17. „Musiał słyszeć, że nie oddychała.”

Od wpadnięcia w jego ramiona uratowało ją gwałtowne i niespodziewane pukanie do drzwi jego pokoju. Uratowało ją, czy przeszkodziło jej w tym? Przez moment już miała zostawić w spokoju tę umywalkę, już miała rozluźnić mięśnie dłoni pozwalając, by działo się co chce, ale albo się spóźniła, albo jego ramiona nie były miejscem, w którym powinna się znajdować. Chociaż tak bardzo chciała, chociaż na chwilkę, by tylko wiedzieć, jak to jest… Nie mogła uwierzyć, że naprawdę o tym myślała, że naprawdę chciała, by ją objął. Poczuła ogromny zawód, gdy odsunął się od niej i bez słowa wyszedł z łazienki, by otworzyć. Przycisnęła dłonią uchwyt baterii by zamknąć strumień wody i nie namaczać dłużej Bogu ducha winnych pędzli. Bała się otworzyć oczy i spojrzeć w wiszące przed nią lustro, bo wiedziała, że jej twarz zdradza w tym momencie wszystkie rodzące się w niej uczucia. Stała w bezruchu i starała się jedynie opanować swoje poruszenie. Po co w ogóle postanowiła ciągnąć ten głupi temat tej nieszczęsnej piżamy?

Miała w głowie tysiąc myśli, ale najgłośniejsza była ta, że go zawiodła. Przecież nie chciał mieć takiej makijażystki, której na jego widok drżały ręce, a ona właśnie tak zaczęła się zachowywać. Wiedziała, że to to zauważył. Musiał widzieć jej reakcję. Musiał słyszeć, że nie oddychała.

- Jedziesz, czy nie? Zaraz się spóźnimy! – Rozpoznała podekscytowany głos Toma. Ciężko byłoby go nie rozpoznać. – Żałuj, że cię przed chwilą ze mną nie było!

- Dlaczego?

- Bracie, jechałem w windzie z taką laską, że nie mogłem oderwać oczu od jej tyłka! Miałem tak piękny widok jak wysiadała piętro niżej, że…

Tom nagle zamilkł, a ona poczuła się, jak podsłuchujący ich intruz.

- Ashley, żyjesz? – Bill zapukał do drzwi od łazienki, w której sam ją przed chwilą zamknął. Otworzyła oczy. Gdy je zamykała, stał jeszcze za nią, a teraz nawet nie było go w tym samym pomieszczeniu. Odważyła się przyjrzeć swojemu odbiciu. Czerwone policzki. Rozchylone wargi. Rozbiegany wzrok. Rozszerzone źrenice. Zbielałe palce od zaciskania ich tak mocno na krawędzi umywalki. Nie chciała w ogóle pokazywać się im na oczy, ale nie mogła przecież stać w tej łazience w nieskończoność i udawać, że nie słyszała pukania, a tym bardziej wołania, bo Bill już drugi raz powtórzył jej imię. Pozbierała swoje rzeczy i z ciężkim kuferkiem w jednej dłoni, a niedomytymi pędzlami w drugiej wyszła do pokoju.

- Żyję, pakowałam kosmetyki i już uciekam. O której można się was spodziewać z powrotem? – zapytała trzymając już dłoń na klamce wyjściowych drzwi. Nawet na niego nie patrzyła, bała się spojrzeć mu w oczy. Przecież jej twarz zdradzała w tym momencie wszystko. Czy mógł tego nie zauważyć? Nie wiedziała, ale modliła się, by właśnie tak było. Wizja wylecenia z pracy za zbytnią fascynację szefem niezbyt jej się podobała. Kątem oka zauważyła, że bliźniacy spojrzeli po sobie i jednocześnie wzruszyli ramionami.

- Pewnie za jakieś trzy godziny – odpowiedział jej Tom unosząc jedną brew. Wyglądał na nieco zdezorientowanego, chociaż spojrzała na niego tylko na te kilka sekund, gdy mówił, więc mogło jej się tylko wydawać. Bo czy Tom Kaulitz uzewnętrzniałby swoje zakłopotanie?

- Jakbyś była głodna, to nie krępuj się zamówić czegoś do pokoju albo iść z koleżanką do restauracji. Pokazujesz plakietkę i mówisz, że to na nasz rachunek. – Jego głos spowodował szybsze bicie jej serca. Po co w ogóle się odzywał?

- W porządku, dziękuję. – Przełknęła głośno ślinę i choć oni stali za daleko, by to usłyszeć, to jeśli na nią patrzyli, a patrzyli, to na pewno zauważyli. - Poradzę sobie, powodzenia. – rzuciła szybko i wyszła z pokoju wokalisty, kierując się do swojego. Dopiero tam odetchnęła, choć nadal dręczył ją natłok myśli i jego zapach, który potrafiła przypomnieć sobie w każdym momencie.

Zegar nad jej łóżkiem mówił jej, że Annalise będzie tu lada chwila. Nawet nie wiedziała, że tak się zasiedziała u Billa. Zastanawiała się, po co w ogóle się wczoraj rozpakowywała, skoro dziś z powrotem się pakuje. Zdążyła jednak przełożyć te kilka ubrań z szafy i kosmetyki z łazienki do torby oraz dokończyła czyścić i rozkładać do wyschnięcia pędzle, zanim usłyszała głośne i niecierpliwe pukanie. Otworzyła drzwi nie mając najmniejszych wątpliwości co do tego, kogo za nimi ujrzy. Tak nadpobudliwie pukała tylko jedna znana jej osoba. Już po chwili została zamknięta w ciepłym, mocnym i słodko pachnącym uścisku.

- Ale masz ekstra widok! – wykrzyknęła dziewczyna wypuszczając ją z objęcia. – Chyba przytyłaś! – dodała bez skrępowania, patrząc na nią z przekrzywioną głową i z szerokim uśmiechem.

- A ty chyba zmieniłaś kolor włosów?

Mogłaby mieć problemy z rozpoznaniem Ann na ulicy. Gdy ostatni raz ją widziała, przyjaciółka miała zwykłe ciemnobrązowe fale. Teraz nie można by było przejść obojętnie obok jej wyprostowanych włosów przypominających kolorem owoc wiśni.

- Delikatnie. Podoba ci się? – Położyła dłoń na biodrze udając prezentującą się modelkę na wybiegu, na co obydwie się zaśmiały.

- Bardzo. Pasuje ci, naprawdę. - Zmiana wyszła jej przyjaciółce na dobre. W poprzednim wydaniu wyglądała po prostu zbyt grzecznie. Teraz jej wygląd idealnie współgrał z jej szalonym charakterem. - Wyglądasz genialnie.

- Jestem strasznie głodna. – Annalise zupełnie nic sobie nie robiła z usłyszanego komplementu.

- Możemy coś zamówić albo iść do restauracji. – Przypomniała sobie, co Bill mówił o jedzeniu. - Ale ja wolałabym chyba zostać tutaj, nikt nas nie słyszy.

- No tak, mamy gwiazdy do obgadania. Zamów coś pysznego, ja idę do łazienki.

Jak za każdym razem, miała problem ze zdecydowaniem się na którąś z tajemniczych nazw w menu. Na szczęście pani z obsługi była uprzejma wyjaśnić jej z czego składają się niektóre dania i udało się jej zamówić dwa smacznie brzmiące obiady. Gdyby nie to, że wczoraj obserwowała Billa, dzisiaj nie wiedziałaby nawet, jak ma się zabrać do zamawiania.

- Posłuchaj, nie zgadniesz kogo widziałam – rzuciła Ann, gdy wyszła z toalety.

- Kogo?

- No zgaduj!

- Przecież mówiłaś, że nie zgadnę!

- Rzeczywiście. – Zaśmiały się obydwie. – Spotkałam twojego kolegę.

- Jakiego znowu kolegę? - Zmarszczyła brwi próbując domyślić się, o kogo chodzi. Przecież miały tylko wspólnych znajomych. Kolegę? I to jeszcze tu? W Berlinie?

- Jakiego kolegę? Najbardziej smakowitego pracodawcę na ziemi! – Ashley zmarszczyła brwi jeszcze bardziej. Jak to? Przecież była z Billem cały czas. Na dodatek bardzo blisko… - Jechałam windą z Tomem! - Ach tak, chodzi o Toma… - Udawałam, że w ogóle nie zwracam na niego uwagi, ale mówię ci, o mało co nie padłam. Przez niego pomyliłam piętra i wysiadłam za wcześnie. Dziewczyno, jaki on ma wzrok, jaki ma uśmiech, a jak on pachnie! Taki wysoki, taki piękny… Z czego się śmiejesz?

Nie mogła opanować swojego rozbawienia spowodowanego reakcją przyjaciółki na gitarzystę.

- Annie, przecież wiem. Dopiero co z nim rozmawiałam, jedliśmy też rano razem śniadanie, a wczoraj malowałam mu buzię będąc od niego w odległości zaledwie kilku centymetrów. Widziałam go tydzień temu i w środę, i w czwartek, i w piątek, i wczoraj, i będę widziała przez większość dni w przeciągu kolejnych miesięcy. Przecież jestem ich makijażystką.

- O kurde, co za niesamowity gość…

Przez dłuższą chwilę zastanawiała się, czy zaburzyć Ann tę wizję idealnego Toma i nie mogła przestać się śmiać, gdy jej przyjaciółka wymyślała coraz to lepsze określenia opisujące „boskiego” i „wyrzeźbionego przez samego Michała Anioła” gitarzystę. Nie potrafiła się powstrzymać, by nie uświadomić Annie o prawdziwym obliczu tego „greckiego boga”.

- Słuchaj, wiesz co Tom ogłosił Billowi, gdy wszedł przed chwilą do jego pokoju, a ja trochę podsłuchiwałam? – Zaczęła, przerywając Ann odę do starszego Kaulitza.

- No, co?! – Czerwonowłosa spojrzała na nią wyczekująco.

- Że jechał windą z dziewczyną z tak pięknym tyłkiem że nie mógł oderwać od niego oczu.

- Że co?! Co za dupek! – Annalise nagle zupełnie zmieniła ton głosu i wyraz twarzy z rozmarzonego na wściekły. – Niech no ja go tylko spotkam jeszcze raz! Myśli, że jak jest gwiazdą, to może wszystko?!

Przy Ann śmiała się bez przerwy. Dopiero teraz poczuła, jak bardzo brakowało jej towarzystwa tej zakręconej dziewczyny. Spędziły razem kilka godzin, wymieniając się wiadomościami, choć to głównie Ashley miała sporo do powiedzenia. Opowiedziała jej cały tydzień dzień po dniu, od momentu, gdy we wtorek rano spóźniła się do pracy aż do chwili obecnej. Pominęła jedynie dziwne napięcie emocjonalne pojawiające się czasami między nią a Billem, gdy są sami i rozmawiają o kosmetykach i piżamie, których raz zapomniała… Nie była na to gotowa. Musiała najpierw sama uporać się ze swoimi myślami i uczuciami. Prawie całkowicie zapomniała o tym, co wydarzyło się dzisiaj w jego łazience, mimo że wspominała jego imię tak często, ale zabawne komentarze Ann pozwalały jej patrzeć na niego nieco inaczej.

Nie zorientowały się, że rozmawiają ze sobą od prawie czterech godzin. Z dyskusji wytrąciło je dopiero pukanie do drzwi. Ashley wstała z łóżka, na którym siedziały i poszła otworzyć, zastanawiając się po drodze, kto mógł odwiedzić je osobiście. Przed swoim pokojem ujrzała Toma, który wyglądał na mocno zmęczonego. Gdy tylko go ujrzała, już wiedziała, że ta wizyta może się źle skończyć. Annalise nie była do niego przyjaźnie nastawiona po tym, jak usłyszała, co o niej mówił i od tego momentu kąśliwie komentowała wszystkie wzmianki o nim.

- Przysłali mnie, żebym ci powiedział, że za jakąś godzinkę wracamy do Magdeburga, a teraz idziemy zjeść – powiedział nieprzytomnie, lecz rozbudził się, gdy skierował wzrok na Annalise. Patrzył na nią z cwaniackim uśmiechem, a ona na niego z wyjątkowo zniesmaczoną miną. - A więc to jest ta twoja przyjaciółka?

- Tak, poznajcie się. Tom, to jest Annalise, Ann, to jest Tom – przedstawiła ich sobie, ale cała sytuacja wydała jej się niezręczna, a nawet nieco niebezpieczna. Wiedziała, że lada chwila może nadejść tornado o imieniu Annalise.

- Poznaliśmy się już w windzie. – Chłopak oparł się o futrynę drzwi i wpatrywał się w czerwonowłosą.

- Chyba ci się przyśniło – odburknęła niemiło. – Co za burak… - mruknęła pod nosem, ale celowo na tyle głośno, by usłyszał.

- Macie ochotę zjeść z nami? – zapytał w stronę Ashley, udając, że nie ruszyła go odzywka Ann, ale widocznie rozbawiła go jej postawa, bo nie mógł ukryć lekkiego uśmiechu.

- Prawdę mówiąc już jadłyśmy, ale ja znów trochę zgłodniałam – odpowiedziała i spojrzała na przyjaciółkę siedzącą na łóżku z grymasem niezadowolenia na twarzy. – A ty?

- Wolałabym umrzeć z głodu niż jeść z nim obiad – bąknęła i obdarzyła chłopaka krzywym spojrzeniem, na co jego uśmiech z łagodnego zmienił się w ironiczny. Czy to miało oznaczać, że zaraz nadejdzie wybuch wulkanu o imieniu Tom?

Nagle z korytarza dobiegł ich piskliwy głos nawołujący imię gitarzysty. Po chwili za jego plecami pojawiła się czarna czupryna przechylająca się w lewo, by zajrzeć do pokoju, bo Tom nadal stał w drzwiach.

Zamarła na jego widok. Na szczęście to nie ona była teraz w centrum zainteresowania, więc może nie zwróci na nią zbytniej uwagi.

- Cześć, jestem Bill! – krzyknął do nieznajomej i wyszczerzył się, po czym spojrzał na zirytowanego Toma, zakłopotaną Ashley, z powrotem na Toma i na koniec na naburmuszoną Annie. – Co tu się dzieje? Umieram z głodu. Weź koleżankę i idziemy jeść.

- Ja dziękuję, będę się zbierała – odpowiedziała grzecznie Ann, chociaż w jej głosie i tak dało się wyczuć nutę złośliwości, po czym posłała Tomowi wrogie spojrzenie spod przymrużonych powiek, na co on odpowiedział dokładnie tym samym.

Bill udawał, że w ogóle nie zauważył tej wymiany spojrzeń.

- Chodź, jeśli nie jesteś głodna to chociaż posiedzisz z nami, miło będzie poznać kogoś z towarzystwa naszej Ashley.

Uśmiechnęła się słysząc, że jest „ich”, choć o wiele lepiej brzmiało w jego ustach „moja droga”.

- Naprawdę dziękuję, nie mam ochoty. Obawiam się, że moglibyśmy się nie polubić. – Tornado Ann zbliżało się coraz bardziej. Mówiła coraz ostrzejszym tonem. Starała się być miła, chociaż widać było, że Kaulitzowie doprowadzają ją do szału. Tom – bo jest „burakiem” i „dupkiem”, a Bill - bo jest „pajacem”. Annalise nie powiedziała tego ostatniego wprost, ale Ashley była pewna, że właśnie taka myśl na temat Billa przemknęła Ann przez głowę.

- Bill, Tom, odprowadzę Annalise do wyjścia i dołączę do was, dobrze? – Wiedziała, że dalsze przekonywanie przyjaciółki do wspólnego obiadu nie ma sensu i mogłoby tylko doprowadzić do katastrofy. Albo i dwóch.

- Okej – Tom odwrócił się i zrobił krok do przodu na korytarz, ale zorientował się, że jego brat nadal stoi w miejscu.

- Ale… - zaczął młodszy Kaulitz z niezadowoloną miną, lecz gitarzysta natychmiast mu przerwał i pociągnął go za ramię. Wulkan Tom właśnie wybuchł.

- Boże, no chodź! Nie to nie, co będziesz taką wredną babę namawiał. Niech się…

Nie usłyszały dalej, bo bliźniacy zamknęli za sobą drzwi.

- Uważaj na słowa, dupku! – krzyknęła wzburzona Ann, chociaż Kaulitzowie już ich nie słyszeli. - Ash! Jak ty wytrzymujesz z takimi pajacami?! Przecież to są jakieś półgłówki! – dodała zniesmaczona, uderzając się demonstracyjnie w głowę. – Jak o nich opowiadałaś, brzmiało to nieco inaczej.

- Są przeuroczy… – odparła łagodnie, śmiejąc się z ich zachowania i z potyczki słownej swojej przyjaciółki i gitarzysty.

- Przeuroczy? Jeden palant z zawyżonym ego, a drugi niedorozwinięty natręt starający się być na siłę miły.

- Oni naprawdę są normalni, uprzedziłaś się do nich po tym, co powiedział Tom. A teraz wyczuł, że nie jesteś do niego pozytywnie nastawiona. O mnie pewnie też tak mówił, on już taki jest. – Tak łatwo przychodziło jej przeanalizowanie zachowania starszego Kaulitza, podczas gdy młodszego nieustannie nie potrafiła rozgryźć. – Na pewno nie chcesz iść?

- Na pewno, wolę zjeść suchy chleb w domu niż najlepszy obiad z nimi w przepięknej restauracji.

- Jak sobie chcesz. Ale ja wolę zjeść, bo przede mną półtorej godziny drogi do domu, a w domu to już trzeba sobie samemu ugotować.

- Niech się wypcha, tysiące dziewczyn chciałoby zjeść z nami obiad, a ta będzie stroiła fochy. Jak w ogóle taka miła Ashley może mieć za koleżankę taką wiedźmę?! – Tom wyrzucał z siebie frustrację w drodze do restauracji. Na początku zachowanie Annalise nawet go rozbawiło, ale bardzo szybko zmienił swoje nastawienie.

- Tom, mi się po prostu wydaje, że Ashley powiedziała jej, co o niej mówiłeś. – Bill starał się utrzymać opanowany ton głosu, choć tak naprawdę był skonsternowany postawą Ann wobec niego, bo przecież on nic złego na jej temat nie powiedział.

- Powinna uznać to za komplement. Ale co niby miałem o niej mówić? Przyznaj teraz sam, że jest zajebista. Człowieku, co ja bym z nią zrobił…

- Możesz próbować. Zasada współpracownicza w tym wypadku nie obowiązuje.

Dołączyła do wszystkich, gdy kelner przynosił ich zamówienie. Stoliki były czteroosobowe, a zespół siedział wspólnie przy jednym, więc jej pozostało zjeść razem z Davidem i ochroniarzami. Okazało się, że nawet zamówili dla niej danie. Średnia wieku na pewno była wyższa niż trzydzieści lat, ale mimo to czuła się przy nich dobrze. Nawet nie zastanawiała się nad tym, że zwraca się do wszystkich po imieniu, mimo że wszyscy mogliby z powodzeniem być jej ojcami. Zresztą sam Jost powiedział już na początku, że czuje się jak ojciec chłopaków.

- Jak minęło ci popołudnie? Tęskniłaś za nami? – zapytał Dirk rozpoczynając rozmowę.

- Wcale nie tęskniłam, bo spotkałam się z przyjaciółką. Nie widziałyśmy się tak dawno, że wiele się w moim życiu w tym czasie zmieniło. Zresztą, wystarczyło, że tydzień z nią nie rozmawiałam, a już jest tyle do opowiedzenia. Z dnia na dzień dołączyłam do, jak to Bill określa, rodziny. – Za każdym razem gdy wymawiała jego imię, napotykało ono po drodze jakiś opór i z trudem przechodziło jej przez gardło.

- I jak wrażenia po pierwszym tygodniu? Dajesz radę? Nie masz ochoty uciec? – Nie była pewna, czy David żartuje, czy mówi na poważnie.

- No pewnie, że daję radę i z chęcią zostanę jak najdłużej. Jesteście wszyscy wspaniałymi ludźmi.

- Daj spokój, możesz powiedzieć prawdę, nie słyszą nas. – Saki puścił jej oczko i zaśmiał się oglądając się za siebie na stolik zespołu.

- Nie piśniemy ani słówka – dodał Jost kopiując zachowanie kolegi.

- Mówię całkowicie szczerze, aż żal wracać do pustego mieszkania, jak się tak człowiek przyzwyczai do waszego towarzystwa.

- Oni też cię polubili. Cieszę się, że mają kogoś w ich wieku, brakuje im kontaktu z rówieśnikami, a już zwłaszcza, jak na ironię, z dziewczynami. – David uśmiechnął się do niej przyjaźnie. - Fanki to nie to samo. Jesteś czynnikiem, który trochę stawia ich do pionu. Nie zachowują się jak świnie i nie klną, bo chcą się pokazać z jak najlepszej strony, przynajmniej na razie. Tom z Georgiem nawet nieco przystopowali z żartami na temat Billa, bo zrobiło im się głupio. Będziesz miała na nich dobry wpływ, przynajmniej do czasu ruszenia w trasę. Wtedy jesteśmy ze sobą naprawdę bez przerwy, więc czy tego chcesz, czy nie, poznasz ich też od tej gorszej strony. Potrafią być naprawdę irytujący, zwłaszcza bliźniacy jak się dobiorą we dwóch i wpadną na głupie pomysły. Potrafią być strasznie głośni, niemili i obleśni. Ale w gruncie rzeczy to dobre chłopaki. Zresztą, co ja ci opowiadam. Przekonasz się sama. Póki co naprawdę wszyscy jesteśmy zadowoleni, że Billowi udało się cię wynaleźć.  A odbiegając od tematu, widziałaś najbliższe plany? – Kolejny raz miała wrażenie, że Jost złapał się na tym, że powiedział więcej, niż chciał.

- Tak, mam już grafik. Co prawda nieco spóźniony, ale dotarł do mnie. Z tego co pamiętam, to do soboty mam wolne, tak? – Spojrzała pytająco na Davida, oczekując potwierdzenia. Miała już na te kilka dni pewien plan. Nie żeby było jej źle w towarzystwie chłopaków, przeciwnie, uwielbiała ich, ale dzisiejsza rozmowa z Annalise to wciąż było dla niej za mało. Potrzebowała się porządnie wygadać i odprężyć, a obecność przyjaciółki w jej własnym mieszkaniu była do tego najlepszą drogą. Teoretycznie mogłaby zostać w Berlinie, bo w weekend mieli znów tutaj wrócić w celu nakręcenia teledysku, ale pamiętała, że miała być dyspozycyjna, więc wolała zaprosić Ann do siebie.

- Tak, chłopacy muszą spędzić trochę czasu w studiu, ruszamy z trasą już za trzy tygodnie, więc to najwyższa pora, żeby zwiększyli intensywność przygotowań. Czekają nas naprawdę ciężkie trzy miesiące. Boję się, czy oni w ogóle to przeżyją.

- Na pewno przeżyją. – Uśmiechnęła się blado. Nie miała co do tego wątpliwości, przecież mieli już za sobą jedną trasę koncertową i dali radę. Jeśli ktoś miałby nie przeżyć, to raczej bała się, że mogłaby to być ona.

W drodze powrotnej siedziała znów między Billem a Tomem na tylnych fotelach. Zaczynała się nawet przyzwyczajać do tego miejsca, jednak wciąż uderzała ją mieszanka ich zapachów.

- Ashley, dlaczego zadajesz się z taką wiedźmą? – Zaczął Tom głosem pełnym wyrzutów. – Co za babsztyl, powinna być wdzięczna, że proponujemy jej obiad, a ta jeszcze stroiła fochy!

- No właśnie. – Brat przyznał mu rację. – Ja rozumiem, że nie spodobało jej się to, co Tom o niej mówił, ale ja jej zupełnie nic nie zrobiłem, byłem miły.

- O nie, Annalise to nie babsztyl ani wiedźma! – Natychmiast stanęła w jej obronie. – I proszę się tak o mojej przyjaciółce nie wyrażać. Ona już taka jest, mówi to, co myśli i nie stara się być na siłę uprzejma. Po prostu was nie zna, trochę się uprzedziła i podchodzi do was z pewnym dystansem, ale to naprawdę wspaniała dziewczyna, a ta szczerość, to jej największa zaleta – wyjaśniła, starając się przedstawić Ann z jej lepszej strony.

- Całe szczęście, że nie spędzasz z nią tak dużo czasu, bo jeszcze by cię zaraziła – odparł wciąż zniesmaczony Tom.

- Czym?

- Wrednością  – odpowiedzieli jednocześnie bliźniacy.

- Nieważne, zostawmy jej temat. Powiedźcie lepiej, jak było na spotkaniu? – zapytała, chociaż nie była pewna, czy chce znać odpowiedź.

- Dobrze – odrzekli Kaulitzowie znów w tym samym momencie.

- Tak, wspaniale, pomijając to, że Bill gadał, jakby mu się zacięła płyta. „Cześć, nie, nadal jestem do wzięcia, dziękuję.” i kolejna – dodał rozbawiony Georg. – Jak na taśmie produkcyjnej.

- A po odejściu od stolika mdlały, bo twierdziły, że Bill chce być z nimi. – Tom również się roześmiał, głośno i dźwięcznie, tuż nad jej prawym uchem.

- Z każdą po kolei lub ze wszystkimi na raz – wtrącił pobłażliwie Gustav.

- Dajcie spokój, ja bardzo lubię nasze fanki. To jest w gruncie rzeczy takie miłe. – Bill starał się obronić, ale Georg nie dawał za wygraną.

- Miłe? Chyba podbudowujące, że ktoś by rzeczywiście chciał z tobą być.

- Pfff… – Kaulitz prychnął na basistę i spojrzał na niego z wyższością, ale wszyscy doskonale wiedzieli, że to tylko żarty. – Jedna druga fanek to moje fanki. Trzydzieści procent to fanki Toma, dwadzieścia dziewięć – Gustava, a ten ostatni marny procent przypada na ciebie! – Oszacował, dyplomatycznie przy tym gestykulując.

- Więc powiadasz, że mamy sto dziesięć procent fanów? – Georg od razu wyłapał błąd w wyliczeniach Billa. Tak naprawdę, wyłapali go wszyscy, lecz tylko Georg najpierw wytknął Czarnemu pomyłkę, a dopiero później wybuchł śmiechem.

- Wiadomo o co chodzi – odburknął Kaulitz i skrzyżował ręce na piersiach. – Ale moje fanki są urocze, nigdy w życiu nie usłyszałem tego samego pytania tyle razy, co dzisiaj „Masz dziewczynę?”. Zwyczajnie mi zazdrościcie, że jestem tematem numer jeden, a wy giniecie gdzieś w moim blasku.

Droczyli się ze sobą praktycznie przez cały czas, gdy byli we czwórkę, ale nigdy nie mieli do siebie nawzajem pretensji i nigdy żaden z nich się nie obraził na drugiego. Znali się od lat i doskonale wiedzieli na co mogą sobie między sobą pozwolić. Była zszokowana, że jest między nimi taka relacja. Obrażali się nawzajem i wspólnie się z tego śmiali, bo mieli ogromny dystans do samych siebie i jednocześnie szacunek do pozostałych. Byli bez przerwy głośni i zabawni, co bardzo ją cieszyło, bo nawet gdyby wiedziała, co ma powiedzieć, to i tak nie daliby jej dojść do głosu.

- Mam dla ciebie propozycję nie do odrzucenia – zaczęła tajemniczo, celowo trzymając swoją rozmówczynię w niepewności i zamilkła, czekając na jej reakcję. – Nie jesteś ciekawa? – zdziwiła się, gdy przez kilka sekund nie usłyszała nawet westchnięcia.

- No jestem, dlatego czekam! – Podniesiony głos w słuchawce zmusił ją do odsunięcia telefonu od ucha. – Gadaj, co nawymyślałaś w tej swojej małej blond główce!

- Powiedz mi, czy ty jesteś zajęta w najbliższych dniach? Masz jakieś plany?

- Ashley, jakie ja tu mogę mieć plany? Nudy jak cholera, w weekend chyba wracam na trochę do domu, dobrze wiesz, że Sus nie ma od tygodnia, bo grzeje tyłek w Chorwacji. Mogłam jechać z nią, gdyby tylko powiedziała mi o tym wcześniej! To znaczy, gdybym znała ją wcześniej…

Susanne była dziewczyną, którą Ann poznała krótko po przeprowadzce do Berlina.  Z chaotycznych opowiadań Annie wynikało, że Susanne mieszka w stolicy od urodzenia, a one poznały się przez Internet, na forum uniwersytetu, na którym razem będą od października studiować ten sam kierunek.

- Cóż, to nie Chorwacja, ale może Magdeburg brzmi choć trochę kusząco? – Wiedziała, że zostanie zasypana pytaniami, więc na jednym wydechu dodała także: - Mam wolne do piątku włącznie, przyjeżdżasz?

Annalise nie trzeba było długo namawiać.

Nie trzeba było jej w ogóle namawiać. Od razu oznajmiła ogromnie podekscytowana, że rezerwuje bilet autobusowy i zaczyna się pakować. I że przyjechałaby nawet dzisiaj, gdyby tylko miała prawo jazdy, na które kurs miała dopiero zacząć i samochód, który rodzice mieli kupić jej po okazaniu dokumentu upoważniającego ją do jego prowadzenia.

Ashley miała trzy dni wolnego, bo, jak mówił jej David, chłopacy musieli zwiększyć intensywność przygotowań do trasy. Gorąco zapraszali ją do studia o każdej porze dnia i nocy, a ona odpowiadała, że na pewno da znać, gdy nie będzie miała co robić, chociaż i tak była pewna, że nawet gdyby umierała z nudów, nie odważyłaby się do nich zadzwonić i wprosić, bo miałaby wrażenie, że przeszkadza im w pracy. Tak, jakby ktoś stał i obserwował ją podczas malowania, gdy ona musiała się skupić, a ta druga osoba chciałaby robić coś innego. Chociaż ona nie chciałaby robić czegoś innego, niż chcieliby robić oni. Ona byłaby w siódmym niebie, gdyby mogła słuchać ich całymi dniami na żywo i jedynie się im przyglądać, nawet zza szyby. Ale mimo że już ich uwielbiała, nadal była tylko ich makijażystką, a nie przyjaciółką, która mogła ich bez skrępowania odwiedzać, nawet jeśli sami ją zapraszali. Wydawało jej się, że może czuli się po prostu niezręcznie, że zostawili ją na dwa trzy dni całkowicie samą, bo przecież słowem nie wspomnieli o tym, że po prostu chcieliby z nią spędzić czas. Jak mieliby chcieć, skoro prawie się nie znali? Minął tydzień, odkąd Bill namieszał w jej życiu swoją zaskakującą propozycją. Czy przez tydzień można było się do tego stopnia polubić? Ich można było na pewno, ale nie miała pojęcia, czy dało się polubić ją. Wydawało jej się, że nic do tej znajomości nie wnosi, że jedynie stoi gdzieś na boku, patrzy na nich i nie jest w stanie uwierzyć, że to wszystko naokoło niej naprawdę się dzieje.
A czy przez tydzień można było się w kimś zakochać?