37. „Tym razem jego ramię.”

Nie miała wiele czasu na myślenie o swoim życiu, bo dochodziła dwudziesta pierwsza. Na scenie pojawiła się dziewczyna prowadząca galę, którą Ashley kojarzyła ze stacji muzycznej. Dopiero gdy usiadła, zdała sobie sprawę, że zajęła chyba najgorsze miejsce z możliwych. Wylądowała między Tomem, a Georgiem, którzy bez przerwy sobie dogryzali albo głośno komentowali wszystko i wszystkich, niczym dwie szkolne plotkary. Nie mogła skupić się na gali, bo co chwilę wybuchała śmiechem słysząc powalające teksty gitarzysty i basisty. Pozwalało jej to nie myśleć o milczącym Billu, od którego oddzielała ją tylko sylwetka Toma.

- Czy ja dobrze widzę? – Georg wyciągnął szyję i teatralnie potarł oczy.

- Ręce z dala od buzi! – Upomniała go, gdy tylko to zobaczyła. – Nie po to to wszystko ci nakładałam, żebyś teraz się wycierał!

- Przepraszam! – Schował ręce za plecy. – Ale widzicie to? Też to widzicie?

- Co znowu? – Tom zmarszczył brwi.

- Klein! – wykrzyknął basista i wskazał palcem na scenę. - Widzicie jej kurtkę?!

Ashley powiodła wzrokiem w stronę dziewczyny z burzą blond loków, która odbierała właśnie nagrodę w kategorii najlepsza wokalistka i parsknęła śmiechem, gdy zauważyła, to, co dostrzegł basista.

- Bill? – zagadnął rozbawiony Tom do brata, szturchając go łokciem.

- Ta? – mruknął i spojrzał na dredowłosego spod ostentacyjnie rozluźnionych powiek.

- Chodzisz na zakupy razem z LaFee?

- Bo co?

- Bo ma identyczną kurtkę jak ty dwa dni temu! – Tom wybuchł głośnym śmiechem, podczas gdy Georg dodał jeszcze:

- Wydaje mi się, czy to ten sam rozmiar?

- To ten sam egzemplarz! – stwierdził gitarzysta i we dwóch zwijali się ze śmiechu, podczas gdy Gustav i David kręcili głowami, a Bill siedział sztywno z wymownie zaciśniętymi ustami.

Ashley nie patrzyła na niego długo, jedynie zerknęła.

Tom i Georg nie zwrócili na niego uwagi i kontynuowali obgadywanie Christiny.

- Ona jest cała czerwona.

- Biedna, zaraz się rozpłacze ze wzruszenia.

- Ha ha, pomyliła się.

- Totalnie nie wie, co ma powiedzieć.

- Wypomnę jej to przy najbliższej okazji.

- Ona mnie rozwala za każdym razem, gdy z nią rozmawiam.

- Co nie? Podobno spotyka się z Halbigiem.

- No co ty gadasz? Z którym?

- Jak to z którym?! No przecież nie z tym, który ma piętnaście lat!

I tak bez przerwy. Basista i gitarzysta komentowali wszystko. Zaczynali od przeanalizowania stroju każdego, kto pojawiał się na scenie, potem nabijali się z pomyłek w wypowiedziach, a kończyli na opowiadaniu sobie zasłyszanych gdzieś ciekawostek na temat tej czy tamtej osoby, rozbawiając Ashley do łez.

Jej towarzysze wyciszyli się dopiero, gdy usłyszeli zapowiedź kategorii najlepszy zespół. Byli nominowani w czterech kategoriach i to była pierwsza z nich. Poza tym mieli możliwość zdobyć nagrody także za najlepszy singiel, najlepszy teledysk i nagrodę od fanów.

Razem z nimi o statuetkę walczyły zespoły: US5, Killerpilze, Silbermond i Nevada Tan. Nieważne, że w zestawieniu tym gatunki muzyczne tak się od siebie różniły – dla organizatorów zespół to zespół, więc można wrzucić wszystkich do jednego worka.

Była niemalże pewna, że Tokio Hotel zgarną wszystko, ale mimo tego stresowała się przed ogłoszeniem wyników, bo pozostali artyści także mieli wierne i liczne grupy fanów.

Wszyscy siedzieli skupieni ze wzrokiem wbitym w brunetkę na scenie. Bill opierał łokcie na kolanach i przybrawszy grobową minę, wpatrywał się w bezruchu w kopertę trzymaną w damskich dłoniach. Tom najprawdopodobniej zupełnie nieświadomie, z na wpół otwartymi ustami, za pomocą koniuszka języka poruszał srebrnym kolczykiem w dolnej wardze i choć był Ashley raczej obojętny, teraz wyglądał naprawdę… rozpraszająco. Georg obgryzał paznokcie lewej dłoni. Gustav spuścił głowę i zamknął oczy. David kurczowo trzymał się skórzanej kanapy. A Ashley zaciskała kciuki i nerwowo zagryzała wargę, gdy prowadząca przez całą wieczność wyjmowała z koperty kartkę z wynikami, a przez kolejną wieczność przedłużała ich przeczytanie. Już otwierała usta, by zaraz ponownie je zamknąć i irytująco wyszczerzyć się do kamery. Już się odezwała…

- Zwycięzcą jest… - …i znów urwała, by doprowadzić wszystkich do szału przeciągającym się milczeniem, a cała sala wydawała się wstrzymać oddech. Na widowni rozbiegły się głosy fanek wszystkich zespołów, które przekrzykiwały się przez kilka sekund, lecz gdy to również wydawało się niczego nie przyspieszać, przestały. – Zwycięzcą jest… - powtórzyła brunetka, przedłużając ten moment jak najdłużej mogła.

- Tokio Hotel! – Krzyknęła Ashley, nie wytrzymując napięcia i nawet nie zastanowiła się nad tym, że teraz usłyszy ją cała sala, a jedna z kamer skierowana jest w ich stronę, więc jutro ten fragment obiegnie cały Internet. Na dodatek nawet nie pomyślała o tym, jakiego narobi sobie wstydu, jeśli nie wygrają. Całą piątką spojrzeli na nią zaskoczeni, a prezenterka dosłownie sekundę po niej powtórzyła zwycięzców. Na całej sali rozległy się brawa i krzyki i wszyscy wstali ze swoich miejsc. Ashley poderwała się do góry tak szybko, że aż zachwiała się na wysokich szpilkach i pewnie zaliczyłaby żenujący upadek, gdyby nie podtrzymujące ją w ostatniej chwili ramię Georga.

- Dziękuję, gratulacje! – Krzyknęła mu wprost do ucha i objęła go. Bliźniaków i Gustava nie zdążyła, bo po wymienieniu szybkich uścisków już kierowali się na scenę po odbiór nagrody. Czuła się jak ich matka, dumna ze swoich zdolnych pociech, chociaż w żaden sposób nie przyczyniła się do ich sukcesu. Chłopcy ustawili się na środku, a ona została w loży z Davidem, któremu również pogratulowała i uściskała go.

Dopiero w otoczeniu tych wszystkich sławnych ludzi i po ogłoszeniu wyników dobitnie dotarło do niej, z kim od miesiąca pracowała i w kim się zakochała. Czuła się w jakiś dziwny sposób wyjątkowa, bo poza zespołem i menagerem była tu, w ich loży, tylko ona. W momencie, gdy wygrywali nagrodę za całą swoją ciężką, kilkuletnią pracę, była im najbliższa i najbardziej potrzebna.

Bill podszedł do mikrofonu i czekał, aż ucichną brawa i piski. Nikt nie krył się ze swoją radością – ani zespół, ani fani, ani ona. Patrzyła na tego niezwykłego chłopaka, gdy skierowane były w jego stronę mocne reflektory i gdy obserwowały go tysiące fanek przed telewizorami. I patrząc tak na niego, stwierdziła, że sama jest w tej chwili jedną z tych tysięcy nastoletnich dusz, które w głowie układają sobie nierealne scenariusze. Jej był równie nierealny, lecz jej rzeczywiste położenie było nieco bardziej dobijające niż położenie fanek. Wolałaby widzieć go tylko przez ekran telewizora lub komputera niż znać go osobiście, znać jego zapach, jego wzrok i bicie jego serca, nie mogąc mieć tego wszystkiego na zawsze na wyłączność.

Ciężko westchnęła i powróciła do rzeczywistości.

- A podobno miał mówić Tom. – Zaśmiała się cicho pod nosem, gdy przypomniała sobie ich sprzeczkę w drodze.

- Oni tak prawie przed każdą galą, a jak przychodzi co do czego, to i tak zawsze mówi Bill. On jednak zawsze wie, co ma powiedzieć.

Pierwszy raz widziała go w takiej sytuacji, ale sprawiał wrażenie urodzonego na scenie. Uśmiechał się do widowni szczerze, choć wkładał w to może nieco mniej serca niż wtedy, gdy uśmiechał się tylko do niej.

Nie udało jej się powstrzymać myśli o jego osobie.

Pierwszy raz usłyszała jego głos na takiej scenie i choć nie śpiewał, to i tak przeszedł ją dreszcz, gdy cała sala wypełniła się jego słowami.

- Bardzo, bardzo dziękujemy! – Zaczął i przełknąwszy ślinę, zamilkł na kilka długich sekund, wprawiając wszystkich w zdezorientowanie. Publika ucichła, a David patrzył na Kaulitza, jakby ten był duchem. Przerażenie na twarzy tego pierwszego i zakłopotanie na twarzy drugiego malowało się aż nazbyt wyraźnie. – Dziękujemy! – Odezwał się ponownie trzęsącym się głosem. - Nasi fani znów to zrobili… Dziękujemy wam za tę nagrodę i em… - Jąkał się. - Dziękujemy wszystkim, którzy nas wspierają i… Dziękujemy naszemu, em, producentowi i managementowi i… Naszym rodzinom i przyjaciołom… Ale, em, przede wszystkim jeszcze raz dziękujemy naszym wspaniałym fanom i… No i… Bawcie się dobrze dzisiejszego wieczoru! Dziękujemy pięknie!

Po usłyszeniu tej wypowiedzi Jost aż się cofnął, jakby nie chciał przyznawać się, że ma z tym coś wspólnego. Stał w kompletnym osłupieniu, z szeroko otwartymi oczami i rozchylonymi ustami.

- Co on robi? – David wyglądał na przerażonego. - Przez dwa lata nie wygłosił gorszego przemówienia! – Zespół wrócił na miejsce, a ona została świadkiem pierwszej poważnej kłótni. – Bill, do cholery, co to miało być?! – Mężczyzna znacznie podniósł głos, ale Kaulitz nawet nie zareagował, tylko ciężko opadł na siedzenie, trzymając w jednej ręce nagrodę, a w drugiej pluszowego misia, którego zabrał ze sceny. – Kurwa, Bill! Nie umiesz sklecić poprawnie i składnie kilku zdań?!

- Nie dzisiaj! – warknął Kaulitz, aż się go wystraszyła. Pierwszy raz widziała, by był aż tak wściekły.

- Nie dzisiaj?! Nie dzisiaj?! – David stał nad nim i wciąż krzyczał. – Ja staję na głowie, ustalam wam dziesiątki wywiadów, robię wszystko, żeby zaprowadzić was na szczyt, a ty wychodzisz na scenę, wychodzisz do ogromnej ilości ludzi, jesteś na żywo w telewizji i zaczynasz mi się nieprofesjonalnie jąkać?! Jakbyś pierwszy raz kamerę widział?! Czego ja cię, kurwa, przez te wszystkie lata nauczyłem?!

- Odpieprz się! Możesz wyjść sam na scenę jak masz problem z moimi wypowiedziami, a najlepiej w ogóle znajdź innego wokalistę! Zarabiasz na nas kupę kasy od dwóch lat, my od dwóch lat nie mamy normalnego życia, więc mam, kurwa, pierdolone prawo, żeby raz wypaść trochę gorzej! Nie jestem, kurwa, idealny! Pieprz się z tą nagrodą! – Zagrzmiał i rzucił statuetkę na siedzenie, jednocześnie wstając z miejsca. David aż odchylił się do tyłu, bo Bill znacznie nad nim górował. Zazwyczaj wyglądał na takiego, któremu ciężko podnieść pięć kilogramów, a teraz miała wrażenie, że mógłby roznieść całe studio. Sytuacja mogłaby rozwinąć się nieciekawie, gdyby nie Gustav odciągający Davida oraz Tom starający się uspokoić brata. Georg w tym czasie był już przy kamerzyście, któremu zabraniał ich nagrywać, a ona stała obok nich i przyglądała się wszystkiemu w osłupieniu.

Powiedzieć, że był wściekły, to za mało. Aż kipiał ze złości, która narastała w nim przez kilkadziesiąt ostatnich minut, a teraz wybuchła.

Zaczęło się jeszcze w hotelu, gdy zobaczył ją po raz pierwszy w tej obcisłej sukience odsłaniającej zbyt wiele, by mógł zachować trzeźwe myślenie. Jednocześnie nie wyglądała wyzywająco; potrafiła zachować klasę i być po prostu cholernie seksowna. Jego zdenerwowanie pojawiło się w momencie, gdy wszyscy prawili jej komplementy, a jedynie on milczał. Przecież gdyby odezwał się choć słowem, uznałaby go za odrzucającego, zakochanego desperata, który ślini się na jej widok. Nie powiedział nic, chociaż jego wewnętrzny głos wciąż krzyczał, że jest piękna. Nie mógł oderwać wzroku od jej nóg, gdy siedziała obok niego w drodze na galę. Próbował wtedy powtórzyć jakiekolwiek podziękowania za nagrodę, ale nie mógł się skupić, ponieważ jej sukienka odsłaniała jeszcze większą część ud niż wtedy, gdy Ashley szła przed nim, a dodatkowo czuł jej obłędny, słodki zapach. Nie mógł się powstrzymać, by się do niej nie odezwać i nie sprowokować jej, by coś powiedziała. Chciał usłyszeć jej głos, nawet jeśli było to kilka słów. Później czuł ogromny niepokój, gdy musiał zostawić ją na kilka minut, bo rozstawali się przed wejściem na galę. Po pierwsze dlatego, że nie chciał tracić tego widoku, a po drugie, bo doskonale wiedział, jak fanki na nią reagują. Wiedział, że są zdolne do okropnych rzeczy i wiedział, że przed wejściem do budynku stoi ich cały niebezpieczny tłum. Chciał być przy niej i w razie potrzeby podnieść ją na duchu, ale musiał wejść z zespołem. Pocieszało go jednak to, że miał być z nią Saki, więc nic nie mogło się jej stać. Gdy wysiadł z samochodu, kolejne dziesięć minut bez niej było dla  niego koszmarem. Siedział w loży i obsesyjnie wypatrywał najjaśniejszych włosów w szarym tłumie. Ulżyło mu dopiero, gdy zobaczył ją na drugim końcu sali w towarzystwie ochroniarza, całą, zdrową i nadal tak samo piękną. W ogromnym pomieszczeniu pełnym setek ludzi widział tylko ją, nikt inny w tym momencie nie był ważny. Wyróżniała się w tłumie, bo nie była zepsuta jak wszystkie pozostałe osoby z show biznesu. Szła jak zwykle nieco przestraszona i zdziwiona, że znalazła się w miejscu, o jakim nie śniła. Widział to. Widział, jak ogromne wrażenie robiły na niej wszystkie miejsca, jakie do tej pory odwiedzili.

Pamiętał, jak zadzierała ze zdumieniem głowę w Hamburgu, gdy podjechali pod ponad trzydziestopiętrowy hotel, pamiętał jej radość, gdy jechali windą w środku akwarium w berlińskim Radisson Blu i pamiętał jej słodko rozchylone usta, gdy zobaczyła po raz pierwszy wieżę Eiffla.

Pamiętał każdy moment, jaki spędził w jej towarzystwie, każdy jej ruch i każde słowo. Bał się, że któregoś dnia może mu jej zabraknąć i zostaną mu tylko wspomnienia ich wspólnych chwil. Od dwóch dni posiadał w telefonie zdjęcie, które zrobili sobie w Paryżu podczas zwiedzania miasta i patrzył na nie w każdej wolnej chwili, gdy nikt nie mógł go na tym przyłapać. Pomagało mu to, gdy nie było jej przy nim. Tom kazał mu je od razu usunąć, a on obiecał, że to zrobi, by się nie zamęczać. Nie zrobił, bo wtedy męczyłby się jeszcze bardziej. Było mu lżej, gdy patrzył na jej czarujący uśmiech, radosne, szaro-zielone oczy i zgrabny nosek, zamknięte w idealnych rysach twarzy, otoczone rozwianymi na delikatnym wietrze jasnymi włosami.

Była piękna już w naturalnym wydaniu, dlatego gdy pośrodku tłumu i kamer podeszła do niego w wydaniu wieczorowym, na moment całkowicie odebrało mu mowę. Próbował opanować swoje szalejące myśli i nawiązać rozmowę, ale odpowiadała mu tylko krótkimi zdaniami pozbawionymi emocji, a on nie był w stanie wymyślić nic więcej, by ją zainteresować.

Zawrzało w nim, gdy usiadła pomiędzy Georgiem a Tomem, którzy bez przerwy powodowali wybuch jej wdzięcznego śmiechu. Siedział zaraz obok brata, więc doskonale słyszał jej głos, który sprawiał, że szybciej biło mu serce. Był wściekły, że przy nim stawała się cicha i wycofana, a przy nich znów się cieszyła. Wymieniał od czasu do czasu porozumiewawcze spojrzenia z Tomem, który bezgłośnie mówił mu, że nic nie może poradzić na to, że wybuchała śmiechem, gdy tylko on lub Georg się odezwali. Nie był zły na brata. Irytował go tylko basista, który bez przerwy rzucał w jej stronę zaczepne teksty i według niego siedział zdecydowanie zbyt blisko i za bardzo się nachylał. I nieważne, że Listing miał dziewczynę. To nie miało dla niego w tej chwili najmniejszego znaczenia.

Szczyt wzburzenia osiągnął w momencie ogłoszenia pierwszych interesujących go wyników. Miał ochotę roznieść całą lożę, gdy zobaczył, jak Georg podtrzymuje ją, by nie upadła, lecz dokładnie w tej samej chwili oczy wszystkich były skierowane w jego stronę, więc musiał zacisnąć zęby i przywołać na twarz wyuczony uśmiech, a na dodatek wyjść na środek i wygłosić przemówienie. Stał na scenie i zamiast skupić się na podziękowaniach za nagrodę, miał przed oczami jej drobne ciało w objęciach swojego przyjaciela. Dobrze wiedział, że nie może mieć mu tego za złe, bo tylko Tomowi wyjawił to, co do niej poczuł - że niecałe pięć miesięcy temu zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia.

Brakowało mu tylko na głowie menagera z pretensjami o to, że źle wypadł. Wtedy już nie wytrzymał. Wybuchł i wyładował na Davidzie kłębiące się w nim emocje. Gdyby w porę nie usłyszał opanowanego głosu brata, prawdopodobnie wyprowadziłaby go z sali ochrona. Na szczęście Tom był tą osobą, która potrafiła go uspokoić i to dzięki niemu skończyło się tylko na wrzaskach.

Potrzebował jej. Potrzebował jej, a ona jak anioł stróż zjawiła się tuż nad nim, mówiąc, że poprawi mu makijaż podczas krótkiej przerwy w transmisji. Musiała być aniołem, bo on poczuł się jak w niebie, gdy tylko się odezwała. Nachylała się nad nim i przykładała mu do twarzy bibułki matujące, a on nie mógł oderwać oczu od jej nagich ud, które były w odległości trzydziestu centymetrów od jego oczu.

Cała złość, jaka wzbierała w nim od momentu, gdy ją ujrzał, ustąpiła miejsca szalejącemu pożądaniu. Jeszcze nigdy nie czuł tego aż tak realnie. W jednej chwili obudziły się w nim wszystkie męskie instynkty. Czuł jej zniewalający, oddziałujący na niego zapach i obserwował jej delikatnie kołyszące się przed nim biodra. Zaciskał pięści oraz napinał wszystkie mięśnie, by powstrzymać się przed chwyceniem jej i pchnięciem na stojący za nią stolik. Oczami wyobraźni już ją całował, już ją dotykał, zdzierał z niej sukienkę i kochał się z nią, nawet tu i teraz, nawet na oczach tych wszystkich ludzi, w świetle reflektorów i w obiektywach kamer. Pierwszy raz w życiu pragnął kogoś tak bardzo i był w tej chwili zupełnie bezradny. Nie wiedział, co go napadło. Zazwyczaj nigdy nie myślał o niej w ten sposób, a gdy Tom do tego nawiązywał, on od razu się wściekał. Zawsze uważał, że to nie jest dziewczyna na jeden raz i wiedział, że czuje do niej coś naprawdę szczerego. Że dopadła go prawdziwa miłość opierająca się na więzi duchowej, aż nagle pojawiła się w jego głowie myśl, której wcześniej do siebie nie dopuszczał. Pragnął jej tak samo mocno, jak mocno ją kochał. Potrzebował nie tylko jej obecności, uśmiechu i głosu. W tej chwili chciał oglądać, dotykać i całować każdy najmniejszy kawałeczek jej idealnego ciała i poczuć ją całym sobą. Gdyby mógł rozbierać wzrokiem, z pewnością nie miałaby już nic na sobie.

Poczuł, że jest na granicy, gdy odwróciła się do niego tyłem. Nie zarejestrował nawet, dlaczego to zrobiła. Przed oczami miał tylko jej krągłe pośladki, na których opinał się czarny materiał. Nie potrafił myśleć o niczym innym niż o swoich dłoniach wędrujących pod jej sukienkę, podciągających ją do góry… Nie mógł dłużej znieść dławiącego go podniecenia i mimowolnie, szybkim ruchem podniósł się z miejsca, stając tuż za nią i wdychając ze świstem otaczające ją powietrze.

Wyprostowała się i odwróciła, słysząc swoje imię, ale nie ujrzała nikogo, kto wydawał się być nią zainteresowany. Była pewna, że ktoś ją wołał, lecz nie zdążyła nawet bardziej się rozejrzeć, bo poczuła obecność Billa za swoimi plecami. Cała zesztywniała, gdy wyczuła jego zapach spotęgowany tym ruchem. Zignorowała wrażenie, że słyszała swoje imię i znów stanęła przodem do niego. Byli od siebie w takiej odległości, że ponownie nie mogła oddychać i musiała zrobić pół kroku do tyłu, żeby powrócić do zmysłów.

- Coś się stało? – zapytała, spoglądając na niego niepewnie. Wyglądał, jakby właśnie obudził się z najgorszego koszmaru. Jego oczy błądziły szaleńczo w okolicach jej twarzy, nie mógł skupić się na żadnym punkcie. Czuła i słyszała jego ciepły, przyspieszony oddech. Wiedziała, że targały nim jakieś emocje i miała jedynie nadzieję, że nie wyładuje ich na niej. Przecież nic mu nie zrobiła, nawet prawie się do niego nie odzywała, więc nie miałby do tego żadnych podstaw. Przeraziła się jego agresywnego oblicza. Nigdy nie widziała go w takim stanie i nawet nie wiedziała, że mógł wyglądać naprawdę groźnie. Teraz natomiast miała wrażenie, że dopiero co zobaczył ducha.

- Masz coś tutaj – wydukał, ledwo wydając z siebie dźwięki, jakby ktoś ściskał go za gardło i wyciągnął rękę w jej stronę, przełykając z ledwością ślinę. Poczuła jego dłoń w swoich włosach i tak zaskoczył ją tym ruchem, że po raz drugi dzisiejszego wieczoru zachwiała się na swoich wysokich szpilkach. Nogi momentalnie jej się ugięły i odmówiły posłuszeństwa i znowu upadłaby, gdyby nie podtrzymujące ją ramię.

Tym razem jego ramię.

Objął ją w pasie lewą ręką, podczas gdy jego prawa dłoń wciąż spoczywała na jej włosach, tuż przy jej twarzy. Była tak blisko niego, że dusiła się nie mogąc oddychać powietrzem, które nim pachniało. Sparaliżował ją i obezwładnił dwoma ruchami. Zakręciło jej się w głowie od jego oplatających jej ciało rąk i od jego świdrującego spojrzenia. Słyszała jego urywany oddech i jedynie kilka centymetrów dzieliło ją od tego, by poczuć jak bije jego serce. Nie mogła wykonać żadnego ruchu i wydać z siebie żadnego dźwięku. Bezwładnie oddała się jego ramionom i czekała. Czekała, chociaż nie wiedziała na co. Wiedziała tylko, że osunie się na ziemię, gdy ją puści i błagała go w myślach, by tego nie robił, by się nie oddalał, tylko został z nią tak w nieskończoność. Na moment przestał dla niej istnieć cały świat. Nie zauważała nikogo ani niczego, jedynie wpatrzone w nią, piękne, brązowe tęczówki, które doprowadzały ją do obłędu. Całkowicie straciła poczucie czasu i nie wiedziała, czy wszystko trwało kilka sekund, pół minuty czy minutę. Czekała na niemożliwe, mając wrażenie, że za chwilę obudzi się z tego pięknego snu i wpadnie znów w szarą rzeczywistość, w której musiała go unikać.

- Ashley… - zaczął prawie niesłyszalnie i prawie nieprzytomnie. Miał tak rozszerzone źrenice, że jego oczy były teraz niemalże czarne i nienaturalnie błyszczały. 

Bała się, że jeszcze chwila, a nie wytrzyma jego szalonego wzroku. Gdzieś z tyłu głowy przemykało jej przez myśl, że powinna to przerwać, że przecież dopiero co rozmawiali na temat jego oczekiwań, których ona nie była w stanie spełnić… Widziała, że walczył ze sobą i gdyby tylko mu na to pozwoliła, wziąłby ją nawet tu i teraz. Poznała po jego oczach, że wcale się nie wycofał z zamiaru przespania się z nią. Ona nie była taką dziewczyną i chociaż bardzo pragnęła jego bliskości, to nie straciła resztek rozumu i nie dałaby się w ten sposób wykorzystać. Czuła do niego wstręt i jednocześnie nie potrafiła się od niego odizolować. Walczyła ze sobą, bo jedna jej część chciała znów dać mu w twarz, a druga kochała go i na to nie pozwalała. Teraz nie mogła zrobić najmniejszego ruchu w obawie, przed utraceniem tej najbardziej intymnej z ich chwil.

Najpierw wydawało jej się, że  taką chwilą była sytuacja w pokoju 483, następnie, że ta, gdy zasnęła na jego klatce piersiowej, potem ta w jego garderobie, a później pierwsza noc w Paryżu. Wszystkie tamte momenty stały się teraz niczym, bo tylko teraz byli aż tak blisko siebie. Tylko teraz tak świadomie czuła jego gorący dotyk nawet przez materiał sukienki. Tylko teraz czuła się tak pożądana.

Najintymniejszą z dotychczasowych chwil przeżywali w świetle reflektorów, w obiektywach kamer i na oczach setek ludzi.

Miała wrażenie, że słabnie, kiedy uświadamiała sobie rozbieżność ich uczuć.

- Nie… - szepnęła rozpaczliwie, gdy poczuła, że jego uścisk staje się coraz słabszy, że powoli cofał oplatające jej ciało ręce. Nie chciała, żeby je zabierał; było jej z jego dotykiem tak dobrze i tak niedobrze zarazem, że kręciło jej się w głowie i już nie wiedziała, czego potrzebowała bardziej. Działała zupełnie instynktownie i po omacku. – Upadnę… - przyznała się, czując, że jeszcze chwila i desperacko przylgnie do niego, wyjawiając mu wszystkie swoje uczucia. Nie mogła sobie poradzić z ich ukrywaniem w takim momencie.

Objął ją także drugim ramieniem, po czym powoli odeskortował ją i posadził na miejsce obok siebie. Dopiero wtedy zabrał ręce, a ona od razu poczuła przeraźliwą pustkę na swojej skórze w miejscach, w których ją dotykał. Dlaczego przestał, gdy potrzebowała więcej?

- Zdejmij je. – Powiedział cicho, po czym zacisnął usta w cienką linię i spojrzał na jej czarne szpilki. – Zrobisz sobie na nich krzywdę. Po prostu zdejmij i tutaj siedź, nie musisz nigdzie wstawać.

Wcale nie chodziło o buty. Wszystkie dzisiejsze zachwiania równowagi spowodowane były jej rozchwianymi emocjami. Czuła się, jakby urodziła się w butach na obcasach i cieszyła się przed dzisiejszym wieczorem, że nareszcie będzie mogła je założyć, bo do tej pory praca jej na to nie pozwalała. Makijażystka nie musiała być aż tak elegancka jak sekretarka. Jej miało być w pracy po prostu wygodnie. Poza tym, szpilki w lato były dla niej zbyt męczące, nawet jeśli nie było zbyt ciepło. Buty na obcasie były natomiast nieodłącznym elementem jej stroju jesienią i wiosną, i zastanawiała się, czy w przeciągu tych najbliższych nie będzie musiała z nich zrezygnować, by nadążyć za chłopakami.

Myślenie o butach pozwoliło jej ochłonąć  i odwiodło ją od pomysłu opowiedzenia mu o swoich uczuciach, ale nadal cała trzęsła się w środku, gdy próbowała uświadomić sobie, co się wydarzyło. Czuła, że gdyby tylko dała mu jakikolwiek sygnał, przestałaby istnieć dla niego jakaś gala i natychmiast zabrałby ją do hotelu, by spełnić swoją zachciankę i może nie do końca świadomie złamać jej serce na dobre. Nie mogła na to pozwolić. Nie mogła sama sobie tego zrobić, chociaż niewyobrażalnie mocno tego pragnęła.

Nie chciała, by wiedział o tym, co czuła. Wysunęła stopy ze szpilek, chcąc sprawić, by Bill nadal myślał, że upadłaby z powodu niestabilnego obuwia, a nie gdyby zabrakło jej jego ramion.