36. „Tylko tyle jej po nim pozostało.”

Do restauracji przyszła pierwsza. To znaczy, byli już inni ludzie, ale ona była pierwsza z ekipy Tokio Hotel. Zajęła miejsce przy dwuosobowym stoliku, sama nie wiedząc, czy liczy tym sposobem na uniknięcie Billa, czy na to, że to właśnie on się do niej dosiądzie. Zaczynała się przyzwyczajać do wybierania dań z menu, nawet jeśli robiła to po francusku. Wiedziała, że mogłaby swobodnie mówić w swoim ojczystym języku, bo personel był w tym kierunku dobrze wykształcony, ale rozmowa po francusku była dla niej czymś przyjemnym, nawet jeśli nie rozumiała dokładnie wszystkiego. Zamówiła jeden z zestawów śniadaniowych dla dwóch osób i czekała na tę drugą osobę. Okazał się być nią David, który pojawił się w restauracji już po chwili.

- Czekasz na kogoś konkretnego? – zapytał i usiadł dopiero, gdy pokręciła przecząco głową. – To dlaczego usiadłaś przy tak małym stoliku?

- Wczoraj jadłam śniadanie tylko z Gustavem i Georgiem, bo nikt więcej się nie pojawił, dlatego nie zajmowałam teraz największego.

Dzisiaj jednak było zupełnie inaczej, niż wczoraj, bo po chwili pojawił się cały zespół, a nawet ochroniarze. Byli w komplecie, chociaż siedzieli rozrzuceni po całym tarasie.

Ona spędziła poranek z Jostem, którego naprawdę próbowała słuchać i próbowała mu sensownie odpowiadać, ale nie mogła skupić się na jego słowach. Usłyszała tylko, że album w pierwszych tygodniach sprzedaży bił już rekordy, a ceny biletów odkupowanych z drugiej ręki osiągały niewyobrażalne kwoty i najprawdopodobniej jedna trasa nie wystarczy, więc będą musieli zorganizować kolejną. Ona nie mogła myśleć o drugiej, podczas gdy nie była pewna, czy przeżyje tę pierwszą.

Starała się nie patrzeć w jego stronę, nie chciała. Tak było jej łatwiej. I o ile unikanie widoku jego twarzy jej się udawało, to za nic nie mogła uwolnić się od jego rozbrzmiewającego obok głosu i donośnego śmiechu. Przez moment nawet ubzdurała sobie, że to wszystko przez nią, bo gdy była przy nim, siedział raczej naburmuszony, a gdy tylko przebywała w jakieś odległości od niego, stawał się wesoły i znów mógł swobodnie się śmiać. Od razu jednak wyrzuciła tę myśl z głowy. Miała przecież tego nie analizować. Im mniej o nim myślała, tym było lepiej dla niej.

Przetrwała cały dzień. Walczyła o oddech w każdej chwili, gdy znajdował się przy niej, ale udało jej się. Dała sobie radę podczas malowania go i czesania, podczas krótkich przejażdżek busem z jednego miejsca do drugiego i nawet podczas kolacji, tym razem z nim i ze wszystkimi przy jednym stoliku. Zaciskała zęby i z bólem serca udawała, że jest dla niej neutralną osobą, nikim ważnym, nikim, kto sprawiał, że odchodziła od zmysłów. Tłumiąc wszystkie uczucia: smutek, żal, rozczarowanie i rozgoryczenie, śmiała się i żartowała tak, jak z pozostałymi. Zrobili sobie nawet wspólne zdjęcia, zwiedzając Paryż między kolejnymi wywiadami, ale nie chciała na nie patrzeć. Wystarczyło jej, że od czasu do czasu Georg naśmiewał się z fotografii, które wykonał im, gdy zasnęli oparci o siebie w samochodzie.

Nikt z zewnątrz nie poznałby się, że w środku przeżywała ogromną mękę nie mogąc traktować go tak, jak podpowiadało jej serce. Wydawało jej się, że i on przestał prowokować niezręczne sytuacje, przestał patrzeć na nią świdrującym wzrokiem i wtrącać niejednoznaczne teksty. Choć może nareszcie to ona przestała wyolbrzymiać jego zachowanie?

Nawet prawie nie przejmowała się tym, że cała damska część Europy jej nienawidzi, a groźby tak naprawdę zamiast osłabnąć, przybrały na sile. Fala krytyki ze strony fanek była dla niej teraz niczym. Prawdziwe cierpienie przeżywała w tej chwili z powodu niewłaściwie ulokowanych uczuć.

Przetrwała też wieczór. Tak jak wczoraj, przyszedł do niej o późnej godzinie ze szczotką w ręku i zapytał, czy mogłaby rozczesać jego włosy. I ona, dokładnie tak samo jak poprzedniego wieczoru, zgodziła się bez wahania i wpuściła go do środka. Tak samo jak wczoraj usiadł na brzegu jej łóżka, a ona tuż za nim i nie odzywali się do siebie przez kilka minut. Znów przez kilka minut pochłaniała go całą sobą, by nacieszyć się nim na zapas. I znów cała magiczna atmosfera znikła, gdy tylko odsunęła się od niego. Znów wróciła do swojego obojętnego wyrazu twarzy. Znów serce rozpadało jej się na kawałki, gdy ukrywała przed nim swoje uczucia i widziała jego obojętne zachowanie.

Przeżyła także kolejną samotną noc i kolejny spędzony z nim dzień. Ostatni z ich pobytu we Francji. Przeżyła dziesięciogodzinną podróż u jego boku i przeżyła też rozstanie, gdy przesiadała się w garażu bliźniaków do jego białego audi, ale wydawało jej się, że dała sobie radę tylko dlatego, że jutro popołudniu miała już znów go widzieć.

Gdy weszła do swojego mieszkania, poczuła się, jakby miała rozdwojenie jaźni. Przez cały wyjazd go unikała, a teraz, gdy w końcu nie bała się, że w każdej chwili mógł przed nią stanąć, brakowało jej jego obecności.

Miała jednak na głowie teraz poważniejsze zmartwienia niż swoją pokręconą psychikę – musiała wybrać strój, w którym nie wyglądałaby przy chłopakach jak szara myszka podczas jutrzejszej gali. Dobrze wiedziała, że tak naprawdę jej wygląd jutro nie będzie miał najmniejszego znaczenia, ale musiała zająć się czymś tak błahym, by tylko uciec od swoich skomplikowanych miłosnych problemów krążących po jej głowie.

Przez cały wieczór czuła się, jakby o czymś zapomniała. Pranie – wstawione, zakupy – zrobione, torba na jutro – zapakowana i to według listy, którą sama po tych kilku wyjazdach sporządziła. Dzisiaj dodatkowo znajdowała się na niej także sukienka na jutrzejszą galę. Siłą rzeczy była czarna, bo nawet gdyby Ashley miała ochotę na inny kolor, nie miała takiej w swojej ponurej szafie. Wybrała więc czarną, krótką, gładką i dopasowaną sukienkę bez zbędnych zdobień, jedynie z wycięciem na plecach. Nie chciała znów zakładać czarnych dżinsów i bluzki – tak wyglądała na co dzień, a teraz przecież miała być to ważna gala. Nie chciała też wyglądać, jakby to ona była gwiazdą, więc ograniczyła dodatki do minimum. Śmiała się, gdy chłopcy przez połowę drogi powrotnej z Francji przechwalali się, że zgarną wszystkie nagrody, ale tak naprawdę wiedziała, że dokładnie tak będzie, a co więcej, że oni naprawdę na to zasługują. Byli wspaniałymi ludźmi, którzy spełnili swoje największe marzenia dzięki swojej ciężkiej pracy i wytrwałości. Zdecydowanie należały im się te nagrody i gdyby mogła i była kimś ważnym, przyznałaby im jeszcze jedną od siebie.

Tak jak obiecała, po kilku dniach milczenia spowodowanych rozładowanym telefonem, zadzwoniła do mamy, by wszystko jej opowiedzieć. Prawie wszystko. Znów pominęła to, co czuła do wokalisty. Rozmowa z mamą była już nieodłącznym elementem końca każdego dnia, ale Ashley nie była jeszcze gotowa, by się zwierzać i po części nie chciała zamartwiać mamy swoimi problemami. I choć miała też nieodebrane połączenie od Annie, nie mogła też przemóc się, by do niej oddzwonić. Czuła, że od razu by się wygadała, a znając Ann, lepiej, żeby nie znała zamiarów chłopaka, w którym zakochała się jej przyjaciółka. Interwencja Annalise byłaby nieunikniona i natychmiastowa. Ashley była więcej niż pewna, że jutro z samego rana czerwonowłosa stałaby u jej progu i nie odpuściłaby, gdyby nie dorwała młodszego Kaulitza w swoje ręce.

Krzątała się po domu, cały czas myśląc o tym, co miała dzisiejszego wieczoru zrobić, ale czego nie zrobiła. Dotarło to do niej dopiero, gdy zasypiała, leżąc w jednej z jego koszulek, które kazał jej zatrzymać. Ona nie dość, że je zatrzymała, to jeszcze uczyniła z jednej swoją piżamę. Tylko tyle jej po nim pozostało. Koszulki i jedna intymna chwila podczas czesania jego włosów. To właśnie tego dzisiaj nie zrobiła. To właśnie tego jej cały czas brakowało – ich małego, cowieczornego rytuału.

Nie wiedziała, czy jej serce się cieszy, czy pęka, gdy zobaczyła go następnego popołudnia. Wysiadał z busa pod jej domem, by wpuścić ją pomiędzy siebie i Toma. Miał nieułożone włosy schowane pod czapką, na nos założył ciemne okulary zasłaniające mu połowę twarzy, a na dodatek miał na sobie bluzę z naciągniętym na głowę kapturem. Nawet taki, bez swojego scenicznego wizerunku, był dla niej idealny. Był strasznie wysoki i chudy, ale nie zakłócało to proporcji jego sylwetki. Był perfekcyjny w każdym calu i pachniał tak samo obłędnie jak zawsze. Miała szczęście, że już siedziała, gdy dotarło do niej, że ten chodzący ideał jest tak blisko, że niemal trąca jej nogę kolanem, a jednocześnie tak daleko, że nie mogła mieć go w taki sposób, w jaki chciała. Zastanawiała się, jak długo będzie w stanie tak wytrzymać. Ile będzie potrafiła ukrywać swoją miłość do niego, zanim zupełnie nie zwariuje. Miała go na wyciągnięcie ręki, ale nie mogła go dotknąć. On miał ją w zasięgu słuchu, ale nie mogła nic mu wyznać, chociaż chciała wykrzyczeć wszystko, co czuła. Nie wiedziała, jak długo uda jej się to znosić, ale póki co musiała wytrzymać cztery godziny drogi do Köln. Przynajmniej tyle. Nie chciała umrzeć z żalu i bezradności, siedząc tuż obok niego. Udało jej się chyba tylko dlatego, że wszyscy byli w świetnych nastrojach i rozbawiali ją do łez, co nie pozwalało jej o nim myśleć, mimo że był tak blisko.

Czuła się przy nich już całkiem swobodnie, dystans na linii wielkie gwiazdy – zwykła dziewczyna zupełnie znikł. Spędziła z nimi tak dużo czasu w przeciągu ostatniego miesiąca, że zdążyła się już przyzwyczaić do tego, że jest tak blisko tak sławnych ludzi. Nie byłoby jednak między nimi tak przyjacielskiej relacji, gdyby nie te cztery wspaniałe charaktery. Żaden z chłopaków się nie wywyższał i nie odnosiła przy nich wrażenia, że pływają w basenach wypełnionych pieniędzmi. Sława absolutnie nie uderzyła im do głowy, byli całkowicie normalnymi czterema młodymi mężczyznami. Jedyne napięcie, jakie pozostało, to te między nią a Billem, ale nie miało nic wspólnego z jego pozycją. Udawanie, że nic dla niej nie znaczył, musiało jej nieźle wychodzić, bo nikt nie zauważył niczego podejrzanego w jej zachowaniu, chociaż podobno płeć męska nie była dobra w odczytywaniu kobiecych nastrojów.

Poczuła wewnętrzną ulgę, gdy zaparkowali pod wejściem do Radisson Blu. W Paryżu ledwo zapamiętała azjatycko brzmiącą nazwę hotelu, a w Radisson Blu czuła się już prawie swobodnie. Powoli przyzwyczajała się już do tej sieci nowoczesnych hoteli. Tym razem budynek nie był ani spektakularnie wysoki jak w Hamburgu, ani nie zachwycał niczym pokroju gigantycznego akwarium w Berlinie, ale i tak jej się podobał. Tym razem cała ósemka miała pokoje na przedostatnim piętrze. Zauważyła, że lubili przebywać na wysokości i zawsze było to prawie ostatnie piętro.

Nie mieli zbyt wiele czasu do gali, a zwłaszcza nie miała go Ashley, bo oprócz siebie musiała też wyszykować czterech chłopaków. Po zjedzeniu szybkiego obiadu miała jedynie pół godziny dla siebie, bo o osiemnastej była już umówiona z Billem na czesanie i malowanie. Gala rozpoczynała się o dwudziestej pierwszej.

Widział ją niecałą godzinę temu, gdy wychodziła od niego z pokoju po wystylizowaniu jego włosów i wykonaniu mu makijażu, a już jej mu brakowało. Miała jeszcze umalować chłopaków, a potem przygotować samą siebie. Teraz czekał na nią i na resztę ekipy na hotelowym korytarzu z Tomem i Gustavem. Odwracał się i rozglądał, gdy tylko usłyszał dźwięk otwieranych drzwi, mając nadzieję, że to ona. Doczekał się jej dopiero za czwartym razem, ale gdy tylko ją zobaczył, stwierdził, że mógłby na taki widok czekać całą wieczność. Zmierzała w jego stronę, ubrana w obcisłą, czarną sukienkę odsłaniającą jej nogi aż do połowy jej ud i eksponującą jej kształty. Odebrało mu mowę. Jej długie, jasne włosy były delikatnie pofalowane, a wszystkiego dopełniał wieczorowy makijaż. Wyglądała przepięknie, olśniewająco, zachwycająco i nieziemsko seksownie i tak naprawdę nie istniały przymiotniki, którymi mógłby ją opisać. Bardzo chciał odwrócić wzrok, by nie katować się jej widokiem, ale stukot jej wysokich obcasów nie pozwalał mu skupić się na niczym innym niż na niej.

Była idealna. Była pierwszą dziewczyną, której mieszanka charakteru i wyglądu odpowiadała mu w stu procentach. Nie zmieniłby w niej niczego. Jedynie jej położenie – w jego ramionach zamiast w odległości prawie dwóch metrów od niego.

Jego myśli przerwał głos Davida, który odezwał się jako pierwszy, gdy do nich podeszła.

- Pięknie wyglądasz! Patrząc teraz na moich chłopaków, to nie jestem pewien, kto tu jest gwiazdą!

Jost wywołał tym oczywiście poruszenie i zaczęło się komplementowanie Ashley przez wszystkich pozostałych.

Poczuł dziwne ukłucie zazdrości, gdy usłyszał słowa swojego menagera. Nie miał ku temu powodów, bo David był od niej dwa razy starszy, więc o co chodziło? O to, że on nie mógł powiedzieć jej tego samego. Nie mógł powiedzieć niby zwyczajnego „pięknie wyglądasz”, bo w jego pozycji było to nie na miejscu. Odrzuciła jego uczucia, więc na pewno nie chciała słuchać teraz komplementów z jego ust.

- I co, nadal nie masz ochoty jej rozebrać? – Usłyszał ściszony głos Toma, gdy kierowali się do samochodu. Spojrzał na brata, który przybrał cwaniacką minę. Bill zmierzył go zabójczym wzrokiem, co od razu przywołało powagę na twarz gitarzysty. Miał przecież pomagać mu się odciąć, a nie nakręcać go jeszcze bardziej!

- Lepiej nie pytaj, na co mam teraz ochotę – odparł trzęsącym się głosem, na co Tom wybuchł głośnym śmiechem, aż wszyscy się na nich obejrzeli.

- W końcu, Bill. Nareszcie myślisz jak mężczyzna.

Usłyszała komplementy, a przynajmniej okrzyki zachwytu od wszystkich. Nawet Saki i Dirk przytaknęli; nawet Gustav powiedział jej, że świetnie wygląda. Jedynie Bill milczał niczym zaklęty i wymieniał szepty z Tomem, gdy szli do busa. A przecież miała go nie analizować… Miała wyrzucić go ze swojej głowy i rozmawiać z nim tak, jak ze wszystkimi pozostałymi. Żadnych uczuć.

Rozgadał się typowo dla siebie dopiero, gdy ruszyli.

- Dziękujemy wszystkim fanom, bez których nie byłoby nas tutaj dzisiaj. Dziękujemy za wsparcie, które nam dajecie, dziękujemy za wasze głosy. Ta nagroda jest tak naprawdę dla was, dziękujemy jeszcze raz i…

- Bill, zamknij się! – wypalił rozdrażniony Tom, przerywając monolog swojego brata. – Powtarzasz to od piętnastu minut, a i tak brzmi gównianie. Pięcioletnie dziecko skleciłoby coś lepszego!

Aż drgnęła słysząc podniesiony głos gitarzysty nad swoim uchem i zaśmiała się ze swojej reakcji i z docinku Toma. Rzeczywiście przemówienie Billa nie brzmiało najlepiej, chociaż ona głównie skupiała się na słuchaniu jego kojącego głosu niż na samej treści.

- No to może TY coś wymyślisz i TY wygłosisz przemówienie, jak będziemy odbierać nagrody? – Zirytował się czarnowłosy, a jego głos od razu stał się piskliwy. Wiedziała, że nie powinna, ale uwielbiała, gdy bliźniacy sprzeczali się ze sobą. Był to dla niej obrazek tak samo rozczulający jak gromadka małych przewracających się kociaków.

- A żebyś wiedział, że wygłoszę i na pewno wyjdzie mi to lepiej bez żadnego przygotowania niż tobie po całym dniu wymyślania dennej regułki!

- Dlaczego zakładacie, że w ogóle cokolwiek wygracie? – Wtrąciła, chcąc im celowo dogryźć, co wywołało wybuch śmiechu na środkowym i przednim siedzeniu.

- Tak jest, Ashley, przytemperuj te dwie małe bestie! – Zawtórował jej David, ale złagodniał, widząc pełne wyrzutów spojrzenia Kaulitzów. – Oj, przecież wiecie, że mi też zależy na tych nagrodach, ale ktoś powinien utrzeć wam nosa!

- Popieram! – Dodał Gustav, podczas gdy Georg wciąż zanosił się śmiechem, powtarzając słowo „bestie”, które rozbawiło go najbardziej.

- I myślicie, że ta wątła istotka sobie z nami poradzi? – Tom spojrzał na menagera oraz perkusistę z niedowierzaniem i jednocześnie szturchnął ją łokciem. – Prędzej Billowi broda urośnie!

- Tak, jakby tobie rosła! Bujna niczym u Rumcajsa! – Czarny natychmiast się odgryzł. – Pff, odezwał się!

Właściwie, obydwoje mieli zarost, choć bardzo delikatny. Oglądała ich twarze z tak bliska, że widziała tę minimalnie zarysowaną linię włosów, niewidoczną z normalnej odległości. Brodą jednak nie można było tego nazwać. Byli wciąż bardzo chłopięcy, mimo że dopiero co świętowali swoją pełnoletność. O nie, wcale nie chciała myśleć o tym wieczorze.

Ich sprzeczkę przerwał Saki, mówiąc, że dojeżdżają pod halę. Musiał wykonać telefon i potrzebował do tego ciszy, a nie rozkrzyczanych bliźniaków i szaleńczego śmiechu Georga. Wszyscy natychmiast zamilkli, zdając sobie sprawę z powagi sytuacji.

- Saki umawia się z pozostałymi ochroniarzami, dzisiaj jeszcze kilku poznasz. – Zesztywniała słysząc łagodny szept po swojej lewej stronie. Było lepiej, gdy się do niej nie odzywał, bo wtedy mogła chociaż próbować wyrzucić go z głowy. Z jego głosem na jej uchu nie była w stanie zareagować inaczej, niż tylko wstrzymać pracę swoich płuc. Chciała stąd zniknąć i się rozpłakać, obojętnie w jakiej kolejności. Nie, nadal nie mogła myśleć o nim neutralnie. Zbyt wiele do niego poczuła. – Mówiłem ci, że jest ich sporo, gdy pojawiamy się gdzieś publicznie. My z Davidem i Sakim wysiadamy na czerwonym dywanie, a ty pojedziesz z Dirkiem zaparkować samochód i dojdziecie do nas. Pamiętaj o kuferku i plakietce, dobrze? Masz ją, prawda?

No dlaczego musiał zadać jej pytanie? Wolałaby nie musieć się odzywać do końca ich współpracy.

- Zawsze mam ją przy sobie – odparła, ale dla pewności otworzyła swoją małą, wieczorową torebkę. – Widzisz? – Pokazała mu jej zawartość. Miała w środku tylko wspomnianą plakietkę i telefon. Pomyślała, że gdyby tylko było to fizycznie możliwe, sama schowałaby się do tej torebki i wcisnęłaby ją komuś w dłoń, by poniósł ją dalej przez wieczór, bo ona chyba nie miała siły, by sama się utrzymać.

- Pokazuj ją jak tylko będzie trzeba, chociaż z Dirkiem raczej nikt nie będzie robił problemów.

Już po chwili ujrzała duży budynek hali. Podjechali prawie pod samo wejście, ale czerwony dywan widziała tylko przez ułamek sekundy, a następnie ogłuszył ją znajomy już pisk i oślepił blask fleszy wdzierających się do samochodu. Zamknęła oczy i czekała tylko, aż wszyscy zamkną za sobą drzwi. Kilka długich, głośnych sekund. Tego jeszcze nie doświadczyła. Owszem, fanki już ją sfotografowały, ale lampy błyskowe w aparatach reporterów były znacznie gorsze niż te w cyfrówkach i telefonach nastolatek. Zastanawiała się, jak oni mogli iść do przodu, gdy miało się w tym momencie ochotę jedynie zasłonić oczy.

Rozejrzała się dopiero, gdy samochód ruszył. Parking znajdował się właściwie przed wejściem do budynku, ale najpierw trzeba było wysadzić gwiazdy, a potem zaparkować.

Ona i Dirk oraz dwóch dodatkowych ochroniarzy przechodząc po czerwonym dywanie, nie wywołali już takiego szału jak zespół, ale niektóre fanki i tak rozpoznały w nich ochroniarza i nową makijażystkę Tokio Hotel, jednak zanim informacja zdążyła się rozprzestrzenić, oni byli już w środku budynku, gdzie fanek nie było. Usłyszała zaledwie kilka wyzwisk skierowanych w jej stronę. Zapewne po zobaczeniu swoich ulubieńców szukały wśród gości jej twarzy, by powiedzieć, co o niej myślą. Bezpodstawne obelgi dziewczyn, na dodatek w większości dużo młodszych od niej, nie robiły na niej jednak wrażenia. Ona wiedziała swoje i szła z dumnie podniesioną głową nie zwracając uwagi na rzucane w jej stronę wyzwiska. Gdy fanki naszły ją w domu, była przerażona, lecz na tym terenie, mając u boku ochroniarzy, niczego się nie bała.

Nie za bardzo wiedziała, co działo się, gdy już znaleźli się wewnątrz hali. Podążała tylko za Dirkiem i od czasu do czasu pokazywała plakietkę. Nie miała pojęcia, w jaki sposób po kilku minutach znów znalazła się przy chłopakach. Dostali lożę dla specjalnych gości, tuż przed samą sceną i siedzieli w niej w szóstkę, bez prywatnej ochrony, która miała czekać na zewnątrz głównej sali.

- Wszystko w porządku? – zapytał Bill, krzycząc do niej. W tle leciała muzyka i choć nie była bardzo głośna, to razem z rozmowami setek ludzi zagłuszało to normalną rozmowę nawet z bliskiej odległości. I Ashley żałowała, że nie było tu głośniej, bo może wtedy by go nie usłyszała i nie musiałaby znów wkładać takiego wysiłku, by się odezwać.

- Tak, jakoś przetrwałam – odpowiedziała i lekko się uśmiechnęła. Stała na ponad dziesięciocentymetrowych szpilkach, więc różnica pomiędzy ich wzrostem zmniejszyła się prawie o połowę, a na pewno jedną trzecią. Podobało jej się to, że pomimo wysokich butów on nadal znacznie ją przewyższał. Lubiła wysokie buty i jednocześnie lubiła czuć się malutka, a przy nim mogła mieć i jedno, i drugie. Znowu skarciła się w myślach za to, że myślała o nim w ten sposób. Musiała się od tego odzwyczaić, zdecydowanie.

- Nie przejmuj się fankami. Po prostu odcinaj się od wszystkiego, co mówią osoby, które nawet cię nie znają. – Wydawało jej się, że nadal był dla niej podejrzanie miły. Ciągle o coś pytał i przejmował się nią, jakby... O nie, przecież miała już go nie analizować! Od tego też musiała się odzwyczaić, bo tylko działała przeciwko sobie.

Mruknęła, choć on pewnie tego nie dosłyszał, ale oddalił się do Toma, a ona mogła spokojnie usiąść.

Dopiero po minięciu pierwszego szoku rozejrzała się po ogromnej sali, którą kojarzyła z telewizyjnych programów rozrywkowych. Była pewna, że ten budynek zużywał w tamtej chwili więcej energii elektrycznej, niż jej udałoby się zużyć przez całe życie. Światła, kamery, mikrofony, telebimy, wszystko naokoło świecące i kolorowe… 

Sala jednak szybko przestała ją ciekawić, bo Ashley dostrzegła, że wokół niej znajduje się mnóstwo ważnych i sławnych osób. LaFee, Bushido, Silbermond, Christina Stürmer i wielu innych, których znała jedynie z mediów. Dopiero gdy ich zauważyła, zaczynało do niej docierać, że naprawdę weszła do środowiska gwiazd. Że  będąc makijażystką Tokio Hotel, będzie spotykać tych wszystkich sławnych i wpływowych ludzi, a przynajmniej tych zajmujących się w mniejszym lub większym stopniu tworzeniem muzyki. Miesiąc temu, po tych dwóch przypadkowych spotkaniach z Billem na wiosnę i po późniejszym milczeniu z jego strony, już nawet o tym nie śniła. Teraz była z Tokio Hotel, najsławniejszym zespołem Niemiec i Europy wśród innych sławnych ludzi. Zaczęła pojmować, że jej życie uległo zmianie o sto osiemdziesiąt stopni i że prawdopodobnie już na zawsze w tym pozostanie. Przypomniała sobie teraz słowa Billa, które powiedział jej, gdy zaskoczył ją wizytą w jej pierwszej pracy – „Możesz później robić co zechcesz z tym doświadczeniem”. Wtedy jeszcze to do niej nie przemawiało. Od zawsze o tym marzyła, ale dopiero w tej chwili zrozumiała, że jej marzenie się spełniało. Tylko czy była na ten medialny świat gotowa, pracując dla chłopaka, w którym się zakochała?