39. „Czy właśnie o to go prosiła?”

Po względnym uporaniu się z plamą i skorzystaniu z toalety opuściły łazienkę, wychodząc na główną salę, gdzie od razu ich zmysły zaatakowane zostały przez głośną muzykę, oślepiające, kolorowe światła i przykry zapach alkoholu i papierosowego dymu zmieszanych z setkami tańszych i droższych perfum. Ludzi na parkiecie zamiast ubywać, jakby jeszcze przybywało. Znów czekało je przeciskanie się przez sam środek trwającej w najlepsze imprezy, by dotrzeć z powrotem do stolika, gdzie, jak prawdopodobnie obydwie miały nadzieję, nie będzie Toma. Mimo zapewnień Ashley, że gitarzysta jest bardzo inteligentny, błyskotliwy i zabawny (choć czasem nie potrafi ugryźć się w język), Annalise nadal się do niego nie przekonała i według niej był dupkiem, osłem, młotem, burakiem i wieloma innymi.

- A mnie się wydaje, że ci się ten jego charakterek podoba! – Musiała krzyczeć, by Ann ją usłyszała. Jeszcze tylko kawałeczek do stolika. Kilka metrów przeciskania się między ludźmi i będzie mogła usiąść.

- No proszę cię! Co może się podobać w takim chamie?!

Roześmiała się, słysząc ten obrażony ton. Z każdym kolejnym wypowiedzianym przez przyjaciółkę słowem miała coraz silniejsze wrażenie, że Tom naprawdę zainteresował Annalise, ale ona uniosła się dumą i nie chciała przyznać się do tego nawet Ashley, a co dopiero okazać to jemu. I co najzabawniejsze, czuła też, że Tom działa dokładnie tak samo, co było naprawdę dziecinne i komiczne.

- To chyba ja powinnam o to… Au! – Prawdopodobnie przez zupełny przypadek wpadł na nią któryś z imprezowiczów, popychając ją na kolejną osobę. – Uważaj! – Krzyknęła w stronę rozbujanego chłopaka, który wydawał się być już nieobecny i nawet nie zwrócił na Ashley uwagi. – Ann?

Spojrzała do tyłu przez prawe ramię, by sprawdzić, czy przyjaciółka idzie za nią i z przerażeniem nie odnotowała jej obecności tuż za sobą. Stanęła w miejscu i obróciła się do tyłu. Nie było jej, chociaż słyszała ją jeszcze kilka sekund temu, a potem wpadł na nią ten pijany koleś i... znikła. Zaklęła pod nosem, choć zazwyczaj tego nie robiła i wyciągnęła szyję najwyżej jak mogła, zwiększając tym swoje szanse na zobaczenie czerwonej czupryny wśród tych wszystkich niekoniecznie trzeźwych osób. Nic z tego, nigdzie nie widziała jej charakterystycznych włosów. Nikt nawet jej nie przypominał, na dodatek niemalże egipskie ciemności przecinane były tylko długimi, kolorowymi światłami. Nie miała szans, by ją teraz znaleźć. A może Ann jakimś cudem ją wyprzedziła i już siedziała przy stoliku? Musiała to sprawdzić, bo przecież właśnie tam się kierowały. Nie mogła stać w miejscu, bo co chwilę ktoś się o nią nieświadomie ocierał.

Ruszyła z powrotem w stronę loży, nad którą świeciły się normalne, choć trochę przygaszone światła, ale zrobiła tylko pół kroku, bo gdy tylko się odwróciła, od razu wpadła na zapach, który rozpoznałaby wszędzie, nawet tutaj, pośród tej odrzucającej klubowej mieszanki. Tak, jakby wyczuł, że jest sama, dopadł ją i przyparł do muru, a ona nie miała dokąd uciec, mimo że teoretycznie mogła bez problemu wtopić się w tłum tańczących ludzi. Nie była w stanie jednak wykonać ani jednego ruchu, spojrzała jedynie wystraszona w jego niemal czarne oczy, które wyłaniały się z ciemności tylko na ułamki sekund dzięki migającym światłom stroboskopu. Był tak blisko, że czuła jego oddech na swojej twarzy. Pachniał sobą, papierosami i alkoholem. Znów po prostu za dobrze, aż się nim zachłysnęła i bała się odetchnąć. Zakręciło jej się w głowie pod wpływem jego przeszywającego spojrzenia, a on nie odrywał od niej wzroku nawet na sekundę. Stali naprzeciwko siebie w bezruchu, ciężko oddychając przez kilka sekund. Tak jej się wydawało, bo upływający czas był teraz jedną z ostatnich rzeczy, o których myślała. W tej chwili zastanawiała się jedynie, czy będzie w stanie opanować lgnące do niego uczucia. Unikała go przez cały wieczór, nie chcąc sama wbijać sobie noża w serce.

On zrobił to za nią. Niespodziewanie i łapczywie zamknął ją w swoich ramionach. I upadłaby bezwładnie, gdyby jej nie trzymał. Objął ją z całej siły i przycisnął do swojej klatki piersiowej, jakby bał się, że miałaby mu się wyrwać. Odruchowo położyła dłonie na jego plecach, co spowodowało, że zesztywniał. A jednak był prawdziwy, tak bardzo prawdziwy. Dotykała go całym swoim drobnym, roztrzęsionym ciałem, nie dzieliła ich już żadna odległość. Nawet przez materiał jego koszulki czuła na swoim policzku ciepło jego ramienia. Czuła jego zapach tak intensywnie, jak nigdy dotąd i pierwszy raz na własnym ciele świadomie czuła przyspieszoną pracę jego płuc. Jego dłonie błądziły w ciemności po jej plecach; sunął nimi w górę wzdłuż kręgosłupa, powodując u niej dreszcze, aż dotarł do jej szyi i wplótł palce w jej włosy.

Już od dawna nie oddychała.

Pchnął ją swoim rozpalonym ciałem, zmuszając ją do zrobienia kroku do tyłu. Mimo tłumu ludzi wokół niej, czuła na sobie tylko jego. Cofała się, prowadzona przez niego, aż przywarła plecami do zimnej ściany, przyciskana do niej przez niego z większą siłą, niż by się po nim spodziewała. Odsunął się od niej minimalnie, tylko na tyle, by móc na nią spojrzeć. Widziała w jego rozbieganym, obłąkanym wzroku, że znów był porządnie pijany, ale czy to miało w tej chwili jakiekolwiek znaczenie? Znów przylgnął do niej mocniej całym ciałem i pochylając się nad nią, oparł prawą skroń na jej lewym ramieniu, przytykając rozwarte, gorące usta do jej szyi, co spowodowało, że wydała z siebie cichy, urywany jęk i poczuła, jak nogi odmawiają jej posłuszeństwa, a ciało osuwa się po ścianie. Trzymał ją jednak sobą na tyle mocno, że nie upadła. Jego miękkie wargi zamykały się co chwilę na jej szyi i obojczykach, co w połączeniu z delikatnym łaskotaniem jego włosów i z jego parzącym, ciężkim oddechem doprowadzało ją do szaleństwa.

Jego dłoń w jej włosach, jej dłoń na jego plecach…

- Bill, błagam… - jęknęła rozpaczliwie, a on momentalnie zamknął jej usta zachłannym, odważnym pocałunkiem, który ona półświadomie, lecz bez wahania odwzajemniła.

Czy właśnie o to go prosiła? Tak bardzo tego pragnęła, ale jednocześnie przez cały czas wydawało jej się to tak nieosiągalne. Drżała w jego ramionach, odkrywając przed nim tym pocałunkiem wszystkie uczucia, jakie do niego żywiła. Pokochała go tak mocno, że jej miłość dosłownie dławiła ją w tym momencie. Był tak blisko i dawał jej to, o czym marzyła każdej nocy przed zaśnięciem. Oddawał jej cząstkę siebie, o której nigdy nie myślała, że może być dla niej przeznaczona.

Nie wytrzymała. Spod jej zamkniętych powiek wypłynęły gorące łzy wywołane nadmiarem poruszającego szczęścia i targających nią emocji, których nie potrafiła opanować. Słone krople toczyły się powoli po jej policzkach, a ona dusiła się, nie mogąc do końca zaczerpnąć powietrza i oddychała ciężko wprost w jego spragnione usta, będąc jednocześnie tak samo spragniona jego. Z całej siły zaciskała palce na skórze jego pleców i chłonęła go całą sobą, nie chcąc, by kiedykolwiek przestawał.

Poczuła pierwszą łzę na złączeniu ich warg i wydawało jej się, że on także, bo przez ułamek sekundy wyczuła lekkie zawahanie z jego strony. Nie chciała płakać, nie chciała rujnować tego momentu, lecz nie mogła nic zrobić. Dla jej serca to było po prostu za dużo emocji, które wzbierały w niej od miesiąca. Poczuła drugą łzę. Trzecią. Czwartą. Z każdą kolejną ich pocałunek słabł na sile, ale nie była w stanie ich powstrzymać.

Oderwał się od niej, momentalnie powodując ścisk w jej sercu i spojrzał zaskoczony w jej zapłakaną twarz z odległości zaledwie kilku centymetrów. Chciała powiedzieć cokolwiek; poprosić go, by nie przestawał, wytłumaczyć mu, że jest szczęśliwa do utraty zmysłów, ale zamiast tego dławiła się własnymi łzami i nie mogła wydobyć z siebie ani słowa, jedynie odgłos tłumionego płaczu. Jej serce krzyczało, protestując, ale usta wciąż milczały, gdy z przerażeniem i zdezorientowaniem wymalowanym na rozemocjonowanej twarzy wyplątywał dłoń z jej włosów i zabierał jej swoją bliskość. Uderzył ją nieprzyjemny chłód i pustka w miejscach, gdzie jeszcze chwilę temu czuła ciepło jego ciała. Nadal nie mogła zapanować nad oddechem i łzami, nie potrafiąc też na niego spojrzeć. Nie była w stanie otworzyć oczu i błagała go bezgłośnie drżeniem swojego ciała, by do niej wrócił.

Gdy udało jej się podnieść zapłakany wzrok, w ciemności zobaczyła już tylko jego oddalające się plecy. Plecy, na których jeszcze kilka sekund temu były jej dłonie. Chwilę później jego sylwetka całkowicie znikła w tłumie ludzi. Osunęła się bezwładnie po ścianie i schowała twarz w dłoniach, nie starając się już tłumić łez.

Jeszcze przed minutą wydawało jej się, że w przeciągu tej krótkiej chwili dostała od niego wszystko, czego od dawna pragnęła. Teraz wiedziała, że nie otrzymała niczego oprócz brutalnie odebranej nadziei. Pojawił się znikąd. Zostawił ją z niczym. Wziął podarowane mu przez nią serce i odszedł z nim, nie dając jej swojego w zamian. W jej klatce piersiowej w tym miejscu została tylko przeraźliwa, boląca ją niemal fizycznie pustka. Była pewna, że to tylko sen, okropny koszmar, bo czy w realnym świecie można żyć bez serca?

Co go napadło? Co sobie wyobrażał? Że ona nagle zmieni swoje nastawienie i rzuci mu się w ramiona? Że nagle powie: „Och, Bill, tak na to czekałam”, podczas gdy kilka dni temu usłyszał od niej: „Jestem tutaj wyłącznie w pracy”?

Zamówił kolejnego drinka. Siedział w najbardziej oddalonym i zaciemnionym miejscu przy barze i wlewał w siebie alkohol, jakby pił wodę, ale nawet to nie zabijało smaku jej łez. Nie potrafił pozbierać swoich myśli, wciąż czując dotyk jej miękkich warg na swoich ustach i jej delikatnych dłoni na swoich plecach. Miał ją, już przez moment była tylko jego, gdy nagle okazało się, że wypadła mu z rąk.

Przecież to było tak oczywiste, Kaulitz. Tak do bólu do przewidzenia.

Czy mógł się jakoś usprawiedliwiać? Nie. Wypił trochę, ale wtedy był jeszcze w stu procentach świadomy swoich myśli i czynów. Jedno było dla niego pewne. Zmusił ją do tego pocałunku. Osaczył ją sobą z każdej strony tak, że nie mogła się nawet ruszyć. Napierał na nią całym swoim ciałem, bo bał się, że mu ucieknie i teraz wiedział, że gdyby mogła, na pewno by to zrobiła. Odwzajemniła jego natarcie, a potem płakała. Potem już tylko płakała, pokazując mu tym, jak ogromną zrobił jej krzywdę, bo przecież właśnie oznaką cierpienia były łzy.

Gdzie był Tom? Tom! Miał tyle racji! Dlaczego on nie mógł po prostu go posłuchać? Odciąć się od niej, wykasować zdjęcia i zachowywać czysto formalną relację. Jak zwykle musiał zrobić po swojemu i wyszedł na tym tylko gorzej. Gdyby posłuchał brata, nie skrzywdziłby ani siebie, ani tym bardziej jej. Wiedział, jaka była delikatna i wrażliwa. Wiedział, że zachował się zbyt agresywnie, a to wywołało w niej płacz z poczucia bezradności i strachu. Wiedział, że zbyt władczo chwycił ją za tył głowy, zmuszając ją do parzenia na niego; zbyt mocno naparł na nią swoim ciałem, nie pozwalając jej się poruszyć; zbyt mocno ją całował, nie dając jej nawet złapać oddechu. Widział to wszystko w jej zapłakanej twarzy i czuł to wszystko w słonym smaku jej łez. Ale tak bardzo nie chciał, by mu się wyślizgnęła… Tak bardzo chciał egoistycznie mieć ją chociaż przez chwilę, chociaż przez kilka sekund.

Czy naprawdę wypił tak mało, że wciąż logicznie analizował to, co się stało, czy to ona tak otrzeźwiała jego myśli? W przeciągu kilku minut wlał w siebie nieprawdopodobnie dużo alkoholu, pijąc jeden drink za drugim i chcąc w ten sposób ugasić pragnienie. Pragnienie jej.

Odpłynęła. Zupełnie nie wiedziała, co się przed chwilą stało, jednocześnie czując to aż nadto realnie. Czy tylko jej się przyśniło, że ją pocałował? Czy straciła przytomność, a to była tylko wizja jej wyobraźni? Nie tak sobie to wyobrażała. Myślała o tym codziennie od miesiąca, ale w żadnym wypadku nie brała pod uwagi tego, że Bill w ten sposób spełni jedynie swoją zachciankę posiadania jej i pokazania swojej pozycji. Podbił jej serce swoją czarującą osobą, by w tej chwili je całkowicie złamać. Czuła, że od poprzedniego tygodnia ich relacja nabrała innego, zdystansowanego charakteru. Nie mogła patrzeć na niego tak samo, jak przedtem, ale nie potrafiła już cofnąć swoich uczuć. Gdyby mogła, na pewno by to zrobiła, by nie przechodzić teraz przez to wszystko. By nie mieć świadomości, że ten, w którym się zakochała, pragnął jej jedynie fizycznie.

Nie wiedziała, jak długo płakała pod ścianą, zanim znalazł ją Gustav. Przerażony objął ją ramieniem, wyprowadził na zewnątrz i posadził na wolnej ławce przed klubem. Gdzieś w oddali, za terenem klubu błyskały flesze, ale nic ją to w tej chwili nie obchodziło. Blondyn schował ją w swoich ramionach, zasłaniając ją jednocześnie przed wścibskimi fotografami.

Nie protestowała. Chciała, by ktoś się nią zajął, więc wtuliła się w chłopaka, który nie odezwał się, dopóki nie przestała drżeć. Było zimno, ale nie z tego powodu się trzęsła. Bill pozbawił ją tym posunięciem jakiejkolwiek równowagi psychicznej i fizycznej. Po prostu miała już dosyć.

- Powiesz mi, co się stało? – zapytał perkusista, gdy po kilkunastu minutach uspokoiła oddech. Nie była pewna, czy może mówić. Zakaszlała i nabrała świeżego powietrza do płuc, by całkiem oczyścić je z oddechu Billa, którym zbyt łapczywie się zachłysnęła.

- Nie wiem jak – odparła słabym, zachrypniętym głosem, patrząc tępo w równo ułożoną kostkę przed klubem. Wydawało jej się, że Gustav nawet jej nie usłyszał. Nie zwolnił uścisku nawet na chwilę, nadal była wtulona w jego pierś, a na jej ramionach spoczywała jego kurtka, którą w jakimś momencie musiał jej dać. Wcale tego nie pamiętała.

- Po prostu. Spróbuję pomóc, tylko mi powiedz. – Mówił tak łagodnie, że już miała wszystko mu opowiedzieć, ale było jej po prostu wstyd, że dała się w to wszystko wplątać. Że nabrała się na ten udawany wizerunek, mający niewiele wspólnego z jego rzeczywistymi zamiarami i po prostu się zakochała.

- Nie mogę. Nie potrafię. – Nie miała siły, by przekazać jakoś Gustavowi to, co się stało, jednocześnie nie odkrywając przed nim swoich uczuć względem Billa. – Ja… Gustav, może kiedyś, ale po prostu… - Jąkała się, nie wiedząc, jak ma się właściwie zachować. – Dziękuję, że jesteś, bo bardzo mi teraz pomogłeś, ale…  To jest po prostu coś, co muszę załatwić sama. Przepraszam.

- Nie wyglądasz, jakbyś miała sobie z tym poradzić sama… Ktoś zrobił coś nie tak?

Ktoś zrobił wszystko nie tak! Ktoś niepotrzebnie się do niej odzywał i niepotrzebnie zaproponował jej współpracę. I niepotrzebnie zasiał zamęt w jej sercu.

Pokręciła głową, by dać mu do zrozumienia, że naprawdę nie chciała mu o niczym mówić. A może chciała, ale nie mogła.

- Chcę jechać do hotelu. – Wydusiła z siebie po chwili milczenia i drżenia. – Proszę. Zamówię taksówkę. – Otworzyła niewielką torebkę i wyjęła z niej telefon, ale Gustav ją powstrzymał.

- Ja to zrobię. Pojadę z tobą, tylko dam komuś znać.

Znów się nie sprzeciwiała. Tak naprawdę nie znała nawet żadnego numeru, by wezwać taksówkę, a pod klubem jak na złość żadnej nie było. Mogła kontaktować się z którymś z ochroniarzy, ale wiedziała, że ich zadaniem nie było robienie za jej szofera, tylko pilnowanie chłopaków.

Perkusista wykonał szybkie połączenie do Toma i poinformował go, że wracają, bo Ashley źle się poczuła, co akurat było prawdą. Było jej niedobrze, bolała ją głowa, brzuch i skaleczone serce.

Zadzwonił też do Dirka, który pilnował wszystkich kart do pokoi, a mężczyzna momentalnie pojawił się obok nich, nie pytając o nic.

Nie czekali długo, bo po niecałych pięciu minutach pod klub podjechał czarny mercedes z podświetlonym napisem „taxi” na dachu i już mieli do niego wsiadać, gdy za ich plecami rozległ się głośny krzyk Annalise.

- Ashley! Szukam cię od co najmniej piętnastu minut!

Przez to wszystko zapomniała, że przyjaciółka była tutaj razem z nią. Czerwonowłosa zmierzała ku niej w szalonym tempie, a kilka kroków za nią podążał Tom, który w swoich szerokich spodniach nie mógł za nią nadążyć. Wyglądali uroczo i chciała się uśmiechnąć na ten widok, ale nie umiała.

Co oni właściwie robili razem?

- Gdzie ty się wybierasz?! – zapytała podniesionym głosem, po czym zlustrowała blondynkę od góry do dołu i zrzedła jej mina. - Jak ty wyglądasz? Co się stało? – dodała już znacznie ciszej.

- Źle się czuję, Gustav odwiezie mnie do hotelu.

Annalise uniosła z niedowierzaniem lewą brew. Znała ją zbyt dobrze, by uwierzyć, że to zwykłe złe samopoczucie. Dopiero teraz doszedł do nich zmachany Tom i spojrzał zdezorientowany najpierw na Ashley, a później na perkusistę, ale nie odezwał się.

- Jak myślisz, że wciśniesz mi taką bajkę, to się mylisz. Jadę z tobą. Trzymaj. – Wygrzebała z torebki paczkę chusteczek i rzuciła je w jej stronę. - Idę poszukać Susanne, a wy – zwróciła się do Toma i Gustava – macie jej pilnować. I nie odjeżdżać, dopóki nie wrócę.

- Wszystko w porządku? – usłyszał ze swojej prawej strony i odwrócił się w spowolnionym tempie w kierunku, z którego dochodził głos. Zmrużył oczy i próbował skupić wzrok na szczupłej twarzy okalanej prostymi, brązowymi włosami, ale obraz za bardzo mu wirował. Przymknął powieki, odetchnął trzy razy i ponownie spojrzał na dziewczynę. Wydawało mu się, że skądś ją kojarzył, ale za nic nie mógł przypasować do niej żadnej znanej mu osoby. Może po prostu kogoś mu przypominała.

- Nic nie jest w porządku – wychrypiał i przechylił szklankę, opróżniając ją do dna. Nawet się nie skrzywił, bo nadal zamiast smaku alkoholu czuł smak jej ust i jej łez.

- Mogę jakoś pomóc? – zapytała łagodnie, patrząc na niego uważnie.

Prychnął i zaśmiał się gorzko.

-  Jeśli potrafisz cofnąć czas, to cofnij go co najmniej o pół godziny. A najlepiej o cały tydzień. Może za drugim razem nie zrobiłbym z siebie idioty, odkrywając swoje uczucia w niewłaściwym momencie.

- Chodzi więc o dziewczynę? – Wydawało mu się, że brunetka przysunęła się w jego stronę, ale mógł się mylić, bo szklanka stojąca przed nim także lekko sunęła po blacie, a było to fizycznie niemożliwe, bo nikt nie wprawiał jej w ruch.

- Chodzi o najbardziej uroczą, najpiękniejszą i najcudowniejszą dziewczynę, jaką w życiu spotkałem. – Wybełkotał. - A przed chwilą wszystko spieprzyłem.

- Widziałam. Ashley wyglądała na przerażoną i nie wydawało mi się, że ucieszyła się z tego pocałunku. Chciała raczej uciec, ale jej nie pozwoliłeś.

Słowa, które usłyszał, były dla niego jak ocucające uderzenie w policzek. Spojrzał bacznie na dziewczynę i nagle zrozumiał, skąd ją kojarzył – była to jego fanka, którą wzięła ze sobą Annalise.

Momentalnie otrzeźwiał. Co mu odbiło, że rozmawiał z kimś obcym na takie tematy?! Gdyby trafił na szpiega z mediów, jutro rano całą Europę obiegłyby jego słowa. Jednej fance nikt na pewno nie miał zamiaru uwierzyć, ale co, jeśli ktoś zrobił im zdjęcie? Klub pył pełen obcych ludzi, a on tak bezmyślnie pocałował ją w samym środku trwającej w najlepsze imprezy. Nie chciał, by ich relacja wychodziła na światło dzienne. Fanki nie mogły dostać dowodu na to, że naprawdę z jego makijażystką łączyło go coś więcej niż tylko praca. Na razie żyły tylko domysłami, ale gdyby zobaczyły takie zdjęcia, mogłoby zrobić się naprawdę niebezpiecznie. Pozostało mu tylko modlić się o to, by nikt wtedy nie dostrzegł jego dwumetrowej sylwetki z tak charakterystycznie nastroszonymi włosami.

Miał ochotę sam sobie przyłożyć za własną głupotę.

Gdzie byli wszyscy?!

Wykrzywił twarz i zeskoczył ze stołka, trzymając się blatu. Wydawało mu się, że nie był aż tak pijany, ale okazało się, że ledwo trzymał się na nogach. Otrzeźwienie trwało dosłownie kilka sekund i nic już po nim nie zostało.

- Pomogę ci. – Susanne wstała i bez pytania objęła go w pasie, zarzucając jego rękę na swoje ramię.

Może nie myślał już zbyt jasno, ale wydawała mu się być miła. Zbyt miła. I właściwie całkiem ładna. I pachniała zmysłowo i przyjemnie.

Siedząc w taksówce, dostrzegła czerwonowłosą biegnącą w jej kierunku. Samą. Zbliżyła się do Toma i Gustava, stojących obok samochodu, niczym burza.

- Mieliście jej pilnować jak własnego dziecka! – zaczęła, otwierając drzwi.

- Było jej zimno – odwarknął Kaulitz. – Może najpierw byś zapytała, zanim zaczniesz rzucać oskarżenia?

Annalise posłała mu lekceważące spojrzenie i zignorowała jego słowa.

- Natknęłam się na Georga i waszego menagera. Powiedziałam im, co się dzieje. Za to nigdzie nie widziałam swojej Susanne. Ani twojego braciszka. O niego się nie martwię, ale znajdźcie moją koleżankę, bo nie wiem, jakie tu się kręci towarzystwo. A raczej – wiem jakie i to mnie martwi.

Przez całą drogę do hotelu Ashley milczała. Mimo że Annalise próbowała wyciągnąć z niej cokolwiek, ona nie mogła wydobyć z siebie ani słowa. Ani nie wiedziała, jak miałaby to powiedzieć, ani nie chciała zwierzać się przy kierowcy taksówki, który patrzył na nią zbyt ciekawskim wzrokiem w lusterku. Odwróciła głowę w lewą stronę i patrzyła na pięknie oświetlone nocą Köln.

Chciała, by to wszystko, co przez ostatni tydzień pokazał jej Bill, było nieprawdą. Przez miesiąc zdążyła uwielbić w nim wszystko, co jej pokazał. Pokochała jego głos w każdej jego tonacji, gdy szeptał, mówił, śpiewał i krzyczał. Jego śmiech, zarówno ten głęboki, zapierający jej dech, jak i ten skrzekliwy, całkiem ją rozczulający. Jego zapach, którym chciałaby cała przesiąknąć. Jego włosy, jego kolczyki, jego tatuaże. Ciepło jego ciała, dotyk jego szczupłych dłoni, smak jego ust i bicie jego serca. Sposób, w jaki mówił, w jaki się poruszał i w jaki patrzył. Jego pewność siebie i jego niezdecydowanie. Jego poczucie humoru, czasem nieco dziecinne i jednocześnie jego dojrzałość, która biła od niego w tak wielu słowach. Pokochała też to, jak przy nim wyglądała i jak się przy nim czuła. Przez trzy tygodnie był dla niej ideałem, dlatego tak ciężko było jej od tygodnia uwierzyć w to, że ona okazała się być dla niego nic nie znaczącą osobą, narzędziem do zaspokojenia jego potrzeb. Gdy dopiero co go poznała, za nic nie powiedziałaby, że był kimś, kto mógłby traktować ludzi w ten sposób. Dziś miała czarno na białym, że nie był osobą zdolną do jakichkolwiek głębszych uczuć i jedynie bawił się nią przez cały ten czas.

Dopiero gdy weszła razem z Ann do swojego hotelowego pokoju, uwolniła wszystkie tłumione przez ostatnie pół godziny emocje. Opowiedziała jej cały miesiąc dokładnie takim, jaki był, nie pomijając ani jednego spojrzenia, uśmiechu ani dotyku. Potrzebowała oczyścić umysł ze wspomnień i liczyła na to, że gdy o wszystkim powie Annalise, w jakiś cudowny sposób wyrzuci te wszystkie magiczne chwile z głowy. Nic z tych rzeczy. Cały miesiąc ich znajomości zamiast ulotnić się, utkwił w jej pamięci jeszcze bardziej. Zapisał się na niej niczym na kartce i mimo że kartkę można było zniszczyć, porwać czy spalić, ona nadal zostawała popisana. Można było jedynie sięgnąć po korektor, bo mimo że zostawały po nim plamy i kartka wyglądała brzydko, to można było już napisać na niej coś od nowa. Problem polegał na tym, że ona nie miała pojęcia, gdzie jej korektor się znajdował ani jak wyglądał. Nie wiedziała nawet, gdzie miałaby go szukać. Póki co musiała przestać dawać po sobie pisać.

Chciała stąd zniknąć. Chciała cofnąć czas, wrócić do Gröningen, skończyć tam szkołę i wyjechać razem z Annalise do Berlina na studia. Chciała nigdy go nie poznać, nigdy nie poczuć jego zapachu, jego dotyku i jego smaku.

Chciała, by i on zniknął, jak najszybciej i raz na zawsze, żeby z czasem mogła o nim zapomnieć. To czas miał być jej korektorem.

Spędziła noc, a raczej to, co z tej nocy po długiej rozmowie zostało, z przyjaciółką. Annalise zasnęła bez żadnych problemów, podczas gdy ona nie mogła zmrużyć oka, bijąc się z myślami i tłumiąc płacz w poduszkę. Nie wiedziała, czy bardziej potrzebowała jego obecności czy nieobecności. Chciała tylko, by czuł do niej to samo, co ona do niego. Chciała tylko, by ją kochał i wiedziała, że prosi o zbyt wiele.

Gdy się zdecydowała, Annalise jeszcze spała. Dzieliły łóżko, wiec wymknęła się z niego po cichu, by jej nie obudzić. Nie mogła dłużej być marionetką  w teatrzyku uczuć, którą poruszał tak, jak mu się podobało. Wyniszczyłby ją psychicznie, bo była już na skraju.

Umyła twarz, nie patrząc w lustro i ubrała się w pierwsze, co znalazła na wierzchu torby. Najciszej jak umiała wyszła z pokoju i drżącym krokiem, z drżącym sercem ruszyła w stronę pokoju Billa.

Drżącą dłonią zapukała do jego drzwi i gdy w końcu jej otworzył, drżącym głosem powiedziała:

- Muszę odejść.

Nie wiedziała dlaczego, ale wciąż tliła się w niej nadzieja, że znów mocno ją przytuli, znów zachłannie ją pocałuje i po raz pierwszy powie jej, że kocha ją tak, jak jeszcze nigdy nikogo.

Zadrżało w niej wszystko, co możliwe, gdy w głębi jego pokoju ujrzała sylwetkę Susanne.