33. „Dlaczego…”

Wyszła z łazienki, gdy on odbierał od obsługi jedzenie. Zorientowała się, że włączył laptopa i puścił muzykę. Od razu rozpoznała, że jest to Aerosmith. Tego głosu nie dało się pomylić z żadnym innym. Serce mocniej jej zabiło, gdy wsłuchała się w tekst.

„Teraz umieram, bo pozwoliłem Ci robić to,

co teraz ze mną robisz.”

Podziękował panu z obsługi i po zamknięciu za nim drzwi przepchnął stolik na kółkach z dwiema tacami na środek pomieszczenia.

 - Dostaliśmy jedzenie. – Powiedział, zapalając lampkę na szafce nocnej, po czym zgasił główne światło. – Kolacja z widokiem na wieżę Eiffla, zapraszam. – Wskazał dłonią na duże łóżko, które przygotował już do pozycji siedzącej. Nawet gdyby nie zapalił lampki, światła miasta dostatecznie oświetlały cały pokój. Dostatecznie, by mogła go widzieć i dostatecznie, by on nie dostrzegł łez wzruszenia i bezradności w jej oczach.

Kompletnie oszołomiona jego szarmanckim zachowaniem zajęła miejsce z lewej strony. Rozstawił jej na kolanach niziutki, drewniany stolik, który nie miała pojęcia, skąd wytrzasnął, po czym postawił przed nią złotą tacę, zdejmując wcześniej przykrywkę. Nie była nawet w stanie zaprotestować, gdy podszedł do barku i rozlał białe wino do kieliszków. Nie ruszała się. Nie mrugała. Nie oddychała. Po chwili siedział już po jej prawej stronie dokładnie w tej samej pozycji, z taką samą podstawką na kolanach, tacą i kieliszkiem, którego bała się najbardziej.

„Masz w sobie to coś, czym mnie obdarzasz, co zapiera mi dech w piersiach.”

- I jak ci się podoba? – zapytał ciepłym głosem i spojrzał na nią z tak wielką czułością, że jedyne, co pragnęła teraz zrobić, to przywrzeć do niego i podziękować za to, że to wszystko dla niej robi.

A może tylko jej się wydawało. Przecież obiecywała sobie, że nie będzie wyolbrzymiać jego reakcji. Przecież nie zrobił nic nadzwyczajnego. Przecież tylko zaserwował jej kolację do łóżka przy rockowych balladach z widokiem na wieżę Eiffla oraz butelką białego wina. Tak. Zdecydowanie nic nadzwyczajnego.

Przecież niedawno mówił, że nic ich nie łączy, więc jak mógłby teraz czule na nią patrzeć?

Boże, zgubiła się. Tak bardzo się zgubiła, że nie wiedziała, co ma robić, co ma mówić, ani nawet gdzie ma patrzeć. Na niego, czy na widok za oknem, czy może powinna skupić się już na jedzeniu, zamiast zastanawiać się, co to wszystko miało znaczyć.

Zapomniała nawet, że ją o coś pytał.

„Nie wiem, co mam zrobić z trawiącym mnie uczuciem.”

Przecież weszła tu tylko, by rozczesać mu włosy…

Patrzył na nią wyczekująco, a ona nie mogła wydobyć z siebie ani słowa. Bardzo chciała dać mu jakikolwiek znak, w jakikolwiek sposób wyrazić swoje uczucia i swoją wdzięczność , lecz nie mogła znaleźć ani odpowiednich słów, ani odpowiednich gestów.

Westchnął cicho i wziął sztućce do ręki.

- Smacznego – powiedział, rozpoczynając jedzenie.

- Smacznego – odparła prawie niesłyszalnie, bo głos całkowicie odmówił jej posłuszeństwa.

Bała się, że z wrażenia nie przełknie ani kęsa, mimo że była bardzo głodna. Jadła powoli, obserwując przy tym cały czas wieżę i wsłuchując się w słowa kolejnych piosenek, choć przecież doskonale je znała.

„Mógłbym zatracić się w tej chwili na zawsze.
Każda chwila spędzona z Tobą jest chwilą, którą cenię.

(…)

Po prostu chcę mieć Cię blisko, czuć Twoje serce tak blisko mojego
i zostać tak w tej chwili na całą resztę czasu.”

Nie mogła opanować drżenia rąk. Cały stres, jaki przy nim wcześniej odczuwała, był niczym w porównaniu z tym, co działo się z nią w tej chwili. Czuła, jakby zaraz z nadmiaru uczuć i emocji miało pęknąć jej serce. Była jednocześnie szczęśliwa i nieszczęśliwa do utraty zmysłów. Czy zrobiłby coś takiego, gdyby nic dla niego nie znaczyła? Czy zrobiłby coś takiego dla każdej swojej makijażystki? Czy mogła czuć się wyjątkowo? Czy dobór piosenki ze słowami „Tracę rozum, dziewczyno, bo wariuję. Potrzebuję twojej miłości, kochanie, potrzebuję twojej miłości” był przypadkowy? Nawet nie mogła go o to wszystko zapytać, bo bała się odpowiedzi. Bała się, że odpowie jej, że dla niego to nic takiego, że przecież nic się nie dzieje, że jak w ogóle mogła sobie coś takiego pomyśleć. Bała się, że zadając takie pytania zepsuje całą ich relację, której nawet nie potrafiła nazwać.

Nie odezwała się. Nie zapytała. W ciszy przeżywała niemal fizyczny ból swojej duszy rozdartej pomiędzy radością i żalem. Zaciskała palce na złotych sztućcach i starała się tylko to wszystko przetrwać. Już nawet nie próbowała tego analizować ani uporządkowywać. Niby wszystko było tak proste i tak jasne, ale jednak tak bardzo skomplikowane. Znów brakowało jej oddechu, lecz tym razem nie tylko dusił ją jego zapach, ale też bezradność rozrywająca ją na kawałki.

Nawet nie zarejestrowała, kiedy całe danie znikło z jej talerza. Tak zajęła swoje myśli swoimi uczuciami, że jedzenie było całkowicie mechaniczną czynnością. Jedynie zawartość jej kieliszka pozostała nietknięta.

Obserwowała go, gdy w milczeniu podniósł stolik ze swoich nóg, wstał z łóżka i odstawił swoją tacę na szafkę, po czym to samo zrobił z jej zastawą. Usiadł bokiem tuż obok niej, zaraz przy jej nogach po jej lewej stronie na krawędzi łóżka i wręczył jej złotawy płyn w lśniącym kieliszku. Sam także trzymał swój. Patrzyła na niego pełna obawy i nadziei, choć nie do końca wiedziała, czego się bała i na co liczyła.

- I jak wrażenia? – zapytał, nie spuszczając z niej swojego charakterystycznego, miękkiego wzroku.

Nie wiedziała, czy pytał ją o wrażenia z nim, czy o wrażenia związane z przyjazdem do Paryża, czy jeszcze o coś innego, lecz odpowiedź była na wszystko taka sama.

- Dobrze.

Było jej po prostu dobrze, bo mogła spędzać z nim czas. Pomimo całego wewnętrznego cierpienia, żalu i bezsilności czuła się przy nim jak w siódmym niebie. Nie wiedziała, czy sprawiał jej więcej radości czy smutku, bo nie potrafiła już tego rozgraniczyć. Wszystkie sprzeczne uczucia: szczęście, żal, rozczarowanie i zdenerwowanie zlewały się w jedno. Bolało ją to, że będąc tak blisko, była jednocześnie tak daleko. Chciałaby pójść w którąś stronę, zbliżyć się bardziej lub trochę oddalić, ale nie potrafiła zrobić kroku ani w jedną, ani w drugą stronę.  Do przodu nie mogła, a do tyłu już nie chciała. Potrzebowała go i nie potrafiłaby się już wycofać, ale nie mogła się też zbliżać, chociaż niczego bardziej nie pragnęła.

Nie mogła oderwać wzroku od jego twarzy. Nadal ją porażał, ale jej potrzeba patrzenia na niego była od tego w tej chwili silniejsza. Nagle przed oczami stanęła jej sytuacja z dzisiejszego ranka. Przypomniała sobie, jaką miał delikatną, ciepłą skórę i jak zadrżał pod wpływem jej ledwie wyczuwalnego dotyku na jego ciele. Urwała oddech i zacisnęła zęby, gdy wyobraziła sobie, jak przysuwa się do niego, wdrapuje się na jego kolana, zdejmuje jego koszulkę i popychając go na łóżko, przytula się do jego ciała.

Gdyby mogła, wyłączyłaby swoją wyobraźnię, która raniła ją w tym momencie jeszcze bardziej. Miała wrażenie, że już więcej nie wytrzyma, że jedyne co za chwilę zrobi to osunie się, wydobywając z siebie bezradny jęk. To było już za dużo jak na nią. Była silna, ale miała pewne granice wytrzymałości i czuła, że jeszcze chwila, a je przekroczy. I nie tylko te, ale też te w ich relacji.

Nie panowała nad swoimi emocjami. Nie była na to wszystko przygotowana, wszystko stało się za szybko. W jaki sposób tak potężne uczucia mogły zrodzić się w niej w przeciągu zaledwie miesiąca? Dokładnie pamiętała pierwszą tak niezręczną sytuację między nimi, gdy przyszła w środku nocy do jego pokoju. Od tego wszystko się zaczęło. Od tego momentu nie mogła przestać myśleć o nim nawet na sekundę i brnęła w to dalej, zamiast się wycofać. Wtedy przyznała się przed sobą, że jej się podobał, a dziś mogła przyznać się, że się zakochała, jednak wciąż tylko przed sobą. Cały czas pamiętała, że chłopak, który zawładnął jej sercem i umysłem, jest jej szefem.

- Co tak patrzysz? – zapytał łagodnie i cicho, lecz doskonale go usłyszała.

- Nie dowierzam – szepnęła przez zaciśnięte z nerwów zęby i ściśnięte z bezradności serce.

- W takim razie uwierz. Wszystko dzieje się naprawdę. Możesz zamknąć oczy, a gdy je otworzysz, nadal tutaj będziesz, w tym samym miejscu. I ja też tu będę.

Nie chciała sprawdzać, czy mówi prawdę. Zbyt mocno bała się, że jednak zniknie, że obudzi się sama w swoim nowym, pustym mieszkaniu.

Nie spuszczała z niego wzroku, słysząc w tle:

„I don't wanna close my eyes.
I don't wanna fall asleep
'Cause I'd miss you, baby…”

- And I don't want to miss a thing…

Nie wypowiedziała niczego na głos, jedynie układała usta w słowa ostatniego wersu, który tak trafnie opisywał teraz jej sytuację.

- Nie martw się, niczego nie stracisz – odparł, delikatnie się uśmiechając.

Dlaczego nic nie robił? Dlaczego przygotował to wszystko, a teraz po prostu siedział? Dlaczego nie zrobił tego wszystkiego, czego ona nie mogła zrobić? Dlaczego… Dlaczego…

Zbliżył brzeg swojego kieliszka do jej kieliszka i lekko o niego stuknął, po czym upił łyk. Od razu zrobiła to samo i skierowała wzrok na efektownie oświetloną wieżę za oknem. Rozmowa z nim, nawet jeśli tak lakoniczna, pozwalała jej trochę odbiec od walki, jaką musiała toczyć w sobie, by nie pękło jej serce.

- Sam czasami mam wrażenie, że to wszystko to tylko sen. – Przerwał męczącą ciszę między nimi. – Ale ten sen trwa już tyle czasu, a ja nadal się nie budzę. Moje marzenia spełniają się jedno po drugim, bo zawsze mocno w to wierzyłem. Zawsze chciałem tworzyć muzykę, wiedziałem to od dziecka. Chciałem, żeby ludzie mnie słyszeli, chciałem występować przed tysiącami fanów i jeździć ze swoim zespołem po całym świecie, nagrywać teledyski, udzielać wywiadów i zdobywać wszystkie możliwe nagrody. Zawsze wierzyłem, że tak będzie, chociaż nadal nie wiem, jak do tego wszystkiego dotarłem i czym sobie tak naprawdę na to zasłużyłem.

Mogłaby słuchać go bez końca, ale przestał mówić.

Dlaczego, Bill? Mów jeszcze, bo robisz to tak pięknie, jak nikt inny.

- Jesteś po prostu dobry i prawdziwy w tym co robisz – powiedziała bez namysłu, czując, że to wszystko, co przed chwilą między nimi wytworzył, zaczyna się rozmywać. A może tego w ogóle nie było?

- Ale przede wszystkim mam przy sobie wspaniałych ludzi – odrzekł, znów upijając odrobinę z kieliszka.

Nie potrafiła odnaleźć się w sytuacji. Jeszcze minutę temu była pewna, że za chwilę nareszcie wszystko między nimi stanie się jasne i to jasne w taki sposób, jakiego pragnęła, a teraz rozmawiał z nią o niczym. Niby na poważny temat, ale tak bardzo w tej chwili niepasujący, że aż miała wątpliwości, czy to działo się naprawdę. Przecież tak nagła zmiana jego zachowania była nieprawdopodobna.

- No tak, w końcu jesteście nie tylko zespołem, ale i najlepszymi przyjaciółmi. Chłopacy muszą być dla ciebie bardzo ważni. – Nawet nie panowała nad tym, co mówiła. Nie chciała tylko, by zapadała między nimi cisza. Nie miała na nią siły. W ogóle nie miała siły już na nic, a zwłaszcza na podejmowanie próby zrozumienia i poukładania tego wszystkiego.

- A co z twoimi marzeniami? – Niespodziewanie zmienił temat, zrzucając uwagę z siebie na nią.

- Z moimi marzeniami? – Powtórzyła po nim, zastanawiając się, co mu odpowiedzieć. – Największe spełniłeś miesiąc temu. – Przyznała po chwili. Od tamtego momentu jej kolejnym największym marzeniem było po prostu bycie przy nim i z nim, ale to musiała zachować dla siebie.

Uśmiechnął się szerzej, gdy usłyszał, co powiedziała. 

- Opowiedz mi o jakichś innych. Zawsze tak mało mówisz... Chcę cię słuchać, Ashley…

Będziemy mieli problem, bo ja chcę słuchać Ciebie, Bill. I na dodatek nie wiem, w jaki sposób dobrać słowa, by nie powiedzieć za dużo.

- Nie zdążyłam nawet pomyśleć o tym, czego dalej pragnę. Nie wiem. Zawsze chciałam otworzyć własny salon, ale teraz zeszło to na dalszy plan. Marzenia zawodowe na razie dla mnie nie istnieją. A poza tym, to nic szczególnego. Chciałabym tego, co wszyscy: szczęśliwej, zdrowej rodziny, pięknego domu w jakimś cudownym, ciepłym miejscu, podróży po świecie… Ciężko wymyślić coś oryginalnego, kiedy to najważniejsze na chwilę obecną jest spełnione.

- To są piękne marzenia, Ash.  – Nie umknęło jej, że po raz pierwszy zdrobnił jej imię, które tak pięknie zabrzmiało w jego ustach. Ash. Musiała powstrzymać się, by nie poprosić go, żeby powiedział to jeszcze raz. - Ja jestem tak pochłonięty karierą, że często zapominam o tych przyziemnych sprawach do tego stopnia, że dla mnie są one teraz czymś wyjątkowym. Zastanawiam się czasem, czy kiedykolwiek będzie mi dane spokojnie żyć z rodziną. W Niemczech, a nawet w Europie raczej nie mam na to szans. Jestem trochę rozerwany, bo chciałbym wszystkiego na raz, a tak się przecież nie da. Chcę żyć z muzyki, chcę nagrywać albumy i dawać koncerty na całym świecie, a potem wrócić do domu i móc spokojnie wyjść na spacer. Na razie rezygnuję z prywatności, chociaż tak naprawdę nie wiem, ile jeszcze tak wytrzymam. Robię to, co kocham i jestem z tego powodu szczęśliwy, ale mimo wszystko rodzina, chociaż mocno nas wspiera, to cały czas uświadamia nam, że na dłuższą metę to będzie męczące. Pewnie mają rację, chociaż ja na razie absolutnie tego nie odczuwam.

Słuchała go, litera po literze, słowo po słowie, zdanie po zdaniu, starając się zrozumieć sens tego, co mówił, by móc mu jakoś odpowiedzieć.

To wszystko nie tak miało wyglądać…

- To oczywiste. Nikt nie dałby rady bez przerwy toczyć takiego życia, każdy potrzebuje chwili oddechu. Ale chyba nie chcesz mi przez to wszystko powiedzieć, że za jakiś czas zespół się rozpadnie?

- Nie ma mowy. Ten zespół jest dokładnie tym, czego pragnę. Ledwo wyszedł drugi album, a ja mam już pomysły na trzeci. Wszystko jest dla nas wciąż nowe i ekscytujące, jeszcze ciągle nam mało. Czasem po prostu zastanawiam się, jak to będzie za kilka lat… Ale znów gadam o sobie, a teraz to ty miałaś coś opowiedzieć.

On był zdecydowanie ciekawszym tematem i znacznie łatwiej przychodziło mu mówienie, dlatego musiała włożyć sporo wysiłku, by jakoś go sobą zainteresować.

- Co tu opowiadać… Chyba wszystko ci już mówiłam. Byłam zwykłą dziewczyną, no, może trochę bardziej uzdolnioną, której marzeniem było zostać prawdziwą makijażystką, a nie taką „z doskoku”. Podjęłam decyzję o przeprowadzce, chociaż strasznie się tego bałam. Było mi ciężko, zwłaszcza przez pierwsze miesiące, gdy zostawiłam wszystkich znajomych, a tutaj nie znałam nikogo, nie znałam miasta i jedynie w weekendy odwiedzała mnie Annalise. Poszłam do nowej szkoły, do klasy, gdzie wszyscy znali się już trzy lata, a ja przyszłam tylko na dwa miesiące. Ciężko było tam nawet kogoś zapoznać, bo prawie nikt nie chodził na lekcje. Tak to już jest ze szkołą prywatną. Dzięki dziewczynie z klasy miałam kilka klientek, z czasem coraz więcej, ale nadal zbyt mało, by się utrzymać. Przez prawie dwa miesiące po maturze szukałam pracy i dopiero na początku lipca zatrudnili mnie w telewizji. W międzyczasie na wiosnę i na początku lata przewinąłeś się ty, ale znikałeś tak samo szybko, jak się pojawiałeś. I dochodzimy do obecnego momentu. Teraz nie mogę uwierzyć, że z dnia na dzień wszystko się zmieniło, że tak po prostu spełniło się moje marzenie, że teraz jestem tutaj…

Chciała dodać: „z tobą”, ale w porę się wycofała. Mogłaby też dodać: „a ty doprowadzasz mnie do szaleństwa, organizując najpierw taką kolację, stwarzając taki nastrój, a teraz siedząc obok i po prostu rozmawiając o jakichś głupotach, przez co zupełnie nie wiem, co mam o twoim zachowaniu myśleć”, ale to także zatrzymała dla siebie. Może rzeczywiście takie kolacje nie były dla niego czymś nadzwyczajnym. To tylko znowu ona ubzdurała sobie coś, co pasowało do jej różowego scenariusza, który teraz okazywał się nie sprawdzać.

- Przepraszam za moje zachowanie za pierwszym i drugim razem, gdy się widzieliśmy. Po prostu… Nie wierzyłem w to, że naprawdę możesz coś umieć. Myślałem sobie, że malujesz koleżanki na dyskotekę i uważasz to za makijaż. Wiesz, nieczęsto spotyka się młode osoby, które naprawdę są profesjonalne. A ty jesteś i to w tobie cenię.

Tak, doskonale wiedziała o tym, że cenił w niej profesjonalność. Właśnie dlatego tak cierpiała, gdy doprowadzał do tych wszystkich sytuacji. Czuła się rozdarta w środku, bo nie mogła powiedzieć mu wszystkiego, co odczuwała, nie mogła zadać pytań, które ją nurtowały i nie mogła wykonać żadnego gestu, który w przypadku innej relacji między nimi byłby oczywisty. Miała być przecież profesjonalna… Och, chrzanić to!

Nie, jednak nie… Nie miała w sobie tyle odwagi…

- Nigdy nie spodziewałem się, że mój wizerunek będzie leżał w rękach osoby w moim wieku. W rękach osoby tak mało doświadczonej i zawodowo, i życiowo. Prawdę mówiąc, dwa dni przed wydaniem płyty znalazłem się pod ścianą. Mówiłem ci już, że wszystkie kandydatki chciały mieć tylko i wyłącznie korzyści z tego, że pracują z gwiazdą. Wszystkie były albo zadufane w sobie, albo platonicznie zakochane we mnie, albo jedno i drugie. Patrzyły na mnie jak na idola lub jak na obiekt pożądania, a nie jak na szefa. Ty tak nie patrzysz i to kolejna cecha, którą w tobie cenię.

Tak, o tym też wiedziała. I z całych sił starała się, by teraz nie zauważył, że od miesiąca patrzy na niego zupełnie inaczej.

Słuchała go, kolejny raz obwiniając się o to, że jej się podobał i że żywiła do niego jakieś uczucia. Czuła, że długo już tego nie wytrzyma. Zadawał ogromne rany na jej sercu, nawet o tym nie wiedząc. A może to ona sama je sobie zadawała, chłonąc go z każdą chwilą coraz bardziej i szczelnie owijając się nim z każdej strony, niczym folią, która niczego nie przepuści, która odizoluje ją od wszystkiego i w której zamknięty będzie jej cały świat.

- Przypomniał mi o tobie Tom. Pamiętam, jak zapytał wtedy: „A co z tą ładną blondynką?”. Nie wiem, jakim cudem znalazłem w stercie papierów w szafce mojego biurka twoje CV. Gdy dawałaś je Tomowi, nie miałem nawet zamiaru zadzwonić, ale nie wyrzuciłem go, schowałem. Widziałem to już wtedy w tej drogerii i widziałem to też nad Łabą, że nie jesteś taka jak wszystkie, łącznie z moją poprzednią makijażystką i z tą, z której zrezygnowałem dwa dni przed wydaniem albumu. Cały czas wątpiłem tylko w twoje umiejętności, bo jakiś tam certyfikat nie był dla mnie czymś ważnym. Ale przejrzeliśmy z Tomem zdjęcia na twoim blogu i zamurowało mnie, że tak młoda osoba może mieć taki talent. – Kompletnie zapomniała, że prowadziła jakiegokolwiek bloga. Wtrąciła gdzieś pomiędzy jego słowa „dziękuję”, ale on nie przerywał swojego monologu. – Zadzwoniłem, ale nie odebrałaś. Dzwoniłem chyba ze cztery razy. Napisałem maila. Nie odpowiedziałaś na nic. I nawet nie wiesz, w jakim szoku byłem, gdy zobaczyłem cię wtedy w studiu telewizyjnym. Wtedy też pomyślałem, że skoro tu jesteś, naprawdę musisz być dobra i co więcej, musisz ze mną pracować. Teraz myślę, że lepszego wyboru dokonać nie mogłem i dziękuję wszystkim siłom, jakie czuwały nad tym, by nasze drogi się zeszły.

W głowie układała już odpowiedź, ale po usłyszeniu ostatniego zdania zapomniała o wszystkim, co sobie wymyśliła. Robiła wszystko, by tylko nie nadinterpretować jego słów i tym razem także próbowała wmówić sobie, że chodzi mu oczywiście jedynie o wybór profesjonalnej makijażystki, którą ona bez wątpienia była w jego oczach. Nie zdarzyło się jeszcze, by był niezadowolony z jej pracy lub z jej zachowania, a przynajmniej nie powiedział jej niczego bezpośrednio. Całą resztę mogła sobie ubzdurać. Wydawał się być idealnym szefem, niestety ona wcale nie czuła się idealnym pracownikiem. Idealny pracownik nie żywi uczuć do swojego przełożonego.

Musiała milczeć, zastanawiając się nad swoją sytuacją bardzo długo, ponieważ mimo wciąż grającej muzyki, usłyszała jego westchnięcie.

- Rozczeszesz mi włosy? – zapytał, jakby właśnie przypomniał sobie, w jakim celu w ogóle do niego przyszła.

Pokiwała twierdząco głową, po czym on od razu wstał i wyjął jej z dłoni pusty kieliszek, nawet jej nie dotykając. Nawet nie zauważyła, kiedy wypiła jego zawartość. Podążała za nim wzrokiem w obawie, że znów napełni kieliszek białym winem, ale na szczęście nie zrobił tego. Odstawił naczynia na szafkę i skierował się do łazienki.

Schowała twarz w dłoniach od razu gdy zniknął za drzwiami i próbowała opanować wzburzone emocje. Nie rozumiała jego działania. Zachowywał się, jakby był dwiema różnymi osobami: raz Billem, który doprowadza ją do szaleństwa, przygotowując kolację w łóżku z widokiem na wieżę Eiffla przy romantycznych balladach i lampce wina, a za chwilę stawał się Billem mówiącym jej, jak to dobrze, że znalazł makijażystkę, która nie jest nim zainteresowana. W żaden sposób nie mogła go rozgryźć.

Wrócił po chwili, nie dając jej więcej czasu na rozmyślanie i usiadł dokładnie w tym samym miejscu, co poprzednio, na krawędzi łóżka. Spojrzał na nią pustym wzrokiem nie wyrażającym niczego. Była przytłoczona tym, jak ten chłopak potrafi zmienić się w przeciągu kilku sekund. Przypomniała sobie, jak na samym początku zastanawiała się, czy bracia Kaulitz noszą jeszcze jakieś maski. Dziś była pewna, że mają ich niezliczoną ilość. Jeszcze miesiąc temu była święcie przekonana, że Tom jest nią zainteresowany, a Bill kompletnie nie zwraca uwagi na jej urodę. Po tym krótkim czasie okazało się, że Tom oprócz kilku wtrąceń i kilku znaczących spojrzeń traktuje ją jak koleżankę, a Bill… Za nic nie mogła się w nim połapać i za bardzo bała się go o cokolwiek zapytać.

Wzięła szczotkę, którą położył na pościeli i zbliżyła się do niego. Starała się przygotować na to, że za chwilę znów uderzy ją jego zapach, ale przekonała się, że nadal się z nim nie oswoiła, choć po całym dniu był znacznie słabiej wyczuwalny niż rano.

- Strasznie poplątane… - rzuciła cicho, zdając sobie sprawę, że nie odezwała się od dłuższego czasu. Zbyt dużo działo się w jej głowie, by mogła pomiędzy tym wszystkim jeszcze poprowadzić normalną rozmowę. Gdy już się zamyśliła, wydobywanie z siebie nie wzbudzających podejrzeń dźwięków było dla niej nie lada wysiłkiem.

- Wiem, strasznie je dzisiaj potraktowałem – odparł cieplejszym głosem, niż się tego spodziewała. – Dlatego musisz mi pomóc. - Musiał już zdążyć zmienić maskę.

Nie trzeba było jej dwa razy powtarzać. Zaczęła powoli i w milczeniu rozczesywać jego splątane włosy starając się nie spaść z łóżka, bo, tak jak on, siedziała na jego krawędzi, sama będąc na krawędzi odejścia od zmysłów. Dziwiła się, jak wiele emocji wytrzymuje jej organizm, bo powtarzała sobie: „O nie, to koniec, nie wytrzymam, osunę się i nie wstanę” co najmniej kilka razy w tygodniu od miesiąca. Za każdym razem jednak dawała sobie radę i tak też było w tej chwili.

Wieczorne czesanie jego włosów postrzegała już jako pewnego rodzaju rytuał. Nie odzywali się do siebie ani słowem i przynajmniej ona chłonęła go w tamtej chwili całą sobą. Nie wiedziała tylko, co działo się w jego umyśle. Miał spuszczoną głowę, zamknięte oczy i wyglądał na odprężonego, ale zbyt wiele razy przekonała się już, że jego wygląd zewnętrzny nie odzwierciedlał tego, co tak naprawdę w nim siedziało. Chciała zapytać: „O czym myślisz?”, tak po prostu, ale zbyt bardzo bała się, że odpowiedź nie będzie miała nic wspólnego z nią samą. Wolała łudzić się, że może zajmować jego myśli, niż o to zapytać, bo każda odpowiedź nie uwzględniająca jej osoby, zgasiłaby tlącą się iskierkę jej nadziei.

- Nie boli cię? – spytała, gdy kolejny raz szczotka napotkała opór w postaci splątanych kosmyków.

W odpowiedzi mruknął tylko i pokręcił przecząco głową, nie otwierając oczu nawet na sekundę.

Czesała go przez kilka minut, zanim udało jej się dojść do momentu, w którym szczotka nie zablokowała się ani razu na całej długości.

- Skończyłam. – Powiedziała, lecz nie przestawała sunąć wolną dłonią oraz szczotką po jego włosach. Nie zareagował, nawet nie drgnął. Zorientowała się, że zasnął na siedząco.

Jeszcze nigdy w żadnym momencie swojego życia nie żywiła do nikogo tyle czułości, co do niego w tej chwili. Żałowała, że w tle wciąż po cichu gra muzyka uniemożliwiająca jej słuchanie jego oddechu. Mogłaby zostać przy nim całą noc, gdyby nie to, że jej nie wypadało i to, że ją również dopadało już zmęczenie. Gładziła jego włosy jeszcze przez kilka minut, powstrzymując się od tego, by nie dotknąć jego ramienia lub pleców. Wiedziała, że musi przestać i iść do siebie, gdy przyłapała się na tym, że sama już zamykała oczy na kilka sekund, a w którymś momencie już by się nie ocknęła. Wystarczyło już, że zupełnie przypadkiem, ale i nachalnie zasnęła na jego ramieniu w samochodzie, chociaż wydawało jej się, że tego nie pamiętał.

Odłożyła szczotkę na szafkę przy łóżku, nie wiedząc, co ma dalej zrobić. Musiała go obudzić, ale jak miałaby to zrobić nie dotykając go? Nie widząc innego rozwiązania, z drżącym sercem położyła dłoń na jego ramieniu i delikatnie nim potrząsnęła.

- Bill… - szepnęła, ale nie zareagował. – Bill? – Powtórzyła głośniej, wyrywając go z płytkiego snu.

- Co się dzieje? – zapytał, wyprostowując plecy i kierując wzrok na jej doń spoczywającą na jego barku. Natychmiast ją cofnęła.

- Przysypiasz, ja zresztą też. Idę do siebie – wyjaśniła i wstała z łóżka. Od razu zadarł głowę do góry i obserwował ją nieprzytomnie. – Nie zapomnij, proszę, zmyć makijażu, dobrze? – Gdy kiwnął półświadomie głową, dodała jeszcze tylko krótkie dobranoc i zabrawszy swoje rzeczy, opuściła jego magiczny pokój. Znów czuła się, jakby od niego uciekła.

Pomimo okropnego zmęczenia nie mogła zasnąć jeszcze przez pół nocy, a przecież gdy była przy nim, powieki same jej się zamykały. Leżała ubrana w jego koszulkę, którą jej podarował i nie mogła przestać myśleć o tym, jak ugrzęzła w uczuciu, którym go obdarzyła.