34. „To on. To wszystko on…”

Dredowłosy wparował do pokoju swojego brata bez najmniejszego ostrzeżenia. Nie wszedł niepewnie, nie wstąpił przypadkiem, nie odwiedził go przy okazji. Po prostu wtargnął, nawet nie myśląc o tym, żeby zapukać. Tak jak się tego spodziewał, drzwi nie były zamknięte na klucz. Starał się nie myśleć o tym, kogo i w jakiej sytuacji może u niego zastać. To, że był na niego zły, to za mało powiedziane. Był wściekły i mimo że nie zobaczył tego, czego się spodziewał, to i tak to, co ujrzał w jego pokoju, doprowadziło go na skraj wzburzenia.

- Co to ma, kurwa, znaczyć?!  - krzyknął, potrząsając nieprzytomnym bratem leżącym na łóżku.

- Co ty chcesz? – Bill z wielkim wysiłkiem otworzył oczy, bo nie dość, że był niewyspany, to dodatkowo raziły go promienie słońca wpadające do pokoju przez ogromną szybę. Przejechał zaledwie przez granicę, a pogoda zmieniła się, jakby był na innym kontynencie. Na jego twarz wstąpił grymas wywołany tak nagłą pobudką.

- Co ja chcę? To może wytłumaczysz mi, co robiłeś przez całą noc, że najpierw nie było cię w pokoju, a później nie raczyłeś odebrać ode mnie telefonu? – Słuchając krzyków Toma, Bill podniósł się do pozycji siedzącej, zauważając, że zasnął w ubraniach. Na dodatek w makijażu, a przecież mówiła mu, żeby go zmył. Chyba. Tak, mówiła. O ile tu była i o ile wszystko mu się nie przyśniło. - Nie pamiętasz? Może dwa talerze, dwa kieliszki i butelka wina rozjaśnią ci nieco sytuację? Pozwól, że zacytuję twoje mądre słowa: „wydaje mi się, że się zapędziłeś”. Tak, to leciało jakoś tak. Wyjaśnisz mi, co ty wyprawiasz? Powiesz na głos, do kogo należy drugi kieliszek, czy mam sobie odpowiedzieć na to oczywiste pytanie sam? – Czarnowłosy milczał, zupełnie nie rozumiejąc zachowania swojego brata. Przecież nic się nie działo. Chyba. – No, nie patrz tak na mnie, tylko powiedz mi, co ty wyprawiasz z tą dziewczyną?

- Nic nie wyprawiam – odparł, nie mając ochoty na rozmowę z Tomem, który z jednej strony oczekiwał wyjaśnień, a z drugiej prawie nie dawał mu dojść do głosu.

- Rzeczywiście nic, tylko pijesz z nią wino o pierwszej w nocy! No totalnie nic! Nie pamiętasz, co mi mówiłeś? Nie sypiamy ze współpracownikami!

- A widzisz ją tu gdzieś?! Nie sypiam z nią! – Momentalnie rozbudziły go oskarżenia, które zazwyczaj nawet nie przemykały mu przez myśl. Może dwa czy trzy razy… Cztery… Och, no może jednak częściej, ale…

- Chyba chciałeś dodać „jeszcze”? – Zironizował Tom, patrząc pobłażliwie na swojego młodszego brata.

- Nie, nie myślę o niej w ten sposób. – Myślał, bo niby jak mógłby nie reagować na jej kształty, które szalenie mu się podobały, ale było to jedynie tłem dla wszystkich innych uczuć, jakie w nim wzbudzała.

- No to w jaki? W jaki sposób można myśleć o dziewczynie, którą w nocy zaprasza się na lampkę wina? No oświeć mnie, geniuszu!

- Nie wiem, Tom! Ona wyzwala we mnie coś, czego sam nie umiem pojąć, a co dopiero wyjaśnić to tobie.

- Po prostu chcesz ją przelecieć!

- Nie…! Tak! Nie, kurwa, Tom, zejdź z tego tematu! Nie o to chodzi! Ja chcę z nią po prostu spędzać czas, mam potrzebę opiekowania się nią. Chcę, żeby uczestniczyła w moim życiu, chcę rozmawiać z nią i chcę z nią milczeć, chcę, żeby po prostu była.

- Jesteś jakiś porąbany. I przy tym wszystkim nie chcesz jej rozebrać?

- Nie. Wręcz przeciwnie, chcę ją ubrać, chcę zasłonić ją przed całym złem tego świata, chcę, żeby niczego jej nie zabrakło. Ona jest tak ciepłą osobą, taką uroczą, taką niewinną… A ja wpakowałem ją w życie pod kamerą, w którym teraz pragnę ją wspierać, by taka pozostała. - Spojrzał na brata, szukając zrozumienia, jednak widząc w oczach identycznych jak swoje takie zdenerwowanie, wiedział, że nie ma co liczyć na choć odrobinę empatii.

- Skończ już z tymi patetycznymi bzdurami i ocknij się. Nie masz teraz głowy ani czasu na miłostki. Ty to nie ja. Ja widzę dziewczynę, podoba mi się, a za dwa dni podoba mi się kolejna. Ty jak już zaczniesz, to nie będziesz znał granicy, poświęcisz się całym sobą. Jesteśmy w szczytowej fazie kariery. Jesteś nam potrzebny, szanowny frontmanie. Jak coś zawalisz, bo odbije ci na punkcie tej dziewczyny, to osobiście cię uduszę, a później zabiję i siebie, bo przecież bez ciebie nie dam sobie rady. To z kolei wywoła falę nastoletnich samobójstw w całej Europie, więc naprawdę lepiej to przemyśl. – Nawet do tak poważnej rozmowy dredowłosy potrafił wtrącić jakiś żart.

Bill nie zwrócił uwagi na słowa Toma i kontynuował zaczęty przez siebie wątek. Skoro już się przyznał, to potrzebował wygadać się do końca i nie zraziły go groźby brata.

- A wiesz, co w tym wszystkim jest najdziwniejsze? Że na początku czytałem z niej jak z otwartej księgi, a teraz nie mogę zrozumieć nic z jej zachowania. Widzę, że wstrzymuje oddech, gdy jestem obok, widzę, jak trzęsą jej się ręce, a jednocześnie wydaje mi się, że kompletnie się mną nie interesuje i spędza ze mną czas z uprzejmości. Jest zbyt miła, by powiedzieć: „nie, nie chcę z tobą siedzieć, idź sobie”, kiedy przychodzę. Daję jej tak oczywiste sygnały, mówię tak oczywiste rzeczy, a ona albo się nie odzywa, albo ucieka. Wybrałem ją, bo szukałem kogoś, kto nie będzie chciał mnie w sobie rozkochać, a teraz chciałbym, żeby było wręcz przeciwnie. A wczoraj… - Przełknął ślinę i złapał oddech, nabierając nieco siły, by mówić dalej. - Wczoraj poczułem się jak kompletny głupek. Zaaranżowałem taki wieczór, a ona nawet się nie odezwała na ten temat. Nawet na mnie nie patrzyła, dopóki nie usiadłem niemalże naprzeciwko niej i nie zmusiłem ją do patrzenia na mnie. Rozumiesz? Nic, zero, żadnej reakcji. Nie widziałem w niej nic oprócz strachu, tylko powiedz mi, czego miałaby się bać, jeśli nie tego, że zaraz ją pocałuję? Naprawdę miałem to zrobić, chciałem to zrobić już tyle razy, ale za każdym razem po prostu boję się, że wszystko spieprzę, bo ja nie widzę żadnego najmniejszego sygnału potwierdzającego, że ona też tego chce. Gdybyś wtedy widział to przerażenie w jej oczach… Żeby nie wyjść na totalnego kretyna zacząłem mówić o jakichś bzdetach i o tym, jak bardzo cenię jej profesjonalizm, żeby dłużej nie myślała, że to wszystko z mojej strony coś znaczy. Dopiero wtedy się rozluźniła i zaczęła ze mną rozmawiać… Wiesz jak się w tamtym momencie czułem? Jakbym dostał od niej w twarz za to, że za bardzo się zbliżam. Przez większość nocy nie zmrużyłem oka, bo myślałem o tym, jak mnie potraktowała. Zrobiła swoje i uciekła. Poprosiłem ją o rozczesanie włosów, więc wykonała to zadanie bez najmniejszych oporów, a potem prawie że wybiegła z pokoju, niemal się nie odzywając, rzucając tylko jakieś „jestem zmęczona, dobranoc”.

Gitarzysta z uwagą słuchał brata, powoli opanowując emocje.

- No to odpuść, skoro nie jest tobą zainteresowana. Może w innych okolicznościach doradziłbym ci coś innego, ale ty teraz nie masz czasu na jakieś podchody miłosne. – Głos Toma zdecydowanie się uspokoił pod wpływem tego wyznania, chociaż nadal był stanowczy. – Teraz musisz dać z siebie dwieście procent w pracy, musisz poświęcić się zespołowi, a nie romansom, które w twoim wydaniu nigdy nie będą przelotnymi. Daj sobie spokój, rozumiesz? Dopóki jeszcze nie jest za późno, dopóki nie wpadłeś w to po uszy. Wiesz, jak się nazywasz? Wiesz, kim jesteś? Jesteś obłędnie pięknym, idealnym, obrzydliwie bogatym i sławnym facetem, Bill. Jeśli jeszcze jej to nie zaimponowało, jeżeli jeszcze nie chce się do ciebie zbliżyć, to już tego nie zrobi. Musisz nie być w jej typie, ot, cała filozofia.

Przeanalizował słowa brata, dwa razy powtarzając sobie najważniejsze zdania w myślach. Odpuść. Nie jest tobą zainteresowana. Daj sobie spokój. Dopóki nie jest za późno. Musisz nie być w jej typie.

Prawda płynąca z ust jego drugiej połówki była bolesna, ale przecież on był silny i potrafił sobie z tym poradzić. Wyprostował się i spojrzał na swojego bliźniaka, jakby właśnie podejmował rzucone przez niego wyzwanie.

- Masz rację, Tom. Muszę przystopować, nim nie jest za późno.

Wydawało mu się, że jeszcze nie było i postanowił już więcej nie próbować nawiązać z nią bliższego kontaktu. Nie znał uczucia, jakie towarzyszyło mu, gdy o niej myślał lub z nią przebywał, ale Tom uświadomił mu, że ona nie czuła nic podobnego, nawet w najmniejszym stopniu. Jego brat miał rację, musiał poświęcić się w tej chwili przygotowaniom do zbliżającej się wielkimi krokami trasy. Jeśli zainteresowanie nie wyszło samo z jej strony, to on nie mógł pozwolić sobie teraz na rozpraszające go podboje miłosne i próby zyskania jej uwagi.

- Idź się ogarnąć, bo wyglądasz jak wrak człowieka. Ja zamówię nam jedzenie.

Zdziwiła się, gdy o dziewiątej nie usłyszała pukania do drzwi. Mieli o tej godzinie iść na śniadanie, ale nikt się po nią nie zjawił. Czekała jeszcze pięć minut, po czym wyszła z pokoju i dowiedziawszy się od obsługi, gdzie ma się kierować, spełniła tę swoją małą zachciankę i weszła pięknymi schodami piętro wyżej, gdzie znajdowała się restauracja bardzo podobna do tej w berlińskim Radisson Blu. Jedna ściana była całkowicie oszklona, a na dodatek można było zjeść posiłek na świeżym powietrzu na tarasie z widokiem na wieżę Eiffla. Tam też dostrzegła Gustava i Georga, do których bez wahania się dosiadła. Znów ominęło ją zamawianie dań, bo chłopacy mieli już wszystko na stole.

- Cześć, gdzie są wszyscy? – zapytała, nalewając herbatę z dzbanka do swojej filiżanki. Tak, herbata to było to, czego potrzebowała po ciężkiej nocy pełnej myśli, których i tak nie udało jej się uporządkować. Nadal wczorajsze zachowanie Billa było dla niej po prostu chore.

- Myśleliśmy, że ty nam to powiesz – odrzekł basista i spojrzał na nią badawczo. Zauważyła, że obydwaj przyglądają się jej czarnej koszulce z dużą, czerwoną czaszką z przodu. – Skoro nosisz t-shirt Billa, wygląda na to, że coś wiesz.

- Nie, dostałam go wczoraj, żebym miała w co się dzisiaj ubrać. Odkąd wstałam, z nikim się nie widziałam. – Wyjaśniła szybko i nałożyła na stojący przed nią talerz dwa nieduże naleśniki. – Smacznego – dodała i włożyła do ust pierwszy kęs, by tylko nie musieć rozmawiać o młodszym Kaulitzie.

- Wzajemnie. Czy to nie ta sama koszulka, którą Bill miał w klipie do „Rette mich”? – Zauważył Gustav i zmrużył oczy, lekko się uśmiechając.

- Dokładnie ta! – odpowiedział mu Georg, również przywołując uśmiech na swoją twarz. – Coś tu się dzieje? – Wyszczerzył się i znacząco poruszył brwiami.

- Georg, proszę cię, nic się nie dzieje… - mruknęła, starając się zabrzmieć przekonująco. – Po prostu… Wiesz, chyba się poczuł w obowiązku, skoro to jego ochroniarz zapomniał moich rzeczy. To znaczy, wasz ochroniarz, ale… - Zaczynała się plątać i jak najszybciej musiała z tego wybrnąć. – Ale przecież gdyby nie Bill, to ja nie byłabym wam potrzebna. Więc… no. Stwierdził, że jest za mnie odpowiedzialny czy coś takiego.

- Ale muszę przyznać, że wyglądasz w niej dużo lepiej niż on! – dodał basista jeszcze bardziej rozbawiony. Uff, nie wzbudziła żadnych podejrzeń.

- Może też lepiej śpiewasz?

Georg i Gustav niewątpliwie byli idealnymi towarzyszami do śniadania dającego energię na cały dzień. Nie doprowadzali jej do ataku serca, tak jak Bill i nie irytowali niesmacznymi żartami, jak Tom, a tym bardziej nie kłócili się między sobą i nie naburmuszali tak, jak czasem zdarzało się to bliźniakom. Byli po prostu pozytywni i zabawni, ale ona ani na chwilę nie mogła przestać myśleć o tym, co spowodowało, że Kaulitzowie nie przyszli na śniadanie oraz czy podarowanie jej przez Billa koszulki, którą miał na sobie podczas kręcenia teledysku do takiej piosenki jak „Rette mich”, miało jakieś głębsze znaczenie. Gdyby tylko mogła go o to zapytać…

Wróciła do pokoju w pozornie dobrym nastroju. Cieszyła się, że w tej całej zawiłej sytuacji chociaż Gustav i Georg byli całkowicie neutralni. Z pewnością cała czwórka chłopaków była najlepszymi przyjaciółmi, jednak wiedziała, że jeśli bliźniacy są w tej chwili razem, to bez wątpienia to ona jest głównym tematem ich rozmowy. Pamiętała, jak Tom wczoraj powiedział jej, że Bill prędzej czy później się wygada i była przekonana, że właśnie dzisiejszego ranka opowiedział starszemu bratu wszystko, co go dręczyło i na pewno było to związane z jej osobą. Nie wiedziała tylko, czy mówił o niej pozytywnie, czy negatywnie. Tego jeszcze nie rozgryzła.

Do przyjazdu ekipy z gazety zostało tylko półtorej godziny, a nikt nie odzywał się do niej w sprawie malowania. Sprawdziła telefon, o którym wczoraj zupełnie zapomniała. Rodzice musieli się o nią martwić, bo oprócz krótkiego smsa z pytaniem, czy dojechała, próbowali jeszcze dwa razy się do niej dodzwonić. Odpisała szybko, że jest na miejscu, ale niefortunnie jej bagaż został w Magdeburgu, więc nie jest pewna, czy starczy jej baterii na cały wyjazd i obiecała, że odezwie się, gdy tylko wróci do domu.

Na początku przeszło jej przez myśl, że może ładowarka któregoś z chłopaków będzie pasować, ale szybko odrzuciła tę możliwość, gdy przypomniała sobie najnowsze modele telefonów w ich dłoniach.

Nie miała w zwyczaju wysyłać smsów, wolała dzwonić, ale skoro napisała już do mamy, postanowiła wyjątkowo napisać także do Billa. Co z tego, że był dwa pokoje dalej. Wydawało jej się to być lepszą opcją niż pójście do niego osobiście, czy nawet zadzwonienie. Gdy pisała wiadomość na telefonie nie mógł zobaczyć jej przepełnionego czułością wzroku ani usłyszeć jej trzęsącego się głosu. Nie rozpisywała się zbędnie, zapytała tylko, o której przyjść. Odpisał jej błyskawicznie, chociaż trochę inaczej, niż się tego spodziewała. Zamiast konkretnej godziny odczytała tylko mało rzeczowe: „Tak, aby zdążyć ze wszystkim”. Nie wiedziała jednak, co kryje się pod tym wszystkim, więc szybko napisała kolejnego smsa z pytaniem, czy w tym wszystkim uwzględnić ma także układanie jego fryzury. Gdy zobaczyła na ekranie krótkie „Tak”, o nic więcej już nie pytała. Musiała się pospieszyć, by zdążyć na czas z czterema twarzami i jednymi włosami. Wzięła swój kuferek i wyszła z pokoju, kierując się do Toma. Zawsze zaczynała od niego i tak też było tym razem.

Wpuścił ją do środka, patrząc na nią podejrzliwie, a przynajmniej tak jej się wydawało. Wiedziała, że była tematem numer jeden dzisiejszego poranka.

- Cześć, przyszłam cię umalować, mamy mało czasu. – Wytłumaczyła zwięźle, wchodząc do jego pokoju. Właściwie pierwszy raz była w pomieszczeniu, w którym nocował Tom i zdziwiło ją, że nie zdążył jeszcze przez całą noc nabałaganić. Być może on, w przeciwieństwie do swojego młodszego brata, nie miał w nocy gości.

- Skąd masz koszulkę z „Rette mich”? – zapytał, starając się patrzeć jej w oczy, lecz jego wzrok mimowolnie uciekał w kierunku naprężonego materiału w okolicach jej biustu. Na metce t-shirtu wyczytała, że jest to S-ka, ale jej S-ki były zdecydowanie większe, choć może chodziło jedynie o krój niedostosowany do jej kobiecej sylwetki.

- Przecież jej nie ukradłam – odpowiedziała, śmiejąc się i zaczęła rozstawiać się z kosmetykami obok okna, takiego samego jak w jej pokoju i w pokoju czarnowłosego. – Dostałam ją wczoraj od Billa. To coś dziwnego? – dodała po chwili milczenia ze strony chłopaka.

- Nie, tak tylko pytam  - odparł, jakby wyrywając się z zamyślenia i wzruszył ramionami.

Dziwiła się, że we wszystkich ta jedna koszulka wzbudza takie zainteresowanie, jakby była czymś nadzwyczajnym. Może rzeczywiście była? Może było tak, jak jej się wydawało; może miała jakieś szczególne znaczenie?

- Dlaczego nie było was na śniadaniu? – spytała, wykorzystując okazję, by nie musieć pytać już o to Billa.

- Kogo nie było? – Zdziwił się chłopak, a tym bardziej zdziwiła się ona, słysząc jego zaskoczenie.

- Ciebie i Billa. – Odrzekła, jakby było to oczywiste; jakby gitarzysta o tym zapomniał, a ona miała mu to teraz przypomnieć.

- Ja jadłem u siebie w pokoju, a on… Nie miałem pojęcia, że też nie wyszedł.

- Tak, jego też nie było. Widać, że bliźniacy. – Westchnęła, kręcąc głową i poczuła ulgę, że Bill jednak nie zwierzał się Tomowi z problemów. Że jednak nie była na ich językach przez cały poranek. Tak naprawdę chciała, żeby jej relacja z Billem nie wyszła na światło dzienne i nie miała żadnych innych uczestników czy świadków. Nie chciała, by opowiadał komukolwiek o jej przerywanym oddechu, obłąkanym wzroku i drżeniu całego jej ciała, gdy tylko się zbliżał. Nawet Tomowi.

W znacznie lepszym nastroju, niż jeszcze była minutę temu, zaczęła nakładać dredowłosemu kosmetyki. Wydawało jej się, że to jeszcze trochę za wcześnie i jeśli to ona miała układać także włosy Billa za każdym razem, to musieli jakoś zmienić kolejność malowania.

Tom nie zaskoczył ją niczym nowym. Rozmawiali o wszystkim bardzo swobodnie, choć chłopakowi co chwilę zdarzyło się wtrącić jakiś żart, będący bardziej lub mniej na miejscu. Zdążyła się już chyba do tych jego dopowiedzeń przyzwyczaić. Mimo tego, że Tom był bardzo przystojnym, inteligentnym i utalentowanym młodym mężczyzną, wiedziała, że nie zdobyłby jej serca w żaden sposób. Bardziej ją bawił swoim zachowaniem niż jej ono imponowało i traktowała go trochę pobłażliwie. Pod wpływem żadnego z jego tekstów nie uginały jej się nogi. Spojrzeń - tak, jeszcze czasami czuła lekki dyskomfort, gdy na nią patrzył, choć może spowodowany był tym, jak bardzo jego oczy były podobne do oczu Billa.

Zebrała swój zestaw malarski u Toma i odwiedziła kolejno Gustava oraz Georga, stopniowo oswajając się z myślą, że zaraz znów znajdzie się w pokoju, w którym mogło stać się wszystko. A już na pewno, gdy przekraczała próg do pomieszczenia, w którym znajdował się Bill, nie istniały żadne granice dla jej wyobraźni.

Czuła się jak obsługa hotelowa, chodząc od drzwi do drzwi z kuferkiem w ręku i oferując usługę makijażu członkom Tokio Hotel. Rozbawiło ją to skojarzenie, gdy stała przed jego pokojem, więc gdy jej otworzył, zastał ją szeroko uśmiechniętą. Spodziewała się, że nie pytając o nic, beztrosko odwzajemni jej uśmiech, tak jak zawsze. On natomiast uniósł brwi, widząc jej rozbawioną twarz i bez słowa wpuścił ją do środka. Mina natychmiast jej zrzedła, a wesołość ustąpiła miejsca podenerwowaniu. Zlustrował ją od pasa w górę i jako jedyny nie skomentował koszulki, jaką dziś założyła. Przeszyło ją jego puste spojrzenie. Było zimne i obojętne, pozbawione jakiejkolwiek czułości czy opiekuńczości, jakie wczoraj czuła, że płynęły z jego strony. A co najgorsze, właśnie to spojrzenie wydało jej się prawdziwe.

Jak mogła znów narobić sobie nadziei?

Była tak sama w sobie zagubiona, że miała ochotę z siebie wyjść i być kimś innym. Oby tylko nie nim, bo w nim także była zagubiona.

Miała wrażenie, jakby była dzisiaj w zupełnie innym miejscu i z zupełnie innym człowiekiem niż wczoraj. Z szafki zniknęły już puste naczynia po wczorajszym wieczorze. Nie zauważyła też butelki wina i nie mogła wyczytać żadnych emocji z jego kamiennej twarzy. Zmienił się także ton jego głosu i grająca w tle muzyka. To właśnie ona zdradzała jego nastrój – był zły, lecz nie wiedziała, o co mogło mu chodzić. Przecież wczoraj wszystko wskazywało na to, że ich relacja nieśmiało zmierza w dobrą stronę. Naprawdę przez moment odniosła wrażenie, że był nią zainteresowany, bo przecież… A może lepiej o tym nie myśleć…

Zniknęła i wieża Eiffla. Zasłonił okno ciężkimi, złotymi zasłonami do samej podłogi, co pozbawiło pokoju dostępu do światła dziennego, a przecież był taki piękny dzień. Taki, których brakowało jej przez ostatnie dwa tygodnie. Jak na ironię, gdy poprawiła się pogoda, pogorszył się nastrój Billa, jakby działał do niej odwrotnie proporcjonalnie.

Bała się nawet odezwać, gdy rzeczowo tłumaczył jej krok po kroku, co ma robić. Pierwszy raz układała jego fryzurę od początku do końca i pierwszy raz towarzyszyła temu tak napięta atmosfera. Spoglądała od czasu do czasu na odbicie jego twarzy w łazienkowym lustrze, jednak ani razu ich spojrzenia się nie spotkały. Gdy już odrywał się od gry w telefonie, rzucał jedynie okiem na całość, traktując ją jak powietrze, którego jej w tej chwili tak brakowało.

- W porządku? – zapytała, gdy wydawało jej się, że jego włosy są skończone. Nie wytrzymała, kiedy zamiast powiedzieć coś konkretnego, jedynie mruknął twierdząco. – Coś się stało?

- A co miało się stać? – odpowiedział szorstko, aż się cofnęła, jakby to miało w jakikolwiek sposób uchronić ją przed jego słowami.

- Przecież widzę, że coś nie gra. Zrobiłam coś nie tak? – Przecież to on wszystko zorganizował! Przecież to on zaproponował, by do niego przyszła. To on chciał zjeść kolację. To on zgasił światło. To on włączył rockowe ballady. To on nalał jej wina. To on usiadł tuż przy niej. To on przepełnionym czułością głosem mówił, że może spokojnie zamknąć oczy, a on wciąż przy niej będzie. To on. To wszystko on…

- Dlaczego przyszło ci do głowy, że chodzi o ciebie? – Posłał jej krótkie, gniewne spojrzenie i znów zajął się komórką.

- Bo widzę, jak na mnie patrzysz i słyszę, jak do mnie mówisz – odparła stanowczo, czując, jak wzbiera w niej złość. Nie wydawało jej się, by coś w jej zachowaniu od wczoraj mogło mu nie pasować. Jeszcze w nocy, tuż przed tym, gdy od niego wyszła, był łagodny i uśmiechnięty, a dziś od pierwszej chwili, gdy ją zobaczył, był wściekły. Jego milczenie przekonało ją, że chodzi mu właśnie o nią. – Jak chcesz współpracować, skoro nie chcesz rozmawiać? Może powiedz, co leży ci na sercu i wszystko sobie wyjaśnimy?

Była już naprawdę na skraju. Od miesiąca wysłał jej tyle mylnych sygnałów, że miała do tego prawo.

- Nie potrzebujemy rozmawiać, by współpracować. – Skwitował i zamknął oczy, unosząc twarz, co oznaczało, ze temat jest skończony, a on czeka na makijaż.

Miałą ochotę powiedzieć mu, żeby sam się malował i wyjść z pokoju lub umalować go niekorzystnie, ale w porę przypomniała sobie, że nie łączy ich przyjaźń, tylko umowa. Z zaciśniętymi ze wściekłości, a później ze smutku zębami wykonała mu jak zawsze perfekcyjny makijaż. Na początku była zła na jego chłodne zachowanie, ale stopniowo uczucie to słabło, bo zrobiło jej się po prostu przykro, że traktował ją tak bez żadnego konkretnego powodu.

Bez konkretnego powodu?! Przeraziła ją myśl, jaka pojawiła się w jej głowie.

Najpierw uważała, że nie zachowywała się wczoraj nachalnie, nie powiedziała niczego niestosownego i nie przekroczyła dzielącej ich granicy, bo przecież tego od niej od początku oczekiwał – profesjonalizmu, a nie romansu.

Omal nie stanęło jej serce, gdy pomyślała, że może zachowała się wręcz przeciwnie do jego wyobrażeń; że kolacja i jego opiekuńczość jednak coś znaczyła, a on za to wszystko oczekiwał od niej czegoś w zamian. Momentalnie przeszedł jej ten chwilowy smutek, by na dobre zagościła w niej jedynie złość. Złość na siebie, że dała się w to wplątać. Przecież to było logiczne, że nie robiłby tego bezinteresownie. Że spodziewał się wczoraj rewanżu z jej strony, którego się nie doczekał. To naturalne, że teraz był wściekły i nie miał więcej zamiaru być dla niej miły. Był przecież młodym mężczyzną mającym swoje potrzeby, a ona była atrakcyjną dziewczyną, z którą spędzał ostatnio większość czasu. Nagle stało się też jasne, co miała oznaczać wczorajsza prośba o pomoc przy zmianie koszulki.

To wszystko było stopniowymi podchodami, by zaciągnąć ją do łóżka. Oczywiście, że wiedział, jak działał na dziewczyny. Na jego widok piszczały tysiące, więc rozkochanie w sobie jeszcze jednej, tej nieco wycofanej, było dla niego świetnym wyzwaniem i przednią zabawą. Starał się o nią aż miesiąc i musiał uznać, że to jednak za długo. Chciał podstępnie zbudować między nimi relację opartą na tym, czego potrzebował on, a nie ona.

Jak mogła nabrać się na tę jego niewinną buzię? Na te jego czułe gesty? Na tę jego łagodność i opiekuńczość?

Chciała wyjść z tej łazienki, z tego pokoju i nigdy nie wrócić. Czuła, że może tego nie wytrzymać i rozpłakać się na jego oczach, a nie mogła tego zrobić. Nie mogła pokazać mu teraz, że w jakikolwiek sposób ruszyły ją jego zamiary. Nie mogła dać mu tej satysfakcji. Musiała udać, że był jej obojętny.

- Bill, przykro mi, ale nie mogę dać ci tego, czego oczekujesz – powiedziała najbardziej lodowatym tonem, na jaki było ją stać, gdy odłożyła ostatni kosmetyk, którego użyła na jego twarzy. – Chcę tylko, żeby wszystko było jasne. Jestem tutaj wyłącznie w pracy i… - Szukała słów. Jak powiedzieć to najprościej i ukazać jak najmniej emocji? - Nie będzie między nami tego, na co po upłynięciu tego miesiąca liczyłeś.

Wyglądał na zaskoczonego i zdenerwowanego jej wyznaniem. Dokładnie tego się spodziewała, ale musiała to z siebie wyrzucić. Nie chciała, by były między nimi jakiekolwiek niedopowiedzenia.

Nie odpowiedział jej ani słowem. Milczał milczeniem tak wymownym, że nie odważyła się powiedzieć już nic więcej. Spakowała kosmetyki i wyszła z łazienki.

- Daj znać, jak będę potrzebna – rzuciła, opuszczając jego pokój, choć nie wiedziała, czy jeszcze kiedykolwiek chciała być mu potrzebna i wróciła z powrotem do siebie.

Po zatrzaśnięciu drzwi z całych sił starała powstrzymać się przed wybuchem płaczu. Miotała się po pokoju, nie mogąc znaleźć miejsca, które nie przywoływałoby wspomnień. Wyszła na balkon, lecz nie mogła patrzeć na wieżę, która towarzyszyła im wczorajszego wieczoru. Usiadła na łóżku, ale od razu odskoczyła jak poparzona, gdy pomyślała, jak wczoraj jadła kolację. Chciała schować się w łazience, ale tam od razu widziała siebie wąchającą jego perfumy. Ich hotelowe pokoje były przecież prawie identyczne… Koszulka, podczas zakładania której dwie godziny temu nie mogła przestać się uśmiechać, teraz wypalała rany na jej skórze i wżerała się w nie aż po kości.

Nie potrafiła rozerwać folii, którą wczoraj tak szczelnie się owinęła i dusiła się, nie mogąc się od niego uwolnić. Żal rozrywał ją od środka gdy uświadomiła sobie, jak bardzo pomyliła się co do chłopaka, w którym kilka miesięcy temu zakochała się od pierwszego wejrzenia.

Chciała się go pozbyć ze swojego serca, ale nie mogła tego zrobić, nie pozbywając się go ze swojego życia.

Od popadnięcia w obłęd uchroniło ją pukanie do drzwi. Wiedziała, że to nie on; on pukał inaczej. Nie potrafiła opisać jak. Po prostu inaczej. Otworzyła i po raz pierwszy ujrzała w swoim progu Gustava. Nie zaskoczył ją widok jego samego w sobie, bo przecież niedawno jadła z nim śniadanie, ale prędzej spodziewałaby się któregoś z ochroniarzy, niż perkusisty. Właściwie nawet jej ulżyło, że to on. Zawsze sprawiał, że zapominała o wszystkich problemach zaprzątających jej głowę i miała nadzieję, że tym razem będzie tak samo.

- Coś ci się stało? Źle się czujesz? – Wyraz jego twarzy zmienił się z wesołego na przejęty, gdy tylko ją ujrzał. Nie spodziewała się, że faceci zauważają takie rzeczy, chyba że to ona nie zdawała sobie sprawy z tego, jak tragicznie wyglądała udręczona swoimi myślami.

- Coś musiało zaszkodzić mi na śniadaniu. – Wymyśliła na poczekaniu. – Już biorę rzeczy i idę z tobą.

Zniknęła w środku, zostawiając chłopaka w otwartych drzwiach. Pozwolił sobie wejść, co ani trochę jej nie przeszkadzało. Tak naprawdę chciałaby wpaść w jego pokaźne ramiona, wyżalić się i wypłakać jak starszemu bratu, ale nie zdradziłaby mu przecież, że czuje coś do jego najlepszego przyjaciela, więc trzymała swoje emocje na wodzy. Krzątała się po pomieszczeniu, nie mogąc sobie przypomnieć, gdzie zostawiła kuferek.

- Musimy to wyjaśnić w restauracji. I tak właśnie tam idziemy. Nie po to płacimy za ekskluzywny hotel, żebyś się tu zatruwała.– Zaprotestował i skrzyżował ręce na piersi, jakby nie miał zamiaru wypuścić jej z pokoju, dopóki nie zaakceptuje jego pomysłu.

- Ale to moja wina, nie powinnam była pić mleka, jestem uczulona. – Zmyśliła, znowu czując się podle, gdy okłamywała Gustava, ale przecież nie powiedziałaby mu prawdy. Nie powiedziałaby mu, że o mało co przed chwilą sama siebie nie rozszarpała na strzępy, bo przez miesiąc nieświadomie była marionetką w rękach Billa. Już na samym początku wybrał dla niej rolę, której wcale nie miała zamiaru odegrać. – Już jest lepiej, chodźmy. - Kuferek stał oczywiście w najbardziej widocznym miejscu, lecz ona zauważyła go dopiero, gdy naprawdę się na nim skupiła.

- Na pewno? – Chłopak wydawał się powątpiewać w prawdziwość jej zapewnień. – Jeśli chcesz zostać, to powiedz. Przekażę wszystkim, że źle się poczułaś, a ty spokojnie odpoczniesz.

Zrobiło jej się nieco lżej na myśl, że Gustav tak się o nią troszczy. Potrzebowała w tej chwili wsparcia, które on dawał jej swoim uspakajającym, ciepłym głosem i współczującym spojrzeniem.

- Nie, naprawdę jest w porządku. Chodźmy. – Powtórzyła, na co on ustąpił i pozwolił jej wyjść z pokoju. Wcale nie chciała tam iść, ale musiała wykonać swoją pracę. Nie chciała myśleć o tym, jak zniesie po tym wszystkim przebywanie przy nim w tak bliskiej odległości, jakiej wymagało tego naniesienie poprawek na jego twarz.

Została postawiona przez niego w sytuacji, w której na szali ważyło się jej życie. Zawodowe i uczuciowe. Mogła albo zostać i zdobyć co najmniej kilkumiesięczne doświadczenie, które zostałoby docenione w całej Europie, ale przez cały ten czas niewyobrażalnie cierpiąc na jego widok i wypierając się uczuć, albo odejść i zrujnować sobie karierę makijażystki, ale w zamian za to zaprowadzić równowagę w swoim sercu.

Albo iść z nim na taki układ, jakiego oczekiwał. Mieć doświadczenie, mieć jego i doszczętnie wyniszczyć swoje uczucia.

Gdy tylko znaleźli się z Gustavem na korytarzu, on dosłownie wyrwał jej z dłoni kuferek, mówiąc, że to dla niej za ciężkie. Wjechali windą na górę, mimo że było to tylko piętro wyżej, ale przejęty perkusista nie pozwolił jej wchodzić schodami. Oczywiście uważała, że przesadzał, ale nie odebrała mu przyjemności dbania o nią. W końcu na co dzień żaden z chłopaków poza Georgiem nie miał bliższego kontaktu z żadną dziewczyną nie będącą fanką, więc wiedziała, że Gustav wcielił się w rolę opiekuna, czerpiąc z tego radość i podbudowując swoją męskość, której tak naprawdę wcale mu nie brakowało.

Gdy dotarli na górę, reporter przeprowadzał wywiad z bliźniakami. Siedzieli na tarasie wraz z dziennikarzem, który na zmianę odczytywał pytania i notował odpowiedzi i z tłumaczem, mówiącym temu pierwszemu, co ma pisać. Zamknęła swój umysł i swoje serce na cztery spusty i zaciskając zęby, próbowała nie myśleć i nie czuć. Usiadła przy stoliku w środku restauracji i poprosiła o herbatę. Nie przeszkadzało jej to, że było gorąco. Herbata stanowiła nieodłączny element jej życia i Ashley piła ją w jeszcze większych ilościach, gdy miała jakiś problem. Teraz miała nawet większy niż „jakiś”.

Kątem oka widziała, że ją zauważył. Zauważył to za mało powiedziane. Wpatrywał się w nią, odkąd tylko pojawiła się w zasięgu jego wzroku. Udawała, że w ogóle tego nie spostrzegła i starała się wtrącać cokolwiek do rozmowy z Gustavem i Georgiem, by tylko nie zagłębiać się w swoje myśli. Udało jej się dowiedzieć, że zawołali ją, bo za chwilę fotograf będzie robił zdjęcia do publikacji w gazecie, a ona miała dokonać im poprawek.

Nie zajęło jej to dużo czasu, użyła jedynie bibułek matujących oraz pudru, by twarze chłopaków nie świeciły. Nie wiedziała, jak ma się zachować, gdy nadeszła kolej Billa. Obserwował ją od dziesięciu minut, a gdy na nogach jak z waty udało jej się do niego podejść, od razu zamknął oczy i czekał, aż się nim zajmie, czym znacznie ułatwił jej zadanie.

Nie patrz.

Nie myśl.

Nie czuj.

Pracuj.

Od razu po sesji rozeszli się do pokoi, lecz chłopacy pojechali na drugi wywiad, a ona została zupełnie sama. Nie chciała znów przeżywać tego samego, co jeszcze pół godziny temu, ale za nic nie mogła dodzwonić się do mamy, która najprawdopodobniej była zajęta w pracy. Do Annalise nie chciała dzwonić, nie miała nastroju na rozmowę ze swoją szaloną przyjaciółką.

W hotelowym pokoju czuła się jak pacjent szpitala psychiatrycznego; jakby wszystkie ściany, kąty i przedmioty coś do niej mówiły. Opuściła to dręczące ją pomieszczenie, dopóki jeszcze w nim nie zwariowała. Potrzebowała świeżego miejsca, które nie kojarzyłoby się jej z nim i świeżego powietrza, w którym nie wyczuwałaby jego zapachu.

Gdy tylko przekroczyła próg hotelowego wejścia, przeszyło ją spojrzenie skierowane w jej stronę. Nie spodziewała się go już w holu. Właściwie, w ogóle się go nie spodziewała. Zatrzymała się, a on wstał z fotela i ruszył w jej stronę z wściekłą miną.

Gdyby mogła, uciekłaby. Nie chciała mieć go nawet w zasięgu wzroku, a on niezaprzeczalnie, niebezpiecznie ku niej zmierzał. Momentalnie ugięły jej się kolana i nie miała pojęcia, jakim cudem jeszcze stała. Z trudem przełknęła ślinę i owinęła się szczelniej jego bluzą, gdy poczuła dreszcz przechodzący przez jej ciało.

- Mogę wiedzieć, gdzie się do cholery podziewałaś przez tyle godzin?! – zapytał, podchodząc tak blisko, że znów obezwładnił ją samą odległością. Mimo tego wszystkiego, co już o nim wiedziała, mimo że poznała jego oczekiwania. Nic już nie mogła na to poradzić. Bała się tylko na niego spojrzeć, słysząc ten zimny ton głosu. Zerknęła w lewo na przyglądającą się im recepcjonistkę oraz lokaja, a czarnowłosy podążył za jej wzrokiem.  - Idziemy. – Rzucił i skierował się do windy. Ruszyła za nim bez sprzeciwu, dziwiąc się, że umiała stawiać kroki.

Zaskoczeniem było też dla niej to, że swoje myśli potrafiła wypowiedzieć na głos. Z trudem, ale potrafiła.

- Zwiedziłam okolicę i byłam na zakupach. – Wyjaśniła bardziej jego plecom niż jemu. – Potrzebowałam ubrań.

Nie odezwał się, dopóki nie wsiedli do windy.

- I chcesz mi powiedzieć, że nie raczyłaś nikogo o tym poinformować, ani nie odebrać telefonu, tak?

Sięgnęła do torebki, bo przecież miała telefon przy sobie.

- Rozładował się – powiedziała spokojnie, gdy zauważyła, że urządzenie nie chce się włączyć.

- Rozładował się… - Powtórzył za nią z ironią w głosie. – Nie jesteś tu na wakacjach, tylko w pracy – warknął.

Sama sobie wbijała nóż w serce, wyobrażając sobie, jak z wściekłością dociska ją do ściany i mówi jej, że od teraz nigdzie nie wyjdzie bez jego pozwolenia, a potem chwyta ją w pasie, mocno do siebie przyciągając i zachłannie całuje.

- Wydawało mi się, że mówiłeś, że po pierwszym wywiadzie jestem wolna; że jedziecie sami na drugi, a popołudniu pójdziemy na zakupy. Ale poszłam sama.

- Poszłaś sama, nikomu nic nie mówiąc i nie odbierając telefonu. No świetnie, bardzo odpowiedzialnie. A gdybyś była nagle potrzebna?

Przez chwilę przeszło jej przez myśl, że jest taki zły, bo może się o nią martwił, ale szybko rozwiał jej przypuszczenia. Chodziło o to, że mogli jej do czegoś potrzebować. W takim razie po co siedział pod drzwiami hotelu i na nią czekał?!

Miała dosyć jego zachowania, miała dosyć jego i dosyć wszystkiego.

Winda zatrzymała się na ich piętrze. Ashley spojrzała na niego podejrzliwie i znów serce podskoczyło jej do gardła, gdy zamiast skierować się w swoją stronę, ruszył z nią do jej pokoju. Otworzyła drzwi i weszła do środka. Zrobił to samo bez pytania, czy może, a ona zupełnie nie wiedziała, po co za nią przyszedł. Odstawiła zakupy na szafkę i odwróciła się w jego stronę, czekając nie wiadomo na co. Może po prostu ją wyrzuci i będzie po problemie?

- Przepraszam… - powiedział po chwili, wprawiając ją tym w kompletne osłupienie. Spodziewała się awantury. Spodziewała się, że podziękuje jej za współpracę. Spodziewała się nawet, że może rzeczywiście z wściekłością wpije się w jej usta. Spodziewała się wszystkiego, tylko nie przeprosin. – Przepraszam za swoje poranne zachowanie. Nie powinienem być na to wściekły, bo przecież sam sobie ciebie wybrałem. Kierowałem się tym, że nie popadasz w zachwyt nad moją osobą, a teraz nagle oczekiwałem czegoś odwrotnego. Nie wiem, co sobie wyobrażałem i czego się spodziewałem. Jeśli nie chcesz, rozumiem, odpuszczam. Obiecuję, że nie będę więcej prowokował takich sytuacji, ale chciałbym, żebyś z nami została.

Jego wyznanie było jak policzek. Gdzieś jeszcze w głębi miała nadzieję, że jemu wcale nie chodziło o to, by się z nią przespać. Może był rano zły, bo nareszcie dostrzegł jej reakcję na jego osobę, która wcale mu się nie podobała, bo przecież chciał mieć makijażystkę, która nie będzie się w nim podkochiwała? Może był zły, bo po prostu miał taki kaprys?

Nie. Potwierdził wszystkie jej czarne domysły. Był zły, bo po staraniach, które nie wymagały od niego zbyt wiele, ona jeszcze nie wskoczyła mu do łóżka. Był zły, bo jego plan bycia wilkiem w owczej skórze nie wypalił. Boże, jak ona mogła się w to wpakować.

Zamrugała powoli kilka razy i odetchnęła głęboko, by sprawdzić, czy może nie zniknie. Niestety nadal przed nią stał, a ona musiała podjąć decyzję. Czy powstrzyma swoje lgnące do niego uczucia i schowa swoje emocje na dno kieszeni? Czy będzie umiała wypracować z nim czystą, pozbawioną złudzeń relację?

Przepadła w jego osobie całkowicie.

Jeśli tylko on też tego chciał, to była gotowa wyrzec się wszystkich oczekiwań i wyobrażeń, tak samo jak on miał zamiar pozbyć się oczekiwań wobec niej.

- Nigdzie się nie wybieram – oznajmiła, nie poznając swojego żałosnego głosu. – Udajmy, że niczego przez ten miesiąc nie zauważyłam.

Tak.

Dobrze.

Tak będzie najlepiej.

Zrobię to dla Ciebie.

Wytrzymam wszytko. 

Nie wyrzucę już z serca swojej miłości, ale chociaż Ty o niej nie pamiętaj.