8. „Od tego właśnie jest rodzeństwo.”

- Dobrą macie lokalizację na dom, prawda? – Chciała w jakiś sposób podtrzymać rozmowę, by znów między nią a Tomem nie zapadło niezręczne milczenie. Bill ponownie zniknął, tym razem poszedł na górę po kuferek z kosmetykami.

- Tak, całkiem niezłą. Duża działka, sporo roślinności zasłaniającej nas od fanek, z tyłu duża górka i las, a nie jakaś pusta przestrzeń. Byłoby idealnie, gdyby fanki nie oblegały nas z każdej strony. Teraz jest w miarę spokojnie, bo czasem krzyczą lub śpiewają przez całą noc! Naprawdę stoją tu bez przerwy, zdarza się, że ochroniarze wzywają policję, bo nie możemy z Billem spać.  Zwłaszcza on, bo ma okna od strony bramy, mimo że to i tak całkiem daleko i dom jest wyciszony. I tak je czasami słychać, jak zbiorą się większą grupą, a sąsiedzi to dostają szału.

Ucieszyła się, że rzuciła temat, o którym Tom mówił tak chętnie, że ona nie musiała się już odzywać. Zanim skończył opowiadać do końca, do czego zdolne są fanki, Bill zbiegł już na dół, niosąc w ręku duży, czarny, metalowy kuferek z rączką na górze. Wyglądał na solidny i ciężki, aż zdziwiła się, że Kaulitz dał radę go unieść. Wrócił na swoje miejsce i postawił go między sobą a nią. Otworzył go poprzez ustawienie cyferek w odpowiedniej kombinacji i wszedł w słowo swojemu bratu nie zwracając uwagi na jego monolog.

 - To są nasze ulubione kosmetyki – zaczął, a Tom spojrzał na niego spod byka. Przewrócił oczami i rozsiadł się wygodnie na sofie i zaczął skakać po kanałach odcinając się od rozmowy na nieciekawy dla niego temat. - Są dopasowane do nas idealnie. Nie uczulają nas, dobrze wyglądamy i nie chcemy ich zmieniać, więc chciałbym tylko, żebyś nauczyła się z nimi pracować i gdy coś będzie się kończyć, to dokupowała to samo. Szyfr otwarcia to 326.

Nachyliła się i zajrzała do środka. Kuferek był podzielony na pięć nierównych części. W trzech najmniejszych znajdowały się tylko pędzle i kosmetyki do zakrywania niedoskonałości na twarzy, a w największej dodatkowo cienie do powiek, eyelinery, kredki i tusze do rzęs. Każda przegródka była podpisana imieniem danego członka zespołu. O ile nietrudno było zgadnąć, która należała do Billa, tak części Toma, Gustava i Georga nie byłaby w stanie odróżnić bez podpisu. W ostatniej przegródce znajdowało się mleczko do demakijażu, waciki i preparat do czyszczenia akcesoriów.

- Nie masz tu lakierów do paznokci? – zapytała, nie zauważając ani jednej czarnej buteleczki.

- Zwariowałaś? – Spojrzał na nią rozbawiony. - Spędzałbym pół dnia na malowaniu paznokci, gdybym nie miał na nich żelu! W ogóle ich nie maluję, tylko dzwonię po panią, która się nimi zajmuje.

Faktycznie, nie pomyślała o tym, że Bill nie ma czasu na codzienne malowanie paznokci, a jednak jego dłonie musiały być zawsze perfekcyjne. Trzymał mikrofon, więc nie mógłby pozwolić sobie na odpryśnięty lakier.

Poczuła się trochę niezręcznie, rozmawiając z chłopakiem o lakierze do paznokci. Sama miała na swoich paznokciach jedynie odżywkę, ale mimo wszystko prezentowały się dobrze. Nigdy nie miała z nimi żadnych kłopotów.

Starszy Kaulitz jakby wyczuł, że Ashley zastanawia się nad niedorzecznością tej rozmowy.

- Bill prawdopodobnie jest bardziej kobiecy niż ty, pewnie w trasie będziesz pożyczać od niego szminki, szpilki i staniki. – Rzucił śmiertelnie poważnym tonem, po czym od razu wybuchł śmiechem z powodu swojego żartu.

- Tom, zamknij się – burknął czarnowłosy i posłał bratu zabójcze spojrzenie.

Żart był głupi, ale mimo wszystko nie mogła powstrzymać się, by też się nie zaśmiać.

- Przepraszam – wymamrotała, widząc zaskoczonego Billa i starała się opanować, ale obraz czarnowłosego na obcasach, w damskiej bieliźnie i z czerwonymi ustami nie chciał zniknąć jej sprzed oczu.

- No ładnie, ty też przeciwko mnie?! – Oburzył się Bill i skrzyżował ręce na klatce piersiowej.

- Oho, Billowy foch! – Skomentował dredowłosy i znów obydwoje z Ashley parsknęli śmiechem, podczas gdy młodszy Kaulitz nadal siedział z grobową miną.

Ona uspokoiła się pierwsza i spojrzała na wokalistę przepraszająco. Kolejny raz trochę dłużej niż przez pół sekundy. Tym razem może półtorej, po czym od razu spuściła wzrok. Tak naprawdę, mimo całej jego damskiej otoczki, uważała go za atrakcyjnego i nie raził jej makijaż, biżuteria czy pomalowane paznokcie. Pasowało mu to, bo był w tym sobą.

 - Bill, daj spokój  – Tom zmienił wyraz twarzy z kpiącego na przyjazny. - Kto inny jak nie nasi rodzice i ja miałby jeszcze pewność, że jesteś stuprocentowym facetem? Nikt. Kto jak kto, ale przecież wiesz, że ja sobie zawsze tylko żartuję

Cały czas ich obserwowała, jednak były to tylko ułamki sekund. Nie umknął jej ten komentarz Toma, który zdradzał, że Bill jeszcze nie miał dziewczyny. Już wydawałoby się, że dredowłosy jest pokojowo nastawiony, gdy nagle wypalił:

- Jedynie nikt na świecie nie wie, jakiej orientacji jesteś. - I znów wybuchł śmiechem.

Ona tym razem tylko uśmiechnęła się ze zrozumieniem i współczuciem do Billa. To stwierdzenie uznała za nieco krzywdzące. Mimo wszystko Tom miał trochę racji, bo Bill wyglądał i zachowywał się niecodziennie do tego stopnia, że ona również czasem miała wątpliwości, czy mogłaby spodobać mu się jakaś dziewczyna. Sama była atrakcyjna i widziała, że Tom nie zachowuje się wobec niej obojętnie, podczas gdy Bill traktowa ją jak kolegę. Nawet nie jak koleżankę. Nie przyglądał jej się nadmiernie, nie zmieniał tonu głosu, nie mówił niczego z podtekstem. Był jedynie bezpośredni i stawiał ją w niezręcznych sytuacjach niektórymi ze swoich stwierdzeń, ale nie odczuła, że może mu się podobać nawet w najmniejszym stopniu. Może poza tym jednym momentem wczoraj u niej, w którym oblizywał i wycierał usta po jedzeniu, ale po dłuższym zastanowieniu uznała to za przypadek, a nie zamierzone działanie.

- Tom, jesteś głupi jak but – skomentował czarnowłosy, krzywiąc się i unosząc jedną brew do góry. – Nie zwracaj na niego uwagi… - Widziała, że jest mu głupio za zachowanie brata.

- Nie przejmuj się, od tego właśnie jest rodzeństwo – starała się go pocieszyć. – Mój brat też nieraz opowiada niesamowite historie i bez przerwy mi dogryza, a dzieli nas jednak osiem lat różnicy. Wyobrażasz sobie, żeby dokuczał ci taki dziesięcioletni dzieciak? I nawet nie możesz go uderzyć, bo przecież jest młodszy.

- Opowiedz coś! – Bill wydawał się być zainteresowany, a może jedynie chciał, żeby temat nie krążył już wokół jego męskości i orientacji. Nawet Tom przestał się śmiać i wyglądał na zaciekawionego jakąś historią z jej życia.

 - Teraz za bardzo nie pamiętam… - Starała się przypomnieć którąś z wielu sytuacji, ale rozpraszały ją wyczekujące spojrzenia Kaulitzów. - Ale ile razy powie przy całej rodzinie, że Ashley to czy tamto, a to wcale czasem nie jest prawdą. Na przykład, że Ashley to potrafi zjeść pięć pączków na raz.

Bliźniacy w tym samym momencie wybuchli niemalże identycznym śmiechem i wykonali ten sam ruch zgięcia się wpół.

- Wyobrażacie sobie, taki mały gnojek…

Tom i Bill nie przestawali się śmiać. Ona również. Cały dom wypełniony był ich trzema głosami zagłuszającymi nawet dźwięk płynący z głośników telewizora. Pierwszy raz poczuła się przy nich swobodnie, jak przy starych, dobrych znajomych. Pierwszy raz poczuła, że coś, jakaś przyziemna dla niej sprawa ich łączy, bo do tej pory miała tylko wrażenie, że żyją w oddzielnych światach.

- To musi być niesamowity dzieciak! – Billowi udało się opanować. – Musi być przezabawny.

- W przeciwieństwie do swojej spiętej siostry – dodał Tom z cwaniackim uśmiechem. Znów Tom zachowywał się jak typowy facet i rzucał zaczepne teksty i spojrzenia, podczas gdy Bill rozmawiał z nią jak ze starą, nieatrakcyjną ciotką. Im dłużej z nimi przebywała, tym więcej zauważała zarówno podobieństw, jak i różnic między nimi.

- Tom, jesteś cały czas dla wszystkich niemiły – zauważył Bill i spojrzał na brata w taki sposób, jakby to on był tym starszym i mądrzejszym.

- Faktycznie, przepraszam. W sumie też byłbym spięty, gdybym siedział obok siebie.

- TOM! – Bill wybuchł i starał się przywołać dredowłosego do porządku.

Tom był zabawny, ale wiedziała, że na dłuższą metę może stać się irytujący. W pierwszej chwili odniosła wrażenie, że to Bill jest zadufany w sobie i patrzy na wszystkich z góry, a Tom przeciwnie, ma w sobie trochę empatii i nie wywyższa się. Wychodziło na to, że grubo się pomyliła dokonując oceny tak szybko, bo okazało się, że to Tom stawiał siebie tuż za Panem Bogiem, podczas gdy Bill był całkiem miły i skromny. Zastanawiała się czy to są już ich prawdziwe oblicza, czy noszą jeszcze jakieś maski.

- Bill, przecież ta dziewczyna ma spędzić z nami kilka, kilkanaście miesięcy! Nie będę grał kogoś innego niż jestem. Chcę czuć się swobodnie. Nie to co ty, teraz milutki, a po jakimś czasie wychodzi szydło z worka i pokazujesz swoją prawdziwą twarz.

- Nie wiem, o czym mówisz. Jestem cały czas taki sam i nikt się na mnie nie zawiódł. Wkurzasz mnie.

- Oho, a teraz wściekły Bill. Daj na luz, Ashley nie jest z porcelany. Taki jestem i nie będę tego ukrywał, żeby później nie było zaskoczenia. Wie od razu czy mnie lubi, czy nie. Nie spinaj się, robię sobie przecież żarty ze wszystkiego i ze wszystkich.

- Ale mógłbyś się dwa razy zastanowić zanim coś powiesz, bo mimo że Ashley nie jest z porcelany, to można kogoś urazić. Nie mnie, bo na mnie po tylu latach twoje żarciki nie robią wrażenia, ale Ashley jest nowa i nie zna cię jeszcze na tyle, żeby olewać te twoje teksty.

Może środek kłótni bliźniaków Kaulitz nie był na to najlepszym momentem, ale rozkoszowała się swoim imieniem na ich ustach i uśmiechała się z tego powodu pod nosem. Wypowiadali je tak zabawnie i słodko, choć brzmiało dla niej jeszcze nieco obco. Postanowiła nieco rozluźnić atmosferę, bo miała wrażenie, że jak niczego nie zrobi, to za chwilę wybuchnie Kaulitzowa bójka.

- Bill, Tom, w porządku… Bądźcie sobą i tyle. Nie chcę, żebyście udawali przede mną, bo jestem nowa wśród was. Chociaż przyznam, chwilami czuję się niezręcznie, ale przyzwyczaję się do was takimi, jakimi jesteście.

- Po prostu on jest taki dziecinny… - Bill starał się wytłumaczyć swój atak na brata.

- A ty jesteś takim bucem! Pan idealny, któremu…

I znów wrócili do punktu wyjścia, a miała już nadzieję, że jej posłuchają. Byli uroczymi bliźniakami i typowym rodzeństwem. Wiedziała, że to nie na miejscu, ale z uśmiechem obserwowała tę niewinną kłótnię i znów uznała, że jako bracia są czarujący. Bawiło ją podnoszenie przez nich z przejęciem głosu, który stawał się piskliwy, gdy wykrzykiwali kolejne zarzuty przeciwko sobie.

- Hej, uspokójcie się! - Poczuła się jak mama dwóch niesfornych łobuziaków i bardzo ją to skojarzenie rozbawiło, więc jej głos nie zabrzmiał zbyt poważnie, ale mimo to bliźniacy przerwali swoją kłótnię i spojrzeli na nią zaskoczeni.

- Słyszałeś to? – zapytał wokalista z powagą wymalowaną na twarzy.

- Co?

- Krzyknęła na nas. Nie poprosiła nas wystraszona, żebyśmy przestali, tylko po prostu odważnie krzyknęła i jeszcze się śmieje. Gratulacje!

Tak, rozśmieszali ją swoim zachowaniem do łez.

- Jesteście takimi samymi ludźmi jak ja, a nie posążkami ze złota. Nadal uważam, że to zaszczyt z wami pracować, ale zachowujecie się tak typowo, tak normalnie… Jesteście normalni… Może w końcu przestanę się was bać. Sprawiacie tylko takie pierwsze wrażenie… Wydajecie się być jak z innego świata, ale wystarczy spędzić z wami pół godziny, żeby przekonać się, jacy jesteście przyziemni.

- No pewnie, że jesteśmy normalni. Żadne z nas królowe Elżbiety… - powiedział zadowolony Bill, popijając napój ze szklanki.

- Mów za siebie! – odparował Tom, co potwierdziło jej domysły, że gitarzysta stawia się tuż za Panem Bogiem, choć teraz miała wątpliwości, czy nawet nie przed.

- A ty dalej… Ja lecę po laptopa, a ty się nie odzywaj – rzucił szybko Bill do brata, celując w niego palcem i znów pobiegł na górę.

- Daj spokój, przecież nic jej nie zrobię! – Dredowłosy wyszczerzył się w taki sposób, że miała co do tego pewne wątpliwości.

Spojrzała na zegar. Była za dwadzieścia czwarta. Miała jeszcze ochotę na chipsy, ale nie lubiła oblepionych, tłustych palców, których nie miałaby w co wytrzeć. Co prawda Bill i Tom sobie z tym radzili, bo wycierali ręce o spodnie, ale jej było jej spodni szkoda. Już myślała, że Tom posłucha się brata i się nie odezwie, ale nie wytrzymał.

- Mówiłem ci, że ciężko z nim wytrzymać, jest strasznie czepialski i okropnie się spina, jak coś nie idzie po jego myśli. Nie lubi, gdy ktoś nowy wie o nas za dużo. A ja uwielbiam go denerwować!

- Mam nadzieję, że tylko jego i mi nie będziesz tak dokuczał?

- Nie, on jest specjalny, nic mnie nie śmieszy bardziej niż jego bulwers. Dla ciebie będę miły!

Bill był szybki, bo zdążyli wymienić tylko te kilka zdań, a on już był z powrotem na dole. Widocznie obawiał się tego, co Tom może powiedzieć.

- Jestem, mam nadzieję, że ci nie dokuczał? – Spojrzał na nią pytająco i kontynuował, gdy zaprzeczyła. - Załóżmy ci nowy adres mailowy – zarządził i rozłożył laptopa na kolanach. Sprzęt włączył się błyskawicznie.

- To będzie twój prywatny mail wyłącznie do kontaktu z nami, założony na naszej domenie @tokiohotel.de – wyjaśnił już całkiem poważny Tom. Zauważyła, że w sprawach związanych z zespołem wszystkie żarty bliźniacy odkładali na bok.

Zakładanie maila poszło szybko, ale najdłużej zeszło się z wymyślaniem nazwy, bo dotychczas jej adres mailowy składał się z imienia i nazwiska, a teraz musiała wymyślić coś innego. Pozostali też mieli pokręcone adresy, nigdy w życiu nie zgadłaby, że mogą tak się nazwać.

Rozdzwonił się telefon Billa. Chłopak powiedział jedynie, żeby otworzyć bramę, a on zaraz wyśle Sakiego.

- Przyjechał człowiek z banku – wyjaśnił i poszedł po ochroniarza. Podążył razem z nim pod drzwi wejściowe, lecz Saki wyszedł po gościa sam.

- Nie wychodzicie w ogóle z domu? Nie pokazujecie się fanom? – zapytała, widząc zachowanie czarnowłosego.

- Nie, w ogóle nie korzystamy z przedniej części ogrodu. Nigdy nie wychodzimy podpisywać autografów i nie machamy im z kuchni czy sypialni Billa. - Otworzyła szerzej oczy słysząc tę sypialnię Billa. Bardzo zapragnęła ją zobaczyć, choć wiedziała, że to raczej nie na miejscu. Tom kontynuował. - Dom to nasze prywatne miejsce, chcemy odpocząć od fanów i dać im do zrozumienia, że ich miejsce jest na koncertach, a nie pod naszymi oknami. Mówiłem ci, że jak tylko zaczyna się robić głośno, ochroniarze wzywają policję, która wlepia mandaty i na jakiś czas jest spokój. Nie atakują nas tylko od tyłu i tam możemy spokojnie wyjść do ogrodu. W lato, jak widzisz, wszystko zasłania roślinność, a w zimę i tak przecież nie korzystamy z leżaków.

- Współczuję, od dwóch lat nie macie w ogóle prywatności…

- Tak, młoda damo, dokładnie dzisiaj mijają dwa lata od ukazania się „Durch den Monsun”.

- No tak, oczywiście, przecież wiedziałam… - Powiedziała z uśmiechem, nawet nie starając się ukryć tego, że nie miała pojęcia, jaka była dokładna data wydania pierwszego singla Tokio Hotel.

Tom roześmiał się w odpowiedzi na jej zachowanie dokładnie w tym momencie, kiedy Saki wprowadzał gościa do domu. Tak samo jak przed chwilą, kiedy dopiero po niego szedł, przez kilka sekund gdy drzwi były otwarte, dało się słyszeć jeden wielki, głośny pisk, choć fanek przed domem nie było wcale tak dużo.

Bill podziękował Sakiemu, a pana w garniturze i z małą teczką zaprosił na kanapę obok niej. Sam poszedł po czwartą szklankę. Mężczyzna zdążył się przedstawić i usiąść, a Bill był już w salonie. Zajął miejsce obok mężczyzny i nalał mu coli bez pytania, czy w ogóle ma na nią ochotę oraz dolał napoju do ich pustych szklanek.

Zakładanie nowego konta również nie trwało długo. Już po piętnastu minutach mogła się zalogować. Dostała na kartce login i hasło, których Bill kazał jej strzec jak oka w głowie i zagroził jej rozstrzelaniem, gdyby je zgubiła. Kartę miała dostać pocztą do końca tygodnia.

Nie minęło pół godziny, a mężczyzny już nie było. Dziesięć minut po jego wyjściu ona sama zbierała się do domu.

- Poradzisz sobie sama z Sakim? – zapytał Bill, gdy wsuwała buty na stopy. Stali w przedpokoju. Tom został na kanapie w salonie, bo rzekomo rozbolał go brzuch, a Saki czekał już w garażu z otwartymi drzwiami samochodu.

- No jasne, dziękuję za wszystko.

- Widzimy się jutro o jedenastej, piętnaście minut wcześniej Saki jest pod twoimi drzwiami. Tylko błagam, sprawdzaj zawsze przez domofon i wizjer w drzwiach kto dzwoni czy puka i nie otwieraj obcym.

- Mówisz zupełnie jak moja mama – zaśmiała się, choć wiedziała, że rady Billa są w stu procentach uzasadnione. – Będę sprawdzała, nie otworzę nikomu innemu niż Sakiemu, obiecuję.

- To nie jest śmieszne, bo jak fanki cię już poznają, to dostaniesz własnego ochroniarza i szofera, bo będą cię śledziły. A zobaczą cię już jutro w Hamburgu.

- Nie brzmi to ciekawie, ale dam sobie radę. Lecę, do jutra. Jeszcze raz dziękuję, życzę dobrej zabawy i jeszcze raz gratuluję – powiedziała, przechodząc błyskawicznie przez drzwi do garażu i wsiadając do samochodu. – Wydania płyty i dwóch lat „Durch den Monsun”! – Dodała i zamknęła za sobą drzwi białego Audi. Bill wydawał się mieć zdziwioną minę, ale po chwili dostrzegła na jego twarzy uśmiech. Pierwszy raz spojrzała na niego aż tak długo. Rekord - trzy sekundy.

Saki usiadł za kierownicą, włączył silnik, otworzył pilotem garaż i wyjechał. I już jej nie było. Czuła się, jakby tym razem to ona uciekła. Ochroniarze otworzyli im bramę, a ona musiała schować się nisko za siedzeniem, żeby nikt nie dostrzegł przez przednią szybę, że na tylnym siedzeniu siedzi jakaś blondynka. Dopiero za zakrętem usiadła normalnie i zapięła pasy. Sakiemu zadzwonił telefon przyczepiony do deski rozdzielczej. Odebrał go naciśnięciem jednego klawisza.

- Tak, Bill?

- Pamiętaj, odprowadź Ashley pod same drzwi i sprawdź czy nikt was nie śledzi – usłyszała jego głos nieco zmieniony przez głośnik.

- Pamiętam, Bill.

- Dobrze.

W samochodzie zapanowała cisza. Myślała, że już się rozłączył, gdy usłyszała jeszcze ciepłe:

- Dziękuję, nie spodziewałem się, że znasz tę datę.

- To bardzo ważna data – odpowiedziała i zaśmiała się, bo jeszcze pół godziny temu nawet nie wiedziała, że to dzisiaj.

- Nie słyszał cię, już się rozłączył.

- Bill, no co jak co, ale makijażystka to ci się udała! Jestem z ciebie mega dumny!

Tom siedział wciąż w tym samym miejscu, a Bill schował telefon do kieszeni i podszedł do stolika, by pozbierać papiery.

- O co ci chodzi?

- Jak to o co? Po pierwsze, nie ma nawet dwudziestu lat.

- Tak… - Schował wszystkie kartki do aktówki i próbował chwycić cztery szklanki w jedną dłoń, a pustą miskę po chipsach w drugą.

- Po drugie, nie jest fanką. Po trzecie, nie jest wredna ani psychiczna. Po czwarte, nie jest brzydka. A po piąte… Wiesz, mój mały braciszku, co jest po piąte?

- No, co? - Udało mu się złapać wszystko, ale pustą butelkę po coli postanowił dokopać do kuchni. Był już w połowie drogi.

- Jest zajebiście ładna i ma świetny tyłek!

Jedna ze szklanek wysunęła mu się z dłoni i upadła na panele, na szczęście nie rozbijając się. Stanął w miejscu i odwrócił się, by spojrzeć na brata.

 - Tom, wydaje mi się, że się zapędziłeś – wycedził przez zaciśnięte zęby. – Zasada numer jeden. Nie sypiamy ze współpracownikami, jasne? - Zostawił szklankę na podłodze i zaniósł pozostałe naczynia do kuchni, po czym wstawił je do zmywarki.

- Bill, daj spokój, zasady można trochę nagiąć! Jak staliście w przedpokoju to nie mogłem się napatrzeć na ten…

- Nie ma mowy, koniec dyskusji. Masz do wyboru tyle dziewczyn pod domem, wybierz sobie jakąś, a współpracowników zostaw w spokoju. - Wrócił po szklankę i rzucił jeszcze jedno ostrzegawcze spojrzenie bratu.

- Współpracowników… Mów po imieniu! Myślę, że zgodziłaby się co jakiś czas na….

- Tom, jesteś ohydny – wszedł mu w połowę zdania i znów wrócił do kuchni z ostatnią szklanką.

- A ty jesteś gejem do potęgi! – krzyknął Tom do jego pleców. - Przecież ona jest jak marzenie!

- Nie patrzę na współpracowników w ten sposób. I tobie też radzę wybić ją sobie z głowy.

- No jasne, taka przykrywka. Nie zdążymy się obejrzeć, a już wpadnie w twoje ramiona! Jeżeli ci się nie podoba, to naprawdę jesteś gejem.

- Nie powiedziałem, że mi się nie podoba. Za to powiedziałem, że nie sypiamy ze współpracownikami.

- Ty, braciszku, z nikim nie sypiasz.