7. „Znalazła się teraz między nimi.”

- Cześć… - mruknął Bill, nawet się nie odwracając i nadal majstrując coś w kuchni. Musiał nie zorientować się, że jego brat nie witał się wcale z nim, tylko z blondynką.

Dredowłosy usiadł po jej lewej stronie, w tym samym miejscu, w którym siedział przed chwilą Bill.

- Cześć – odpowiedziała cicho i dokładnie tak samo, jak w przypadku patrzenia na czarnowłosego, odwróciła wzrok, kierując go na ekran telewizora, chociaż wcale nie interesowały ją w tej chwili wiadomości.

- Co słychać? Wszystko poszło dobrze? Jak wrażenia? Podpisaliście już te papiery, czy jeszcze nie? – Znów doświadczyła Kaulitzowej lawiny pytań i znów się zaśmiała.

- W porządku, wszystko się udało. Jeszcze nic nie podpisaliśmy, czekam na Billa.

- No to zobaczmy, co on tutaj ma… - Tom zatarł ręce, chwycił przyniesioną przez brata aktówkę i otworzył ją, po czym wyjął z niej kilka przedmiotów i rozłożył je na szklanym stoliku.

- To chyba dla ciebie – rzekł, podając jej otwierający się jak pudełko od płyty, kolorowy kartonik z kartą sim w środku. Następnie chwycił plakietkę przyczepioną do czarnej smyczy i chwilę się jej przyglądał. - To też raczej twoje.

Przejęła od niego kawałek zalaminowanego plastiku i również mu się przyjrzała. W lewym, górnym rogu widniało jej zdjęcie. Po prawej stronie imię, nazwisko i pesel. Niżej, na środku znajdował się dużo większy napis:  TOKIO HOTEL: MAKE UP, a pod spodem podpis menagera zespołu.

- I to też dla ciebie – powiedział, podając jej jeszcze jej dowód i fotografię, które wczoraj dała Billowi. – Ładne zdjęcie – dodał niby od niechcenia, ale znacząco się uśmiechnął.

- Dziękuję – odparła i od razu schowała dowód oraz zdjęcie do portfela, udając, że nie zauważyła tego uśmiechu.

- Naprawdę, ja zawsze miałem okropne zdjęcia do dokumentów. Bill zresztą też, może kiedyś ci pokaże, jak wyglądał w wieku trzynastu lat na legitymacji szkolnej. Żebyś widziała jego fryzurę! Mówię ci, komedia!

Bardzo zapragnęła zobaczyć wspomniane przez Toma zdjęcie, choć zastanawiała się, czy to możliwe, żeby któryś z nich kiedykolwiek wyglądał okropnie.

- Tom! Przestań opowiadać głupoty! – Bill wrócił z kuchni, postawił na stoliku trzy szklanki, które niósł w jednej dłoni, coca-colę spod pachy i miskę chipsów z drugiej dłoni, po czym usiadł obok niej, po jej prawej stronie. Znalazła się teraz między nimi. – Dlaczego grzebiesz w moich rzeczach?

- Rzeczywiście w twoich, jak połowa należy do niej! - Gitarzysta wskazał na nią palcem, a ona nie mogła przestać się uśmiechać, słysząc tę krótką, pełną pretensji wymianę zdań.

Bill zignorował zarzut brata, powoli odkręcił dwulitrową butelkę lodowatego napoju i nalał trzy pełne szklanki. Zmoczyła mu się od butelki koszulka, ale nie przejął się tym. Rozstawił szklanki każdemu przed nosem, sam upił trochę ze swojej i zagryzł kilkoma chipsami. Wytarł ręce w spodnie, po czym chwycił papiery leżące na stole. Obserwowała każdy jego ruch, ale nie patrzyła wprost na niego. Przyglądała się tylko temu, co robił.

- Tom, podaj mi długopis… - zwrócił się do brata.

Dredowłosy wyjął jeden ze srebrnych długopisów z przegródek aktówki i wyciągnął rękę, by przekazać go Billowi. Dokładnie obserwowała delikatne stykanie się ich dłoni, gdy Bill przejmował długopis. Wszystko odbywało się tuż przed jej nosem, mogła niemalże poczuć zapach ich skóry.

 - To jest twoja stara umowa, zwracam ci ją… - Oddał jej już nieaktualną kartkę. – O, a to nasza nowa umowa. Przeczytaj ją na spokojnie, a gdybyś miała wątpliwości, to pytaj Toma. Ja zaraz wracam.

Wstał z miejsca i oddalił się, a ona została znów sama z Tomem. Starała się czytać uważnie każdy podpunkt, ale nie mogła się skupić, ponieważ miała wrażenie, że siedzący po jej lewej stronie Kaulitz bez przerwy ją obserwuje. Spojrzała na niego ukradkiem i szybko wróciła do umowy. Nie myliła się, gapił się na nią bez żadnego skrępowania. Trochę jej ulżyło na myśl, że za drewnianymi drzwiami jest ochroniarz i będzie mogła go zawołać, w razie gdyby Tom zechciał się na nią rzucić, bo właśnie tak wyglądał.

Umowa niczym szczególnym się nie wyróżniała. Może jedynie kwotą, jaka na niej widniała. Otworzyła szerzej oczy, gdy zobaczyła tak ogromną, jak dla niej, ilość pieniędzy, ale przypomniała sobie słowa mamy, która mówiła, żeby się tylko z tego cieszyć. Mama cały czas powtarzała jej, że jest zbyt skromna i zbyt nieśmiała.

- I jak? Podoba ci się? Podpisujesz, czy uciekasz? – zapytał Tom przerywając milczenie. – Zastanów się, bo później nie będzie odwrotu. Oj, niełatwo się pracuje z Billem, trzeba go polubić, żeby z nim wytrzymać. Rzecz jasna, praca ze mną to sama przyjemność. Ale on? Mówię ci, lepiej to przemyśl.

Wiedziała, że Tom mówi jedynie żartem, lecz mając na uwadze powiedzenie, że każdy żart ma w sobie trochę prawdy, postanowiła jeszcze raz przeczytać umowę, a do Toma jedynie się uśmiechnęła. Nie znalazłszy w umowie nic podejrzanego, wzięła długopis, który Bill położył tuż obok niej i podpisała się imieniem i nazwiskiem na obydwu egzemplarzach. Jeden z nich odłożyła na stolik, a drugi schowała do torebki.

- Dam sobie radę – odpowiedziała na wcześniejsze zaczepki Toma.

- Tak, najwidoczniej go polubiłaś i dlatego się nie boisz. – Odparł chłopak, nawiązując do poprzednich zarzutów na temat brata.

Czy go polubiła? Nie, chyba jeszcze nie. A raczej, jeszcze nie wiedziała. Wciąż wydawał jej się być podejrzany i zmienny. Obawiała się go zwłaszcza wtedy, gdy go nie było, tak jak w tej chwili. Gdy kręcił się gdzieś obok, nie odczuwała nic niepokojącego. Wtedy czuła, w jakim jest nastroju i to ją uspokajało.

Temat jej rozmyślań pojawił się w salonie i znów usiadł po jej prawej stronie. Przebrał się w inną koszulkę, ale musiał dopiero co zdjąć ją ze sznurka na pranie, bo była niewyprasowana. Wziął do ręki kartkę, na której przed chwilą złożyła podpis i uśmiechnął się.

- Cieszę się. W takim razie, dzisiaj witam oficjalnie w załodze Tokio Hotel – powiedział, odkładając umowę z powrotem na stolik. Zaraz jednak zrezygnował z tego pomysłu. Schylił się i chwycił aktówkę stojącą pomiędzy jej a Toma nogami i tam schował kartkę.

- Miło mi będzie dla was pracować – odrzekła i poczuła, że zabrzmiała strasznie sztywno. Musieli uważać ją za poważną nudziarę, którą zdecydowanie nie była. Po prostu krępowała się już przy jednym z nich, a co dopiero przy dwóch.

- Nie dla nas, tylko z nami! – Poprawił ją czarnowłosy.

Nie wiedziała, co ma ze sobą zrobić. Obydwaj patrzyli na nią, jakby była eksponatem w muzeum. Sięgnęła po chipsa z miseczki stojącej na stoliku, na co Bill od razu zareagował.

- O, panna zdrowo-się-odżywiająca – zakpił i zrobił to samo, co ona, prawie dotykając jej dłoni.

- Nie, nigdy nie powiedziałam, że odżywiam się zdrowo. Powiedziałam tylko, że nie kupuję tego do domu – broniła się, lecz bracia tylko się zaśmiali. Mieli bardzo podobny śmiech, a do tego bardzo zaraźliwy.

- Za ile będzie ten facet z banku? – zapytał gitarzysta, popijając swoją colę. Bill spojrzał na zegar wiszący z lewej strony telewizora. Podążyła za jego wzrokiem. Piętnasta dziesięć. Czas płynął dla niej jak szalony, dopiero co była przecież czternasta.

- Za niecałą godzinę. Widzę, że Tom oddał ci już twoje rzeczy. Podoba ci się plakietka?

- Tak, bardzo. O ile kawałek plastiku może się podobać… Ale po prostu jestem z niej, z siebie, dumna – przyznała może nazbyt śmiało, ale całkowicie szczerze.

- Jest z czego, w końcu nie każdy może posmyrać opuszkami palców twarze Billa i Toma Kaulitz – zaśmiał się dredowłosy. – To na pewno nie lada zaszczyt, zwłaszcza jeśli chodzi o moją.

- Tom, daj jej spokój. Poza tym, przecież nawet prawie nas nie dotyka – wtrącił się Bill i szybko zmienił temat. – Nie będzie lekko, już od jutra zaczynamy. Rano przyjedziesz tutaj, to znaczy Saki cię przywiezie i będziemy ćwiczyć malowanie. Dzisiaj nie damy już rady. Po przećwiczeniu pojedziemy do Hamburga na wywiad i spotkanie z fanami. Nie wiem jeszcze, czy tam zostajemy, czy wrócimy do domu, to zależy, ile nam się zejdzie.

- Co masz na myśli, mówiąc „rano”? - To określenie niewiele jej mówiło.

- No nie wiem, dziesiąta? Jedenasta?

Uśmiechnęła się pod nosem. Dla niej rano, to była godzina szósta.

- W takim razie o której ten wywiad?

- Siedemnasta? Tak, chyba tak. Chociaż muszę jeszcze sprawdzić. Wywiad na żywo, dlatego spodziewamy się fanów pod studiem. Tom, zmieścimy się w busa?

- No nie wiem, a kto jedzie? Zależy ilu zabieramy ochroniarzy. Jak więcej niż dwóch, to pojedziemy na dwa samochody.

- Tylko Saki i Dirk, damy radę, na styk. Wiesz – zwrócił się do niej - dziewczyny potrafią być okropne… Jesteś na to wszystko przygotowana?

- Jak najbardziej – odpowiedziała, choć wcale nie była. Cała trzęsła się ze strachu i to bynajmniej nie na myśl o tłumie fanek dużo większym niż ten przed ich domem. Na tę chwilę cała drżała na myśl o kilku godzinach drogi w jednym busiku z całym Tokio Hotel. Stresowała się jak jeszcze nigdy przed niczym. Od dwóch dni wydawało jej się, że poznawała górną granicę swojej odporności na stres, a zaraz okazywało się, że nadal można ją przesunąć. Uświadomiła sobie, że za bardzo się ich jeszcze boi.

- To super. Wydaje mi się, że sporządzę ci po prostu jutro grafik na ten miesiąc, żebyś mogła sobie planować dni z wyprzedzeniem. Tom dał ci już nową kartę do telefonu?

- Tak, mam ją w torebce.

- Zmień ją od razu, podam ci najważniejsze numery.

Już po chwili weszła w posiadanie najbardziej pożądanych numerów w całym kraju. Dostała prywatny numer do każdego z chłopaków oraz numer do producentów, menagerów i czterech najważniejszych ochroniarzy Tokio Hotel. Drżały jej ręce, gdy naciskała cyfry na telefonie. Bill musiał powtarzać każdy numer trzy razy, bo nie była pewna, czy dobrze zapisała. Śmiali się z Tomem z jej nieporadności spowodowanej zdenerwowaniem, co tym bardziej nie ułatwiało jej zadania. Jednocześnie ostrzegli ją, by od tej chwili pilnowała telefonu jak oka w głowie. Gdyby go zgubiła, cała ekipa od razu musiałaby zmieniać numery. Stopniowo zaczynała odczuwać, że praca z gwiazdami to nie tylko przyjemność, ale też ogromna odpowiedzialność.