30. „Potrzebował makijażystki.”

Wróciła do jego pokoju mocno przytłoczona swoimi wnioskami. Starała się o nim nie myśleć, ale jak miało jej się to udać, gdy układała kosmetyki w przegródce podpisanej jego imieniem, stojąc w jego pokoju?

Wszedł do środka, gdy stała przy oknie i zapinała kuferek stojący na parapecie. Bała się na niego spojrzeć, bo przez te kilkanaście minut jego nieobecności zbyt dużo sobie uświadomiła. Stwierdziła bowiem, że jest zdecydowanie zbyt blisko niego, ale jednocześnie nie potrafiłaby się już oddalić. Spędziła z nim tylko niecałe trzy tygodnie, ale całkowicie uległa jego osobie. Wiedziała, że sama zadaje sobie cios, coraz bardziej się od niego zbliżając, lecz jednocześnie nie potrafiła przestać tego robić. Doskonale zdawała sobie sprawę, że dla niego pracuje, że jest jej szefem, chociaż sam nigdy tak siebie nie określił. Mówił jedynie, że współpracują ze sobą i że są teraz rodziną, ale ona wiedziała, że nigdy nie będzie po prostu jego koleżanką, choćby nie wiadomo jak się zżyli. Była i miała pozostać makijażystką najsławniejszego nastolatka w Europie, a nie jego przyjaciółką. Od początku nie mogła pozwolić sobie na to, by się w nim zadurzyć, ale nie dopilnowała się i teraz było już za późno. Jej organizm od samego początku reagował na niego inaczej. Serce od razu zabiło jej mocniej, gdy ujrzała go po raz pierwszy i robiło to już za każdym razem, gdy go widziała. W jego towarzystwie miała nieustannie podwyższony puls i nierówny oddech, a chwilami nawet jego brak. Doskonale pamiętała każdy z momentów, gdy mówił jej, dlaczego zatrudnił właśnie ją. Bo nie posyłała mu kuszących uśmiechów, bo nie patrzyła na niego wzrokiem pełnym pożądania i nie miała ochoty się na niego rzucić. Nie chciał podobać się swojej makijażystce. Szukał dziewczyny, która tylko będzie wykonywała swoją pracę, bez zbędnego spoufalania się. Wiedziała, że nawet jeśli jej uczucia do niego stały się tymi najsilniejszymi, nie mogła tego w żaden sposób okazać.

Bill Kaulitz zatrudniając ją, nie szukał sobie miłości. Potrzebował makijażystki.

Tak bardzo cieszyła się, że zdążyła umalować go, zanim pomyślała o tym wszystkim, bo gdyby przyszło jej malować go w tej chwili, zamiast okręgów wokół oczu miałby gwiazdy kilkunastoramienne. Lodowate dłonie trzęsły jej się jak nigdy przedtem, a jednocześnie było jej tak gorąco, że marzyła, by ktoś wylał na niej wiadro zimnej wody. Trzęsły jej się zresztą nie tylko dłonie. Drżała na całym ciele, czekając, aż usłyszy jego piękny głos.

- Mogłabyś mi jeszcze w czymś pomóc? – Zapytał łagodnie, podchodząc do szafy i wyciągając z jej dna coś dużego.

Nie wiedziała co, bo się nie odwróciła. Skupiała swój wzrok na kształcie kamieni, jakimi wyłożona była droga prowadząca do ich domu.

Wyczuła, że ma do czynienia z innym Billem, niż jeszcze przed chwilą. A przynajmniej tak jej się wydawało. Może po prostu znów sobie coś wymyśliła.

- Oczywiście – odparła automatycznie.

- To chodź ze mną na dół.

Odwróciła się dopiero, gdy usłyszała, że nacisnął klamkę i otworzył drzwi. Wychodził z pokoju, ciągnąc za sobą walizkę niemalże większą od niego.

- Idziesz? – zapytał i zatrzymał się na szczycie schodów, by na nią spojrzeć.

Gdy tylko zorientowała się, że miał zamiar to zrobić, udała skupioną na zamykaniu drzwi od jego pokoju, dzięki czemu udało jej się uniknąć jego wzroku.

- Tak.
Cóż za rozbudowana i swobodna wymiana zdań! Nikt nie zorientowałby się, że coś między nimi jest nie tak.

Zniósł pustą walizkę na sam dół i zakręcił w korytarz znajdujący się w prawej części domu. Znajdowało się tam troje znajomych drzwi, choć ona była jedynie za dwoma. Pierwsze były drzwiami od łazienki. Drugie – od korytarza, gdzie znajdowały się dwie dodatkowe sypialnie i tak zwane pomieszczenie magazynowe.

Trzecie okazały się być ich garderobą. Do tej pory nie widziała, by tu wchodzili, bo mieli (a przynajmniej Bill miał) ogromną szafę w swoim pokoju, w której trzymał rzeczy – powiedzmy - na co dzień i pierwszej potrzeby. Na wyjazd najwidoczniej chciał zabrać coś więcej.

Jednak miała dobre przeczucia – jego garderoba, choć wspólna z Tomem, była na pewno większa niż jej całe poprzednie mieszkanie. Nigdy w życiu nie widziała u kogoś tak wielu ubrań. Z lewej strony była część Toma, z prawej Billa. Nietrudno było jej je rozpoznać, bo przecież ich style różniły się od siebie tak bardzo, że jeden od drugiego nie pożyczyłby ani jednej rzeczy. Obydwaj mieli ogromne kolekcje spodni, koszulek i butów, jednak Tom miał również kolekcję czapek i bluz, a Bill zamiast tego biżuterii i kurtek.

Skierował się do swojej części i rozłożył tę ogromną walizkę na samym środku.

- Muszę się spakować – oznajmił i założył ręce na biodrach.

Była pewna, że na nią patrzy, ale ona rozglądała się po całym pomieszczeniu, nie mogąc wydobyć z siebie ani słowa. Zarówno ze względu na wrażenie, jakie zrobiła na niej garderoba, ale i przez niego. Po dłuższej chwili udawania zainteresowanej białymi ścianami i białymi meblami spojrzała na niego z drżącym sercem. Momentalnie ugięły jej się kolana i miała wrażenie, że osunie się na podłogę, gdy tak stał, wysoki i piękny i patrzył na nią wyczekująco. Powtarzała sobie w myślach, że musi się uspokoić, że musi opanować wszystkie emocje, że musi porzucić w tej chwili wszystkie rozwijające się w niej uczucia, do których dziś się przyznała i skupić się tylko na tym, co będzie miała do zrobienia.

- Ale najpierw powinienem się przebrać, wylałem mleko na koszulkę, nie mogę tak wystąpić.

Nawet nie zauważyła, bo skupiła się tylko na jego twarzy. Odwrócił się od niej i zaczął przeglądać wieszaki z koszulkami, znów nucąc coś pod nosem, a ona odetchnęła, bo chociaż przez chwilę mogła odpocząć od jego paraliżującego spojrzenia. Wsłuchiwała się w cichą melodię, która wydobywała się przez jego zamknięte usta i myślała, czy nie powinna w tej chwili stąd uciec, ale nie zdążyła wprowadzić swojego planu w życie. Wybrał standardowy czarny T-shirt i zawiesił go na uchwycie od jednej z szuflad. Obserwowała go z szeroko otwartymi oczami, praktycznie nie mrugając. Spodziewała się, że weźmie koszulkę i wyjdzie do łazienki, podczas gdy on odwrócił się w jej stronę bez żadnego ostrzeżenia i jak gdyby było to oczywiste, powiedział powoli, bez najmniejszego skrępowania:

- No chodź. Nie poradzę sobie sam z włosami.

Po czym uśmiechnął się delikatnie w taki sposób, że zapytana w tej chwili o własne imię, nie potrafiłaby odpowiedzieć. Wciągnęła do płuc taką ilość powietrza, jaką tylko zdołały pomieścić, po czym trzymała je w sobie tak długo, aż zabrakło jej oddechu. Rozpłynęła się pod wpływem jego spokojnego głosu, który brzmiał raczej, jakby zachęcał ją do zaśnięcia, aniżeli do pomocy w przebraniu się.

Stała zaledwie półtora metra od niego. Najwyżej dwa, lecz droga, jaką musiała pokonać by znaleźć się obok niego wydawała jej się nie mieć końca. Nie czuła nóg, gdy do niego podchodziła. Nie miała odwagi, by na niego spojrzeć, patrzyła tylko na niewielką mokrą plamę na czerwonym materiale.

- Po prostu zdejmij, uważając na włosy – rzekł po chwili milczenia z jej strony i uniósł ramiona do góry, patrząc na nią łagodnie.

Ręce odmówiły jej posłuszeństwa dokładnie tak, jak przed chwilą nogi. Jedyne co czuła w tej chwili to intensywne bicie swojego serca i jego obezwładniający zapach. Nie wierzyła, że naprawdę ją o to poprosił, a ona naprawdę to zrobiła. Ostrożnie chwyciła za dół koszulki po obydwu stronach i łagodnym, powolnym ruchem podciągnęła ją do góry, odsłaniając kolejno jego podbrzusze z wytatuowaną po prawej stronie gwiazdą, brzuch i klatkę piersiową, muskając przy tym delikatnie jego skórę opuszkami palców i paznokciami. Poczuła, jak przez jego ciało przebiega dreszcz.

Była pewna, że wszystko jej się tylko śniło. Gdyby ktoś zmierzył jej w tym momencie puls, ciśnienie, czy inne parametry życiowe, przekraczałyby one wszystkie możliwe granice. Dokładnie tak się teraz czuła. Jakby umarła.

Wyciągnął ramiona z rękawów, a ona ostrożnie rozciągnęła koszulkę przy jego twarzy, by jak najmniej uszkodzić jego fryzurę. Zadrżała jeszcze bardziej, gdy on jednocześnie zrobił to samo, ocierając swoimi dłońmi o jej dłonie. Przeciągnęła t-shirt przez jego włosy i podała mu go, a on bez zastanowienia rzucił go na podłogę.

Stał przed nią półnagi i patrzył na nią nieprzytomnym wzrokiem, z lekko rozchylonymi ustami. Ona wyglądała podobnie, z tą tylko różnicą, że była całkowicie ubrana. Nie miała pojęcia, przez ile sekund lub minut tak stali, w zupełnym bezruchu, obserwując swoje twarze. Tak bardzo chciała go dotknąć, przyłożyć swoją dłoń do jego ciała, by przekonać się, że to wszystko dzieje się naprawdę, że jest prawdziwy.

Czekała. Czekała tak, jak przez znaczną większość ich znajomości, bo zwłaszcza po ostatnich wydarzeniach, nie wiedziała, czego on właściwie od niej chciał. Nie miała zamiaru wykonać pierwszego kroku. To nie ona ustalała reguły gry i to, co chciała zrobić, mogłoby zaszkodzić jej pracy. Mogłoby, choć nie musiało, ale mimo, że jego skóra była jedną wielką prośbą o dotknięcie, nie zdecydowała się tego sprawdzić.

I znów się nie doczekała. I znów naiwnie pomyślała, że wydarzy się coś, co jemu nawet nie przyszłoby do głowy. Znów wyolbrzymiła jego zachowanie. Przecież mieli spędzić ze sobą tak dużo czasu w trasie, że widok czterech męskich półnagich ciał miał być czymś codziennym.

Trzęsącymi się dłońmi chwyciła wieszak zaczepiony o rączkę od szuflady i zdjęła z niego świeżą koszulkę, po czym odwiesiła go w to samo miejsce. Zebrał swoje włosy dłońmi, a ona przełożyła przez nie t-shirt, starając się nie dotknąć brzegiem także do jego twarzy. Wsunął ramiona w rękawy, a ona próbowała odciągnąć koszulkę jak najdalej jego ciała, by nie powstały na niej ślady od dezodorantu. Sprawiało jej to duży problem, bo jego t-shirt był bardzo ciasny. Chwyciła za materiał zbyt lekko, ponieważ puściła go, gdy pociągnęła mocniej za koszulkę w celu jej rozwinięcia. Jej dłoń obsunęła się wzdłuż jego boku. Poczuła, że zadrżał pod wpływem jej dotyku, tak samo jak ona, gdy wyraźnie poczuła ciepło jego delikatnej skóry. Rozwinęła t-shirt do końca i chciała się odsunąć, lecz nie mogła zrobić kroku. Obezwładnił ją swoimi brązowymi oczami, od których nie mogła oderwać w tej chwili wzroku. Miała wrażenie, że nie wytrzyma dłużej napięcia, jakie powstało między nimi, że jeszcze chwila, a upadnie wprost w jego ramiona. Pomimo paraliżu całego ciała i umysłu była pewna, że chciał coś powiedzieć, że lekko się nachylił i wykonał prawie niezauważalny ruch ręką w jej stronę, jakby chciał jej dotknąć, ale momentalnie cofnął dłoń i odskoczył od niej, a po chwili do garderoby wszedł nie kto inny jak Tom. Czarnowłosy musiał usłyszeć kroki swojego brata, co nie było trudne w ich pustym, cichym domu, lecz ona całkowicie odeszła od zmysłów. Jedyne co teraz odczuwała, to zalewającą ją falę gorących uczuć. Toma rozpoznała tylko po donośnym, radosnym głosie, bo nawet na niego nie spojrzała. Wciąż nie mogła oderwać wzroku od tych przeszywających ją oczu. On pierwszy odwrócił głowę w stronę swojego starszego brata.

Co za idiotka, pomyślała i była niemal pewna, że wyczytał z jej zachowania wszystko, co tylko można było wyczytać. Nic nie mogła poradzić na to, że nie potrafiła trzymać się od niego z daleka i reagować na niego obojętnie. Nie dało się.

Nie wiedziała, czy Tom znowu im przeszkodził, czy ją uratował. Nie chciała wyobrażać sobie, do czego mogłoby dojść, gdyby nagle się nie pojawił, ale mimowolnie w jej głowie pojawiały się obrazy, których natychmiast próbowała się pozbyć. Jej wyobraźnia zdecydowanie się zapędziła, kładąc jej dłonie na jego nagim torsie, na ramionach, na plecach…

- Co tu robicie? – zapytał podejrzliwie gitarzysta i spojrzał zdziwiony na leżącą na podłodze czerwoną koszulkę, w której przed chwilą na pewno widział Billa.

- Pakujemy się – odparł krótko czarnowłosy głosem nie zdradzającym, że coś niewłaściwego mogło się tu dziać i zaczął przeglądać wieszaki ze spodniami.

- Czy ty zbytnio nie wykorzystujesz naszej małej Ashley? – Tom zaśmiał się i rozłożył swoją walizkę, po czym zaczął robić dokładnie to samo, co jego brat.

Rzeczywiście przy nich wyglądała na małą. Przy Billu ze względu na jego wzrost, a przy Tomie z powodu jego obszernych ubrań. Tom był jedynie kilka centymetrów niższy od brata, jednak jego wzrost przegrywał z jego strojem.

- Nie, sama chciała mi pomóc – odparł wymownym tonem i odwrócił się.

Spojrzał na nią tak przeszywającym wzrokiem, że nie mogła go znieść. Czuła się, jakby ją torturował, jakby powoli wypompowywał z niej krew, zabierał jej powietrze i po kawałku wyrywał jej udręczone serce. Wiedziała już, że w jej oczach dostrzegł przed chwilą rodzące się w niej uczucie i ani trochę mu się to nie spodobało.

Na szczęście Tom wyciągnął ją z tej kłopotliwej sytuacji, ponieważ zaczął konsultować z nią każdy swój wybór, podczas gdy Bill w milczeniu samodzielnie pakował swoje ubrania do walizki. Starała się naprawdę doradzić Tomowi i skupić na pomaganiu mu, dlatego jej wyobraźnia odbiegła nieco od klatki piersiowej i ramion Billa, od jego ciepłej skóry i dreszczy na jej ciele pod wpływem dotknięcia go. Mogła ochłonąć, ponieważ młodszy Kaulitz nie odezwał się nawet słowem, dopóki nie spakował wszystkiego i nie oznajmił, że idzie do siebie.

- Co go ugryzło? – zapytał Tom, gdy tylko jego brat opuścił jasną garderobę, ciągnąc za sobą walizkę i kopiąc koszulkę, którą z niego zdjęła.

- Nie wiem, przecież to twój bliźniak – odparła, wzruszając ramionami. – Nie macie tej więzi, nie porozumiewacie się za pomocą spojrzeń?

- Tak, może wiedziałbym, co się stało, gdyby w ogóle na mnie spojrzał zanim wyszedł… Myślałem, że może po prostu coś wiesz, w końcu tu z nim siedziałaś.

- Mówił mi jedynie, że bardzo stresuje się wyjazdem do Francji, ale wydawało mi się, że już mu trochę przeszło.

- Przesadza. Zresztą, nieważne. Czasami ciężko go pojąć i szkoda czasu na zastanawianie się co mu akurat siedzi w głowie. Prędzej czy później sam mi powie, bo nie potrafi trzymać w sobie problemów.

Dobrze wiedziała, co mu jest. Był wściekły na nią. On tylko poprosił ją o pomoc przy przeciągnięciu koszulki przez ułożone włosy, a ona o mało co nie zemdlała na jego widok. Musiał to zauważyć; musiał zauważyć, jak na niego reagowała. Musiał zauważyć, że teraz i ona, tak samo jak wszystkie fanki, miałaby ochotę przywrzeć do niego całą sobą i najlepiej nie puszczać. A przecież on potrzebował normalnej, dojrzałej, opanowanej makijażystki, a nie roztrzęsionej, zafascynowanej dziewczynki, patrzącej na niego obłąkanym wzrokiem, która na każde jego słowo czy ruch reaguje co najmniej jakby się jej w danej chwili oświadczał.

- A ty się nie stresujesz? – spytał, wyrywając ją z zamyślenia.

Patrzył na nią z nieco uniesionymi brwiami i kącikami ust. Związywał właśnie swoje dredy, po czym nałożył opaskę zakrywającą czoło.

- A mam czym?

Wydawało jej się, że w ogóle nie zwrócił uwagi na to, co odpowiedziała. Odwrócił się i szukał wzrokiem odpowiedniej czapki.

- Pomożesz mi? – Wyciągnął w jej stronę odpowiedniego, idealnie pasującego do reszty stroju full capa New Ery.

Zastanawiała się, czy Kaulitzowie są naprawdę aż tak nieporadni, czy potrzebują po prostu bliższego kontaktu z dziewczyną. Przeciągnięcie dredów Toma przez otwór z tyłu czapki poszło jej o wiele łatwiej niż zakładanie koszulki Billowi, czy układanie jego fryzury, co pozwoliło wysnuć jej wniosek, że Bill naprawdę potrzebuje przy swoim wizerunku pomocy, a Tom jedynie szuka uwagi.

- Zrobione – odparła, a Tom natychmiast odwrócił się w jej stronę.

- Dziękuję – odpowiedział łagodnie, patrząc jej znacząco w oczy.

Znów nie poczuła tego, co działo się z nią, gdy była w tak bliskiej odległości z jego bratem. Wzrok Toma nie był paraliżujący ani obezwładniający. Był jedynie lekko krępujący, choć w tej chwili nawet nieco ją bawił.

Odsunęła się na odległość kroku od gitarzysty i przyjaźnie się uśmiechnęła.

- Zabierasz coś jeszcze? – dopytała, spoglądając na jego prawie pełną walizkę.

- Najważniejsze już mam.

Po wyjściu z garderoby Tom zniknął w swoim pokoju, by jednak wziąć jeszcze kilka potrzebnych mu stamtąd rzeczy. Mieli za chwilę wyjeżdżać do studia, a ze studia prosto do Francji.

Jej kuferek został na parapecie w pokoju Billa i wiedziała, że musi po niego iść. Przecież nie będzie prosiła o to Dirka, gdy kuferek ważył pewnie nie więcej jak trzy kilogramy. Nie chciała robić z siebie niezdary, w przeciwieństwie do bliźniaków, którzy bez przerwy potrzebowali asystenta. Bała się tam iść; bała się znów zostać z nim sam na sam, a jednocześnie dokładnie tego pragnęła. Pragnęła znów jego spojrzenia, jego głosu i jego zapachu, w których całkowicie się już zatraciła. Tak nagle uzależniła się od uczucia, od którego jeszcze niedawno chciała uciekać. Które zamiast osłabnąć, przybrało na sile. Próbowała się przed nim bronić i zarazem potrzebowała go coraz więcej.

Zapukała delikatnie do jego drzwi i czekała na jakąkolwiek odpowiedź.

- Tak? – Usłyszała jego stłumiony głos. Tak, jakby nie znajdował się tuż za drzwiami, lecz za jeszcze jedną ścianą.

- To ja, tylko na sekundę, przyszłam po kuferek, chyba że jesteś zajęty, to po prostu, jeśli możesz, weź go ze…

Nie dokończyła mówić regułki, którą sobie przygotowała, wchodząc po schodach, bo przerwał jej, otwierając zamaszystym ruchem drzwi, pojawiając się od niej w odległości kilkudziesięciu centymetrów i rozsiewając obok niej swój zapach. Znów. Górował nad nią. Z zadartą głową wpatrywała się w niego i próbowała oszacować, o ile może być wyższy – mniej, czy więcej niż trzydzieści centymetrów plus włosy, które akurat dzisiaj aż tak nie sterczały.

- Wejdź – powiedział wymownym tonem i odsunął się, robiąc jej przejście.

Tak, musiał być na nią wściekły, a ona zamiast starać się odciąć, dalej w to brnęła. Zauważyła, że jego już prawie pełna walizka rozłożona jest na środku pokoju, tak samo jak niedawno w garderobie. Musiał poprosić Dirka, by mu ją wniósł, bo przecież sam by sobie nie poradził. Próbowała teraz zamiast jego wzrostu, oszacować jego wagę i była pewna, że nie przekraczała sześćdziesięciu kilogramów.

Chciała coś powiedzieć, w jakiś sposób odnieść się do tego, co stało się między nimi na dole, ale w głowie miała zupełną pustkę, więc nie odezwała się na ten temat. Chciała go przeprosić za swoją reakcję, ale nie chciała mu się do niej przyznać, mimo że wiedziała, że wszystko zauważył. Wszystko było tak oczywiste i właśnie z tego powodu był teraz na nią zły.

Przeszła szybko przez pokój i wzięła kuferek z parapetu, po czym natychmiast zawróciła.

- Zaczekaj chwilę… - odezwał się, gdy była już przy drzwiach, które za nią zamknął, podczas gdy ona już na początku mówiła, że wchodzi tylko na sekundę. Pakował właśnie laptopa do futerału i, jak się domyślała, chciał położyć go na wierzch walizki.

Odwróciła się i spojrzała na niego zdenerwowana. Nie mogła wyczytać z niego niczego. Jego głos był szorstki, ale wyglądał raczej łagodnie, normalnie. Nie miała pojęcia, czy zacznie robić jej pretensje, czy podejdzie i znów poprosi o zdjęcie jego koszulki, bo jego twarz w tym momencie nie zdradzała żadnych emocji, choć ona akurat nie była najlepsza w odczytywaniu niewerbalnych znaków, lub on był kiepski w ich dawaniu. A może obydwa te przypadki na raz.

- Wszystko w porządku? – zapytał i odstawił komputer, po czym podszedł znów zbyt blisko niej. Nie czekał na jej odpowiedź. Nawet gdyby mogła wykonać teraz jakiś ruch, nie miałaby gdzie się odsunąć, bo za jej plecami były już drzwi. Jedyne co mogła zrobić i zrobiła, to oparła się o nie, by nie upaść, gdy chwycił obiema dłońmi jej rękę.

- Daj… Przecież nie będziesz tego nosiła… - powiedział cicho i wyjął jej z zaciśniętej dłoni kuferek.

Ledwo go puściła, bo wszystkie mięśnie jej ciała były w tej chwili napięte do granic jej sił.

Cofnął się krok od niej. Dwa kroki. Trzy. Zatrzymał się przy walizce i odstawił na ziemię niemalże wyrwany jej z ręki kuferek.

- Widzimy się zaraz na dole – rzekł, kucając przy walizce i wkładając na jej wierzch swojego laptopa, po czym zasunął ją.

Po omacku znalazła za sobą klamkę i wyszła z jego pokoju w kompletnym osłupieniu. Odruchowo powąchała swoje dłonie, by uchwycić jeszcze pozostałość po jego zapachu, a następnie popukała się w głowę, gdy uświadomiła sobie, co robiła. Zeszła schodami na dół, trzymając się poręczy, ponieważ nadal obawiała się, że może upaść. To było zbyt dużo emocji jak na nią.

Zorientowała się, że nie odezwała się do niego nawet słowem, gdy znalazła się w jego pokoju. Tylko on mówił, tak jakby sam sobie odpowiadał w myślach w jej imieniu i w takiej wersji, jaka mu pasowała.