12. „Zimmer vier, acht, drei!”

Bill i Saki podeszli do recepcji, by zamówić pokoje, a reszta, razem z nią, czekała z boku. Nie miała pojęcia, dlaczego przemoczony Bill załatwia takie sprawy, ale nic ją to w tej chwili nie obchodziło. Wszyscy ze sobą rozmawiali, a ona jedynie stała i rozglądała się dookoła, nie mogąc uwierzyć, że jest w tak ekskluzywnym miejscu.  Wszystko było czarno-białe, nowoczesne i błyszczące.

- Każdy ma pokój dla siebie, ale dostaliśmy je na dwóch różnych piętrach: 24 i 25. Zgadnijcie, jaki mam dzisiaj numer! – Nastrój Billa momentalnie się zmienił; cieszył się jak dziecko mimo przemoczonych ubrań i patrzył na całą grupę wyczekująco.

Wszyscy spojrzeli na niego zdziwieni, następnie na siebie, po czym jak na zawołanie, jednocześnie zaśpiewali fragment piosenki „Reden”, którą już całkiem dobrze znała, lecz nie zorientowała się, że o to może im chodzić i ona jako jedyna nie wydała z siebie najmniejszego dźwięku.

 - „Zimmer vier, acht, drei!” – zawołali, po czym wybuchli śmiechem, a Bill, Tom, Gustav i Georg przybili między sobą piątki. No tak. Następnym razem będzie już wiedziała, który pokój jest najlepszy. Bill rozdał wszystkim karty magnetyczne do pokojów. Domyślała się, że będzie musiała przyłożyć ją do drzwi, by je otworzyć. Jej „trafił się” pokój numer 491.

- Bill, dlaczego dałeś mi 511? – zapytał zdezorientowany Tom, gdy zobaczył swój numer w drodze do windy. - Przecież śpimy zawsze niedaleko siebie! 511 to piętro wyżej!

- Jak to? Dawałem ci najbliższy, 487, na pewno.

- Ja mam 487 – Gustav dopiero teraz spojrzał na swoją kartę.

- Ja 499 – odczytał David ze swojej – a Ashley 491 – doczytał u niej.

Tom wywalczył z Gustavem zamianę pokoi, bo jak stwierdził, nie mógł spać tak daleko od Billa.

- Dlaczego nie weźmiecie jednego pokoju? – zaśmiał się Georg.

Wsiedli już do dużej windy, po czym Saki wcisnął guziki z cyframi 24 i 25.

- Pokoje z czwórką na początku wysiadają ze mną, pozostali jadą wyżej! – ogłosił Bill niczym pani z megafonu na peronie zapowiadająca odjazd pociągu.

- Bill, przecież wszyscy to wiedzą… - powiedział Tom z oczywistością w głosie.

- Nie, Ashley nie wie.

- Więc mogłeś powiedzieć jej osobiście, zamiast krzyczeć mi do ucha.

Bill stał za Tomem i przedrzeźniał go w trakcie, gdy ten mówił, co bardzo ją bawiło, ale starała się nie roześmiać, by Tom się nie zorientował.

- Okej, idziemy – zarządził David, gdy drzwi otworzyły się pierwszy raz.

Bliźniacy i Jost wzięli swoje walizki od Sakiego i Dirka, którzy jechali wyżej.

 - Widzimy się za piętnaście minut na dole na kolacji – rzucił do Gustava, Georga i ochroniarzy Bill, gdy drzwi już prawie się zamknęły. – Twój pokój jest gdzieś tam. – Wskazał jej korytarz biegnący w lewą stronę. – Przyjdziemy za piętnaście minut, żebyś się nam nie zgubiła sama. - I odszedł w prawą stronę z Tomem, a ona została sama z Davidem. Musiało mu się mocno śpieszyć, bo przecież do tej pory bardzo się nią przejmował. Rozejrzała się po wnętrzu wyłożonym czarnymi, błyszczącymi kafelkami, w których mogła się niemalże przejrzeć. Przed nią były drzwi numer 489. Ruszyli w lewą stronę, David z niedużą walizką, a ona jedynie ze swoją torebką. Jej pokój był zaraz obok, a pokój Davida niemalże naprzeciwko jej pokoju.

- Widzimy się za piętnaście minut – rzucił mężczyzna powtarzając po Billu i zniknął u siebie.

Obserwowała, jak David przytknął kartę w okolicach klamki, by otworzyć drzwi. Zrobiła dokładnie to samo i już po chwili znalazła się w niedużym, jasnym pomieszczeniu. Po jej prawej stronie były drzwi do niewielkiej łazienki, dalej stało duże, podwójne łóżko przykryte białymi i czarnymi narzutami. W rogu stała duża lampa, a naprzeciwko łóżka wisiał duży telewizor, pod którym znajdowała się mała szafka. Przed nią było sporych rozmiarów okno, a po lewej stronie w kącie miała również do dyspozycji szafę. Zaśmiała się sama do siebie, bo wzięła ze sobą tylko bieliznę i świeżą bluzkę, bo nawet nie wiedziała, czy zostaną, ale położyła swoje rzeczy na półeczkę w szafie. Podeszła do okna i zamarła. Była tak wysoko, że zakręciło jej się w głowie i zrobiła krok do tyłu, bo bała się, że wypadnie, mimo że stała za szybą. Widziała stąd całe miasto i żałowała, że pada deszcz i jest ponuro.

Pierwszym co zrobiła w łazience było skorzystanie z toalety i umycie rąk. W szafeczce znalazła miniaturowe mydełka oraz malutką tubkę pasty do zębów. Następnie wypakowała na półkę podstawowe kosmetyki i szczoteczkę. Przejrzała się w lustrze i poprawiła makijaż oraz uczesała włosy, by wyglądać bardziej świeżo.

Postanowiła, że wykorzysta te piętnaście minut, dzwoniąc do mamy. Obiecała, że będzie to robiła tak często, jak będzie mogła. Wiedziała, że mama się o nią martwi, poza tym tylko z nią mogła się podzielić wszystkim, co ją spotyka, bo wiedziała, że nic nie wyjdzie poza nie dwie.

- Halo?

- To ja, Ashley.

- No w końcu, już myślałam, że nigdy się nie odezwiesz – przywitała ją mama zniecierpliwionym głosem.

- Cześć… Nie miałam wcześniej czasu, ale teraz mam wolną chwilę, dosłownie chwilę, więc dzwonię powiedzieć, że wszystko jest w porządku i zostajemy na noc w Hamburgu. Strasznie się u nas rozpadało i chłopcy przemokli – powiedziała wielkim skrótem, jednak mamie to nie wystarczyło.

- Opowiedz wszystko, co robiliście?

Więc opowiedziała jej o ciężkim poranku bliźniaków, o tym, jak pomagała im przygotować się do wyjazdu i o tym, że siedziała między nimi w busie. Powiedziała też, że zrobiła im sałatkę, dużo rozmawiała z Billem i z Davidem i że w tej chwili jest w tak cudownym hotelu, że sama nie może w to uwierzyć. Mama też nie mogła w to uwierzyć, więc kazała zrobić jej zdjęcia.

Rozmowę przerwało im pukanie do drzwi.

- Mamo, to chyba bliźniacy, idziemy coś zjeść, do usłyszenia później – powiedziała szybko i rozłączyła się, gdy mama zdążyła odpowiedzieć jej tylko „do usłyszenia”.

Wstała z łóżka i otworzyła drzwi, za którymi zobaczyła wyprostowanych jak struny Kaulitzów. Czarnowłosy trzymał pod ręką biały ręcznik.

- Witamy, obsługa hotelowa, oto ręcznik dla pani – powiedział Tom z pełną powagą w głosie, gdy Bill podawał jej puchate zawiniątko.

- Dziękuję – odpowiedziała, śmiejąc się – ale tutaj już jest ręcznik.

Przybrali naturalne pozy i miny. Byli przebrani w świeże ubrania, które im rano prasowała i zmyli całkowicie makijaż, który im wykonała, lecz Bill umalował oczy od nowa. Nie tak profesjonalnie jak ona, bo miał na to tylko kilka minut, ale wyglądał dobrze. Musiał mieć już wprawę.

- To jest podstawowa zasada spania w hotelu, nigdy nie używaj ręcznika, a poszewkę na poduszkę zawsze przewracaj na lewą stronę – wytłumaczył jej Bill. – Nie masz żadnej pewności, że to jest wyprane po poprzednim lokatorze, nawet jeśli jesteś w najlepszym hotelu.

- W takim razie dziękuję. Już idę, tylko to odłożę i wezmę klucz, to znaczy, kartę.

- Nie ma sprawy, jest twój na zawsze.

Na zawsze? Odłożyła miękki ręcznik na szafkę i chwyciła kartę, po czym wyszła i zatrzasnęła drzwi. W tym czasie Bill zaszedł także po Davida i już po chwili jechali windą na dół do luksusowej restauracji.

Nie było w niej wiele osób, a już na pewno nie było żadnej fanki, która mogłaby ich zaczepić. Raczej dostojne towarzystwo, które patrzyło podejrzliwie na trójkę dziwnych dzieciaków, nie wyglądających na tak bogatych, by móc przebywać w tym hotelu. Nie było także ośmioosobowego stolika ani reszty ekipy, więc usiedli przy okrągłym, czteroosobowym, lecz nie za dużym stole.

O mało nie spadła z krzesła, gdy zobaczyła ceny posiłków w menu i choć z jednej strony czuła się z tym niezręcznie, to z drugiej odetchnęła z ulgą na myśl, że to nie ona płaciła za kolację. Nie chciała nawet myśleć, ile mógł kosztować tutaj nocleg. Nie miała pojęcia, co ma zamówić, bo każde danie brzmiało obco, więc poprosiła, by zrobili to za nią. Po chwili pojawiła się pozostałą czwórka i zajęła stolik obok. Na jedzenie czekali kilkanaście minut, a ona nie wiedziała, co dostanie, dopóki kelner nie postawił przed nią talerza. Tom zamówił jej danie z rybą, a sobie i Billowi danie makaronowe, David natomiast coś śródziemnomorskiego.

Wiedziała, że to niezdrowo objadać się tak dużym posiłkiem na noc, ale była okropnie głodna. Bliźniacy zresztą też, bo zjedli przez cały dzień to samo, co ona, tylko w większych porcjach i wstali nieco później niż o ósmej. Jedzenie bardzo jej smakowało, zwłaszcza że dawno nie jadła prawdziwego obiadu, bo zazwyczaj po prostu nie chciało jej się go robić samej dla siebie i kupowała coś gotowego. Miała wrażenie, że pęknie, gdy zjadła całą porcję, ale było tak pyszne, że nie mogła przestać jeść.

- To co, wracamy na górę, czy posiedzimy tu jeszcze trochę? – Zapytał Tom i spojrzał na wszystkich. – Ja bym jeszcze został i napił się czegoś mocniejszego – dodał z cwaniackim uśmieszkiem.

- Tom, nie, ja na nie tykam alkoholu, mam dosyć po wczoraj… Poza tym jestem już zmęczony i najchętniej poszedłbym spać. Mamy jutro sesję, chcę dobrze wyglądać…

- Ashley tak cię wymaluje, że będziesz wyglądał jak cukiereczek. No Bill, nie bądź taki… - Zaśmiała się, gdy Tom porównał brata do cukiereczka, co nie umknęło ich uwadze. - Co cię tak bawi? Taka prawda, poza tym, Photoshop i te sprawy, no Bill… Ashley zostaje, co nie?

- Co nie? – powtórzyła po Tomie i znów się uśmiechnęła. Nie chciała iść do pokoju, bo nie było jeszcze nawet dwudziestej, a nie chciało jej się ani spać, ani oglądać telewizji.

- No dobra… Ale tylko na trochę. - Bill się poddał i przywołał kelnera.

- Ale ja zdecydowanie idę do siebie, to już nie te lata, żeby pić z wami dwa dni pod rząd – powiedział David i wstał z krzesła.

- Hej! Nikt tu nie mówi o piciu, tylko o miłym, spokojnym wieczorze przy drinku…

Do pokoju trafiła dopiero po północy, odprowadzona osobiście przez bliźniaków, choć to oni raczej potrzebowali eskorty. Saki, Dirk i David po kolacji poszli do pokoi, a do niej i Kaulitzów dosiedli się Gustav i Georg, który musiał dostawić sobie dodatkowe krzesło. Miły, spokojny wieczór przy drinku zamienił się w głośny i wesoły, długi wieczór przy kilku drinkach. Nie chciała się upić, więc skończyła tylko na dwóch, lecz chłopcy wypili dużo więcej. Cieszyła się z tego wieczoru, bo poznała ich nieco bliżej, a oni mogli lepiej poznać ją. Nie byli zadufani w sobie i nie wywyższali się, traktowali ją na równi ze sobą. Byli naturalni i przezabawni. Stwierdziła, że ta czwórka to najmilsze i najbardziej pozytywne osoby, jakie kiedykolwiek poznała. Dogadywali się między sobą, każdy z każdym, nie dzielili się na grupy i nie łączyli w pary w zespole, nikt nie był odsunięty czy odłączony od reszty. Oczywiście bliźniacy mieli między sobą specjalną więź, lecz widziała, że Tom nie ma najmniejszego problemu by zrozumieć się z Gustavem ani Bill z Georgiem. Tom i Georg nie przestali dokuczać Billowi, ale Bill się rozluźnił i razem z nimi śmiał się z żartów o sobie, padały nawet żarty dotyczące pozostałych. Gdyby ktoś zapytał ją, którego z nich polubiła najbardziej, nie potrafiłaby wybrać. Byli od siebie zupełnie różni, ale mimo to mieli do siebie ogromny szacunek. Bill był najgłośniejszy, przemiły, może nieco dziecinny i rozemocjonowany. Tom pewny siebie, lecz w tak zabawny sposób, że w ogóle jej to nie przeszkadzało, a nawet było urocze. Georg był błyskotliwy, wobec niej i obsługi bardzo uprzejmy i jeszcze bardziej zabawny niż Tom, a Gustav najbardziej dorosły z nich, ale równie wesoły co pozostali.

Podziękowała bliźniakom za odprowadzenie i życzyła im dobrej nocy, po czym zamknęła się w swoim pokoju. Z ulgą zdjęła buty i skarpetki i boso, nawet nie zapalając światła, podeszła do okna. W pokoju nie było ciemno, bo rozjaśniały go światła miasta. Deszcz już prawie nie padał, a Hamburg był piękny nocą. Patrzyła na niego z góry i podziwiała widok przez kilka minut. Mogłaby stać tak przez całą noc, ale była zmęczona i chciała jak najszybciej znaleźć się w łóżku. Wzięła z szafki ręcznik, który dostała od Billa i poszła do łazienki. Związała włosy w niedbały kok na czubku głowy i chciała zmyć makijaż, ale zorientowała się, że nie ma czym. Jako makijażystka nie wzięła podstawowego wyposażenia: ani żelu do twarzy, ani mleczka, ani płynu. Zapomniała nawet o kremie, którego mogłaby ostatecznie użyć. O czym myślała, gdy się pakowała?! Kuferek został w samochodzie. Nie miała odwagi, by umyć buzię hotelowym mydełkiem, ale nie mogła też iść spać w makijażu. Jedynym ratunkiem był któryś z chłopaków. Musieli przecież czymś pozmywać makijaż po wywiadzie.

Założyła z powrotem buty i wyszła na korytarz. Alkohol w jej krwi dodawał jej odwagi, bo normalnie nie zrobiłaby tego i wolałaby umyć twarz mydełkiem niż pójść do chłopaków w środku nocy. Chciała iść najpierw do Toma, ale za nic nie mogła sobie w tej chwili przypomnieć, czy spał w pokoju numer 486 czy 487. Nie pamiętała też numerów pokoi Gustava ani Georga. Była jedynie pewna, że Bill jest w pokoju 483. David na pewno spał.

Przeszła przez czarny, błyszczący, pusty korytarz prawie na sam jego koniec. Zapukała delikatnie do drzwi i miała nadzieję, że Bill jeszcze nie zasnął. Otworzył jej po dłuższej chwili i spojrzał na nią zdziwiony. Musiał dopiero co się wykąpać, bo w pokoju unosił się ciepły zapach męskiego żelu pod prysznic. Miał na sobie czarne dresy i koszulkę, które prawdopodobnie dopiero co założył, bo jedna nogawka od spodni była podciągnięta wyżej, niż druga, a T-shirt odsłaniał kawałek jego brzucha i był delikatnie wilgotny w niektórych miejscach. Włosy miał związane w niski kucyk, lecz nadal miał makijaż oczu. Stwierdziła, że chyba jednak wypiła za mało, by czuć się swobodnie, bo znów towarzyszyło jej dziwne uczucie, które pojawiało się gdy była przy nim sama.

- Ashley? – zapytał i zmarszczył brwi, jakby nie był pewny, czy to ona, lecz zaraz się rozpromienił. – Wejdź, coś się stało? – Zaprosił ją gestem ręki do środka i zamknął drzwi, gdy weszła. Jego pokój był bardzo podobny do jej pokoju, ale troszkę większy, ciemniejszy i z niebieskimi akcentami.

- Całe szczęście, że jeszcze nie śpisz. Zapomniałam wziąć czegokolwiek do demakijażu i mam nadzieję, że mogę skorzystać z twojego… czegokolwiek – powiedziała, wysilając się, by jej głos zabrzmiał normalnie.

- No pewnie, wszystko jest w łazience. Na półce masz żel do mycia twarzy, mleczko i waciki. Jak potrzebujesz, to możesz nawet użyć toniku i kremu, wszystko znajdziesz na wierzchu, bo dopiero co to wyciągnąłem, sam właśnie miałem się za to zabierać.

- Dzięki, ratujesz mi życie – rzuciła i zamknęła się w łazience. Nie chciała rozmawiać z nim zbyt długo. Dlaczego czuła się przy nim tak nieswojo? Odetchnęła kilka razy zanim w ogóle rozejrzała się po niedużym pomieszczeniu. Tak jak powiedział, na półce stały wszystkie niezbędne jej kosmetyki, których ona zapomniała. Zapomniała, tak po prostu. Jako makijażystka zapomniała kosmetyków do demakijażu. Uderzyła się otwartą dłonią w czoło, nie mogąc uwierzyć, że jest taką gapą.

Zmyła makijaż oczu mleczkiem, a następnie umyła całą buzię żelem. Normalnie wytarłaby twarz ręcznikiem, ale teraz tego nie zrobiła. Pamiętała, co mówił o hotelowych ręcznikach, a jego prywatnym ręcznikiem nie miała odwagi się wytrzeć, więc zebrała nadmiar wilgoci ze skóry papierem toaletowym. Chciała też nakremować lekko ściągniętą buzię i jakie było jej zdziwienie, gdy zamiast drogiego kremu dla mężczyzn dostrzegła na półce zwykły krem dla dzieci.

Gdy wyszła z łazienki, leżał na łóżku z laptopem na kolanach i z rozpuszczonymi, wciąż nienaturalnie uniesionymi włosami, a w pokoju paliła się tylko lampka. Zasłonił okno roletą, więc w pomieszczeniu panował delikatny półmrok. Zastanawiała się, co mógł robić na komputerze, jeśli prawdopodobnie ledwo widział litery na klawiaturze. Uśmiechnął się na jej widok i odłożył laptopa na bok. Wstał z łóżka i nieco chwiejnym krokiem podszedł bardzo blisko niej. Tak blisko, że zachłysnęła się jego zapachem.

- Już? Nie widzę różnicy – powiedział lekko zachrypniętym głosem, błądząc oczami po jej twarzy. Zakręciło jej się w głowie. Nie wiedziała, czy pod wpływem jego spojrzenia, czy alkoholu.

- Dlatego, że jest ciemno – odparła cicho i odwróciła wzrok, bo dalsze patrzenie na niego mogłoby skończyć się omdleniem. Poczuła się tak spięta, że zadrżały jej mięśnie na całym ciele, a w jej głowie brzmiało w kółko „Chcieliśmy tylko porozmawiać, a teraz leżysz tutaj, a ja leżę obok.”. Milczeli przez długą chwilę, on wpatrując się w nią, a ona w białe poduszki, próbując uspokoić szaleńczo bijące serce.

- To ja… Pójdę… - wyjąkała i zrobiła pół kroku do tyłu.

Lub nawet jedną czwartą. Paraliżował ją spojrzeniem do tego stopnia, że nie była w stanie zrobić większego ruchu. Nadal stali tak blisko siebie, że nie mogła oddychać. Tak, jakby powietrze pachnące nim drażniło jej płuca.

- Jeszcze czegoś zapomniałaś? – zapytał i spojrzał na nią zupełnie inaczej niż przed chwilą. Popatrzyła na niego dosłownie na ułamek sekundy, dłużej nie mogła, bo wiercił w niej dziurę swoim wymownym wzrokiem. Zazwyczaj miał bystre, szeroko otwarte oczy i lekko uniesione brwi, a teraz rozluźnił mięśnie twarzy i patrzył na nią miękko spod swobodnie opadających powiek.

- Tak, piżamy… - szepnęła, a na jego twarzy pojawił się na sekundę lekki, leniwy uśmiech, po czym rozchylił delikatnie wargi i powoli nabrał powietrza do płuc.

„Słucham Ciebie wpatrzony w Twoją twarz.

Twoje usta się otwierają.

Mów wolno, proszę, nie za szybko.”

Zastanawiała się, czy jest świadomy samego siebie. Czy wie, jak obłędnie wygląda gdy tak na nią patrzy. Czy wie, jaki jest atrakcyjny. W tej chwili przyznała się przed sobą, że nie tylko ją fascynuje, ale również podoba jej się.

- Piżamy… - powtórzył po niej łagodnie. – Więc w czym będziesz spała?

O mało co nie zemdlała, gdy usłyszała, co powiedział. Porażał ją jego wzrok, jego uśmiech i jego zachowanie. Wiedziała, że musi to zakończyć. Pragnęła, by ten moment trwał w nieskończoność, lecz zdrowy rozsądek wziął górę nad emocjami.

- Poradzę sobie – powiedziała prawie bezgłośnie i zrobiła prawdziwy krok do tyłu. Tyłem kierowała się w stronę drzwi. – Jeszcze raz dziękuję, do zobaczenia jutro. Dobranoc.

Nie czekała nawet na odpowiedź, tylko wyszła pospiesznie z jego pokoju, zostawiając go w szoku. Ruszyła szybko korytarzem w stronę swoich drzwi, oddychając ciężko i nierówno. Nie wiedziała, co wstąpiło w niego i nie wiedziała, co wstąpiło w nią. Była jedynie pewna, że taka sytuacja nie może się powtórzyć i przysięgła sobie, że zrobi wszystko, by już więcej nie być z nim sam na sam, zwłaszcza w nocy i zwłaszcza po kilku drinkach. Teraz żałowała, że nie umyła twarzy po prostu tym hotelowym mydełkiem.

Czuła się tak nieswojo, wycierając się jego ręcznikiem po kąpieli. Czuła, że był świeży, ale nie był nowy. Miała wrażenie, że jest zbyt blisko niego, mimo że był oddalony od niej o osiem pokoi. Straciła poczucie czasu, stojąc w łazience i opierając się plecami o ścianę. Z zamkniętymi oczami, owinięta jego ręcznikiem, myśląc o jego porażającym spojrzeniu.

Zasypiała otulona jego zapachem, który nie odstępował jej ani na sekundę, a jego oczy patrzyły na nią przez całą noc. Nie śniło jej się nic oprócz jego twarzy czuwającej nad jej łóżkiem. Znikał tylko po to, by mogła wziąć oddech, bo nawet we śnie hipnotyzował ją do tego stopnia, że zapominała, że powietrze jest jej niezbędne do życia.