20. „Uratowałeś mnie.”

- Zjadłaś coś? – Nie spodziewała się, że pierwszymi słowami, jakie skieruje do niej Bill będzie pytanie o jedzenie. Spojrzała na stojący przed nią talerz z herbatnikami przekładanymi czekoladowym kremem, zagryzając nerwowo wargę. Od jakiegoś czasu nie miała w ustach nic konkretnego poza trzema takimi ciastkami. Ponad cztery godziny temu Ann próbowała wcisnąć w nią zamówiony obiad, ale ledwo dała radę zjeść pół porcji. Drugie pół dokończyła Annalise, bo - jak mówiła - nie mogło się zmarnować, a dla niej kurczaka po chińsku nigdy nie było za wiele.

- To milczenie chyba oznacza, że nie – odpowiedział mu brat. Obydwaj zdejmowali buty, ściągali z siebie bluzy i wyjmowali z ich kieszeni potrzebne im rzeczy. Nie chciała, żeby ją teraz karmili. Przy Lindzie skubała ciasteczka odruchowo i była przy niej rozluźniona, a ich obecność ponownie ją zestresowała i spowodowała zaciśnięcie się jej żołądka. W przeciągu tych kilku godzin przeżyła za dużo, by teraz normalnie funkcjonować. Zresztą wcale nie czuła się specjalnie głodna. W końcu cztery godziny od obiadu to znowu nie tak długo. No, od połowy obiadu. Martwili się o nią, jakby sami wyglądali co najmniej jak okazy prawidłowego odżywiania, podczas gdy bez koszulek mogliby najprawdopodobniej robić za przykład niedożywienia. Właściwie mogliby nawet i w koszulkach.

Bill skierował się do salonu i włączył pilotem ogromny telewizor, po czym od razu wrócił do niej i do Toma, który tłumaczył jej, że powinna coś zjeść. Dom w przeciągu minuty przestał być cichy; teraz wypełniony był ich głosami oraz dźwiękami programu na Discovery Channel w tle.

- Tom, naprawdę nie mam ochoty. Ani na kanapki, ani na jogurty, ani nawet na pizzę.

- No to na co? – Czarnowłosy wtrącił się do ich rozmowy.

- Najchętniej położyłabym się spać. – Jej organizm zaczął wysyłać jej sygnały i mówić, że wystarczyłoby, by poczuła pod głową poduszkę, a zasnęłaby w przeciągu minuty. Zmęczenie po nieprzespanej nocy nachodziło ją i odchodziło falami i właśnie zbliżał się przypływ. Wraz z przerwaniem rozmowy z Lindą uleciały z niej wszystkie siły. Pozytywne usposobienie tej kobiety i jej radosny głos dodawały jej energii, a gdy tylko wyszła, Ashley od razu poczuła się senna.

- Już? Jest dziewiętnasta. – Gitarzysta spojrzał na nią zdziwiony.

- Wiem, ale jestem zmęczona. Ostatnia noc była dla mnie… Powiedzmy, że ciężka – odrzekła, podpierając się na łokciu i przymknęła na chwilę oczy. Musiała je jednak szybko otworzyć, bo już czuła charakterystyczny dla przemęczenia zawrót głowy.

- A my urwaliśmy się ze studia specjalnie z myślą o tobie. – Bill usiadł przy stole naprzeciwko niej i sięgnął po ciasteczko. Specjalnie z myślą o niej… Co on niby chciał przez to powiedzieć? Zabrzmiało, jakby…

- Nie chcieliśmy, żebyś siedziała tutaj sama – dodał Tom, który ze stojącego na parapecie koszyka na owoce wybierał najładniejsze jabłko, a gdy udało mu się znaleźć odpowiednie, zasłonił okno ciemnobrązową roletą i zapalił światło, wgryzając się w dojrzały owoc.

No przecież. Chyba zwariowała, jeśli przebiegło jej przez myśl, że po prostu chcieli spędzić z nią wieczór. Była ich przymusowym gościem, ale według zasad kulturalnego zachowania ich obowiązkiem było się nią zająć, chociaż ona wcale tego od nich nie wymagała. Nie chciała im w niczym przeszkadzać. Mieli swoje sprawy, a nawet jeśli nie, to na pewno chcieli odpocząć, a nie mieć na głowie opiekę nad swoją makijażystką.

- Na pewno chcesz już iść?

- Nie dasz rady wysiedzieć z nami nawet na jednym filmie? – Mówili na zmianę, jakby uzupełniali nawzajem swoje myśli.

- Trochę się rozluźnisz, nie będziesz o tym wszystkim myślała.

- No zostań…

Zawahała się. Właściwie już chciała odmówić i zaszyć się w przydzielonym jej pokoju, ale może nie należało tak się od nich odcinać? Miała mętlik w głowie. Niby przyjechali ze studia, bo po prostu tak wypadało – sami to przyznali, choć może nie aż tak dosłownie - ale w takim razie czemu tak nalegali, żeby została z nimi jeszcze trochę? Wyolbrzymiła chyba ich słowa. Pomyślała, że powinna się nieco otworzyć i dać się poznać, zamiast przez cały czas stać oddalona gdzieś z boku. Zawsze gdy była z nimi, robili wszystko, żeby czuła się przy nich swobodnie i sami mówili, że jest teraz w ich rodzinie. Musiała wziąć się w garść. Nie mogła przecież przez cały czas się od nich odsuwać, gdy chcieli dla niej dobrze.

- Zgoda – zaczęła, na co odpowiedzieli jej szerokimi uśmiechami – ale jak zasnę w połowie, to osobiście zaniesiecie mnie do łóżka!

Flesz. Pisk. Kolejny flesz. Tłum ludzi. Setki głosów, krzyczących jej imię. Ktoś ciągnie ją za rękę. Mówi, że to za chwilę się skończy. Znowu flesz. Wrzaski. Setki dotykających ją dłoni i ta jedna, która ciągnie ją za sobą. Do kogo należy? Dokąd ją zabiera? Wydaje się być bezpieczna. Ciepła. Szarpnięcie. Obca dłoń wyślizguje jej się i znika. Zostaje sama. Wrzaski i błyski fleszy nie słabną. Nie wie, gdzie jest. Ktoś ją popycha. Upada. Jest otoczona. Okrążają ją obce twarze. Krzyczą. Nie może ich zrozumieć. Zaczyna płakać. Docierają do niej tylko pojedyncze słowa. Zostaw. Jest. Pożałujesz. Nasz. Zniknij. Nie żyjesz. Flesze nagle gasną.

Zadrżała i otworzyła oczy, łapczywie nabierając powietrza do płuc. Chwilę zajęło jej, zanim obraz przestał wirować i stanął w miejscu, a jej wzrok rozeznał się w panującym w pomieszczeniu półmroku. Obce twarze i krzyki zniknęły. Była sama i nie dochodził do niej żaden dźwięk. A więc to tylko sen. Tylko sen, chociaż wydawało jej się, że wciąż na swojej skórze czuła ciepło chcącej ją uratować dłoni. Odetchnęła głęboko kilka razy i wciąż leżąc przycisnęła ręce do piersi, by uspokoić szaleńczo bijące serce. Czuła, że w kącikach oczu zebrały jej się łzy, ale szybko je przetarła, choć nadal się nie uspokoiła. Powoli przypominała sobie, gdzie się znajdowała i co się działo. Była u bliźniaków w salonie. Oglądali film, jednak za nic nie mogła skojarzyć jaki. Musiała zasnąć już na samym początku. Czekała na nich godzinę, zanim przebrali się w coś wygodnego, przygotowali jedzenie na seans i w końcu wybrali interesujący ich tytuł. Ona w tym czasie zdążyła zadzwonić do rodziców i opowiedzieć im wszystko, by ich uspokoić, a po skończeniu rozmowy i tak jeszcze się wynudziła, bo pilnowanie się, by nie zamknąć oczu na dłużej niż pięć sekund, nie było zbyt zajmujące. Gdy w końcu zasiedli w trójkę przed telewizorem, nie wytrzymała i odpłynęła, wykończona nadmiarem przeżyć. Nie pamiętała dokładnie tego momentu, lecz po chwili zastanowienia doszła do wniosku, że właśnie tak musiało być. Ale nie przypominała sobie, by była wtedy przykryta tym miękkim kocem. Ani by miała pod głową tę pachnącą poduszkę. Powoli podniosła się do pozycji siedzącej i przetarła twarz, chcąc się nieco rozbudzić, lecz nic to nie dało. Nadal wkładała ogromny wysiłek, by ponownie otworzyć powieki podczas każdego mrugnięcia i by opanować przy tym wciąż cisnące się do oczu z powodu snu łzy. Niewielka lampka stojąca na szafce w lewym rogu przestronnego salonu rzucała na całe pomieszczenie jedynie delikatne światło. Na stoliku znajdującym się przed nią zauważyła trzy szklanki z niedopitą colą i miskę z resztkami chipsów na dnie, lecz nie kojarzyła, by miała coś w ustach po ciasteczkach. W tym otaczającym ją mroku ledwo udało jej się rozszyfrować godzinę, jaką wskazywał wiszący na ścianie zegar. Zbliżała się północ. Musiała przemieścić się do pokoju, ale nie miała siły, by się podnieść. Może nic by się nie stało, jeśli…

- Obudziłem cię, przepraszam. – Wzdrygnęła się, gdy usłyszała ściszony głos dochodzący z ciemności po prawej stronie. Po chwili wyłoniła się z nich zbliżająca się do niej sylwetka Billa. – Przyszedłem tylko zgasić światło w kuchni. – Wyjaśnił i zajął miejsce po jej prawej stronie. Tam, gdzie jeszcze przed chwilą leżała, czyli znalazł się tak blisko, że niemal jej dotykał. Wciąż była półprzytomna i oszołomiona zarówno swoim snem, jak i jego nagłą bliskością. Oddychała ciężko i patrzyła na niego spod ociężałych powiek. Nie układał dzisiaj fryzury, a oczy miał jedynie lekko podkreślone.

- Nie obudziłeś mnie – odparła. – Przestraszyłeś mnie. I… Uratowałeś mnie. – Dodała szeptem, spuszczając wzrok na jego kolana i na jego spoczywające na nich splecione dłonie.

- Hm? – mruknął zdziwiony. Gdy ponownie na niego spojrzała, unosił brew, oczekując odpowiedzi.

- Nie spodziewałam się, że tu jesteś, wystraszyłam się – wytłumaczyła.

- A ta druga część?

A ta druga część…

- To… To głupie… Śniło mi się… - zaczęła się nerwowo jąkać. Czy naprawdę chciała mu o tym mówić? - Wydaje mi się, że śniły mi się fanki. – Wydusiła z siebie i zacisnęła wargi, bo doszła do wniosku, że jednak wolała tego nie opowiadać. Najchętniej zapomniałaby o tym, ale jeśli zaczęła przy nim ten temat, musiała go dokończyć. Jego twarz oczekiwała pełnej, jasnej odpowiedzi.

- Spokojnie… Powiedz… - Musiał zauważyć jej zdenerwowanie. Ciężko byłoby go nie zauważyć, jeśli jej głos i podbródek drżały nienaturalnie, a zmęczone oczy zaszły mglistą zasłoną łez. Wzięła głęboki oddech, by powstrzymać płacz i by nabrać do płuc chociaż odrobinę powietrza, które wydychał i które miała nadzieję, że doda jej sił.

- To było okropne… - powiedziała półszeptem. - Był ich cały tłum… Popychały mnie, krzyczały, że mam cię zostawić, że pożałuję, że… - Głos załamywał jej się coraz bardziej, a mówienie sprawiało jej ogromną trudność. Nie dokończyła cytować gróźb, jakie padły w jej kierunku, bo w jej gardle stanęła dławiąca ją gula. – Chciałeś mnie stamtąd wyciągnąć, ale wyślizgnęła ci się moja dłoń. Zostałam z nimi sama i tak bardzo się bałam… - Mrugnięcie spowodowało, że spod jej powiek popłynęły nagromadzone łzy. - Nie wiedziałam, co się dzieje… Płakałam… To było takie realne… Otoczyły mnie i…

- Ciii… - przerwał jej, widząc jej łzy i bez uprzedzenia objął ją lewym ramieniem, przyciskając mocno do siebie. Powodując, że jej serce na moment przestało bić. Wznowiło swoją pracę dopiero, gdy jej ciało przyzwyczaiło się do jego ciepła. Zamknęła oczy i wstrzymała oddech, czując jego zapach. Nie wiedziała, czy aby na pewno już się obudziła, czy może nadal jeszcze śpi. Jego głos i dotyk były zbyt realne jak na sen, ale cała sytuacja nie mogła dziać się naprawdę. – Już dobrze, jestem przy tobie… Nic ci przy mnie nie grozi… Nie martw się, nie zrobią ci krzywdy. – Szeptał wprost do jej ucha. Drżała w jego objęciach, chociaż nie było jej zimno. Wręcz przeciwnie, jej ciało zalewała w tej chwili fala gorąca. Fala obezwładniających ją emocji. – Przepraszam, że musisz przez to przechodzić, powinienem był to przewidzieć. Ale obiecuję, że nic ci się nie stanie. – Jego ściszony głos był taki kojący. – Słyszysz? Obiecuję. - Jej spięte mięśnie powoli się rozluźniały, aż w końcu poddała się jego ramionom, ułożyła głowę na jego piersi, do której starał się ją przytulić i swobodnie oparła się o jego ciało. Rozpaczliwie przylgnęła do jego boku, potrzebując jego wsparcia. Dokładnie słyszała rytmiczne bicie jego serca pod skórą, której ciepło czuła nawet pomimo oddzielającego ją od jej policzka czarnego materiału koszulki. Wolną ręką naciągnął koc na jej drżące ciało, po czym delikatnie położył swoją dłoń na jej głowie, tak, że opierał prawe przedramię o jej lewy policzek. Gdy tylko jego skóra zetknęła się z jej wargami, odruchowo ją nimi musnęła. Nie otwierała oczu i nic już nie mówiła. Słuchała jedynie bicia jego serca i pragnęła, by nie przestawał głaskać jej włosów oraz by nie odrywał swoich gorących, wilgotnych ust od jej czoła. By ten sen nigdy się nie kończył.

Nie myślał o tym, co robi. Gdy tylko usłyszał jej łamiący się głos i zobaczył jej łzy, nie potrafił zapanować nad naturalnym odruchem. Widział, że była zmęczona i półprzytomna. Czuł, jaka była spięta i bał się, że go odtrąci, ale z każdym jego kolejnym szeptem stopniowo się uspokajała, aż w końcu całkowicie mu uległa. Trzymał ją w ramionach, nie mogąc w to uwierzyć. Nie spodziewał się, że stanie się to tak szybko. Nawet jeśli tylko starał się ją pocieszyć, to najważniejsze było dla niego to, że była tak blisko. Lewą ręką obejmował jej ramię i przyciskał ją do swojego boku, a prawą głaskał ją po włosach. Była taka drobna, niewinna i bezbronna… Bolało go serce na myśl, że przez niego musiała przez to przechodzić. Niczym nie zasłużyła sobie na takie przywitanie przez fanki. Wysnuły swoje podejrzenia nie mając żadnych dowodów. A gdyby teraz ich widziały! Przez jego ciało przeszedł przyjemny dreszcz, gdy na skórze swojego przedramienia poczuł muśnięcie jej ust. Miała zamknięte oczy i przytulała głowę do jego piersi. Widział, jak bardzo potrzebowała wsparcia, które on chciał jej dać. Ostrożnie zbliżył wargi do jej czoła i delikatnie złożył na nim lekki pocałunek. Z każdą sekundą jej oddech stawał się coraz spokojniejszy, a jej ciało drżało coraz słabiej. Nie wypuszczając jej z ramion, zsunął się nieco na sofie i ułożył się w rogu między bocznym a tylnym oparciem, by było jemu i jej wygodniej. Przez chwilę leżał niemalże w bezruchu, jedynie czule ją głaskał i mocno przyciskał do piersi. Nie był pewien, jaka będzie jej reakcja na jego prośbę, ale postanowił zaryzykować. Wydawało mu się, że już prawie spała i bał się, że gdy się wybudzi, odsunie się od niego, a tak bardzo chciał ją przy sobie zatrzymać na całą wieczność.

- Połóż się… - szepnął łagodnie. – Ciii… Spokojnie – dodał szybko, gdy nerwowo się poruszyła. - Połóż nogi na sofie.

Półsennie wykonała jego polecenie i ułożyła całe swoje ciało na sofie, a w połowie na jego klatce piersiowej. Miał ją w rękach i był pewien, że nie zmruży oka co najmniej przez pół nocy, by móc na nią patrzeć i całować jej czoło. Była piękna. Jej blond włosy rozsypały się wokół jej głowy na jego torsie. Miała delikatnie rozchylone usta, z których wydobywał się płytki oddech. Czuł jej ciepłe powietrze na swojej skórze i żałował tylko, że nie mógł patrzeć w jej ukryte pod zamkniętymi powiekami zielone oczy.

Nie chciała się budzić. Z niewiadomego powodu było jej tak dobrze, że już na wpół przytomna próbowała jeszcze zrobić wszystko, by jej umysł jak najdłużej pozostał w tym stanie. Chciała powstrzymać powrót do świadomości i nie otwierała jeszcze oczu. Może udałoby się jej jeszcze zasnąć i przyśniłoby się jej to samo? Starała się wypierać wdzierające się w jej sen bodźce ze świata zewnętrznego, ale coraz wyraźniej słyszała odgłos ćwierkających ptaków, a przez zamknięte powieki do jej oczu docierało światło dzienne. Śniło jej się, że leżała w jego objęciach i za żadne skarby nie chciała opuszczać jego bezpiecznych ramion. Niestety ćwierkanie ptaków i światło dnia stawało się coraz bardziej drażniące. W ułamku sekundy rozwarła powieki, gdy z przerażeniem zauważyła, że poduszka miarowo podnosi się i opada i z każdym jej zapadnięciem jej czoło owiewa gorące powietrze, a zapach ze snu jeszcze jej nie opuścił. Chciała się poruszyć, ale była ściśnięta w imadle czyichś rąk i udało jej się tylko unieść głowę do góry. Przez całe jej ciało przebiegł dreszcz, gdy uświadomiła sobie, że jej sen nie był wcale snem. Naprawdę leżała w objęciach Billa i nie miała pojęcia, jak do tego doszło. Ale czy to było ważne?

Gwałtowny ruch jej głowy spowodował zderzenie się jej czoła z jego podbródkiem, co wyrwało go ze snu. Otworzył oczy i spojrzał na nią łagodnym, brązowym wzrokiem, leniwie się uśmiechając. Przerażona podniosła się, wyplątując się z jego, jak się okazało, nie tak silnych ramion, jak jeszcze przed chwilą jej się wydawało. Co ona w nich właściwie robiła? Próbowała przypomnieć sobie, jak się w nich znalazła, ale miała w głowie kompletną pustkę. Wiedziała tylko jedno – nie powinno jej w nich być. Chociaż najchętniej zostałaby w nich na całą wieczność, cudem dotarło do niej, że dla niego pracowała. Może byłoby łatwiej, gdyby mogła o tym zapomnieć i dałaby ponieść się chwili. Ale nie mogła. Świadomość ich relacji była dla niej w tym momencie aż nazbyt jasna.

- Boże, przepraszam… - wymamrotała jednocześnie zażenowana i przerażona, będąc już w pozycji siedzącej i spojrzała na niego błagalnie. Podniósł się do jej poziomu, a jego twarz ukazywała zdziwienie. Serce tłukło jej się w piersi jak oszalałe. Kilka nieodpowiednich słów i mogłaby zostać za chwilę bez pracy. Czuła się zirytowana tym, że zupełnie nic nie pamiętała. – Nie mam pojęcia, co się stało – rzuciła, spuszczając wzrok i mając naiwną nadzieję, że takie wytłumaczenie wystarczy.

Chwila. Przecież to nie tylko ona się do niego przytulała, ale i on ją obejmował! Wina, jeśli w ogóle była jakaś wina, leżała po obydwu stronach. Ale to nie ona ustalała tutaj zasady…

- Nie pamiętasz? – spytał niepewnie, na co odpowiedziała kręceniem głowy. Więc on musiał pamiętać. Zaczęła zastanawiać się, czy na pewno niczego wczoraj nie wypiła, ale nie przypominała sobie, by miała jeszcze jakiś płyn w ustach poza herbatą o dziewiętnastej. – Nic?

- Zupełnie. Mieliśmy oglądać film.

Uśmiechnął się delikatnie, chociaż ona nie widziała tutaj żadnych powodów do uśmiechu. Była przerażona i zdezorientowana. Już prawie zdążyła zapomnieć, jak dobrze było jej w momencie przebudzenia. Nie, nie mogła pozwolić, by jej to uleciało. Skupiła się, przywołując w myślach oplatające ją mocno ramiona, odgłos bicia jego serca, ciepło jego ciała i jego oddech na swojej skórze. Starała się zapamiętać każdy szczegół jak najdokładniej, by móc odtwarzać ten moment w myślach przez resztę swojego życia.

- Zasnęłaś już na samym początku. – Nadal się uśmiechał, a ona już kompletnie zgubiła wątek. Przecież nie oglądali raczej filmu w takiej pozycji? – Nie mieliśmy serca, żeby cię budzić, więc podłożyliśmy ci poduszkę, przykryliśmy kocem i poszliśmy do siebie. Zszedłem przed przygotowywaniem się do spania na dół, żeby sprawdzić, czy nadal śpisz. – Słuchała go uważnie, ale to wszystko nadal nie wyjaśniało, jakim cudem obudziła się leżąc na jego klatce piersiowej. – Musiałem cię obudzić, jak gasiłem światło w kuchni, bo podniosłaś się chwilę po tym, jak to zrobiłem, a gdy usiadłem obok ciebie, powiedziałaś, że cię uratowałem. Miałaś zły sen. Opowiedziałaś mi, że przyśniły ci się dręczące cię fanki, byłaś roztrzęsiona. – Powoli zaczynała kojarzyć fakty. Rzeczywiście, miała coś wspólnego z krzyczącymi fankami tej nocy. Gdyby wytężyła umysł, najprawdopodobniej wszystko by się jej przypomniało, ale wolała wysłuchać jego wersji. I jego głosu. – Naprawdę nie było z tobą dobrze, ale jak tylko cię objąłem, uspokoiłaś się i prawie od razu zasnęłaś z powrotem. – Przeanalizowała jeszcze raz jego słowa i nagle dostała uderzającego olśnienia. Wszystko, o czym mówił, momentalnie stanęło jej przed oczami, ale nadal miała wrażenie, że był to tylko sen, z którego właśnie się wybudziła. Nigdy nie zdarzyło jej się coś podobnego, ale też nigdy nie była w takiej sytuacji. Jej organizm nie poradził sobie z poprzednią nieprzespaną nocą i wydarzeniami dnia, który po niej nastąpił. – Nie mogłem przecież tak siedzieć i patrzeć, jak cała drżysz i płaczesz.

Swoje łzy też już pamiętała. Pamiętała już każdą jedną emocję, jaka jej wtedy towarzyszyła. Była w tamtej chwili przerażona. Wyrwana ze snu i śmiertelnie przerażona. A on uspokoił ją, otaczając ją sobą i zapewniając jej tym samym poczucie bezpieczeństwa.

- Dziękuję. Ledwo sobie to wszystko przypominam

- Przecież nie musisz mi dziękować. Mówiłem ci, że należysz do rodziny, tak? Zawsze będziesz miała w nas wsparcie.

Sprawa wyglądała lepiej, niż w pierwszej chwili jej się wydawało. Nie przytulali się romantycznie, tylko przyjacielsko i wciąż miała pracę. Posłała mu wobec tego przyjacielski uśmiech i udała, że ich relacja pozostała na tym samym poziomie. Z jego strony być może, ale ona wciąż nie mogła uwierzyć, że leżała w jego objęciach. To nie było dla niej przyjacielskie wsparcie. To było najbardziej emocjonalne doznanie, jakie przeżyła w przeciągu… W przeciągu całych osiemnastu lat swojego życia. Nie mogła oswoić się z tym, że jeszcze przed chwilą jej ciało tak ściśle przylegało do jego ciała. Miała świadomość, że najbezpieczniej byłoby wyrzucić teraz ten obraz z pamięci, ale ani nie chciała, ani nie potrafiła tego zrobić.

- Już wszystko w porządku? – Dopytał, nie otrzymując odpowiedzi przez dłuższą chwilę.

- Tak, już dobrze. Nawet jeśli nie muszę, to i tak jeszcze raz dziękuję za wsparcie – odparła, delikatnie się uśmiechając, co on natychmiast odwzajemnił. - Powinnam się chyba odświeżyć – mruknęła, gdy nie odpowiedział jej przez moment, tylko przyglądał jej się uważnie. Nadal była we wczorajszym ubraniu, a jej twarz po nocy w makijażu musiała wyglądać okropnie.

Makijażystka, pomyślała, od siedmiu boleści.

- Ja też, przyszedłem tu jeszcze przed wieczorną toaletą.

No tak, on też spał w dresach i koszulce, ale nawet z włosami w kompletnym nieładzie i osypanym na policzkach tuszem wyglądał idealnie. I wciąż idealnie pachniał. Nie miała pojęcia, jak to robił, ale nieustannie rozsiewał wokół siebie tę niesamowitą woń. Tak bardzo skupiła się na tym dziwnym zjawisku, że zapomniała mu odpowiedzieć.

- To do roboty, którą mamy godzinę? – Uderzył otwartymi dłońmi w kolana i podniósł się z sofy. – Dopiero dziewiąta?! – Widocznie się zdziwił, ale i tak zaczął zbierać naczynia ze stolika i zabierając połowę, oddalił się do kuchni, a ona cały czas podążała za nim wzrokiem. Był cały wczorajszy i był przy tym tak do utraty zmysłów idealny… - Nie spodziewałbym się, że Tom wstanie szybciej niż za jakieś dwie godziny. Możemy w tym czasie na spokojnie się ogarnąć i zjeść śniadanie. – Mówił, wstawiając szklanki i miskę do zmywarki.

Ona wciąż siedziała na sofie, nie mogąc się z wrażenia poruszyć. Odszedł od niej na taką odległość, a ona wciąż miała wrażenie, że jest obok niej. Leżąc przez całą noc w jego objęciach, przeszła jego zapachem.