15. „Zgubiła się w nim.”

Podjechali pod budynek hotelu, gdy dochodziła czternasta. Musieli polubić tę sieć hoteli, bo znów zatrzymywali się na noc w Radisson Blu. Osłupiała, gdy weszli do środka. Hotel nie był tak wysoki jak ten w Hamburgu. Miał zaledwie sześć pięter, a nie ponad trzydzieści, ale niewątpliwie nadrabiał brak spektakularnej wysokości niesamowitą atrakcją praktycznie od razu na wejściu. Gdzieś kiedyś przemknęło jej, że coś takiego istnieje w Berlinie, ale zupełnie nie skojarzyła tego z tym hotelem. W centralnym miejscu przestronnego, kwadratowego holu pięło się w górę ogromne cylindryczne akwarium wypełnione przeróżnymi gatunkami tropikalnych ryb. O ile ją wzrok nie mylił, w środku także ktoś nurkował. Na jej kobiece oko cała konstrukcja na pewno miała ponad dwadzieścia metrów wysokości i co najmniej dziesięć metrów średnicy. W życiu nie widziała czegoś podobnego, nawet na zdjęciach, bo nigdy się tym nie zainteresowała. Nie spodziewała się, że przyjdzie jej w życiu sypiać w pięciogwiazdkowych hotelach z takimi atrakcjami.

Nie mogła oderwać wzroku od spektakularnego AquaDomu. Gdy David odbierał w recepcji karty do pokoi, a chłopacy podpisywali autografy i robili sobie zdjęcia z kilkoma osobami, które ich zaczepiły, ona stała z boku z szeroko otwartymi oczami i nic nie mówiła, zadzierała jedynie głowę do góry obserwując setki, a może nawet tysiące różnokolorowych, mniejszych i większych ryb. Mnóstwo żywych stworzeń mieniących się szeroką gamą barw pływających w przejrzystej wodzie. Było to dopiero drugie miejsce, do którego ją służbowo zabrali i w obydwu odebrało jej z wrażenia mowę.

Nie mogła uwierzyć w to, co widzi, gdy otworzyła drzwi do swojej dzisiejszej sypialni. Zauważyła, że wiele pokoi usytuowanych jest właśnie w ten sposób, ale czy mogła spodziewać się, że ona także taki dostanie? Na wprost wejścia znajdowały się oszklone drzwi i niewielki balkon, z którego mogła obserwować akwarium bez przerwy. Pomyślała, że chyba nie zmruży dziś oka, by móc podziwiać jak najdłużej coś tak pięknego i efektownego.

Obejrzała dokładnie średniej wielkości pokój oraz łazienkę i szybko się rozpakowała, po czym usiadła na fotelu przy szybach zajmujących całą ścianę i nie przestawała patrzeć. Widok głównie niebieskich i żółtych, spokojnie pływających ryb pozwolił jej się zrelaksować. Nie myślała o niczym, nie przejmowała się, że dziś jej twarz obiegła cały Internet w tę i z powrotem i niemalże w ogóle zapomniała, że przyjechała tu z Tokio Hotel jako ich prywatna makijażystka. Przypomniał jej o tym dopiero Bill, którego ujrzała, gdy otworzyła drzwi, ponieważ jakimś cudem dosłyszała pukanie. Spojrzała na niego jednocześnie zdziwiona, zadowolona i przestraszona.

Co on tutaj robił? Sam?

- Co robisz? – zapytał zaglądając przez jej ramię do środka. Prawie w ogóle nie musiał się wychylać, bo był dużo wyższy od niej.

- Nie wiem, nic… - odpowiedziała nadal tkwiąc w szoku wywołanym zarówno widokiem z okna, jak i jego wizytą.

- Jak to nic? Pomyślałem, że pewnie jesteś głodna. Chcesz iść coś zjeść? – zaproponował bez większych emocji.

Rzeczywiście, była bardzo głodna, choć dopiero teraz poczuła charakterystyczny ścisk w żołądku. Wcześniej nawet o tym nie myślała. Spojrzała na zegar, który wyświetlał już prawie piętnastą. Siedziała w miejscu obserwując AquaDom dobre pół godziny.

- Tak, tylko się trochę zbiorę… Wejdź. – zaprosiła go do środka, zanim w ogóle zdążyła pomyśleć, jak ostatnio wyglądało ich spotkanie tego typu. Dopiero gdy przekroczył próg jej pokoju przypomniała sobie o wszystkich swoich postanowieniach, że już nigdy nie dopuści do takiej sytuacji. Zrobiło jej się gorąco na myśl o czwartkowej nocy. A później usłyszała wciąż odbijające się w jej głowie jak echo słowa „nic nas nie łączy”.

Tym razem Bill zachowywał się normalnie. Stanął przy fotelu, na którym przed chwilą siedziała i obserwował akwarium, podczas gdy ona poprawiała w łazience makijaż i czesała włosy. Nic nie wskazywałoby na to, żeby miał do niej jakiś inny stosunek niż w ubiegły wtorek, gdy przyszedł do jej mieszkania wypełniać papiery i omawiać zasady współpracy. Jak mogła aż tak bardzo nadinterpretować jego czwartkowe zachowanie po alkoholu? Dlaczego przyszło jej do głowy, że wzbudziła jego zainteresowanie? Przecież poza tym wieczorem nic innego nie wskazywałoby na to, że ma do niej inne nastawienie.  Był bezpośredni w kontaktach ze wszystkimi i w żaden sposób jej nie wyróżniał.

Ale ten wymowny e-mail… To znaczące spojrzenie dzisiejszego ranka…

A potem to cholerne „nie łączy nas nic oprócz miłej pracy”.

Zgubiła się w nim.

- A tak właściwie, to gdzie są wszyscy? – zapytała, gdy wyszli już z pokoju na szeroki korytarz z poustawianymi okrągłymi stolikami i kolorowymi krzesłami naokoło nich. Wnętrze hotelu w Berlinie było o wiele bardziej żywe niż to w Hamburgu.

- Poszli od razu po przyjeździe jeść, teraz odpoczywają, a na później zaplanowali sobie siłownię, basen i masaż. Jak widać, ja z takich rzeczy nie korzystam, więc chciałem zaczekać na ciebie. Chyba nie masz nic przeciwko spędzeniu dzisiejszego popołudnia i wieczoru ze mną?

- No jasne, że nie.

Całego popołudnia i wieczoru? O ile całe przeżyje nie doświadczając wcześniej zawału serca z nadmiaru wrażeń. Teraz oprócz towarzystwa Billa podekscytowana była dodatkowo tak niesamowitym miejscem.

Pojechali windą na samą górę do restauracji, której jedna ściana była całkowicie pokryta szybami, za którymi można było podziwiać panoramę miasta. Usiedli przy dwuosobowym stoliku przy samym oknie na końcu sali. Mieli do wyboru także miejsca na tarasie, ale woleli zostać w środku ze względu na nieciekawą pogodę. Nie padało, ale jak na drugą połowę sierpnia było po prostu zimno i brzydko.

- Tylko nie każ mi wybierać sobie dania z tego obszernego menu. Proszę, zdecyduj za mnie, bo na pewno lepiej je znasz.

Bill zamówił dla nich sałatkę w formie przystawki  oraz danie główne pod tajemniczą nazwą „sznycel w stylu wiedeńskim”, które okazało się po prostu cielęciną z pieczonymi ziemniakami i surówką. Jeszcze trochę i sama może będzie w stanie na szybko rozszyfrować wszystkie nazwy bez analizowania składników każdego dania po kolei. Każda pozycja była pod spodem opisana, ale po przeczytaniu pięciu z kolei nie pamiętała już, z czego składało się pierwsze danie, a karta zdawała się nie mieć końca.

- Gratuluję dzisiejszego występu, był bezbłędny. – Chyba po raz pierwszy to ona zaczęła bez większego skrępowania jakikolwiek temat. - Nie wiedziałam, że tak dobrze brzmicie na żywo, nigdy wcześniej was nie słyszałam.

- Miło mi, że ci się podobało. Zawsze się stresuję przed graniem.

- W ogóle nie było tego widać i zupełnie nie masz czym się denerwować. Śpiewasz bezbłędnie.

Uwielbiała słuchać jego głosu, czy to z płyty, czy podczas występu, czy teraz, gdy po prostu mówił. A mówił coś bez przerwy, dlatego ona mogła praktycznie nieustannie napawać się jednym z najpiękniejszych dźwięków, jakie kiedykolwiek dane było jej usłyszeć.

Obiad był pyszny, a ona czuła się o wiele swobodniej. Nie patrzył już na nią niebezpiecznym wzrokiem, tylko znów rozmawiał z nią tak, jak na początku. Od czasu do czasu nawet odważyła się na niego dłużej spojrzeć i już nie miała problemów, by się do niego odzywać. Wciąż ją onieśmielał, ale to była już tylko jej dziwna i niezrozumiała dla niej reakcja, bo on nie robił ani nie mówił nic szczególnie krępującego. Był taki, jakiego go poznała, taki jak wtedy, gdy był u niej.

- Zbieramy się na deser – oznajmił zacierając ręce i szeroko się uśmiechając. Miała wrażenie, że roztapia się pod wpływem tego uśmiechu. Zaczęła dostrzegać, że zachwyca ją wszystko, co jest z nim związane. Obezwładniający zapach, przeszywający wzrok, zniewalający głos, porażający dotyk, czarujący uśmiech…

- Nie zostajemy tutaj?

- Nie, jest lepsze miejsce na zjedzenie pysznych lodów. Chodź.

Wstali od stolika i opuścili restaurację. On prowadził, a ona szła pół kroku za nim. Nawet poruszał się idealnie. Swobodnie i lekko, ale z wdziękiem i niebywałą pewnością siebie. Perfekcja w każdym calu aż od niego biła.

Przeszli przez pomost zawieszony na wysokości szóstego piętra, łączący je ze szczytem ogromnego akwarium, w którego środku była szklana winda. Wcześniej nie miała pojęcia o jej istnieniu.

- Co ty na to? Jedziemy?  - zapytał, a uśmiech nie schodził mu z twarzy. – Widziałem, że zrobiło na tobie duże wrażenie. Możemy wejść do środka.

- Żartujesz? – Nie zdołała powiedzieć nic więcej, podążała tylko za nim zaskoczona, ale i podekscytowana.

Podszedł do mężczyzny pilnującego wejścia do windy i poprosił o prywatny przejazd. Winda była bardzo duża, dwupoziomowa, miała zakręcane schody wzdłuż ścian i pomieściłaby spokojnie około trzydziestu osób, które były zresztą chętne na przejażdżkę. Ona byłaby zachwycona zjazdem i z tymi wszystkimi ludźmi, ale Bill zażyczył sobie windy na wyłączność. Nie wtrącała się w jego decyzje i starała się ich nie oceniać. Zawsze przypominała sobie w takich momentach słowa, które często powtarzała mama: „Bogatemu wszystko wolno”. Więc jeśli Bill miał ochotę przejechać się windą tylko z nią, to tak też zrobił.

Weszli do środka i zeszli kręconymi schodami na niższy poziom windy, gdzie mieli więcej miejsca. Na górze został jedynie mężczyzna pełniący rolę przewodnika, który zdążył poinformować ich jedynie, że samo akwarium bez dziewięciometrowego podestu ma szesnaście metrów wysokości i ponad jedenaście średnicy, a w milionie litra słonej wody żyje ponad tysiąc pięćset ryb około stu różnych gatunków. Więcej nie powiedział, bo znaleźli się już na dole.

Gdyby chciała suchych informacji, poczytałaby o tym w Internecie. Teraz interesowało ją to, co widziała, niepotrzebne były jej dane w liczbach. Od razu przywarła do szyby nie mając nawet zamiaru kryć swojego zachwytu.

Nigdy w życiu nie widziała na żywo tylu tak pięknych stworzeń, a tym bardziej nie była niemalże wśród nich. Pomimo suchych ubrań i możliwości swobodnego oddychania, czuła się, jakby zanurkowała w oceanie. Winda ruszyła bardzo powoli. Bill stanął na środku i obserwował z uśmiechem to ją chodzącą w kółko przy szybach, to akwarium.

- Zobacz, Doris! – wykrzyknęła na widok spłaszczonej niebieskiej ryby przypominającą tę ze znanej bajki i wskazała na nią palcem.

- Ja znalazłem Nemo! – odparł śmiejąc się i pokazał jej niewielką, pomarańczową rybkę.

Spojrzał na nią z rozczuleniem, gdy nie mogąc i nawet nie próbując się kontrolować odpowiedziała mu szczerym śmiechem.

- Nie mogę uwierzyć, że tu jestem, tu jest pięknie! – powiedziała nie kryjąc podekscytowania w swoim głosie. – Nie wiem nawet, co mam powiedzieć, jak mam wam dziękować…

- Nie masz za co dziękować, naprawdę. – Przerwał jej w połowie zdania. Spoglądała na zmianę na niego i na kolorowe stworzenia, nie mogąc się zdecydować, gdzie ma lepszy widok. – Zawsze zatrzymujemy się tutaj, gdy jesteśmy w Berlinie, to jeden z moich ulubionych hoteli. Mogę godzinami siedzieć w fotelu i obserwować życie małych mieszkańców tego akwarium. To pozwala mi oderwać się na moment od swojego własnego. Czasami potrzebuję złapać oddech i to jest jedno z miejsc, gdzie mi się to udaje. Czuję się z tym tylko trochę samotny. Gdy tu jestem, zawsze co najmniej raz zjeżdżam tą windą. Chłopacy zrobili to tylko podczas pierwszego pobytu tutaj, a teraz lepszą atrakcją jest dla nich basen i siłownia. Rozumiesz? Trochę od nich pod tym względem odstaję.

Rozumiała i to bardzo dobrze, bo sama chwilami czuła się podobnie. Ona była wrażliwa na piękno otaczającego ją świata, a jej najlepsza przyjaciółka uważała to za bzdury, a czasami nawet za objaw choroby psychicznej.

- Wiem doskonale, co czujesz. Moja przyjaciółka też śmieje się ze mnie w podobnych momentach – odparła posyłając mu uśmiech pełen zrozumienia.

- Całe szczęście, że nareszcie będę miał kogoś, z kim będę mógł dzielić te momenty, kto nie powie mi: „Bill, o czym ty pieprzysz? To tylko ryby.”, bo zobaczy to samo co ja. – Zrobił pauzę i wydawało jej się, że chciał coś jeszcze dopowiedzieć, lecz urwał temat. - Ale już lepiej nie rozmawiajmy, bo za chwilę będziemy na dole, a ty nic nie zapamiętasz z tej przejażdżki.

- Szkoda, że tak krótko… - powiedziała z żalem w głosie, gdy wyszli z windy do głównego holu.

- Jak wrócisz do pokoju, to będziesz mogła oglądać przez całą noc – odrzekł ciepło i ruszył w lewą stronę, wzdłuż akwarium, a ona podążała tuż za nim.

Wcale nie chciała wracać do pokoju. Dobrze jej było w jego towarzystwie. Był dla niej jak przewodnik i bardzo jej się to podobało, że po tych kilku miesiącach samodzielności ma kogoś w rodzaju opiekuna. Czuła się przy nim teraz jak przy dobrym przyjacielu. Na dodatek bardzo atrakcyjnym.

Podeszli do baru z bogatym wyborem alkoholi, zajmującym kilkanaście stron menu, lecz ich interesowała karta z deserami. Zamówili to samo – lody czekoladowe z karmelizowanymi orzechami i polewą karmelową.

- Na pewno możesz już jeść lody? – zapytał po raz kolejny, gdy usiedli w loży niedaleko baru, z której mieli doskonały widok na akwarium, a ona po raz kolejny odpowiedziała mu, że to tydzień temu, to było tylko lekkie przeziębienie, o którym już dawno zdążyła zapomnieć. Była w szoku, że on o tym pamiętał. Przekonał się do jej zapewnień o pełni zdrowia dopiero za czwartym razem. – Powiedzmy, że ci wierzę, ale jedz bardzo powoli. Powiesz mi, co robiłaś w weekend? – zapytał nabierając lody na łyżeczkę, po czym dodał: - Oprócz wizyty u fryzjera.

- Zauważasz takie rzeczy? – zdziwiła się, bo nie spodziewała się, że ktokolwiek zwróciłby na to uwagę. Praktycznie nic nie zmieniła, fryzjerka jedynie zlikwidowała miesięczny odrost i odświeżyła nieco kolor. Pamiętał o jej przeziębieniu, zauważył minimalną zmianę w jej wyglądzie. Co jeszcze? Prowadził o niej jakiś pamiętnik, że tak doskonale wyłapywał najmniejsze szczegóły?

- No pewnie, od razu wyglądasz inaczej, jaśniej. Do mnie co jakieś dwa tygodnie przyjeżdża fryzjer, przecież mam naturalnie ciemny blond na głowie, a przy takiej częstotliwości pokazywania się publicznie nie mogę mieć praktycznie żadnego odrostu.  Ale mieliśmy mówić o tobie, a nie o mnie. To co w końcu robiłaś?

Prześlizgiwał się między tematami zawodowo i uwielbiał opowiadać o sobie. Zawsze gdzieś wtrącał w rozmowę swoje „ja” i jak zwykle na jedną sekundę przypadało tysiąc jego myśli.

- Nic szczególnego. W sobotę rano byłam u fryzjera, popołudniu sprzątałam mieszkanie. W niedzielę najpierw wybrałam się na zakupy, a później siedziałam w domu robiąc maseczki, paznokcie i inne babskie rzeczy. Szczerze mówiąc, potrzebowałam już trochę czasu dla siebie.

- Mhm… - Mruknął na znak, że jej wysłuchał. - A piątek?

- Co „piątek”?

- Co robiłaś w piątek? Miałaś przecież cały wieczór dla siebie.

Chciała wymyślić coś na szybko, ale nic nie przychodziło jej do głowy.

- Jeździłam po całym mieście w poszukiwaniu „Schrei” – przyznała się i na pewno się zaczerwieniła, bo zrobiło jej się gorąco, mimo podjadania zimnych lodów.

- Po co ci było „Schrei”? – Spojrzał na nią z niedowierzeniem i roześmiał się.

- Jak to „po co”? Chciałam przesłuchać i zapoznać się trochę z ludźmi, z którymi mam spędzać tyle czasu.

- Mogłaś powiedzieć, przecież bym ci ją dał, niepotrzebnie wydawałaś pieniądze.

- Ale ją kupiłam i nie żałuję ani centa – odparła bojowo. I tak uważała, że powinna kupić także najnowszą płytę, bo po prostu na to zasługiwali, ale dostała ją do rąk, zanim jakikolwiek fan mógł zobaczyć ją na sklepowych półkach. - Za to żałuję, że ominęły mnie dwa tak wspaniałe lata waszej kariery i że nie usłyszę nigdy całego starego koncertu na żywo.

Bardzo chciała usłyszeć piosenki z płyty w nowym wydaniu, z głosem Billa po mutacji. Oglądała w sieci filmiki z nagraniami z koncertów, ale wtedy jego głos nie do końca jeszcze doszedł do siebie. Teraz brzmiał zupełnie inaczej i byłaby w siódmym niebie, gdyby mogła posłuchać tak pięknych piosenek w odświeżonej wersji.

- Wszystko da się zrobić. Jak bardzo będziesz chciała, to coś ci na próbach pogramy.

- A nie rozważaliście tego, żeby podczas nowej trasy zagrać kilka utworów ze starej płyty? – Zaproponowała bez głębszego zastanowienia. Nawet nie zauważyła, jak weszła na temat jego pracy, a może nie chciał o tym rozmawiać? Jednak perspektywa wywalczenia chociażby jednej piosenki na żywo była kusząca, nawet jeśli miałby jej teraz odpowiedzieć, że nie chce o tym mówić. Na szczęście tego nie zrobił.

- Tak, planujemy to, ale myśleliśmy tylko o „Durch den Monsun”, ewentualnie „Schrei”. W końcu to nasze piosenki-wizytówki.

- Zgodzę się z „Durch den Monsun”, ale według mnie powinniście zagrać na przykład „Der letzte Tag”. „Rette mich”. „Leb die Sekunde”. Wasi fani uwielbiają te piosenki, odwiedziłam kilka forów i blogów. Te powtarzają się cały czas jako ulubione.

- A jaka jest twoja ulubiona?

Zadziwił ją tym pytaniem. Musiała chwilę pomyśleć, zanim zdecydowała się na jedną, ponieważ szczególnie podobało jej się co najmniej pięć ze starego albumu i ciężko było tutaj mówić o ulubionej.

- „Ich bin nicht ich” – powiedziała w końcu.

- „…wenn du nicht bei mir bist… Bin ich Allein…” – zupełnie niespodziewanie odśpiewał rozpoczęty przez nią wers refrenu, a ją dosłownie wbiło w siedzenie. – W takim razie zagramy ją.

Tak bardzo żałowała, że nie ma na nim przycisku „replay”, by zaśpiewał jeszcze raz, i jeszcze raz, i jeszcze…

Bill był osobą, której chyba nigdy nie kończyły się tematy do rozmowy. Czasem nie zdążył dokończyć jednej myśli, a już rozpoczynał nowy wątek. Polubiła go za to jego gadulstwo, bo wtedy nie musiała stresować się swoją małomównością w jego towarzystwie, ale także za to, że nie wywyższał się, traktował wszystkich na równi i był uprzejmy, wrażliwy  oraz inteligentny. Był mieszanką, która nie przestawała jej zadziwiać, bo w jednej chwili potrafił być radosny i zachowywał się bardziej jak kilkuletnie dziecko, a nie jak osiemnastoletni chłopak, a zaraz mówił coś tak mądrego, że spodziewałaby się tych słów raczej od starszej, doświadczonej przez życie osoby, niż od niego. Był też niesamowicie pewny siebie, odważny i bezpośredni. Nie przejmował się spojrzeniami wielu osób przechodzących obok stolika i od czasu do czasu migającym fleszem, podczas gdy ona za każdym razem speszona odwracała głowę. To, co jeszcze ją zadziwiało, to ilość energii, jaką miał w sobie. Był niesamowicie żywy i głośny, bez przerwy gestykulował i nie mógł usiedzieć spokojnie. Mógłby obdarzyć swoją żywiołowością co najmniej kilka osób, a i tak zostałoby mu jej wystarczająco dużo.

Zjedli przepyszne lody i zamówili jeszcze gorącą czekoladę, by posiedzieć trochę dłużej. Mieli przed sobą długie popołudnie i wieczór, a nie mieli ochoty na masaż, a tym bardziej na basen czy siłownię. Musieli zająć się sobą sami.

Zaproponował, by po prostu poszli do niego i coś obejrzeli. Zgodziła się z drżącym ze zdenerwowania sercem. Przecież zarzekała się, że nigdy więcej nie dopuści do takiej sytuacji, a teraz nie widziała możliwości, by mu odmówić.  Po prostu czuła się przy nim tak dobrze, a on nie robił absolutnie nic niestosownego dla ich relacji. Coraz mocniej utwierdzała się w przekonaniu, że naprawdę nic ich nie łączyło i że wszystko sobie wymyśliła, nadinterpretując jego nietrzeźwe zachowanie. Ale co, jeśli nie? Co, jeśli rzeczywiście patrzył wtedy inaczej? Podświadomie pragnęła, żeby spojrzał na nią w ten sposób jeszcze raz, chociażby tylko ten jeden raz.

Weszła do jego pokoju, bardzo podobnego do tego, w którym ona miała dziś nocować. On również miał widok na akwarium, do którego nieco zdążyła już przywyknąć.

Otworzył szafę, do której zdążył się już przynajmniej częściowo rozpakować i wyjął z niej coś czarnego.

- Idę się przebrać, może też chcesz iść do siebie, albo dam ci coś wygodniejszego? – zaproponował, ale pokręciła szybko głową. – Nie? No to siadaj, weź sobie pilot i wybierz jakiś film, a ja za chwilę wrócę.

Zniknął w łazience, a ona zdjęła buty i sweter, po czym usiadła na łóżku z pilotem w dłoni. Telewizor miał funkcję dostępu do setek tytułów, aż ciężko było jej wybrać. Naciskała na strzałkę w dół w poszukiwaniu czegoś, co ją zainteresuje, ale nie mogła się na nic zdecydować. Nie wiedziała nawet, czy chciałaby obejrzeć komedię, dramat czy horror. Tak naprawdę, było jej wszystko jedno, oby tylko film był długi, by mogła spędzić z Billem jak najwięcej czasu.

Wyszedł z łazienki przebrany w dresy. Zauważyła też, że zdjął łańcuchy i bransoletki zdobiące jego szyję oraz nadgarstki. Nadal wyglądał nieprzyzwoicie dobrze…

Usiadł na krawędzi łóżka po jej prawej stronie i rozczesywał włosy ze skrzywioną miną.

- Zdecydowałaś się na coś? Nie cierpię ich rozczesywać, strasznie boli.

- Źle to robisz. Musisz czesać od dołu do góry.

- Odwrotnie? – Spojrzał na nią jak na wariatkę. – Przecież tak się tapiruje!

Roześmiała się, bo nie o to jej chodziło.

- Nie, zaczynasz od dolnych partii, a później sięgasz coraz wyżej – odparła, starając się jednocześnie pokazać mu na swoich włosach, co ma robić.

- Rozczeszesz? – zapytał niespodziewanie i wyciągnął dłoń ze szczotką w jej stronę.

Wciągnęła głośno powietrze, gdy usłyszała taką propozycję i aż odskoczyła do tyłu. Jakby właśnie ją zaatakował, a nie poprosił o pomoc. Jednakże ona właśnie tak się poczuła - jakby zaatakował ją sobą.

- Ja? – Spojrzała na niego z niedowierzaniem. Nie była pewna, czy mówił poważnie, ale nie wyglądał, jakby żartował. Patrzył na nią wzrokiem pełnym nadziei.

- Proszę, nawet nie wiesz jaka to męka codziennie je wyczesywać…

Nie pomyliła się. Właśnie poprosił ją o rozczesanie jego włosów. Ale nie zmienił się przy tym niebezpiecznie ani ton jego głosu, ani jego spojrzenie.

- Dobrze, jeśli chcesz… - odparła i wzięła od niego czarną szczotkę bez rączki, prawie mieszczącą jej się w dłoni.

Usiadł do niej bokiem, ma a ona tuż przy nim, krzyżując nogi. Znów uderzył ją jego zapach, który jednocześnie uspokajał ją i pobudzał. Pierwszy raz dzisiaj była tak blisko niego sam na sam, poza pracą. Drżącymi dłońmi wybrała pierwsze pasmo jego włosów i poczuła dreszcze, gdy ich dotknęła. Zauważyła wtedy u niego taką samą reakcję i gęsią skórkę pojawiającą się na jego ramieniu. Wiedziała, że to nie są jego naturalne włosy, że są przedłużane, ale mimo wszystko teraz należały do niego. Zaczęła powoli je rozczesywać, przebijając się przez lepkie i sztywne warstwy wosku i lakieru. Chciała coś o nich powiedzieć, ale nie mogła wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Czesała jego włosy pasmo po paśmie w całkowitej ciszy, niemalże nie oddychając. On również się nie odzywał. Miał zamknięte oczy i wydawało jej się, że zrelaksowany wyraz twarzy, ale także nierówny, przyspieszony oddech. Zmieniała co chwilę miejsce okrążając jego głowę, aż udało jej się wszystko wyczesać.

- Już. – Tylko tyle zdołała powiedzieć, sunąc ostatni raz szczotką po już gładkich włosach, choć nadal były suche i nienaturalnie uniesione, ale nie sterczały już na wszystkie strony.

- Dziękuję, prawie nic nie poczułem. Mógłbym tak zasnąć – odrzekł, uśmiechając się ciepło. Nie wyglądał jak wtedy, w tą czwartkową noc w Hamburgu, w pokoju numer 483. Nawet na chwilę nie zmienił swojego nastawienia, zachowywał się przez cały dzień po przyjacielsku. Nie wiedziała tylko, co oznaczało nawiązanie do wysłanego przez niego e-maila, gdy wsiadła do busa… Ale od tego momentu był całkowicie normalny i nie zauważała z jego strony niczego prowokującego. Nadal mogła czuć się swobodnie.

- Naprawdę? Ja nie znoszę, jak ktoś mi grzebie we włosach czy dotyka mojej twarzy. Dlatego podziwiam cię, że z taką chęcią dajesz się komuś malować, ja bym nie dała rady.

- Pytanie tylko, czy jesteś tak samodzielna, czy tak niedostępna.

Nie odpowiedziała tylko zawiesiła wzrok w zamyśleniu. Nawet się nad tym nigdy nie zastanawiała. Po prostu nie lubiła, gdy ktoś majstrował jej koło głowy.

- To jak, wybrałaś jakiś film? – odezwał się, gdy nie odpowiadała mu przez chwilę.

- Nie, nie mogę się zdecydować, jest ich za dużo.

Wziął pilot, który ona odłożyła na pościel i zaczął skakać po tytułach, a ona miała nadzieję, że wybierze coś długiego. On jakby czytał jej w myślach.

- Druga i trzecia część piratów! Oglądałaś?

Zamiast jednego długiego filmu, wybrał dwa. Dwa ponad dwugodzinne filmy. Ona na pewno nie wybrałaby lepiej. Na dodatek wybrał coś, co i ona miała ochotę zobaczyć już od dłuższego czasu, ale zawsze coś stawało jej na przeszkodzie.

- Widziałam tylko pierwszą i z chęcią zobaczę kolejne.

- To świetnie, zasłoń okno, a ja zamówię coś do jedzenia.

Wcale nie chciało jej się jeść, więc powiedziała mu, że nie jest głodna, ale on odpowiedział jej jedynie uśmiechem. Nie domyśliłaby się, że mówiąc „coś do jedzenia” chodziło mu o paluszki, ciastka, żelki i chipsy. No i obowiązkowo colę do popicia. Podeszła do ogromnej szyby i przeciągnęła na środek dwie duże, beżowe zasłony.  W pokoju zrobiło się ciemniej, ale światło wciąż się przebijało. Wróciła na swoje poprzednie miejsce na krawędzi łóżka.

- Tak chcesz oglądać? Bokiem do telewizora i tyłem do mnie? – Spojrzał na nią rozbawiony, unosząc do góry lewą brew. - Podnieś poduszki, połóż się wygodnie. Czeka cię długi seans.

Posłuchała się go i stworzyła sobie z poduszek komfortowe miejsce. Przyglądała się mu, gdy on przygotowywał swoje po jej prawej stronie. Mogła to swobodnie robić, bo on skupił całą swoją uwagę na układaniu pościeli. Następnie odebrał od obsługi hotelowej zamówienie i postawił tacę na środku łóżka, pomiędzy nimi. Położył się na swoim miejscu, po czym włączył drugą część „Piratów z Karaibów”

- Hej, czy to przypadkiem nie była wasza inspiracja? – Zaśmiała się, gdy na dużym ekranie po raz pierwszy pojawiła się postać Jacka Sparrowa.

- Co masz na myśli mówiąc „wasza”? – zapytał zaciekawiony i znów lekko rozbawiony. Właściwie praktycznie nie przestawał się uśmiechać.

- Twoja i Toma, takie dwa w jednym. Umalowany koleś w dredach - jestem pewna, że to na nim się wzorowaliście!

- O nie, moja droga. - Zrobiło jej się gorąco, gdy usłyszała ten niby zwyczajny zwrot. Miło było być „jego drogą”. - To postać Jacka Sparrowa była wzorowana na nas! – Roześmiał się głośno, szczerze i tak pięknie, że znów zapomniała o oddechu.

Otarła toczącą się po jej policzku łzę ręką i pociągnęła nosem najciszej jak umiała, lecz nie udało jej się zrobić tego tak, by nie zwrócił na nią uwagi. Spojrzał na nią jednocześnie zdziwiony i przestraszony.

- Co się stało? – spytał z pełną powagą w głosie i nie spuszczał z niej oka.

- Nic, po prostu… To takie smutne. Co się z nim stanie?

- Płaczesz, bo Kraken pożarł Jacka? – Na jego twarzy malowało się niedowierzanie wymieszane z zakłopotaniem, ale przede wszystkim z rozbawieniem.

- Tak… - odburknęła i spojrzała na niego spod byka.

Wybuchł śmiechem, którego nie mógł opanować przez kilka sekund, podczas gdy ona siedziała z naburmuszoną w żartach miną.

- Przepraszam, jesteś taka urocza… - Wydusił z siebie, gdy udało mu się przestać.

- No bardzo zabawne – odcięła się i odwróciła wzrok w stronę telewizora, bo film jeszcze się nie skończył. Cały czas jednak miała wrażenie, że się na nią patrzy. Rzuciła okiem w jego stronę dosłownie na sekundę, by się upewnić. Tak, patrzył się na nią, ale na pewno nie tak wymownie, jak wtedy. Teraz wyglądał na rozczulonego. Chciała skupić się na końcówce filmu, lecz rozpraszał ją tym obserwowaniem jej.

- No co się tak patrzysz? – rzuciła udając cały czas obrażoną za to, że się z niej śmiał.

- Jesteś tak sympatyczną i niewinną osobą, że aż szkoda mi cię w to wszystko wciągać… - odparł z dużym przejęciem i czułością w głosie.

- W co chcesz mnie wciągać? – Wystraszyła się, zupełnie nie wiedząc, co miał na myśli.

- W nas. W Tokio Hotel. W takie życie. W życie, w którym jesteśmy cały czas przed obiektywem i nawet nie możemy wybrać się do sklepu po bułki. Nie chcę, żeby tak wrażliwa dziewczyna przez to przechodziła.

- Chcesz mnie zwolnić? – Dokładnie tak się w tej chwili poczuła. Jej naburmuszenie ustąpiło miejsca podenerwowaniu i lekkiej panice.

- Nie! Absolutnie! – Natychmiast zaprzeczył, nawet się nad tym nie zastanawiając, co pozwoliło jej sądzić, że mówił dokładnie to, co czuje. Odetchnęła z ulgą. – Po prostu jestem trochę rozdarty, bo bardzo chcę, żebyś z nami była, a z drugiej strony czuję, że będziesz musiała z takiej rozczulającej istoty stać się twarda jak kamień, żeby to wszystko znieść.

- Ej! - Wytknęła go palcem wskazującym. – To, że trochę się popłakałam na piratach, nie oznacza jeszcze, że jestem miękka! – odrzekła bojowym głosem, na który on znów zareagował serdecznym śmiechem.

- Jesteś niesamowita…

- I przez ciebie nie widziałam końcówki, proszę teraz mi to przewinąć!

Wcisnął odpowiedni guzik na pilocie i celowo cofnął film aż przed scenę, która ją wzruszyła, chcąc jeszcze raz wzbudzić w niej te same emocje. Patrzył na nią wyczekująco z rozchylonymi ustami zastygniętymi w półuśmiechu, czekając na jej reakcję.

- Drugi raz już na mnie nie zadziała – rzekła utrzymując poważny wyraz twarzy.

Po chwili znów na niego zerknęła, a on znów patrzył na nią, zamiast w ekran telewizora. Próbowała skoncentrować się na filmie, ale cały czas czułą na sobie jego rozpraszający, rozbawiony wzrok. Ponownie spojrzała w jego stronę udając obrażoną i tym razem zatrzymała się na nim na dłużej.

Patrzyli na siebie przez chwilę, aż jednocześnie wybuchli śmiechem.

- Nie płaczesz? – Wychylił głowę w jej stronę i uważnie jej się przyglądał.

- Nie. Dlaczego miałabym płakać?

- No nie wiem, to chyba wzruszająca scena…

Potrząsnęła przecząco głową, a on spojrzał na nią zaskoczony i zmrużył oczy, jakby intensywnie nad czymś myślał.

- Chwila, chwila… Płakałaś na scenie, gdzie Kraken pożarł Jacka, a nie rusza cię, gdy Will zostawia Elizabeth na dziesięć lat?

- No nareszcie do ciebie dotarło. Którą mamy godzinę? – zapytała chcąc odejść od tematu jej pokręconej wrażliwości.

Chwycił telefon leżący obok niego na szafce nocnej. Dziwiła się, że przez ten cały czas nikt do niego nie dzwonił. Spodziewała się, że on jest raczej osobą, która odbiera mnóstwo telefonów, podczas gdy jego telefon milczał.

- Dochodzi dwudziesta druga, ale nie czuję się w ogóle zmęczony – odpowiedział i od razu zmienił temat, znów zasypując ją lawiną informacji. – Prawdę mówiąc, nieco zgłodniałem, uwielbiam paluszki i żelki, ale najeść się tym zbytnio nie można. Ciekawe, co chłopacy robili przez cały wieczór po tych swoich siłowniach… A w ogóle, to nie mogę doczekać się jutra. – Ostatnie zdanie powiedział z wyraźną ironią w głosie.

- Dlaczego?

Tak było prawie zawsze. On wygłaszał długi monolog, a ona odpowiadała mu jednym, bardzo krótkim zdaniem. Cóż mogła poradzić na to, że wolała go słuchać niż do niego mówić? Mógłby gadać o kompletnych bzdurach, ale ona i tak słuchałaby go z zaciekawieniem. W jego ustach wszystko brzmiało tak pięknie, że mogłaby do tego zasnąć, tak jakby śpiewał jej kołysankę.

- Mamy zorganizowane spotkanie, siedzimy za stołem, a fani podchodzą po kolei i podpisujemy się im na tym, co nam podetkną pod nos. Założę się, że dziewięćdziesiąt pięć procent z nich zapyta mnie, czy mam dziewczynę. Tak, jakbym miał jutro powiedzieć coś innego niż dzisiaj w wywiadzie.

Chciała powiedzieć, że przecież w ciągu jednej nocy tak wiele może się zmienić, ale na szczęście w porę ugryzła się w język, gdy zorientowała się, jak by to zabrzmiało.

- Powinieneś nagrać odpowiedź na to pytanie i puszczać ją spod stołu – rzuciła pierwszą myśl, jaka przyszła jej do głowy, by tylko nie dopuścić do milczenia.

- O tak, albo wystawić przed sobą kartkę z napisem „nie mam dziewczyny”. – Zaśmiali się obydwoje. - Która to była godzina? Już po dwudziestej drugiej? – Zdziwił się, drugi raz zerkając na wyświetlacz telefonu i wstał z łóżka, po czym podszedł do szafki umieszczonej w zabudowie ściany. – Masz ochotę na coś mocniejszego? – zapytał otwierając białe drzwiczki.

Pierwsze co przebiegło jej przez myśl to „Boże, czy oni codziennie piją?” Ale zaraz momentalnie zrobiło jej się gorąco i luźny nastrój całego dnia pękł jak bańka mydlana. Przypomniała sobie, jak niepoprawnie skończył się ich ostatni wieczór przy alkoholu. Bardzo chciałaby znów doświadczyć na sobie tego wzroku i posłuchać głosu, który stawał się wtedy jeszcze piękniejszy, ale na szczęście w porę się otrząsnęła. Tak to nie mogło wyglądać, przecież był jej szefem. Nieprawdopodobnie atrakcyjnym i idealnym szefem, ale jednak nadal szefem, z którym nie powinno dochodzić do takich sytuacji.

- Nie, dziękuję, chyba pójdę już do siebie.

- Żartujesz? – Spojrzał na nią niepocieszony.

- Nie, naprawdę, już późno, a ja czuję się jakaś zmęczona. Pójdę do siebie. - Wstała z łóżka, założyła swoje buty i chwyciła sweter.

- No dobrze, jak chcesz… – odparł zaskoczony i lekko zawiedziony. – Odprowadzę cię.

On także wsunął stopy w adidasy i wyszli na kolorowy korytarz. Jej pokój był niedaleko, więc droga zajęła im tylko kilkanaście sekund.

- To tu, dziękuję za bardzo miłe towarzystwo dzisiejszego popołudnia i wieczoru – powiedziała przykładając kartę do drzwi. Zaczęła mówić panicznie szybko, jakby bała się, że może jej w każdej chwili przerwać i powiedzieć lub zrobić coś, co ją zatrzyma i z czego wyniknie jakaś niepoprawna sytuacja.

- Ja też dziękuję. Szkoda tylko, że uciekasz.

- Nie uciekam, po prostu już późno, a ja jestem naprawdę zmęczona wrażeniami. Widzimy się jutro na śniadaniu, tak?

- Tak, o dziewiątej. Przyjdziemy po ciebie.

- W porządku. Naprawdę bardzo miło spędziłam dzięki tobie dzień i gdyby nie ty, to pewnie zanudziłabym się w pokoju. Ale teraz już idę, do zobaczenia jutro rano i dobranoc.

- Dobranoc – odpowiedział z rozczarowaną miną. – Jeżeli dzisiaj też czegoś zapomniałaś, to wiesz, gdzie jest mój pokój – dodał, gdy już prawie zamknęła drzwi.

- Jak czegoś mi zabraknie, to na pewno przyjdę. Miłych snów.

Zamknęła się w pokoju zostawiając go po drugiej stronie drzwi. Chciała zapobiec niezręcznym sytuacjom, które nie powinny mieć miejsca między nimi na linii pracodawca – pracownik. Miał rację. Znów czuła się, jakby od niego uciekła, mimo że teraz nie zrobił nic niestosownego.

Tylko co, do cholery, miało znów oznaczać to ostatnie zdanie?