18. „Jego świat był pełen nieuzasadnionej nienawiści.”

Nie przygotowywała się zbytnio do przyjazdu przyjaciółki. Do domu wróciła późnym popołudniem i po telefonie do Annalise nie miała ochoty już nigdzie wychodzić, choć wiedziała, że powinna mieć dla niej jakieś słodycze oraz najlepiej białe wino i gazowany napój limonkowy. Stwierdziła, że pójdzie do sklepu jutro rano. Zresztą, podobno pojawianie się samej na mieście według chłopaków mogło być już niebezpieczne, chociaż ona na dłuższą metę wcale nie miała zamiaru się ukrywać. Wydawało jej się, że przesadzają, bo dlaczego ich fanki miałaby obchodzić ich makijażystka? Przecież wszystko po wstępnym żarciku Billa zostało w wywiadzie wyjaśnione. Nie była jego dziewczyną, jak to całe Niemcy podejrzewały.

Zrozumiała punkt widzenia chłopaków, dopiero gdy zagłębiła się w Internet, a konkretnie, gdy skupiła się na komentarzach fanów pod jej zdjęciami, a nie jak to robiła w piątek, na samych informacjach na temat zespołu, omijając temat samej siebie. Okazało się, że chyba jednak lepiej było żyć w niewiedzy, bo przynajmniej spałaby spokojnie… Teraz oprócz dziwacznego zachowania Billa miała też na głowie problem fanek, które zarzekały się, że „zabiją ją, jak tylko ją zobaczą, bo zabrała im Billa”. Z przerażeniem i niedowierzaniem czytała kolejne komentarze i wpisy na różnych stronach poświęconych zespołowi. Poza nowymi zdjęciami spod studia w Berlinie w sieci pojawiło się także jej imię, nazwisko i inne podstawowe informacje oraz kilka prywatnych zdjęć, które „życzliwi przyjaciele” udostępnili z prędkością światła. Łapała się na tym, że prawie obgryzała paznokcie, gdy ze strachem w oczach czytała jej rzekome adresy zamieszkania. Na szczęście żaden oprócz jej rodzinnego domu nie był prawdziwy. Swój nowy adres podała tylko Annalise. No i znał go jeszcze jej były szef, ale nie podejrzewałaby go o rozpowszechnianie takich informacji. Oraz znały go wszystkie zakłady kosmetyczne i salony, do których zaniosła swoje CV… Nie mogła uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę. Nastoletnie fanki tak obsesyjnie uwielbiały chłopaków, że ich zachowania były aż patologiczne. Siedziała w szoku przed komputerem przez cały wieczór, nie mogąc pojąć tego, co się działo. Dla niej było to kompletnie nielogiczne i chociaż wszyscy ostrzegali ją już od samego początku, ona zawsze myślała, że wyolbrzymiają całą sytuację. Nie sądziła po prostu, że ktoś naprawdę byłby zdolny do takich gróźb.

Czy zwariowała, zapisując sobie zrobione im przez fanki zdjęcia na dysku?

Ostatni raz spędziły z Ann więcej czasu na początku lipca, zanim Ashley znalazła pracę i gdy Annalise mieszkała jeszcze w ich rodzinnym miasteczku, a nie w Berlinie i mogły się częściej widywać. Od tej pory miały kontakt jedynie telefoniczny, raz na kilka dni. Przez ponad dziesięć lat były praktycznie nierozłączne, aż nadszedł moment, w którym każda z nich poszła własną ścieżką. Annalise miała studiować ekonomię, by za kilka lat poprowadzić biuro rachunkowe mamy, a Ashley została makijażystką Tokio Hotel, by za kilka lat…

Jej przyszłość nie była już taka jasna.

Annalise nie należała do rannych ptaszków, ale natarczywy dźwięk domofonu rozległ się w mieszkaniu Ashley już chwilę po dziewiątej rano. Ona sama wstała przed kilkoma minutami i przyjazd przyjaciółki był jedynym powodem, dla którego zwlokła się z łóżka. Gdyby nie to, spałaby do późnego popołudnia, bo zasnęła spokojnie dopiero nad ranem. Wszystkie groźby, jakie wyczytała pod swoim adresem na stronach poświęconych Tokio Hotel szumiały jej przez całą noc w głowie. Gdy tylko zamykała oczy i powoli zapadała w sen, od razu przed oczami stawały jej obrazy fanek atakujących ją przede wszystkim słownie, ale też i fizycznie. Te okropne wizje dały jej spokój dopiero, gdy na dworze zrobiło się zupełnie jasno. Spała może trzy godziny i była nieprzytomna.

- Uduszę ją… - mruknęła sama do siebie, przechodząc przez pokój. Gdy usłyszała dźwięk domofonu,  właśnie zalewała sobie herbatę, a Annalise nie przestawała naciskać małego srebrnego guzika, dopóki Ashley nie odstawiła czajnika na miejsce i nie przeszła przez całe mieszkanie, by odebrać. Już miała automatycznie nacisnąć przycisk otwierania drzwi od klatki, gdy w głowie zapaliło jej się światełko. A co, jeśli to nie Annalise? – Tak? – odezwała się do słuchawki.

- Co się głupio pytasz?! – Odetchnęła z ulgą słysząc znany głos i wpuściła Ann do środka.

Wróciła do kuchni i wyciągnęła z szafki drugi kubek, do którego nasypała dwie łyżeczki kawy, po czym dokończyła zalewanie obydwu kubków gorącą wodą. Annalise nie miała w zwyczaju pukać do jej domowych drzwi i dokładnie tak też było tym razem. Weszła do mieszkania robiąc wielki hałas i obijając ściany wąskiego przedpokoju dużą walizką, którą następnie postawiła zaraz przy wejściu do pokoju.

- Proszę cię, zamknij drzwi – powiedziała do czerwonowłosej, stawiając kubki na małym stoliku przed kanapą. Uśmiechnęła się, gdy przypomniała sobie wizytę Billa w jej mieszkaniu. Jego powagę, gdy tłumaczył jej zasady współpracy z papierami rozłożonymi na tym właśnie stoliku i jego zadowoloną minę, gdy tylko odbiegał od tego tematu.

- Przecież zamknęłam… - Zdziwiona Annie przerwała zdejmowanie butów i na jednej nodze odkręciła się do tyłu, by spojrzeć na drzwi. O mało co nie upadła wykonując dziwne akrobacje, ale w ostatniej chwili złapała się ściany.

-  Na zamek. – Przełknęła głośno ślinę i wzięła z komody swój telefon, którego jeszcze dzisiaj nie sprawdzała. Miała kilka smsów od Ann z informacjami, że właśnie wyszła w domu, wsiada do autobusu, wyjeżdża z Berlina, pogoda nadal kiepska, droga strasznie się dłuży… Oraz nieodebrane połączenia od mamy. Musiała zasnąć tak mocno, że nie usłyszała dzwonka. Całe szczęście, że chłopacy jej przez całą noc i wczesny poranek nie potrzebowali, bo też by się do niej nie dodzwonili.

- A ty od kiedy taka ostrożna? – zaśmiała się Annalise, ale wykonała jej polecenie i dokończyła się rozbierać.

- Odkąd fanki Tokio Hotel próbują mnie namierzyć i zabić – odpowiedziała z wyraźnie słyszalną ironią w głosie. Westchnęła głośno i usiadła na jeszcze nie zaścielonej kanapie, nadal trzymając telefon w ręku. Nadal nie miała pojęcia, co i czy w ogóle ma coś robić.

- Żartujesz? Normalnie opieprzyłabym cię, że ja przyjeżdżam, a ty jesteś w piżamie, ale gadaj szybko, co się dzieje. – Ann usiadła na dywanie przy niskim stoliku i próbowała napić się gorącej kawy, nie odrywając od blatu kubka, tylko prawie wsadzając do niego nos. -  Gorąca! – syknęła, odskakując do tyłu, by po chwili znów się przybliżyć i za drugim razem dmuchać, zanim wzięła pierwszy łyk.

 - Zawsze jest gorąca, a ty zawsze moczysz w niej włosy… - powiedziała spokojnie, na co przyjaciółka od razu odgarnęła zamoczone w kawie kosmyki za uszy i przytrzymała je dłońmi, nie przestając dmuchać w swój kubek. – Ktoś z naszych znajomych podał już moje imię i nazwisko fankom. Razem z adresem rodzinnego domu, szkołami, do jakich uczęszczałam i starym numerem telefonu. I kilkoma zdjęciami na których przypadkiem się u kogoś znalazłam – wyrzuciła z siebie, choć jak na taką sytuację mówiła nadzwyczaj spokojnie.

- No co ty gadasz? Kogo podejrzewasz? – zapytała czerwonowłosa mrużąc oczy i w końcu napiła się po raz pierwszy.

- Podejrzewam wszystkich, ale to tak naprawdę jest teraz najmniej ważne – odparła i także wzięła łyk ze swojego białego kubka. – Nie miałam pojęcia, że ich fanki są tak… - urwała, szukając odpowiedniego słowa. – Tak…

- Porąbane?

- Coś w tym stylu… Widziałam, że stoją pod domem chłopaków, a Bill mówił mi, żebym na siebie uważała, że jak mnie poznają, to dostanę ochronę… Ale nie spodziewałam się, że będą chciały mnie zabić i będą szukały mojego adresu. Na cholerę im mój pieprzony adres?! Nie przespałam nocy, bo się, kurwa, boję! – Rzadko kiedy zdarzało jej się przekląć, ale gdy już to zrobiła, oznaczało to, że musiała być albo porządnie wściekła, albo zupełnie bezradna, albo do granic przestraszona. W tym momencie było to wszystko naraz.

- No już, już. Dopóki z tobą jestem, nic ci nie zrobią. Wiesz, że jeśli tylko coś będzie ci groziło, ja będę cię bronić jak lwica! Ale myślę, że teraz trochę przesadzasz. Wystraszyłaś się tego, co powypisywały i wiem, że strasznie to przeżywasz, chociaż nie masz jeszcze powodów. Usiądź, wypij swoją herbatę, odetchnij i uspokój się.

- Nie wiem, Annie… - Odetchnęła cicho i zamyśliła się na  chwilę. - Chyba muszę zadzwonić do… - znów urwała. Do kogo chciała zadzwonić? Do Sakiego? Do Dirka? Do Davida? Czy do samego Billa? – Sama nie wiem, do kogo…

- Ale gdzie i po co ty chcesz dzwonić? Odłóż ten telefon. Nie przesadzaj i nie histeryzuj, dopóki nic się nie dzieje. Wiem, że jesteś zdezorientowana i przestraszona, ale twoja panika tutaj nie pomoże. Zobaczymy, jak rozwinie się sytuacja. Zostaniemy dzisiaj w domu, skoczę najwyżej tylko po zakupy i obczaję okolicę. Jak nie będzie żadnych obłąkanych piętnastolatek, to będziemy mogły spokojnie jutro wybrać się na miasto.

- Nie byłabym taka pewna tego „spokojnie” – mruknęła ironicznie. – Ann, dla mnie to jest jakieś niepojęte! Przecież Bill wszystko wyjaśnił w tym durnym wywiadzie! Fakt, zażartował sobie na początku, a później powiedział o mnie same dobre rzeczy, no ale… Na koniec przecież wytłumaczył, że tylko razem pracujemy! - Wzburzyła się, bo zupełnie nie rozumiała poruszenia, jakie wywołała swoją osobą. To wszystko, co wczoraj zobaczyła, nie mieściło jej się w głowie.

- Boże, Ashley, nie znasz fanek Tokio Hotel? – Ann przewróciła oczami i głośno westchnęła. - Przecież one wszystkie są święcie przekonane, że kiedyś zostaną żonami któregoś z nich. Wszystkie. To normalne, że teraz jest drama w fandomie, bo obok ich ukochanych zakręciła się niezła laska i wszystkie trzęsą portkami, że im ich pozabierasz. Ty sama jedna ich wszystkich czterech. Musisz to przeczekać. Przejdzie im za jakiś czas, jak zobaczą, że ty tam tylko im buziaczki malujesz, a nie romansujesz. No, chyba że romansujesz? – Uniosła brwi w oczekiwaniu na odpowiedź.

- Nie, nie romansuję – odparła automatycznie i modliła się, by Annalise nie zauważyła zdenerwowania, jakie wywołało w niej to pytanie. Zauważyła? Nie zauważyła? Zauważyła. Nie, nie zauważyła, od razu zajęła się oczyszczaniem końcówek włosów z kawy, w której je chwilę temu zamoczyła. – Ale to jest chore, przecież nic im nie zrobiłam!

- O matko, Ketch, przecież mówię ci, że im przejdzie! Przestań marudzić i zrób mi lepiej jakieś śniadanie.

- Jeszcze raz tak na mnie powiesz, a nic ci już nigdy nie zrobię.

Zjadły razem przyrządzone przez Ashley naleśniki i pierwszą połowę dnia spędziły siedząc na łóżku i rozmawiając przy utworach z najnowszej płyty Tokio Hotel. Nawet Annalise, która cały czas kąśliwie komentowała wszystko, co Ash opowiedziała jej o chłopakach, przyznała, że album jest dobry.

Chwilami gdyby nie muzyka, czułaby się jak dawniej, bo gdy odbiegały od tematu jej nowej pracy, wtedy tylko płyta, którą dostała od samego Billa i tylko jego głos przypominały jej o tym, że tydzień temu został jej szefem. Poza tym było jak dawniej. W przeciągu ostatnich kilku miesięcy spędziły razem w tym mieszkaniu wiele wspólnych poranków, popołudni, wieczorów i nocy, rozmawiając o wszystkim i o niczym, oglądając przeróżne filmy, śmiejąc się i płacząc, zajadając się tonami śmieciowego jedzenia i pijąc białe wino ze Spritem. Ostatni raz, nie licząc wczorajszego spotkania w Berlinie, widziały się około miesiąca temu i strasznie już im siebie brakowało. Poznały się w pierwszej klasie szkoły podstawowej i od tego czasu były nierozłączne. Aż do dnia, w którym Ashley opuściła rodzinne Gröningen i zamieszkała w Magdeburgu. Wtedy od marca widywały się tylko w weekendy. Annalise po piątkowych lekcjach wsiadała w autobus, przyjeżdżała do Ashley i rozstawały się dopiero w niedzielę popołudniu. Odrabiały wspólnie zadania domowe, pomagając sobie nawzajem i razem uczyły się do matury, którą obydwie bardzo dobrze napisały, ale póki co tylko Ann się ona przydała. Przez cały maj i czerwiec widywały się coraz rzadziej, bo Ashley nie było stać na utrzymywanie przez tyle dni w miesiącu dwóch osób, a rodzice Ann nie mieli zamiaru niemalże opłacać jej życia w innym mieście z powodu jej widzimisię. Od lipca spotykały się bardzo sporadycznie, bo Ashley zaczęła pracować w telewizji i przez miesiąc nie miała całkowicie wolnego dnia, bo druga makijażystka była na urlopie. Annalise wtedy przeprowadziła się do Berlina, gdzie rodzice wysłali ją na ekonomiczne studia. Podobno nawet nie wspominała im, że chciałaby studiować w Magdeburgu, bo doskonale znała ich oczekiwania i z góry założyła, że nie zgodzą się na coś takiego. Sami mieli ukończone najlepsze szkoły. Matka w kierunku ekonomicznym, ojciec z zakresu budownictwa. Ich córka także musiała skończyć dobrą szkołę, a nie uniwersytet w jakimś średniej wielkości mieście. Do rozpoczęcia roku akademickiego Ann miała jeszcze dużo czasu, ale Gröningen bez Ashley męczyło ją. Potrzebowała nowego miejsca i wmówiła rodzicom, że musi się zaaklimatyzować w Berlinie przed rozpoczęciem studiów – tym sposobem zamieszkała tam już w połowie lipca.

- Ash, zaczynam się robić poważnie głodna… - jęknęła Annalise, gdy nadawanie głupawego serialu w telewizji zostało przerwane przez reklamy. – Nie zapchasz mnie kanapkami. Gotujesz obiad?

Było popołudnie i po kilku godzinach rozmowy z przyjaciółką, teraz Ashley raczej przysypiała, niż oglądała przygody serialowej Laury.

- Nic nie kupiłam, przecież nie było mnie przez dwa dni… - mruknęła naciągając kołdrę na siebie jeszcze bardziej.

- Miałam przejść się do sklepu i zbadać teren w zakresie obecności fanek Tokio Hotel, ale ani trochę nie chce mi się teraz ruszać… Zamawiamy coś?

- Mhm…

- To co zawsze?

- Tak…

Odpowiadała półprzytomnie, z na wpół otwartą jedną powieką. Nie miała siły, była zmęczona nieprzespaną nocą. Annalise przewróciła oczami i sięgnęła ze stolika swój telefon, po czym wybrała numer niedrogiej knajpki, w której zdarzało im się stołować, gdy tak jak dzisiaj, spotykały się i nie miały ochoty na gotowanie.

- Będzie gotowe do pół godziny – powiedziała czerwonowłosa zakańczając połączenie. – Wstawaj i trochę się ogarnij. Chociaż ubierz się w coś normalnego zamiast tej różowej piżamy w misie i serduszka.

- Odwal się – burknęła Ashley i powoli wynurzyła się spod nagrzanej kołdry, pod którą spędziła pół dnia. – Sama masz taką samą.

- No ruszaj tyłek. Chyba nie chcesz tak otworzyć drzwi przystojnemu panu dostawcy?

Krótki dźwięk dzwonka do drzwi rozbrzmiał już po piętnastu minutach.

- Postarali się! – krzyknęła Ashley z łazienki, w której doprowadzała się do porządku. Skończyła właśnie związywać niesforne włosy. – Otwórz.

- Chyba wiedzieli, że jesteśmy bardzo głodne. – Ann śmiejąc się skierowała się do przedpokoju i otworzyła drzwi, po czym zapadła kompletna cisza. Annalise za każdym razem radośnie witała młodego dostawcę i zazwyczaj wdawała się z nim w jakąś krótką rozmowę o niczym. Teraz panowało kompletne milczenie.

- W czymś pomóc? – usłyszała w końcu głos przyjaciółki. Annie na pewno nie rozmawiała z dostawcą jedzenia, a jej od razu stanął przed oczami czarny scenariusz i poczuła, jak narasta w niej panika. Bała się wyjść, spodziewając się przed drzwiami szalonych, zdolnych do wszystkiego fanek. Próbowała wierzyć w słowa przyjaciółki i odgonić myśli, które nachodziły ją od wczorajszego wieczora. Oby to nie były one, oby to… oby to był którykolwiek z chłopaków. Tak! Może któryś z nich zechciał ją właśnie odwiedzić, ale zaniemówił, gdy zobaczył czerwone włosy zamiast blond? Miała ogromną nadzieję, że tak właśnie jest. - Czy mogę dowiedzieć się, o co chodzi? – Ann stanowczo przerwała milczenie. – Szukacie kogoś? Organizujecie jakąś zbiórkę? Sprzedajecie coś, chodząc od drzwi do drzwi? Porcelanowe aniołki, kalendarze?

- Przepraszam, coś nam się pomyliło… - usłyszała jeden damski głos.

- Wie pani, pod którym numerem mieszka taka niewysoka blondynka? – zapytał drugi, a jej mocniej zabiło serce. Właśnie zawitały do niej fanki. Oparła się o ścianę, czując, że zakręciło jej się w głowie. Ile ich przyszło? W jakim są wieku? Czego od niej chcą?! Nie miała nawet telefonu, bo został w pokoju. Tak mogłaby zadzwonić nawet wprost na policję i zgłosić, że ktoś ją nachodzi. Przywarła do drzwi od łazienki i nasłuchiwała. Błagała w myślach Ann, by ta zorientowała się, kim są stojące przed nią dziewczyny.

- Nie, nie widuję tu żadnej blondynki w waszym wieku, więc raczej wam nie pomogę. – Odetchnęła z ulgą, gdy jej przyjaciółka doskonale zagrała stałą lokatorkę tego mieszkania.

- Na pewno? To nasza… koleżanka, my… Byłyśmy przekonane, że mieszka tutaj, musiałyśmy dostać zły adres. Na pewno nie mieszka gdzieś obok?

- Niestety, same starsze pa… - Zaczęła, ale przerwała jej któraś z dziewczyn.

- Patrz, to ta sama kurtka! Buty! – Ann już nie odpowiedziała, tylko z impetem trzasnęła drzwiami, prawdopodobnie zamykając je kilka milimetrów od twarzy fanek.

Nie były przygotowane na wizytę fanek i rzeczy Ashley swobodnie wisiały na wieszakach w przedpokoju. Zresztą nawet nie wpadłoby im do głowy, że ktoś może zwracać uwagę na takie szczegóły jak elementy ubioru.

Wychyliła głowę z łazienki i wciąż otępiałym wzrokiem spojrzała na przyjaciółkę.

- Co to by…

- Bądź cicho! – Annie przerwała jej podniesionym szeptem przez zaciśnięte zęby. – Na bank jeszcze stoją pod drzwiami.

Przeszły do kuchni, pomieszczenia najbardziej oddalonego od wejścia, by móc porozmawiać. Ashley zwiększyła głośność telewizora pilotem oraz włączyła elektryczny czajnik, by jak najbardziej zagłuszyć ich rozmowę. Przy okazji mogła zaparzyć kolejną tego dnia herbatę, którą w stresie piła litrami. Trzęsły jej się ręce, gdy wyjmowała kubek z szafki i wkładała do niego malutką torebeczkę z zasuszonymi liśćmi.

- Boże, miałaś rację. – Ann patrzyła na nią z przerażeniem. – To już jest przesada, żeby ktoś nachodził cię we własnym domu. Nie wiadomo nawet, o co im chodzi.

- Annie, dla mnie to jest tak samo niepojęte, ale wiem, że nie odpuszczą, rozpoznały moją kurtkę.

- Przecież to są jakieś kompletne wariatki! Jak można zwracać uwagę na takie szczegóły jak kurtka i buty makijażystki twojego idola? Jak w ogóle można ją nachodzić w domu?!

- Ile ich było?

- Trzy. Na oko między szesnastką, a osiemnastką.

Rozmowę przerwał im ponowny dźwięk dzwonka. Spojrzały po sobie przerażone.

- Cholera, Ash, znowu one.

- Otwórz i spróbuj je spławić, a ja będę w razie czego dzwonić. Gdziekolwiek.

Annalise skierowała się do przedpokoju, biorąc po drodze pieniądze z komody, a Ashley została w kuchni, trzymając w ręku telefon z wybranym numerem do Sakiego. Dlaczego do niego? Nie miała pojęcia, ale za to miała do niego duże zaufanie.

- Dzień dobry, pani zam… - dobiegł ją męski głos, ale Ann nie dała mu dokończyć.

- Dziękuję, ile?! – wykrzyknęła, co pozwoliło Ashley myśleć, że psychofanki nadal stoją na klatce. Inaczej Ann nie przerywałaby dostawcy tak gwałtownie w takim momencie.

Annalise zapłaciła dostawcy nie czekając nawet na resztę i znów z taką samą siłą jak poprzednio trzasnęła drzwiami, po czym od razu zamknęła je na cztery spusty.

Były względnie bezpieczne.

Siedzieli w studiu nagraniowym, które było także ich salą prób i niejednokrotnie zastępowało im mieszkanie. Czasami siedzieli tu po prostu tak długo, że nie chciało im się jechać do domu, skoro przerwę w graniu robili tylko po to, by się przespać. Podejrzewali, że zarówno dzisiejszy dzień, jak i dwa kolejne spędzą właśnie w ten sposób. David zostawił ich tutaj, rozkazując im granie dzień i noc, oraz ogłosił, że w piątek wieczorem chce dostać od nich gotową listę utworów na koncerty i wiadome było od razu, że szybko im to nie pójdzie. Jeżeli chodziło o decyzje podejmowane przez nich wspólnie, nigdy nie potrafili w szybki i łatwy sposób dojść do kompromisu. Byli czterema różnymi osobami o różnych charakterach i upodobaniach, więc każdy z nich miał swoją własną wizję co do kolejności granych piosenek.

- Po „Reden” damy „Spring nicht”– powiedział Gustav, biorąc do ręki kawałek pizzy.

- Z chuja spadłeś? Przecież to kompletnie do siebie nie pasuje! – Georg spojrzał na niego krzywo i przeciągnął się na sofie. – Po „Reden” powinno być coś… - zamyślił się, patrząc w sufit.

- No co, geniuszu? – Pospieszył go perkusista.

Tom, nie przestawał brzdąkać na gitarze przypadkowych dźwięków i nie wyglądał na wielce zainteresowanego rozmową, a Bill siedział w fotelu i oglądał swoje paznokcie. Próba ustalenia kolejnej piosenki po „Reden” rozgrywała się między basistą, a perkusistą.

- No nie wiem jeszcze!

- No bo powinno być „Spring nicht”! – wykrzyknął znów Schäfer, jakby to było oczywiste, tylko Georg z jakiegoś powodu tego nie rozumiał. – „Reden” jest szybkie, „Spring nicht” wolne.

- No właśnie? – Basista uniósł brwi, rzeczywiście nie widząc logiki w takim ułożeniu utworów. – Powinniśmy zrobić jakieś łagodne przejście, a nie po czymś żywszym JEB!, wzruszająca nuta. Fanki tego nie ogarną.

- Przecież im jest wszystko jedno – wtrącił Tom, na moment odrywając się od gitary. - Myślisz, że którakolwiek wychodząc z hali pomyśli: „ale chujowo wybrali kolejność piosenek, więcej nie przyjdę na ich koncert”?

Georg spojrzał na Toma, wiedząc, że gitarzysta ma całkowitą rację, ale miał świadomość, że dobór piosenek nie może być przypadkowy.

- Nie, ale to powinno mieć jakiś sens, a nie taki kompletny chaos. No przecież nie damy po „Reden” „Spring Nicht”!

- No to w takim razie, co damy?! – Gustav zaczynał powoli denerwować się na basistę, który nie popierał jego zdania i na Kaulitzów, którzy lekceważyli tak ważny temat.

- „Ich bin nicht ich” – Bill odezwał się po raz pierwszy od kilku minut i podniósł na pozostałych swój zamyślony wzrok. Patrzyli na niego pytająco.

- Pojebały ci się trasy. – Georg zaśmiał się, nie do końca będąc pewnym, czy Bill żartuje, czy mówi poważnie.

- Już prawie zapomniałem, jak to leciało – odezwał się rozbawiony Tom, przerywając swoje dotychczasowe brzdąkanie i podjął próbę zagrania wymienionego przez brata utworu, śmiejąc się pod nosem.

- To sobie przypomnisz – warknął czarnowłosy, wstając z miejsca. – Zagramy „Ich bin nicht ich”. – powiedział głosem nie znającym sprzeciwu. Tak, jakby stawiał kropkę ostatniego zdania w opowieści. Koniec. I nikt nie ma prawa niczego już zmieniać, czy dopowiadać.

- No pewnie, od razu dajmy dwa koncerty! – zakpił Gustav i po raz pierwszy ugryzł swój kawałek pizzy. Nie spieszył się, bo i tak była zimna, leżała tam od rana.

- No, przynajmniej to nie „Spring nicht”. – Georg spojrzał na perkusistę z przekąsem. – A tak serio, Kaulitz, to co ci odjebało? Nie było w planach nic ze starej płyty poza „Durch den Monsun” i „Schrei”. Skąd ci do łba przyszło jakieś „Ich bin nicht ich”?

Bo ona chciała. Bo ta piosenka podobała jej się najbardziej i chciał, żeby mogła słyszeć ją na każdym koncercie na żywo. Chciał zaśpiewać ją dla niej, tylko dla niej, co będąc otoczonym tysiącami innych ludzi było czymś ciężkim do osiągnięcia. W końcu obiecał jej, że ją zagrają. Choćby wszyscy odrzucili jego pomysł i zeszli ze sceny, on zostałby sam i zaśpiewał acapella. Dla niej. Bo ona chciała.

Zajmowała jego myśli nieustannie od ponad tygodnia. Zupełnie nie rozumiał, co się z nim działo, gdy był przy niej, ale wiedział, że potrzebował jej obecności. Potrzebował jej słuchać i przy niej milczeć. Potrzebował na nią patrzeć i chciał, by ona patrzyła na niego. Chciał wszystko jej pokazać, opowiedzieć, wytłumaczyć i zaopiekować się nią. Chciał dać jej wszystko, o co tylko by go poprosiła. Wyzwalała w nim uczucia, których nie potrafił pojąć i jednocześnie też nie potrafił jej rozgryźć. Nie rozumiał jej zachowania. Zauważał jej reakcję, gdy tylko on próbował się do niej zbliżyć. Wstrzymywała wtedy oddech i albo patrzyła na niego śmiertelnie przestraszona, albo unikała jego wzroku, albo w ogóle zamykała oczy. I stała w bezruchu, a później po prostu uciekała. Wstydziła się go, to było pewne, bo zauważył to już na samym początku. Wiedział, że niektórzy dokładnie tak reagują na jego towarzystwo, będąc po prostu przytłoczeni jego charakterem. Ale w jej przypadku on z każdym kolejnym dniem miał wrażenie, że ona po prostu starała się go unikać, a pomagała mu i spędzała z nim czas wyłącznie z uprzejmości. Nie była osobą, która powiedziałaby mu wprost, że nie chce z nim przebywać, wiedział to.

Widział, w jak absurdalną sytuację sam się wpakował. Szukał kogoś, profesjonalnego, kto nie będzie nim zainteresowany, a teraz oczekiwał czegoś zupełnie odwrotnego. Na dodatek wiedział, że minął dopiero tydzień, odkąd spędzają ze sobą tak dużo czasu. Czego on mógł spodziewać się po tygodniu? Że rzuci mu się w ramiona? Bał się zrobić cokolwiek, by nie zaburzyć ich relacji. Wolał poczekać i rozwijać wszystko powoli, stopniowo przekonać ją do siebie, chociaż miał świadomość, że może być to niemożliwe. Nie był też pewien, czy da radę powstrzymywać się, by jej nie dotknąć.

- No? – Z zamyślenia wyrwał go upominający głos Toma, który po nieudanej próbie zagrania „Ich bin nicht ich” całkowicie odłożył gitarę na bok i na poważnie zainteresował się dziwną sugestią brata. – Dlaczego akurat to? I dlaczego w ogóle wspominasz coś ze „Schrei”? Jakbyś nie ogarnął, to przygotowujemy trasę ZIMMERA. Kumasz? ZIMMERA.

- Kumam – odparł tym razem spokojnie, ale zaraz podniósł nieco głos, by nadal brzmieć stanowczo i pokazać, że nie ma zamiaru odejść od swojego pomysłu. A właściwie od jej pomysłu. Musiał wymyślić jakieś sensowne argumenty dla tej decyzji, ale ani trochę nie było to dla niego trudne. Ruszył w stronę stolika stojącego przed kanapą, na której rozkładał się Georg. – Ale powinniśmy zagrać coś starego. To nasza pierwsza trasa po całej Europie. – Nachylił się i wziął kawałek pizzy, tej samej, którą jadł Gustav. Odwrócił się w drogę powrotną w stronę fotela. Kontynuował. - „Schrei Tour” obejmowała tylko Niemcy, wielu fanów jeszcze nas wtedy nie znało i nie było ich na koncertach. Myślę, że chcieliby usłyszeć swoje ulubione utwory na żywo – powiedział najbardziej poważnym tonem, na jaki mógł się zdobyć, po czym usiadł w fotelu i spojrzał na kolegów. – Dlatego powinniśmy… Co jest…? - Przerwał mu dźwięk jego własnego telefonu. Wyprostował nogi i wygiął się, by wydostać go z kieszeni ciasnych spodni. – Saki? – zdziwił się na głos i odebrał. W tle słyszał głosy chłopaków, dyskutujących już o jego pomyśle. Poderwał się z miejsca i pędem wybiegł do kuchni, by rozmowa pozostałych nie zagłuszała mu ochroniarza, gdy tylko usłyszał jej imię. – Powtórz, nie dosłyszałem – rzucił zdezorientowany do słuchawki.

- Dzwoniła do mnie przed sekundą Ashley. Nachodzą ją fanki – rzekł ponownie ochroniarz, a Bill poczuł jak serce podchodzi mu do gardła i nie pozwala nic odpowiedzieć. Doskonale znał swoje fanki i wiedział, do czego są zdolne. Słyszał od nich już chyba wszystko i pamiętał, jak kilka miesięcy temu prześladowały jego przyjaciela, bo miały podejrzenia co do ich związku. Nie szczędziły wtedy słów i obrażały go bez zastanowienia. Przejrzał dzisiaj rano kilka stron poświęconych zespołowi i czuł, że sytuacja może się powtórzyć. Przeszło mu nawet przez myśl, żeby zadzwonić do niej i zapytać, czy wszystko w porządku, ale nie chciał siać niepotrzebnie paniki, bo gdzieś wewnątrz miał nadzieję, że po jego wyjaśnieniach będzie w miarę spokojnie i najwyżej fanki zaczepią ją gdzieś na ulicy. Nie dopuszczał do siebie myśli, że znów dojdzie do takich gróźb z ich strony.

- Przywieź ją tu natychmiast – odrzekł po dłuższej chwili osłupienia. Nie miał innej odpowiedzi. Dlaczego nie wyciągnął żadnych wniosków z incydentu z Andreasem? Dlaczego dopuścił do tego, wiedząc, co może się stać? Dlaczego nie kazał jej zmienić mieszkania? Dlaczego pozwolił, by musiała przez to przechodzić? Chciał zapytać jeszcze, co dokładnie się działo, ale stwierdził, że nie ma na to czasu. Chciał jak najszybciej zabrać ją z miejsca, w którym nie była bezpieczna.

- Zapytała tylko, czy ma zgłosić nachodzenie na policję.

- Nie, nie ma tego nigdzie zgłaszać. Bierz tyle ludzi, ile ci potrzeba i macie przywieźć mi ją całą i zdrową w mniej niż pół godziny. – Kątem oka zauważył, że w wejściu pojawił się jego brat. – Jesteśmy w studiu. Mam nadzieję, że się zrozumieliśmy – rzucił szybko i rozłączył się. Wypuszczając ciężko powietrze z płuc, odłożył telefon na stół.

- Co jest? – Tom zmarszczył brwi i podszedł bliżej.

- Fanki nachodzą Ashley – odparł z powagą i przerażeniem w głosie, biorąc do ręki stojącą obok puszkę Red Bulla, po czym otworzył ją jednym, zdecydowanym ruchem.

- No co ty pieprzysz? – Jego bliźniak był w prawdziwym szoku. Bill doskonale potrafił rozpoznać, kiedy Tom bierze udział w rozmowie „z grzeczności”, podczas gdy tak naprawdę go to nie obchodzi, a kiedy reaguje szczerze. Teraz był w stu procentach szczery.

- Nie pieprzę. Wiedziałem, że tak będzie. Kurwa. – Zaklął wyraźnie, co oznaczało, że jest naprawdę wzburzony. Picie napoju energetycznego wcale nie miało mu pomóc się uspokoić, ale nie myślał o tym w tej chwili. Opadł ciężko na krzesło i opróżnił prawie całą puszkę za jednym razem, po czym schował twarz w dłoniach.

- Ale jak to nachodzą? Zrobiły jej coś? – Dredowłosy nadal potrząsał nerwowo głową i patrzył na brata z wytrzeszczonymi w szoku oczami.

- Nie wiem, nie pytałem. Kazałem Sakiemu ją tutaj przywieźć i tyle.

- Mam nadzieję, że nic poważnego się nie stało. – Tom mówił, że miał nadzieję? Bill się o to modlił.

Poczuł ogromną potrzebę zobaczenia jej i przytulenia, pogłaskania po włosach i uspokojenia, jeśli byłaby roztrzęsiona. Była taka delikatna i niewinna, a jego świat był pełen nieuzasadnionej nienawiści, przed którą chciał ją uchronić, ale nie zadbał o to z menadżerami, wmawiając sobie, że będzie dobrze. Wszystko przez cholerne zdjęcia pod jej parasolką, które były idealnym materiałem do rozpętania takiego szumu wokół makijażystki. Ale nikt nie spodziewał się takich zdjęć i takich nagłówków nad nimi zaledwie dwa dni po podpisaniu umowy. Nikt nie pomyślałby, że fani aż tak szybko zaczną łączyć ich w parę

Ani on sam nie pomyślałby, że i on będzie to robił, choć na razie tylko w myślach.

Jego telefon znów się odezwał.

- I jak? – zapytał bez zbędnych wstępów. Chciał jak najszybciej dowiedzieć się, co się z nią działo.

- Dzwoniłem do niej, ale powiedziała, że nigdzie nie chce jechać, a tym bardziej nie chce przeszkadzać wam w pracy. Mówiła, że sobie poradzi, bo jest z przyjaciółką, a fanki po prostu stoją na klatce, prawie nic nie mówią i patrzą w jej drzwi. Co teraz?

- Czekaj. Już ja to załatwię. – Rozłączył się i podenerwowanym krokiem wyszedł z kuchni, mijając zdezorientowanego Toma.

Z przerażeniem spojrzała na cztery literki, które wyświetliły się na ekranie jej telefonu i bynajmniej nie układały się w imię Saki. Dzwonił Bill. Pierwszy raz dzwonił do niej Bill we własnej osobie. Do tej pory wyobrażała sobie, że pewnego dnia ujrzy „numer zastrzeżony” i nie będąc pewna, kto to jest, usłyszy po prostu jego głos. Tymczasem jego imię wyświetlało się, czekając na to, by odebrała. Wolałaby już chyba usłyszeć go z zaskoczenia, niż mieć świadomość, że odezwie się do niej za trzy sekundy

Nagle zrozumiała, dlaczego podświadomie w pierwszej kolejności wybrała numer do Sakiego, a nie do Dirka czy Davida. Saki był bezpośrednim ochroniarzem Billa i wiedziała, że gdy do niego zadzwoni, Bill za chwilę będzie wiedział o wszystkim. Chciała, żeby wiedział, ale nie chciała mówić mu tego osobiście. A teraz właśnie do niej dzwonił i miał zamiar pytać ją, co się stało. Czy nie?

- No odbierz ten telefon! – krzyknęła na nią upominająco Annalise. Posłusznie wcisnęła zieloną słuchawkę i drżącą ręką przyłożyła niewielkie urządzenie do ucha. Niewielkie urządzenie, z którego wydobywał się już jego głos.

- Ashley, jesteś tam?

- Jestem. – Co więcej miała odpowiedzieć? O nic więcej jeszcze nie zapytał, a ona wcale nie chciała z nim osobiście rozmawiać. Słuchać go – tak. Ale nie rozmawiać.

- Saki będzie po ciebie za dziesięć minut. – Usłyszała zdecydowany ton jego głosu, któremu mimo wszystko odważyła się sprzeciwić.

- Ale… - Lecz nie zdążyła, bo natychmiast ostro jej przerwał.

- Nie dyskutuj, dobrze?! To nie jest zabawa, te dziewczyny są zdolne do wszystkiego i uwierz, że nie chciałabyś tego doświadczyć. Wsiądź po prostu do tego pieprzonego samochodu z Sakim i nie sprzeciwiaj mi się w takich sytuacjach! W każdych innych, tylko nie w takich, gdy chodzi o twoje bezpieczeństwo.

- Jestem z Annalise… - powiedziała cicho, przestraszona jego władczym obliczem. Musiał być na nią wściekły za to, że się nie zgodziła. Usłyszała jego głośne, ciężkie westchnięcie i niemalże poczuła ten oddech na sobie. Zadrżała i przymknęła oczy w oczekiwaniu na jego odpowiedź. Miała wrażenie, że do tego patrzy na nią teraz swoim wymownym wzrokiem i przeszywa ją nim na wylot. Wywoływał w niej takie emocje nawet przez telefon i nawet, gdy był na nią zły.

- Nieważne, weź ją ze sobą i po prostu przyjedź do mnie. Zastanowimy się, co dalej. – Znacznie złagodniał, ale znów nerwowo wypuścił z płuc powietrze, po czym zamilkł na chwilę. – I nie każ mi już nigdy więcej podnosić na ciebie głosu…