. – Miał wrażenie, że zaraz wybuchnie, gdy wyobrażał sobie, jak przychodzi do niego w nocy, wchodzi do jego łóżka i wtula się w jego nagi tors. Musiał sprawić, by któregoś dnia chciała to zrobić. Musiał ją mieć. Musiał.

- Dziękuję. – Posłała mu kolejny prawie nie zauważalny uśmiech, jednak on obserwował ją tak bacznie, że nie przeoczyłby niczego.

- To teraz już naprawdę dobranoc. – Zrobił krok do tyłu, bo jeszcze chwila, a nie potrafiłby się opanować, gdy była tak blisko. – Śpij dobrze.

- Ty również. – Kolejny ruch kącików jej ust w górę, kolejny jego krok do tyłu. Nie mógł tak dłużej na nią patrzeć, musiał jak najszybciej znaleźć się w łazience i wziąć zimny prysznic, który ostudziłby jego emocje. Posłał jej ostatni uśmiech i odwrócił się, kierując w stronę schodów, po których wszedł, nie odwracając się ani razu. Gdyby to zrobił, musiałby zawrócić.

Nie analizować.

Nie analizować.

Nie analizować.

Cholera, co w niego wstąpiło?!

Krążyła po pokoju, nie mogąc znaleźć sobie miejsca i prawie zapomniała, że miała tylko wziąć niezbędne rzeczy i iść do łazienki, bo w jej głowie szalała burza kaulitzowych myśli. W przeciągu pięciu minut zdążył pokazać jej swoje cztery różne wcielenia. Świetnego kumpla, prowokatora niezręcznych sytuacji, zmęczonego pracodawcy i opiekuńczego przyjaciela. I co to wszystko miało oznaczać? Który z nich był prawdziwy?

Obejmowała się ramionami i nie mogła uwierzyć, że jeszcze przed momentem to on dotykał ją w tych miejscach. Przytulił ją tak nagle i swobodnie, jak ona niedawno przytuliła Gustava. Tak po prostu. Po przyjacielsku. Bez znaczenia. Podczas gdy chwilę przed tym świdrował ją wzrokiem i rozpoczynał prowokujący temat, a jeszcze wcześniej śmiał się z nią na głos podczas koślawego wymawiania francuskich słówek.

Tak, oby tak dalej, Bill, a na pewno się w tobie nie zgubię.