9. „Zaraz postawimy cię na nogi.”

Pierwszą rzeczą, jaką zrobiła po wejściu do mieszkania, było wygrzebanie z torebki swojej nowej plakietki. Przyglądała jej się przez chwilę i wciąż czytała na zmianę: Ashley Meiers oraz TOKIO HOTEL: MAKE UP i nadal nie mogła uwierzyć, że to jej zdjęcie widnieje w lewym górnym rogu. Zawiesiła ją sobie na szyi i postanowiła, że nie zdejmie jej, dopóki nie będzie szła się wykąpać. Zaśmiała się sama do siebie ze swojego dziecinnego zachowania, ale nic nie mogła poradzić na to, że inaczej miała wrażenie, iż sobie to wszystko ubzdurała. Zdjęła buty i wsunęła na stopy kapcie, a marynarkę powiesiła na wieszaku i schowała do rozsuwanej szafy. Starała się nie rozkładać rzeczy byle gdzie, bo odkąd zamieszkała sama, zauważyła, że wszystko cudownie samo nie wraca na swoje miejsce, tak jak było to, gdy mieszkała z rodzicami. Skorzystała z toalety po tym, jak Bill napoił ją połową litra coli, po czym usiadła na kanapie w pokoju. Całą drogę do domu zastanawiała się, co i czy w ogóle coś mu odpisać. Myślała o tym jeszcze przez kolejne dziesięć minut i miała już nawet gotowego smsa do wysłania, w którym przyznała się, że to Tom powiedział jej o drugiej rocznicy pierwszego singla zespołu przypadającej na dzień dzisiejszy, jednak usunęła go i odłożyła telefon na stolik. Stwierdziła, że pewnie nawet go to nie obchodziło, poza tym nie miała zamiaru mu przeszkadzać, bo na pewno przygotowywał się już do imprezy z okazji wydania płyty. Płyta! Podłączyła do zasilania, otworzyła i uruchomiła laptopa, po czym od razu włączyła utwory, przy których wczoraj zasnęła. Zwiększyła głośność muzyki i weszła do kuchni, bo nakarmiona przez Billa chipsami, czuła się okropnie głodna.

„On u mnie przynajmniej dostał tosty” – Pomyślała i uśmiechnęła się na wspomnienie czarnowłosego pałaszującego tosty u niej na kanapie.

Otworzyła lodówkę w poszukiwaniu czegoś na szybko, ale jej oczom ukazały się tylko pełne półki warzyw, które w sobotę przywieźli jej rodzice. Mówiła mamie, że tyle nie potrzebuje i nie zdąży zjeść wszystkiego zanim się popsuje, ale mama i tak zapakowała jej pełną lodówkę, mówiąc, że ona też nie ma co z tym zrobić. Brakowało jej jedynie pieczywa, bo Bill wyjadł wczoraj cały chleb tostowy, ostatnią bułkę zjadła na śniadanie, a do sklepu przecież dziś nie zaszła. Nie miała sił, by wychodzić już z domu, zresztą przypomniała sobie słowa Billa, że ma nawet nikomu nie otwierać drzwi, a co dopiero wychodzić sama. Wiedziała, że przesadzał, bo nikt jej nie znał ani nie widział - przynajmniej na razie - ale i tak nie miała ochoty z powrotem się ubierać, gdy dopiero co przyszła.

Może siedemnasta to nie była dobra pora na jajecznicę, ale nie miała nic innego na szybko. Podczas smażenia wpadła na, jej zdaniem, genialny pomysł – zrobi sałatkę. Postanowiła, że wykorzysta warzywa i przygotuje ją w dużej ilości na jutrzejszą trzygodzinną podróż do Hamburga.

Zjadła jajecznicę i przy wciąż grającej muzyce zabrała się za sałatkę. Zorientowała się, że w zamrażalniku ma też pierś z kurczaka, a jakże, od mamy. Wyjęła ją i zostawiła na zlewie do rozmrożenia, by pokroić, usmażyć i dodać ją dopiero jutro rano. Wsłuchując się w teksty piosenek, ostrożnie kroiła warzywa i wrzucała wszystko do dwóch największych zamykanych pojemników, jakie znalazła w domu. Nie miała tylko sosu sałatkowego, który i tak planowała dodać dopiero jutro, żeby nie zrobiła jej się papka. Zdecydowała, że skoczy rano na szybkie zakupy. A może Saki zgodziłby się zajechać do sklepu? Przydałyby się też przecież prowizoryczne naczynia dla wszystkich na drogę…

Zadowolona z siebie wróciła do pokoju i usiadła na kanapie. Przepisała numery z pliku w komputerze do telefonu. Czuła się jeszcze nieswojo mając w kontaktach gdzieś pomiędzy mamą, tatą, ciocią i przyjaciółką numery do Toma, Billa, Gustava i Georga. Obiecała mamie, że będzie się z nią kontaktować, gdy tylko coś będzie się działo. Stwierdziła, że podpisanie umowy jest „czymś”, więc zadzwoniła i wszystko jej opowiedziała. Żałowała tylko, że jeszcze nie mogła podzielić się ze swoją przyjaciółką tym, co jej się przydarzyło, ale im mniej osób o tym wiedziało, tym dla niej i dla zespołu lepiej. Annalise nie była raczej osobą, która umiałaby trzymać język za zębami.

Położyła się i słuchała uważnie dźwięków gitar, perkusji i głosu Billa, myśląc jednocześnie o swojej nowej, wymarzonej pracy i ściskając w dłoni plakietkę. Tego dnia już nie zasnęła tak szybko. Obiecała, że przesłucha płytę uważnie i obietnicy dotrzymała.

Obudziła się dopiero dzięki budzikowi, o ósmej. Nie spodziewała się tego. Myślała, że raczej stres nie pozwoli jej zbyt długo pospać, tak jak poprzedniej nocy, ale jej organizm był chyba już wykończony nadmiarem wydarzeń, jakie spotkały ją w przeciągu zaledwie dwóch dni. Dla kogoś zwykły wtorek i zwykła środa. Dla niej przełomowy wtorek i przełomowa środa jej życia.

Niestety przez noc chleb cudownie nie pojawił się w jej kuchni, więc znów zjadła nieco mdłą, bo bez pieczywa, jajecznicę. Popiła ją herbatą i zabrała się za krojenie, przyprawianie i smażenie piersi do sałatki. Najlepszą kucharką nie była, ale szybko jej poszło, bo już przed dziewiątą brała prysznic.

Lubiła swoje włosy, które nie wymagały specjalnego układania, wystarczyło je tylko wysuszyć ze szczotką. Były naturalnie proste i nienaturalnie jasne, ale mimo agresywnego rozjaśniacza nakładanego co miesiąc, zdrowe, czego nie mogła powiedzieć o włosach Billa. Jego czupryna z bliska nie wyglądała najlepiej, bo po pierwsze, nie były to jego naturalne włosy, a po drugie, katował je codziennie prostowaniem, tapirowaniem, lakierowaniem i on sam jeden wiedział, czym jeszcze. Dlaczego właściwie rozmyślała o stanie jego włosów?

Najwięcej czasu poświęciła swojej twarzy. Uwielbiała się malować, choć z makijażem nie przesadzała. Po prostu robiła wszystko dokładniej i precyzyjniej niż zazwyczaj. Miała przecież zostać dzisiaj sfotografowana przy największych gwiazdach Europy. Praca z Tokio Hotel zobowiązywała do perfekcyjnego wyglądu.

Pogodzie nawet się nie śniło, żeby się poprawić. Wciąż było szaro, pochmurnie i jeszcze zimniej niż wczoraj. Wątpiła, że w tym roku jeszcze doświadczy fali upałów, raczej przygotowywała się już na brzydką i zimną jesień.

Chciała dobrze wyglądać, ale miała na uwadze również to, że musi czuć się przez cały dzień wygodnie. Założyła czarne rurki i lekką, białą bluzkę, na którą nie zdecydowała się wczoraj. Postanowiła, że gdy będzie wychodziła, założy na siebie jeszcze ciemnoszarą, ciepłą narzutkę na długi rękaw i trochę jaśniejszy, lekki szalik, choć może bliżej mu było do dużej chustki. Chciała założyć coś kolorowego, żeby znów nie wyjść na nudną i sztywną, ale nie lubiła kolorów. Wczoraj zmusiła się do beżowej marynarki, ale dzisiaj już nie potrafiła. Nie lubiła nawet jasnych dżinsów, miała jedynie same czarne, ciemnogranatowe i jedne bordowe, kupione chyba gdy miała jakąś gorączkę. Stwierdziła, że gdyby ktoś zapytał ją, dlaczego ubrała się tak ponuro, zrzuci wszystko na pogodę.

Zapakowała sobie także czystą bieliznę i czarny t-shirt oraz szczoteczkę i kilka podstawowych artykułów higienicznych, w razie gdyby zostali w Hamburgu na noc. Nie wiedziała, czy to zrobią, bo bliźniacy w końcu się nie określili i sprawa stanęła na „może”, ale jeśli miała dużo miejsca w torebce, to wolała zabrać to ze sobą na wszelki wypadek.

Cały wczorajszy wieczór i dzisiejszy poranek spędziła w towarzystwie Billa, Toma, Gustava i Georga. Oczywiście tych z jej głośnika. Z prawdziwymi miała dopiero się spotkać i znów się stresowała, mimo że wczoraj przez moment już poczuła się przy bliźniakach swobodnie. Dziś popołudniu jednak miał być również Gustav, Georg, producent i dodatkowy ochroniarz. Ku swojemu zdziwieniu, malowaniem Billa w ogóle się teraz nie przejmowała, tak jakby była to naturalna czynność, którą wykonywała od lat.

Saki zadzwonił domofonem nawet pięć minut wcześniej niż się tego spodziewała. Otworzyła mu drzwi od klatki i zaprosiła do siebie na górę, by nie czekał na nią na zimnie.

- Już wychodzimy, wezmę tylko jeszcze coś z kuchni… - Włożyła dwa duże pojemniki do materiałowej, pojemnej torby i podała ją ochroniarzowi. Nawet nie pytał, co jest w środku. W ogóle mało się odzywał. Chwyciła swoją dużą, czarną torebkę i wyszli z mieszkania.

- Moglibyśmy zajechać do sklepu? – zapytała, zamykając drzwi na klucz.

- Nie było tego w planach, musiałbym zadzwonić do Billa i zapytać. Kazał mi cię pilnować jak oka w głowie. A czego potrzebujesz? - Schodzili już po schodach.

- Chciałabym kupić sos sałatkowy.

- Po co ci teraz sos sałatkowy?

- W torbie, którą niesiesz, jest sałatka. Przygotowałam ją, żebyśmy mieli co jeść w drodze do Hamburga. Brakuje jej tylko sosu i będzie idealna. - Znaleźli się już na dworze. Było naprawdę zimno, ale Saki zaparkował tuż pod samym wejściem do budynku. Wsiadła do tyłu razem ze swoimi torbami. - Później nie będzie kiedy jej kupić i dodać, a wątpię, że Bill i Tom mają coś takiego w domu. Przydałyby się też jednorazowe miseczki i sztućce, przecież nie będziemy jedli wszyscy z dwóch pojemników. Potrzebuję też kilku rzeczy do domu, bo nawet nie mam kiedy i iść na zakupy…

- Przecież wyjeżdżamy dopiero o drugiej. Spokojnie, kupię wszystko, gdy będziesz u bliźniaków. Teraz nie zmieniajmy planów, jedziemy prosto do nich.

- Super, zrobię ci listę zakupów.

Wyjęła z torebki kołonotatnik i wypisała na kartce sosy sałatkowe, jednorazowe widelce i miseczki, na wszelki wypadek chusteczki suche i mokre, bo wątpiła, że zgraja facetów o nich myśli oraz pieczywo, herbatę, mleko, szynkę, ser i jogurty dla siebie.

- Sporo mi tego wyszło, poradzisz sobie sam?

- Nie pierwszy raz robię zakupy i mimo że nie widziałem jeszcze twojej listy, zapewniam cię, że kupowałem już dziesięć razy więcej. Przecież kupuje im wszystko na co dzień, a mniej więcej raz na dwa tygodnie robię wielkie zapasy, głównie mrożonek, napojów, przeróżnych chipsów, paluszków, orzeszków i innych paczkowanych przekąsek. Beze mnie by nie przeżyli, bo praktycznie nie mogą wyjść z domu. Mnie na ulicach rozpoznają, ale nikt mnie nie zaczepia. – Zdziwiła się, że dotychczas małomówny Saki tak się otworzył. - Schowaj się znów za siedzenie.

Wjechali na otoczoną przez fanki posesję Kaulitzów, a następnie do garażu. Ochroniarz zaparkował na pustym miejscu i zamknął drzwi garażowe, a ona wzięła swoje torby i wysiadła. Wiedziała już, gdzie iść, więc nie czekała na niego. Weszła do przedpokoju i zdjęła buty. Żałowała, że zapomniała kapci i znów miała siedzieć jedynie w stópkach. Po chwili Saki pojawił się już obok niej.

- Pewnie są na górze, za chwilę zejdą. Bill, Tom?! Macie gościa!

- Właściwie to umawiałam się z Billem…

- Jesteśmy dziesięć minut za wcześnie, pewnie się szykuje. Daj mi te swoje notatki, pojadę do supermarketu.

Dom był pusty i cichy. Po odjechaniu Sakiego stała przez chwilę w przedpokoju, ale nie słysząc żadnych odgłosów, postanowiła się trochę rozgościć. Zdjęła narzutkę i szalik, powiesiła je na wieszaku, a torebkę postawiła na komodzie. Zaniosła torbę z sałatką do kuchni i wystawiła pojemniki na blat. Usiadła przy stole w takim miejscu, by mieć widok na schody. Przesiedziała tak około piętnastu minut, ale kompletnie nic się nie działo. Żadnych odgłosów. Postanowiła zadzwonić do Sakiego i zapytać, co ma w takiej sytuacji zrobić.

- Tak, Ashley? – Wiedział, że to ona, bo ostatecznie odeszli od pomysłu zastrzeżenia jej numeru. Numery pozostałych na stałe również nie były zastrzeżone, robili to tylko w przypadku, gdy dzwonili do kogoś obcego. Jak na przykład wtedy, gdy Bill próbował się z nią skontaktować cztery razy.

- Przepraszam, że przeszkadzam w zakupach, ale nikt się nie pojawił od prawie dwudziestu minut i nie wiem, co mam robić…

- Wejdź schodami na górę i zapukaj do drugich brązowych drzwi po prawej, to pokój Billa, musi tam być, przecież nigdzie się nie wybrał. Tom też nie, jego drzwi są po lewej.

- Okej, dziękuję.

Rozłączyła się i wstała z krzesła. Bezszelestnie, na samych paluszkach, udała się na górę. Zastała tam troje drzwi. Pierwsze po lewej, białe, jak się domyślała, łazienkowe. Kolejne jasnobrązowe niemalże na wprost schodów, lecz nieco przesunięte w lewo, do pokoju Toma i takie same na tej samej ścianie, lecz bardziej na prawo. Podeszła do tych ostatnich i przez chwilę wahała się, czy powinna w ogóle wchodzić na piętro, ale w końcu, nie widząc innego wyjścia, lekko zapukała. W odpowiedzi nie usłyszała nawet najmniejszego dźwięku. Zapukała trochę mocniej.

- Bill?

Lecz znów odpowiedziała jej cisza. Zapukała również do Toma, ale i to na nic się zdało. Zeszła na dół i ponownie wybrała numer do Sakiego.

- Słucham?

- Pukałam do obydwu, ale nikt mi nie otworzył ani nie odpowiedział…

- Pewnie za słabo pukałaś. – Roześmiał się mężczyzna. – Żartuję, muszą spać, zadzwoń do nich i ich obudź.

- Ja? – Zdziwiła się i rozpaczliwym tonem dodała: - Trochę mi, że tak powiem, niezręcznie…

- W porządku, daj mi chwilę. – Saki znów się zaśmiał i rozłączył się, a ona ponownie zajęła miejsce przy stole z widokiem na schody. Już po chwili usłyszała na górze stłumioną melodyjkę telefonu i niewyraźny głos. Zaraz głos przestał się odzywać, ale wciąż docierały do niej pojedyncze hałasy. Otworzyły się drzwi, a na szczycie schodów pojawiła się sylwetka Billa. Zbiegł na dół i dopiero teraz dojrzała, że jest zaspany, nieco spuchnięty i czerwony na twarzy, a włosy ma w kompletnym nieładzie i przynajmniej z fryzury, bo przecież nie z postury, przypominał Son Goku. Stanął naprzeciwko niej i spojrzał na nią nieprzytomnie. Miał na sobie tylko ledwo trzymające mu się na tyłku dżinsy i wygniecioną, czarną koszulkę.

- Cześć – bąknął i wszedł do kuchni. Przeszedł za jej plecami i otworzył lodówkę. Po omacku wyszukał w niej colę, usiadł w szczycie stołu po jej lewej stronie i upił dokładnie osiem ogromnych łyków prosto z butelki. Patrzyła na niego swobodnie, bo tym razem to on nie patrzył na nią, lecz w zasłonięte roletą okno. Zresztą, ledwo miał otwarte oczy.

- Przepraszam, nie wiem co się stało, bo budzik miał zadzwonić o dziewiątej, a mamy już… - Obejrzał się za lewe ramię w celu ustalenia godziny. - A mamy już prawie wpół do dwunastej. Wczoraj byliśmy na tej imprezie, wróciliśmy chyba strasznie późno i tak jakoś… Chyba strasznie się spiłem…

Starała się nie uśmiechać.

- To może damy sobie na spokój z tym próbnym malowaniem? Idź jeszcze pospać.

- Nie, damy sobie na spokój z próbnym malowaniem, bo się nie wyrobimy. Miałem być prawie gotowy na jedenastą, a jestem w totalnej rozsypce. Tom śpi?

- Raczej tak.

- A Saki? Skąd do mnie dzwonił?

- Poprosiłam go, żeby pojechał do sklepu.

- W porządku. Ale się okropnie czuję… I zapewne tak samo wyglądam.

Jej twarz na pewno nawet mimo makijażu zrobiła się czerwona, bo pomyślała dokładnie o tym samym i mimowolnie uśmiechnęła się pod nosem. Wyglądał gorzej niż okropnie. Wyglądał tragicznie i gdyby wyszedł w takim wydaniu z domu, miałby pewność, że nikt go nie rozpozna i nie zaczepi. Sama by go nie poznała, gdyby nie to, że była u niego w domu i tylko jego się spodziewała. Wiedziała, że będzie miała dziś trudne zadanie, bo niełatwo było ukryć pod makijażem całonocną imprezę i deficyt snu, a już szczególnie na czterech buziach.

- Macie aspirynę? – Zapytała, widząc cierpienie wymalowane na jego twarzy. Wydawało jej się, że wkładał wszystkie swoje siły, by utrzymać się w pozycji siedzącej.

- A co to jest? Brzmi strasznie.

Po raz trzeci w przeciągu kilku minut zadzwoniła do Sakiego.

- Dalej śpi? – Odebrał, znów się śmiejąc.

- Nie, już nie. Jeśli jeszcze jesteś w sklepie, kup także aspirynę i jeśli dasz radę, to wodę, dużo wody dla wszystkich. Colą się nie napiją.

- W porządku.

Odłożyła telefon na blat i wstała od stołu. Bill nadal siedział z łokciami opartymi na blacie, a głową na dłoniach.

- To lekarstwo. Zaraz postawimy cię na nogi.

Czajnik elektryczny stał na wierzchu, więc pozwoliła sobie nalać do niego wody. Nacisnęła pstryczek, by zaczęła się grzać, a Bill obserwował ją nieprzytomnie przez cały czas.

- Gdzie trzymacie kubki? – zapytała, a on wskazał tylko szafkę nad jej głową, nic nie mówiąc. - Łyżeczki? Herbatę? Cukier? - Ruszał jedynie przedramieniem i pokazywał jej palcem to, o co prosiła. - Niech zgadnę, jesteś głodny jak wilk? – spytała po znalezieniu wszystkiego, co było jej potrzebne do zrobienia herbaty. Woda była mniej więcej w połowie gotowania.

- Ooo tak, zamawiam pizzę. – Nieco się ożywił. - Co to jest? - Dopiero teraz zauważył dwa pojemniki z kolorową zawartością i patrzył na nie marszcząc oczy i nos.

- Żadnej pizzy. Zrobiłam sałatkę, ale to na drogę, teraz zjedz normalne śniadanie. Masz na coś ochotę? - Pozwoliła sobie bez pytania zajrzeć do lodówki, by sprawdzić, co uda jej się zrobić na ciepło.

- Płatki?

- Bill, mleko po alkoholu? Idź obudzić Toma i trochę się ogarnąć, za piętnaście minut widzę was obydwu na dole. Wyjmij mi tylko patelnię i talerze.

- Znajdziesz… - mruknął i powłóczystym krokiem skierował się na górę.

- Tylko błagam, nie zaśnij! – krzyknęła za nim. - Piętnaście minut! – dodała, gdy był już prawie na samej górze, ale nie zareagował.

Zabrała się za przeszukiwanie dolnych szafek. W trzeciej z kolei znalazła patelnię. W którejś górnej szafce znalazła olej, a w dolnej najbliżej lodówki talerze i miski. Zabrała się za przygotowywanie potrawy, którą po wczoraj i dzisiaj umiała już zrobić prawie z zamkniętymi oczami. Usmażyła im jajecznicę, na którą sama już nie mogła patrzeć.

Kończyła wykładać gotowe jajka do szklanej, dużej miski, gdy bliźniacy zeszli na dół.

- Nie zasnęliście? – zapytała z uśmiechem, stawiając naczynie mniej-więcej na środku stołu, tuż obok bukietu pomarańczowo-żółtych kwiatów w wazonie. Nie wiedziała jakich, nie znała się na roślinach. Dostawiła również koszyczek z pieczywem.

- Przy takich zapachach się nie dało, nawet gdybyśmy bardzo chcieli – odpowiedział Tom. Miał na sobie wczorajszy strój i również nie wyglądał najlepiej, chociaż i tak lepiej niż jego brat. Bill rozczesał już przynajmniej włosy i chyba tylko tyle zdążył zrobić przez całe piętnaście minut.

- Siadajcie, bo nie wiem, gdzie ustawiać wam talerze.

Bill zajął to samo miejsce w szczycie stołu, z którego przed chwilą wstał, a Tom dwa miejsca dalej po jego lewej stronie. Ustawiła im talerze przed nosami i podała sztućce, po czym dostawiła kubki z herbatą. Swój ustawiła naprzeciwko Toma i usiadła razem z nimi.

Nie trzeba było ich namawiać do jedzenia, bo rzucili się na jajecznicę momentalnie. Najpierw nakładał sobie Bill, a po nim Tom. Niemal jednocześnie chwycili bułki i zaczęli łapczywie jeść. Chociaż obydwaj byli gadułami, teraz żaden z nich nawet się nie odezwał, by nie przerywać jedzenia. Znów poczuła się przy nich jak matka dwóch uroczych łobuziaków. Piła herbatę, obserwowała ich i dopiero teraz, gdy siedzieli obok siebie w takim stanie, dostrzegła, że są niemalże identyczni. Na co dzień trudno było to dostrzec.

- Ale pyszne… - Zaczął Tom po przełknięciu ostatniej porcji i wypiciu na raz całego kubka herbaty. – Billowi wychodzi ohydna, mdła papka, której spróbowałem tylko raz i więcej nie mam zamiaru. Jak ty to zrobiłaś?

- Nie myśl, że ci powie – odparł Bill, odkładając sztućce na pusty talerz. – To podstęp. Liczy, że się uzależnimy od jej jedzenia i jak okaże się beznadziejną makijażystką, to zostawimy ją jako kucharkę.

Zaśmiała się słysząc wypowiedzianą przez Billa teorię, którą sama przedwczoraj wymyśliła.

- Sprytnie. Mi to nie przeszkadza.

Z podwórka dobiegł ich głośny pisk oznaczający powrót Sakiego z zakupów. Już po chwili ochroniarz pojawił się w kuchni i postawił torby na blacie kuchennym oraz zgrzewki wody na podłodze.

- Dziękuję, udało ci się wszystko kupić? Ile ci oddać? – zapytała  i wstała od stołu, by rozpakować siatki.

- Tak, wszystko znalazłem. Paragon jest w środku, ale rozliczaj się z nimi. – Mężczyzna wskazał na bliźniaków. – Idę do siebie, przed czternastą zbiórka. – Zarządził , przeszedł przez salon i zniknął za drewnianymi drzwiami w jego kącie.

- Po co go wysłałaś? – spytał Bill, dopijając do końca herbatę. Nie trzymał kubka za ucho, tylko obejmował go całymi dłońmi. Tom skubał płatki kwiatów, którym przed chwilą się przyglądała.

- Tom, zostaw tego biednego kwiatka! – Przywołała dredowłosego do porządku, na co on natychmiast oderwał się od rośliny z uśmiechem dziecka, które właśnie coś spsociło. - Już ci pokazuję – odrzekła i zaczęła rozpakowywać reklamówki.

Wyjęła paczkę jednorazowych miseczek i widelców oraz chusteczki i położyła je obok pojemników z sałatką. Swoje zakupy odkładała na bok, a dla nich szukała aspiryny.

- To wasze lekarstwo na dzisiaj. – Powiedziała i przygotowała bliźniakom po jednej tabletce w szklankach i postawiła przed nimi. – Pijcie, tylko szybko.

- To jest niedobre, prawda? – Tom nie wyglądał na przekonanego. Bill zresztą też. Patrzyli ze skwaszonymi minami to na zawartość szklanek, to na siebie, to na nią, jakby nie wiedzieli, co mają zrobić. Gitarzysta nachylił się i powąchał jeszcze delikatnie musujący napój, po czym wytarł nos, bo bąbelki strzelały mu w twarz.

- Jak to lekarstwo, musi być niedobre, ale jest skuteczne. Obiecuję, że poczujecie się lepiej. - Zbierała naczynia ze stołu i wstawiała je do zmywarki. Starała się mówić przekonującym głosem i chyba dobrze jej to wychodziło, bo Bill wziął swoją szklankę do ręki.

- Dobra, wypiję. – Odezwał się i przybliżył krawędź do ust. - Ale jak nie poczuję się po tym lepiej, to zrobię ci to samo i też będę kazał ci to wypić. – Powiedział bojowo i wyprostował się, jakby podejmował wyzwanie.

- W porządku. – Roześmiała się słysząc tę groźbę, która nie robiła na niej żadnego wrażenia.

Przechylił szklankę i opróżnił ją trzema łykami. Wykrzywił kilka razy twarz na różne sposoby i na koniec wysunął język na znak, że było wyjątkowo ohydne. Tom patrzył na niego z przerażeniem, a ona nie mogła przestać się uśmiechać.

- Obrzydliwe! Fuj! Gorzkie okrutnie! – krzyknął i wzdrygnął się, mlaskając jeszcze kilka razy.

- Prawdę mówiąc, to czuję się już całkiem dobrze…

- Tom, bądź mężczyzną i pij. - Jej słowa chyba na niego zadziałały, bo chwycił szklankę i wypił do dna.

- Ohydztwo, przyłączam się do Billa, jak nie pomoże, to wypijesz jeszcze drugą porcję ode mnie. – Zagroził, celując w nią palcem. Stała, cały czas opierając się o blat. Kucnęła, by rozerwać folię dużej zgrzewki, wyjęła dwie butelki i postawiła przed nimi.

- W nagrodę możecie troszkę popić.

Do tego też nie trzeba było ich namawiać, od razu dopadli do wody.

- Mamy dwunastą, więc proponowałabym wam zacząć się zbierać, zwłaszcza tobie. – Spojrzała na Billa już się tak nie krępując. Bez makijażu i fryzury nie wzbudzał w niej tych nieznanych jej uczuć, wydawał jej się już normalny i nie bała się go. Aż tak.

- Nie wiem, czy zdążę. Jestem w totalnej rozsypce, muszę się wykąpać, umyć włosy, wysuszyć, postawić, umalować się… - Wydawało jej się, że nigdy nie przestanie wymieniać. - Nie mam nawet wybranych i wyprasowanych ubrań, zobacz, w czym ja siedzę. – Pociągnął palcami lewej dłoni za czarną, wygniecioną koszulkę.

- W takim razie wybierz coś, daj mi deskę i żelazko, a ja ci wyprasuję.

- Mi też? – Tom wyczuł okazję do obijania się.

- Tak, tobie też, jeśli potrzebujesz. Jestem do waszej dyspozycji, przecież i tak nie mam co robić. Idźcie do siebie, wybierzcie ubrania, przynieście mi i zaczniecie się zbierać, a ja w tym czasie wam wszystko wyprasuję.

 - Okej! – Zgodzili się zadowoleni i bez dyskusji ruszyli na górę.

Nie spodziewała się, że wybiorą ubrania w minutę i miała rację. Zdążyła posprzątać po sobie w kuchni, zanim wrócili. Słyszała, że nawet się między sobą konsultowali w doborze stroju. Bill niósł stos ubrań i kilkanaście wieszaków włożonych na rękę, a Tom deskę i żelazko.

- Gdzie ci to postawić?

- Obojętnie, oby było blisko jakiegoś gniazdka.

Tom rozstawiał stanowisko, a Bill stał i czekał z ubraniami. Ledwo było go zza nich widać.

- Pozwoliłam sobie schować sałatkę i swoje zakupy do waszej lodówki, żeby nic mi się nie zepsuło, w porządku?

- Tak, rób co chcesz.

- Dlaczego trzymasz aż tyle ubrań? – Właściwie miała wrażenie, że rozmawia z nimi, a nie z Billem.

- Jak to dlaczego? Jeden komplet na drogę, drugi na wywiad, trzeci ewentualnie na jutro. Razy dwa, bo to moje i Toma.

- Ah tak, jasne. - Ona wzięła tylko koszulkę i bieliznę na zmianę.

- Gotowe – oznajmił dredowłosy. Ustawił deskę przy lewej ścianie salonu, tuż za rogiem kuchni. Podłączył nawet żelazko. Bill odsunął nogą dwa krzesła od stołu i rozłożył na nich ubrania, a puste wieszaki powiesił na oparciu.

- Super, w takim razie idźcie się zbierać, a ja się tym zajmę – powiedziała, uśmiechając się do nich. - No już, zanim się rozmyślę – dodała, nie widząc żadnej reakcji z ich strony. Chyba jeszcze się nie obudzili.

Obydwoje poszli na górę, a ona zaczęła prasować. Bill przygotował sobie trzy podobne pary dżinsów i trzy koszulki z różnymi nadrukami: czarną, ciemnoszarą i jasnoszarą. A więc nie tylko ona miała upodobania do takich kolorów. Tom też nie był zbyt kolorowy, miał trzy białe koszulki. Prasowała powoli i dokładnie, a każdą gotową rzecz wieszała na wieszaku, a wieszak na którymś z krzeseł w kuchni. Było ich aż osiem, więc miała nadzieję, że wystarczy jej miejsca.

Po chwili na dole pojawił się Tom, lecz tylko na chwilę, bo bez słowa, za to z uśmiechem, zamknął się w łazience.

Czuła się niezręcznie. Po pierwsze dlatego, że dotykała ich ubrań i powstrzymywała się, by ich nie powąchać, a po drugie dlatego, że za drzwiami znajdował się nagi Tom, a na górze nagi Bill. Starała się sobie tego nie wyobrażać, bo mogłaby popalić im koszulki. Poza dźwiękiem lejącej się wody niczego więcej nie słyszała.  Po kilkunastu minutach odgłos wody w obydwu łazienkach zamienił się w szum suszarek.

Skończyła wieszać ostatnią koszulkę Toma w momencie, gdy ten wyszedł z łazienki. Był nadal w tych samych dresach i koszulce, ale już czysty, a przynajmniej od razu zapachniało od niego męskim żelem pod prysznic.

- Już, tak szybko? – Zdziwił się, widząc kuchnię obwieszoną ich ubraniami.

- Szybko? Siedziałeś tam pół godziny – odpowiedziała i odłączyła żelazko.

- Zostaw, później to zabiorę. Na razie idę do Billa, bo na pewno potrzebuje pomocy przy włosach. Zajmij się czymś, na stoliku leży pilot. - Wziął czarną koszulkę dla brata, pobiegł na górę i wszedł mu do łazienki.

Nie skorzystała z propozycji i nie włączyła telewizora. Chodziła po salonie i oglądała wszystko z bliska. Na komodzie w prawym rogu salonu miała nawet okazję przyjrzeć się zdjęciu bliźniaków sprzed mniej więcej dwóch lat, gdy Bill miał jeszcze krótkie włosy z długą grzywką. Uważała, że zdecydowanie lepiej wyglądał teraz - w długich, nastroszonych włosach.

- Hej, co tam robisz? – Usłyszała za sobą jego głos.

Poczuła się niezręcznie, bo może rzeczywiście nie powinna oglądać ich prywatnych rzeczy bez pytania. Odwróciła się zmieszana w jego stronę. Stał na dole schodów i opierał się o poręcz, a na sobie miał czarne dresy i czarną koszulkę, którą mu wyprasowała. Fryzurę miał już gotową. Ilekroć go widziała, jego włosy robiły na niej ogromne wrażenie. Zastanawiała się, jak później zmieni koszulkę na wywiad.

- Przepraszam, patrzyłam tylko na wasze zdjęcie… - wytłumaczyła i odsunęła się od szafki.

- W porządku, przecież nie wystawilibyśmy do salonu zdjęcia, którego nie można by było oglądać. – Uśmiechnął się i podszedł kawałek w jej stronę. – Dzięki za wyprasowanie. Możemy zaczynać malowanie.

- Po co tak szybko robiłeś włosy? Teraz nie będziesz mógł nawet oprzeć głowy w samochodzie, uczesaliby cię na miejscu, tak jak u mnie.

 - Mówiłem ci, że wolę sam. Czasami tylko mi się nie chce. Poza tym, nie zdążylibyśmy, ustaliliśmy wyjazd o czternastej, a o siedemnastej trzydzieści jest już wywiad. Zdążysz tylko umalować chłopaków i wchodzimy.

- Lepiej się czujesz? – zapytała, bo była ciekawa, czy będzie musiała wypić dzisiaj podwójną dawkę aspiryny.

- Tak, już jest dobrze. Dzięki za to ohydztwo, miałaś rację.

- Wiem, przecież mówiłam, że pomoże. To gdzie się malujemy?

- U mnie, tam przy oknie jest najlepsze światło.

Zamarła. U niego? Przełknęła głośno ślinę i miała nadzieję, że tego nie usłyszał. Dopiero co zdążyła wczoraj pomyśleć o tym, że bardzo chciałaby zobaczyć jego sypialnię, a dziś miała się już w niej znaleźć. I to już za chwilę, bez żadnego psychicznego przygotowania.

 - No nie bój się, przecież posprzątałem… - rzucił żartobliwie i skierował się w stronę schodów. – Chodź, nie mamy całego dnia.

Osłupiała podążyła za nim. Droga na górę trwała zdecydowanie zbyt krótko, by mogła oswoić się z tą myślą. Otworzył jej drzwi i wpuścił ją pierwszą.